Na een onstuimig nachtje van regen, wind en storm werd ik wakker. De rek en strek oefeningen waren ook deze ochtend nodig om überhaupt mijn bed uit te kunnen komen. De warme douche was fijn voor een beetje ontspanning. Na het ontbijt was het alweer tijd voor de fysio en koppelde ik mijn handbike aan. Jemig, wat een wind! ???? Storm Ciara was dan misschien wel overgewaaid, maar er kwamen nog wel wat rukwinden voorbij. Hoopte zo dat ik niet van mijn fiets afgeblazen zou worden…????Omdat mijn rug nog steeds niet lekker aanvoelde kreeg ik, in samenspraak met de fysiotherapeut, toch weer een behandeling om mijn spieren en wervelkolom wat los te maken. Ontspannen kon ik niet, bij elke aanraking moest ik zuchten, steunen en kreunen en toen kreeg ik er ook nog eens een opvlieger bovenop. ???? Lekker dan! ????Eerlijk gezegd, werd ik er gewoon een beetje moedeloos van. Wil me zo graag goed en fit voelen. Toch heb ik daarna wel wat oefeningen kunnen en mogen doen, maar moest meteen na de groepssessie op de mat, naar huis. Met de wind vol in het gezicht, heb ik de ondersteuning aangezet en ben ik huiswaarts gefietst. Thuis deed ik de poort open, koppelde ik mijn bike af en rolde ik naar de achterdeur. Wat denk je? Stond ik voor de deur op zoek naar de sleutel…. bleek ik mijn sleutel vergeten! ????Oliedom natuurlijk! Meteen Sven gebeld in de hoop dat hij in de buurt zou zijn, maar helaas hij nam niet op. Chips! Wat nu? De taxi kon elk moment voor de deur staan om mij naar Wijk aan Zee te brengen, maar kon evengoed ook een uur te laat komen… Hoe kom ik binnen? Op hoop van zegen belde ik mijn buufje Marie. Gelukkig, ze nam op en bleek thuis te zijn. Mijn reddende engel opende na vijf minuten de deur zodat ik met de rolstoel naar binnen kon, pffff…wat een opluchting. Na een kopje koffie en een boterham, kwam de taxi voorrijden. Slechts vijftien minuten later dan gepland, prima dus! Ik vroeg de chauffeur mijn prothese in de bus te leggen, terwijl ik erachteraan rolde. Ging ik nog bijna op mijn neus, toen ik de stoeprand afrolde en voorover kukelde, ik kreeg het er spontaan warm van. ???? Het liep gelukkig goed af en zo werd ik met het liftje de bus ingerold. Nog even en dan ben ik klaar met al die busjes en ben ik vrij te gaan en staan met de auto waar ik wil. Lijkt me heerlijk! Ruim op tijd arriveerden we bij Heliomare. Meteen binnen ‘reed’ ik een bekende tegen het lijf. We maakten een praatje, wat me direct raakte. De man in kwestie had het zwaar, woonde wel al zelfstandig, maar was alleen en had echt moeite met zijn dwarslaesie en alles wat daarbij komt kijken. Heftig en aandoenlijk. Nadat ik mijn prothese in de oefenzaal had gezet, kwam ik één van de ‘hoofdrolspelers uit Stuk’ tegen, die een complete dwarslaesie heeft. Ook met hem raakte ik in een persoonlijk gesprek. Ik kan niet anders zeggen dat ook zijn verhaal binnenkwam. Soms vraag je jezelf wel eens af, hoeveel pech kan een mens hebben? Hoe flexibel zijn we en wanneer wordt het ons teveel en zakken we door het dunne laagje ijs? Voor iedereen zal dat anders zijn, maar ik heb diep respect voor iedereen hier die zijn hoofd boven water weet te houden. Koester je gezond alsjeblieft, het is een groot goed. Ik realiseer me op zo’n moment temeer wat er allemaal mis kan gaan en ben dankbaar dat ik met mijn ene been nog redelijk mobiel ben. Het gesprek maakte grote indruk op mij en ik was er even stil van. So, count your blessings… ????????

