Ondanks dat er een spannende dag voor de deur stond, had ik goed geslapen. De laatste controle in het LUMC was in februari dit jaar. We zijn weer drie maanden verder. Controles zijn vanaf de eerste operatie in 2014 al spannend en het zal altijd spannend blijven. That’s part of my life. Elke drie maanden op controle en hopen dat ik ‘gezond’ ben. ???????? Tijdens een controle wordt er altijd gekeken of mijn longen ‘schoon’ zijn en hoe het ervoor staat met mijn heup.

Frank en ik zijn vanmiddag samen naar Leiden gereden. Mijn rolstoel en prothese achterin. Ik had mijzelf voorgenomen om lopend bij Dijkstra naar binnen te gaan. Ik wilde hem laten zien waar ik de afgelopen maanden zo hard aan gewerkt heb.???????? De afspraak bij de professor stond om kwart over drie, maar vooraf moest ik röntgenfoto’s van mijn longen laten maken.

Een longfoto is een röntgenfoto van de borstkas. Hiermee kan de arts afwijkingen van longen, hart of lymfeklieren in de borstkas opsporen.

We waren ruim op tijd, toen we onze auto parkeerde op de invalide parkeerplaats van het ziekenhuis. Buiten bij de auto, deed ik mijn prothese aan en zo liep ik, stiekem een beetje trots ????, naar binnen. We moesten naar de tweede etage, dus namen we de lift naar boven. Frank liep voorop en ik wandelde op mijn gemak achter hem aan. Even voor de duidelijkheid, mijn tempo is niet zo snel, maar ach, ik loop! ???? Frank had mij aangemeld bij de balie van de orthopedie en zij verwezen ons door naar de Afdeling Radiologie. Ook daar was een balie, waar we ons moesten melden. Daarna mochten we plaatsnemen in de wachtkamer. Frank had mijn rolstoelkussen meegenomen, zodat ik ook even kon zitten. Heel lang houd ik dat nooit vol, omdat ik vrij snel pijn krijg als ik met mijn prothese ga zitten. De korf waar ik als het ware in zit, drukt dan teveel op het terug geplaatste zitbot, waardoor fantoompijn ontstaat. En dat is echt heel vervelend. ‘Mevrouw Moerkerk?’ werd er geroepen. Ik was aan de beurt en mocht mee naar binnen. Mijn bovenkleding moest ik uitdoen en mijn ketting af. Omdat er aan het korset metalen gespen zitten, moest er even gekeken worden of ik mijn been af zou moeten doen voor de foto, maar dat hoefde uiteindelijk niet. Ik ging staan met mijn borst tegen en mijn armen om een speciale plaat en hoorde ‘Ademt u diep in en houdt u uw adem vast…en blaas maar uit’. Toen ik klaar was, mocht ik mij weer aankleden en konden we door naar de wachtkamer van de orthopedie. Daar kwamen al verschillende artsen en verpleegkundige naar mij toe, om te zeggen hoe leuk mijn krukken waren en hoe stoer ze mijn prothese vonden. Ik heb natuurlijk vol trots laten zien, hoe ik met mijn nieuwe been kan lopen. Dijkstra liep wat uit, maar toen we aan de beurt waren, keek hij naar mij met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Wat goed! Je loopt gewoon’ zei hij. Hij bood zijn arm aan en zo wandelden we zijn kamer in. ???? Hij nam ruim de tijd voor ons, wat altijd fijn is. We hebben van alles besproken; hoe het gaat met mijn revalidatie in Heliomare, tips voor de prothese, de afbouw van mijn huidige medicijn gebruik, wanneer er fantoompijn ontstaat, maar ook; hoe het met de kids gaat en wat kanker met ons gedaan heeft, onze vakantieplannen ☀️???? en aanpassingen in huis. Op mijn verzoek heeft hij ook lichamelijk onderzoek gedaan. Ik vroeg hem of hij ‘zijn werk’ niet weer eens wilde zien, kijken hoe het er nu uitziet. Ja, dat wilde hij zeker. Hij heeft alles bekeken, gevoeld en uitgelegd. Ook hebben we gesproken over plastische chirurgie, wat volgens hem geen oplossing is voor mijn pijn-probleem. Als je eigen lichaamsvet op de pijnlijke plek zou laten inspuiten, verdwijnt dat na bepaalde tijd toch weer omdat het weggedrukt wordt door de druk van de prothese. De littekens op mijn rug liggen diep en zouden volgens de plastische chirurg in Heliomare wel behandeld kunnen worden, toch raadt Dijkstra het af. Het lost niets op en het zou weer een medische ingreep betekenen met de nodige risico’s en daar pas ik voor. We hebben afgesproken dat de volgende controle over drie maanden zal zijn en er dan een CT-scan van mijn longen gemaakt zal worden. Over zes maanden wordt er weer een MRI gemaakt. Maar voor nu was het goed en konden we weer opgelucht naar huis. Maar voordat we de poli verlieten, wilde ik toch nog even op de foto met prof. Dijkstra! ????

Dat je leed niet altijd ziet, is waar eenzaamheid ontstaat. Onzichtbaarheid betekent niet, dat het goed met iemand gaat. Martin Gijzemijter