Selecteer een pagina

Je hoeft me niet te redden, je hoeft er slechts te zijn. Ik wil het zelf leren, maar je steun vind ik heel fijn. ????

Oké, ik zal open kaart spelen. We zijn nu ruim drie maanden verder na de relatiebreuk en mijn emmertje loopt zachtjes aan over. Het is niet alleen deze laatste druppel die de emmer doet overlopen, maar het zijn de ontelbare kleine druppels daarvoor. Je kent de spreuk ongetwijfeld. Het lijkt alsof nu ook het verdriet van alle andere tegenslagen naar boven komt. En tja, dat is een beetje veel. Ondanks dat ik vele inzichten heb gekregen tijdens de familieopstelling en de paardencoaching, is het nog niet zo eenvoudig daar naar te handelen. Rationeel kan ik alles plaatsen, maar mijn emoties vliegen werkelijk alle kanten op. Om gek van te worden. Ik doe echt mijn stinkende best om mezelf staande te houden, maar dat gaat zeker niet vanzelf.

Afleiding is dingen doen tegen beter weten in. Het tegenovergestelde van leiding.

Gelukkig ben en blijf ik een bezig bijtje en heb ik de nodige afleiding. Naast het sporten, schrijven, de fietstochtjes met Sim en wat vrijwilligers werk, heb ik ook wat meer huishoudelijke klusjes te doen. Logisch en heel normaal, maar voor mij zijn het energievreters. Leeglopers. Een mooie tegenhanger waar ik weer positieve energie van krijg, zijn de afspraakjes met mijn vriendinnetjes. Samen een koffietje doen, een goed gesprek onder het genot van een wijntje en een bioscoopje pakken doen wonderen. Het houdt mij in elk geval op de been. Een lege agenda betekent een vol hoofd met als gevolg slapeloze nachten en een hoop gepieker. Hersenspinsels. Ik lach én ik huil. Ik zie kansen én beren op de weg. Ik zing én ik vloek. Ik ben vrolijk én geprikkeld. Ik ben sterk én onzeker. Alles tegelijk. Tijd voor actie!
Mijn glas is altijd half vol.
Ik pluk werkelijk elke dag.
Zie de zon achter de wolken schijnen.
Zelfs in deze oersaaie deprimerende maand januari.
En ik weet dat ik sterk ben.
Goed kan relativeren.
Verder kan kijken dan de imperfecties.
Zonder oordeel.
Tegenslagen kan overwinnen.
En van elke terugval wel iets leer.

Positiviteit is my middle name!

Toch lukt het me nu even niet.
Zelfs niet een klein beetje.
Don’t worry, ik huil echt niet de hele dag hoor.
Mijn glas is meer leeg dan halfvol.
Ik pluk in het luchtledige.
Kijk in een diep onzeker gat.
Zie dikke grijze wolken.
Ik voel me niet stoer en krachtig,
maar onmachtig, instabiel en enorm breekbaar.
Ik ben mezelf ergens onderweg kwijt geraakt.
Hoe vind ik mijn weg terug?

De relatiebreuk hakt er in.

Nee, ik ben niet labiel,
maar laten we zeggen emotioneel flexibel. ????
Bij tijden voel ik me ronduit belabberd.
En dat is zachtjes uitgedrukt.
Ik ken mezelf niet.
De tranen zitten hoog.
Boosheid in elke vezel van mijn lijf.
Een zenuwachtig gevoel in mijn buik.
Oppervlakkige ademhaling.
Een verhoogde hartslag.
Slapeloze nachten starend naar het plafond.
Ontelbare zorgen en nare gedachten.
Nog altijd duizend beren op de weg.
Volledig uit balans en wankel.

Mijn hele (nou ja, halve ????) lichaam reageert op mijn mentale staat van zijn.