De rij-instructeur zag mij zitten en kwam mij halen voor mijn zesde en laatste rijles. ???? Ik had er zoveel zin in! Tijdens het rijden hebben we de rijtest van morgen doorgesproken. Al pratend moest ik van links, naar rechts en rechtdoor op verschillende rotondes. Het ging best lekker en mocht nu zelfs, bij de A9 Studio’s, de snelweg op. Voor de eerste keer…???? Het was best spannend en voelde als ‘echt’ rijden. Ik bleef braaf achter een vrachtwagen ???? rijden, maar werd verzocht gas bij te geven en in te halen. De honderddertig heb ik net niet aangetikt, maar ik heb wat (vracht)auto’s ingehaald. ???? De instructeur kreeg een berichtje binnen van het CBR en liet mij weten dat het over de tests van morgen ging. Toevallig. ???? Er blijken morgen maar liefst twee examinators van het CBR mee te rijden. Hoe spannend willen ze het maken…? ???? De rij-instructeur kan nu niet mee, want drie heren op de achterbank die op je vingers zitten te kijken is een beetje teveel van het goede. Wel jammer, want bij hem voel ik mij op m’n gemak. Omkopen blijkt trouwens geen optie, dus zal het ‘gewoon’ goed moeten doen! ???? Mijn laatste opdracht was een noodstop maken. Op een rustige weg in Wijk aan Zee moest ik plankgas geven en bij het woord ‘stop’ moest ik de rem keihard intrappen. Zo gezegd, zo gedaan. Persoonlijk vond ik het best goed gaan, maar de remweg was volgens de instructeur veel te lang en dus was het niet goed genoeg. Een tweede poging volgde, maar nog steeds niet naar tevredenheid. Een derde en laatste poging… Op de weg naar de duinen gaf ik vol gas, bij het woord ‘stop’ trapte ik zo hard als ik kon op de rem, trad de ABS in werking en stonden we binnen no time stil. Een remspoor op het wegdek en een paar geschrokken wandelaars achterlatend. ???????? Oké, zo voelt dat dus. Zo moet het morgen ook gaan. Fingers crossed, dan komt het vast goed. ???????? ???? Girlpower!!! ????????

Terug bij Heliomare deed ik in de oefenzaal mijn prothese aan en ging ik in de rolstoel met de lift naar beneden waar Livit gevestigd is. Cor de prothesemaker stond mij al op te wachten. Hij had het nieuwe korset klaar en mocht er weer gepast worden. De eerste indruk was goed, het voelde minder pijnlijk op de verschillende drukpunten. Wel is het korset nog wat hoog, waardoor er druk komt op mijn ribben. Toen ging ik zitten om te kijken of ik zo de grond kon raken. Helaas, shuttles oprapen met dit korset is onmogelijk. Nu hoop ik dat Cor de komende dagen er beetje bij beetje een randje af kan halen, waardoor het comfortabeler wordt. Mijn been liet ik achter zodat er nog wat aan gesleuteld kon worden, terwijl ik door rolde naar de Orangerie, waar ik een afspraak had met iemand van de afdeling Marketing & Communicatie. We hebben een uurtje zitten praten over van alles en nog wat. Het was een leuk gesprek en wie weet of we ooit iets voor elkaar kunnen betekenen. Ik zat nog maar net in de receptie toen Marie mij kwam ophalen. Wat een timing! Ik deed mijn prothese aan die Cor inmiddels terug gebracht had en liep met Marie die mijn rolstoel meenam, naar de auto. Terwijl ik lekker mocht gaan zitten, zette Marie, vol in de wind, de rolstoel achter in de auto. Een nachtje slapen, dan ben ik er weer…

Spreuk van de dag ????

The things you take for granted, someone else is praying for. ✨