Om half zeven werd ik wakker met de televisie nog aan en de koptelefoon half op mijn oren. ???? Dit is mij de afgelopen weken al vaker gebeurd. Dat ik er niet door gewekt word blijft vreemd. Al die gekke nacht programma’s. ???? Gelukkig kon ik, nadat ik de afstandsbediening gevonden had ???? en de tv had uitgezet, nog een uurtje slapen. Op mijn gemak heb ik mijn ochtendritueel afgewerkt. Samen met de ergo heb ik in de keuken zowat alle kastjes en laatjes open gedaan. Let wel…met mijn been aan! Ik heb thee gezet, de keukenstoelen aangeschoven en de prullenbak met mijn goede voet open gedaan terwijl ik afsteunde op de prothese. Om half elf had ik afgesproken met de prothesemaker bij Livit, net buiten het pand. Ze hebben mij opnieuw opgemeten. Met deze gegevens en de mal van mijn huidige prothese, gaan ze proberen een kleinere nieuwe korf te maken. Ik ben benieuwd!

Bij het zelfstandig oefenen heb ik gelopen in de loopbrug en met een bal overgegooid. Dat was een leuke oefening voor mijn balans en gewicht durven zetten op de prothese.

Na de lunch ben ik gaan fitnessen en daarna kon ik meteen door naar de tafeltennis in de sporthal. ????Ook nu vlogen de Ping Pong ballen om je oren. De begeleiding was druk met het oprapen van alle balletjes.???? Samen met twee gezellige dames heb ik een kopje thee gedronken, voordat ik naar de amputatie loopgroep mocht. Mijn been stond nog in de hoek, dus kon ik hem aandoen terwijl ik tegen de loopbrug steunde. Na een paar keer heen en weer te zijn gelopen, mocht ik ‘boodschappen’ doen. In de kast van de grote oefenzaal kon ik een boodschappentas halen. Daarna mocht ik twee zakjes met een gewicht van vier kilo (4 pakken melk ????) naar de kleine oefenzaal brengen. Dus daar ging ik, met één kruk, een boodschappentas en mijn been, door de grote hal op naar de kleine oefenzaal. Toen ik mijn boodschappen had afgeleverd en op de terugweg was, kwam er een collega revalidant mij achterna, ook met boodschappentas. Ik was de ‘vla’ vergeten! ???? Het was hilarisch om te zien, dat wij met een boodschappentas vol met gewichten door de hal heen en weer liepen. Pas toen we de boodschappen op de goede plek hadden afgeleverd en de tassen hadden opgeruimd, zat de training erop.

Voordat Sven zou komen eten kon ik nog even op bed liggen. Vandaag waren we maar met z’n tweetjes. Frank en Lynn genieten ‘as we speak’, van het mooie Parijs.

Frank was, zoals je ziet, de fotograaf! ????

Sven en ik hebben gezellig getafeld en gekletst met mijn Keez-maatje, die bij ons aangeschoven was. Natuurlijk weer een cappuccino gedronken bij de buurman en toen Sven naar huis ging, kwam (ex) collega Joyce op visite. Ik vind het nog steeds lastig. Zijn we nog collega’s of niet? ???? Op papier waarschijnlijk wel. Nou goed, maakt niet uit. Met Joyce heb ik in de huiskamer fijn bijgekletst. Én ik heb haar natuurlijk met trots laten zien, dat ik met mijn prothese kan lopen! ????

Verandering houd je niet tegen, en dat is misschien maar goed. Hoe kan het leven voortbewegen als je steeds hetzelfde doet? Martin Gijzemijter