Niet elke dag zal misschien goed zijn, maar er zit wel iets goeds in elke dag. ✨

En zo is het. Een off-day is echt niet leuk, maar het hoort erbij en ook zo’n dag gaat weer voorbij. Vandaag een nieuwe start van een nieuwe dag. Ik zet mijn schouders er weer onder. Een diepe zucht… en door! 

Wat denk je? Krijg ik afgelopen weekend een mail van het CBR met een ‘Herinnering aan verwijzing(en) naar een arts’. In de brief staat: ‘U heeft van ons een of meer verwijzingen naar een arts ontvangen. Wij hebben nog niet alle gevraagde informatie ontvangen. Deze hebben wij wel nodig, om te kunnen besluiten of u geestelijk en lichamelijk in staat bent om te rijden. Stuurt u de informatie vóór 7 maart 2020 naar ons op? Dan kunnen wij starten met de beoordeling…. Blablablabla. ????

Hoe dan? ????‍♀️ Op 28 november jl. kreeg ik van hetzelfde CBR een uitnodiging voor een rijtest. Ik ben al aan het lessen bij Autorijschool Heliomare en heb de rijtest inmiddels gepland staan. Alle nodige informatie is door mijn arts afgegeven. Ik mis mijn rechterbeen en die groeit echt niet meer terug. Duh! ???? Dat is het. Niets meer en niets minder. Dat ze bij het CBR de zaakjes niet op orde hebben, moge duidelijk zijn. Ik heb via mijn CBR een contactformulier ingevuld en hoop dat ze mij terugbellen om door te geven dat ze een fout hebben gemaakt, anders word ik echt gek! ????