Ik verbijt de fantoompijn die steeds om de hoek komt kijken.
Probeer mijn energie tekort te verbloemen,
terwijl alles me teveel is.
Baal dat met mijn been, ook mijn rechterbil is weggenomen.
Want lekker zitten is er zelfs niet meer bij.
Het weefsel in het amputatiegebied is geslonken.
De natuurlijke ‘kussentjes’ zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ik ‘zit’ overduidelijk in een rouwproces.
Door het wegvallen van een veilige basis.
En het feit dat ik opnieuw tegen mijn beperkingen aanloop.
Zichtbaarder en voelbaarder dan ooit.
Dubbel pijn.
Hartzeer in het kwadraat.
Hoe kom ik hier in godsnaam uit?
Niemand zei dat het makkelijk was,
maar ook niet dat het zo moeilijk zou zijn.

Liefde is niet alles, maar zonder liefde is alles niets!

Je leven kan plotseling honderdtachtig graden draaien.
Onverwacht en verwacht.
Onvermijdelijk of te voorkomen?
Wat de f*ck!
Soms barst ik uit elkaar van zelfmedelijden.
Maar wat je aandacht geeft groeit.
Dus wil, nee moet ik mijn zinnen verzetten.
Maar eerst geef ik mijn verdriet de ruimte.
Spreek ik mijn boosheid toe dat het zinloos is.
De enige die daar last van ondervindt, ben ik namelijk zelf.
Overtuig ik mezelf dat ik ook deze periode te boven kom.
Dat ik hier sterker uit zal komen.
Dat de zon weer gaat schijnen.
De liefde weer ga voelen.

Help!

Een brok in mijn keel tijdens de badminton.
Natte ogen bij de fysio-training.
Bij de sportschool wordt speciaal voor mij een boksbal opgehangen.
Vol gas sla en mep ik alle frustraties van me af.
Ik ram op de zak alsof mijn leven er vanaf hangt.
Heerlijk, het lucht op.
Tenminste voor nu.
Thuis kan ik het niet langer inhouden.
Een niet te stoppen huilbui volgt.
Wat voel ik me ellendig.
Er moet wat gebeuren.
Anders val ik om.

Door mijn tranen heen app ik mijn psycholoog en masseur. Een soort noodkreet, ik heb hulp nodig.

Binnen vijf minuten bellen beiden therapeuten mij terug.
Geschrokken van mijn berichtje.
Wat fijn dat ze zo betrokken zijn.
Mij verder willen helpen.
Ik heb ze keihard nodig.
Het is niet anders.
Ik maak een afspraak bij de psycholoog.
Mijn mentale gezondheid zit in de knoop.
Tijd om deze te ontrafelen.
Orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd.
Maar ook mijn lijf heeft aandacht nodig.
De doorbloeding gestimuleerd.
Totale ontspanning.
Mijn energie moet weer gaan stromen.

Vrouwen met een hele dikke kont leven langer. Mannen die ze dat durven te vertellen trouwens niet. ????

Nu ik heb besloten om beter voor mezelf te gaan zorgen,
pak ik door en stuur ik een roep om hulp naar het ziekenhuis.
Er moet een oplossing komen voor het zit-probleem.
Een nieuwe rechterbil of iets wat daarop lijkt.
En nee, ik hoef echt niet het mooiste achterwerk van ons kikkerlandje.
Maar een kussentje om op te zitten is toch geen overbodige luxe?
Binnen no time krijg ik respons.
De afspraak met mijn arts en plastisch chirurg staat inmiddels gepland.
Samen gaan we op zoek naar een mogelijke oplossing.
Elke verbetering, hoe klein ook, is winst.
So fingers crossed.

We kunnen stellen dat het een bewogen week was, maar ik ben in actie gekomen en weet dat er niets is ontstaan zonder beweging. Er wordt hard gewerkt aan alle facetten om mij weer dichterbij mezelf te brengen. Beter in mijn vel te komen. I am a work in progress! Het weekend staat voor de deur, tijd om op te laden. Zo gaan we vol goede moed de nieuwe week tegemoet. Met nieuwe uitdagingen en nieuwe kansen. Enjoy! ????

Spreuk van de dag

Veranderingen kun je niet tegenhouden
maar wordt een gevecht
als je krampachtig blijft vasthouden
aan mensen of materie
terwijl je van binnen weet
dat het tijd is om los te laten.
Soulmission