Waar je ook bent
Ik zou het niet weten
Niet in afstand of tijd te meten
Maar ik heb je bij me
Diep in mij
Daarom ben je zo dichtbij
Toon Hermans

Een onvergetelijke zoen voor mams 80ste verjaardag!

Elke dag is een cadeau, klaar om uitgepakt te worden.

Brief aan mijn moeder

Lieve mama,

Vandaag is het feest en mag je maar liefst 80 kaarsjes uitblazen.
Heb je enig idee hoeveel dat er zijn?
Maakt niet uit, het is een mooie reden voor een kei gezellig feestje!
Het mag gezegd worden, je ziet er een stuk jonger (en knapper) uit dan vele leeftijdsgenoten.
Voor mijn gevoel ben je ergens blijven hangen op de 74 jaar.

Toen jij, jij nog was.

Lief, warm, betrokken, sterk, zelfstandig, sociaal en verzorgend.
Altijd met een luisterend oor en wijze raad.
Gastvrij en open.
Jouw huis was ons tweede thuis.
Je was een echte steunpilaar.
Een moeder en oma uit duizenden.

Alles veranderde. Jij veranderde.

Je verhuisde eind 2014 van Galder naar de Bavelselaan in Breda.
Simpelweg omdat het huis zonder Anton te groot voor je was.
Je vond een geschikt appartement, dichtbij het verpleeghuis waar Anton was opgenomen.
Zo kon je er elke dag even langs voor een kopje koffie en aai over zijn bol.
Maar ook jij veranderde en vergat steeds vaker kleine dingetjes.
Dat was vreemd, jij vergat nooit wat.
Langzaam kregen we door dat jouw geheugen je steeds meer in de steek liet.
Er werden hulptroepen ingeschakeld om je te helpen bij de dagelijkse bezigheden.

Wat is er in de laatste jaren veel gebeurd mam.

Precies drie jaar geleden, notabene op jouw verjaardag kreeg ik te horen dat mijn rechterbeen geamputeerd moest worden.
Wat een klap en wat had ik je juist die dag goed nieuws willen brengen.
Maar je was toen al erg kwetsbaar, dus besloten we het slechte nieuws niet meteen met je te delen.
Ik heb je die dag gebeld om je te feliciteren, met een geknepen stem en een brok in mijn keel.

Alles in mij schreeuwde: Help mam, ik weet het even niet meer!

Maar dat deed ik niet, ik heb geprobeerd je te sparen, te behoeden van een groot verdriet.
Pas na drie maanden LUMC en Heliomare zag je ineens dat ik mijn been miste.
Je schrok je kapot en je ogen vulden zich met tranen.
Ik stelde je gerust en overtuigde jou ervan dat ik prima op één been verder kon.
Natuurlijk deed ik dat met een big smile.

Je lachte terug en alles was goed en vergeten.

In januari 2019 verhuisde jij naar het verpleeghuis, zelfstandig wonen kon echt niet meer.
Misschien maar goed dat je het niet allemaal bewust hebt meegekregen.
Het verdriet zou te groot voor je zijn geweest.
Wel heb je eens gezegd dat je mijn pijn met alle liefde voor mij zou willen dragen.
En je had het gedaan als het mogelijk was geweest, dat weet ik zeker.

Wat heb ik je steun, je liefdevolle schouder en luisterend oor de laatste jaren gemist lieve mama.

Maar ik ben ook dankbaar dat je nog steeds bij ons bent, al is het in jouw eigen wereld.
Een wereld die ik niet ken, waar leegte is, waar dierbare herinneringen zijn weggevaagd.
Een wereld waarin je zelfs je kinderen en kleinkinderen niet meer herkend.
We zijn vreemden voor je, al heb je heel soms een helder moment en weet je even weer wie we zijn.
Dan ben je trots en zie ik je stralen.

Maar goed dat we niet weten wat er allemaal op ons pad komt.

Dan zouden we constant leven in angst.
Voor wat komen gaat.
Verdwijnen in vergetelheid was precies dat waar jij zo bang voor was.
Waar jij je tegen wilde wapenen.
Omdat je het verschrikkelijk vond en het van dichtbij hebt meegemaakt.

Wij zien jou steeds verder van ons afdrijven en kunnen het tij niet keren.

Dat is vreselijk om te beseffen.
Dit hoofdstuk bevat enkel blanco bladzijdes.
Wat zou ik je graag terughalen naar het hier en nu.
Dan zou ik je vol trots vertellen dat Sven en Lynn prachtige jongvolwassenen zijn geworden.
Ik zou je bijpraten over mijn traject en jouw schouder gebruiken om op uit te huilen.
Je zou je armen om mij heen slaan en mij troostend zeggen dat alles goed komt.
Zoals je altijd hebt gedaan.

Je was er altijd voor mij, Manja en Jorn, maar ook voor je kleinkinderen.

Jij hebt ons liefdevol opgevoed, normen en waarden bijgebracht en gevormd tot wie we nu zijn.
Je kunt niet ontkennen dat we alle drie aardig gelukt zijn, toch?
Dat lieve mama zullen we nooit vergeten, we zijn je eeuwig dankbaar.
Jouw liefde dragen we elk moment van de dag, in elke vezel van ons lijf, met ons mee.

Mama

Ik ben bij jou, maar je herkent me niet.
Je kijkt mij aan, maar je ziet me niet.
Ik praat met jou, maar je hoort me niet.
Je ogen dwalen, maar vangen kan ik je blik niet.
Je ziet dingen, die ik niet zie.
Je vertelt onsamenhangende verhalen, maar dat geeft niet.
Je hoofd is het leeg, maar je beseft het niet.
Dit hoofdstuk bevat blanco pagina’s, maar je leest ze niet.
We hebben zoveel mooie momenten beleefd, maar je herinnert je dat niet.
Ik ben je zorgenkindje, maar wat er precies aan de hand is weet je niet.
Ons samenzijn is en blijft confronterend, maar ik zie dat je geniet!
En dat lieve mama stemt mij heel gelukkig en hoop dat je dat voelt en ziet.
Hou van jou, lieve mama
Kus Ilse