Een ander dingetje, eind november heb ik bij het Hulpmiddelen Centrum een extra hoes besteld voor mijn rolstoel kussen. Het lijkt me niet meer dan normaal, dat ik af en toe de hoes kan verschonen of als het regent de hoes kan vervangen voor een droge hoes. Een luxe is het niet hè? Het is gewoon nodig. Afgelopen week kreeg ik eindelijk, na een paar contactmomenten tussendoor over de ‘status’ van de hoes, een telefoontje dat de hoes eindelijk binnen was. Op de vraag hoe laat ze deze maandag konden afleveren had ik gezegd dat het in de ochtend voor half elf kon en dat ik daarna een afspraak had met mijn fysio. Of na vier uur in de middag. Wat denk je? Voor half elf niemand gezien, ze stonden dus om elf uur voor een dichte deur. Met een briefje ‘Vandaag zijn we bij je aan de deur geweest en trof u helaas niet thuis’. Duh… dat had ik toch gezegd! ???? Ook weer gebeld met het Hulpmiddelen Centrum, maar ik moest een nieuwe afspraak maken. Ik word terug gebeld. Ooit. Op de vraag of de hoes niet door de brievenbus kon, was het antwoord ‘nee’, omdat er getekend moest worden voor ontvangst. Pfff… waarom moeilijk doen, als het makkelijk kan? Gelukkig had ik vandaag een vol programma. Afleiding is voor mij de beste remedie tegen dipjes. De ochtend begon met een training bij 201FysioSport. Op zich ben ik best fanatiek, maar vandaag had ik meer behoefte aan een praatje met mijn fysio. Mijn dipje hebben we samen geëvalueerd. Fijn als iemand daar ook even de tijd voor neemt. Ondertussen deed ik natuurlijk wel een paar oefeningen voor een betere stabiliteit, maar de concentratie was ver te zoeken. Ook toen ik even later met mijn armen in de apparaten hing, kwamen de inspanningen niet echt los. Een lotgenootje had ook een slechte zondag gehad, dus dat schiep een band. ???? We probeerden drie positieve punten van die dag te benoemen, daarmee was de lach weer aan onze kant. ????Deze keer had ik geen tijd voor een bakkie na afloop, want ik had een afspraak bij Heliomare voor mijn derde rijles. Daar had ik heel veel zin in. Thuis heb ik snel een broodje gegeten, voordat Mandy mij op kwam halen. De lieverd had een heerlijke cappuccino voor onderweg meegenomen. We hadden genoeg te kletsen en omdat we geen oponthoud hadden, waren we (te) snel in Wijk aan Zee en waren we eigenlijk nog niet uitgekletst. Woensdag gaan we op herhaling, dan heb ik de vierde rijles. De rij-instructeur kwam al naar ons toelopen, hij was er klaar voor. Nou, ik ook! ???? Mandy zette mijn rolstoel binnen en ik stapte achter het stuur. Yes, daar gingen we. Geen idee waar we allemaal gereden hebben, maar het ging goed. Heerlijk vond ik het en ook deze vijftig minuten gingen veel te snel voorbij. Op de parkeerplaats van Heliomare mocht ik als bijzondere verrichting, de auto achteruit inparkeren. Het ging in één keer goed. Schouderklopje verdiend! ???? Het blijft geconcentreerd rijden, dus koppie erbij houden, maar dan gaat het ook goed. De rij-instructeur was tevreden en ging huiswaarts en ik ging naar binnen voor een kopje koffie met mijn revalidatiegenootje. Op de tweede verdieping kwam ik eerst mijn revalidatiearts tegen, die weer terug was van zwangerschapsverlof. Ze wilde weten hoe het met me ging en ze toonde trots haar foto’s van de nieuwe baby. Daarna liep (nou, ja…je begrijpt het wel ????) ik mijn ergotherapeut tegen het lijf. Zij vroeg of ik komende week tijd heb voor een interview voor haar boek ‘Bewegen met een beperking’. Natuurlijk! Volgende week maandag, na mijn rijles, hebben we een uurtje ingepland. Omdat mijn revalidatiegenootje nog verzorgd werd, ging ik terug naar beneden om in de Orangerie mijn koffiehoudbeker te betalen, die ik twee weken geleden gekocht had. Nu ging de betaling in één keer goed, vorige keer was dat wel anders. ???? Met het bonnetje ging ik naar beneden naar de afdeling RT oftewel Revalidatie Techniek. Eigenlijk wilde ik alleen het bonnetje afgeven, maar de heren vroegen mij binnen. Ze zaten gezellig aan de koffie en ook mijn prothesemaker was van de partij. Het was heel gezellig en ik kreeg nog een paar mooie complimenten over mijn ‘altijd opgewekte karakter’ en mijn mooie zachte G. Heb ze maar niet verteld dat ik de dag ervoor niet zo opgewekt was… ???? Je moet het ijzer smeden als het heet is, dus heb ik meteen met Cor een afspraak kunnen maken om volgende week het nieuwe korset te passen. Mooi, ook weer geregeld! Met gierende banden ging ik weer terug naar de receptie, waar ik mijn revalidatiegenootje trof. We zijn achter elkaar naar de Orangerie gerold voor een kopje koffie. Na een klein uurtje zou de taxi komen en zijn we naar de receptie gegaan. Daar hebben we, wachtende op mijn busje, nog gezellig verder gekletst, maar na een driekwartier was er nog niemand. Ik besloot de reserveringscentrale te bellen om te vragen hoe laat ik de taxi kon verwachten. Bij navraag vanuit de centrale en ruim tien minuten in de wacht te hebben gehangen, vertelden ze dat ze de chauffeur niet te pakken kregen. Ze zouden mij op de hoogte houden… Niet dus. ???? Naast mij zat een andere revalidant in een elektrische rolstoel te wachten op vervoer, bleek dat hij al ruim anderhalf uur zat te wachten. ????De man had duidelijk moeite met praten, maar we kwamen er wel achter dat we op dezelfde taxi zaten te wachten. Omdat hij zich door de telefoon niet verstaanbaar kon maken, ben ik namens ons weer in de telefoon geklommen. Nu waren er bijna twee uur verstreken en kreeg ik de taxicentrale wel aan de telefoon. Onze taxibus stond nog in Alkmaar, moest daar iemand ophalen en vervolgens afzetten in IJmuiden, pas daarna waren wij aan de beurt. ???? Echt te zot voor woorden. Ik was het zat ????en zei dat ze mij van de lijst mochten halen, maar liet weten dat de man naast mij heel graag zo snel mogelijk thuis gebracht wilde worden. Sven was zo lief om voor taxichauffeur te spelen, maar voor die man was er geen alternatief. Een elektrische rolstoel zet je niet zomaar achter in een willekeurige auto. Ik had echt met hem te doen…????

Eenmaal thuis bleek dat de hoes voor het rolstoelkussen toch geleverd was. Door de brievenbus. Snap jij het nog? ????

Spreuk van de dag ????

’Out of your comfort zone is where the magic happens’. ✨