Selecteer een pagina

Het is lang geleden dat ik in het weekend in Heliomare te vinden was, maar gisteren was ik er weer eens. Zij het op geheel vrijwillige basis hoor. Eerder heb ik al verteld over de HandbikeBattle, een handbikewedstrijd, tussen verschillende Nederlandse revalidatiecentra, in Oostenrijk voor mensen met een beperking. Deze zaterdag was de eerste bijeenkomst voor de zeven revalidanten die deelnemen aan de battle van 2020 en twee revalidanten (waaronder ik) die mee mogen trainen en voorlopig op de lijst staan van 2021. Sven bracht mij naar Wijk aan Zee en ging daar met Body naar het strand. Ik meldde mij bij de receptie en daar vertelden ze dat we ons, samen met de therapeuten en begeleiders, mochten verzamelen in de sporthal. Deze meeting was bedoeld om kennis met elkaar te maken, uitleg te krijgen over de trainingen en Strava (programma waar sportprestaties kunnen worden bijgehouden), kleding te passen en handbikes uit te proberen. De meesten had ik al gezien bij de informatieavond in november, een nieuw gezicht was een jonge knul van de school Heliomare, de jongste deelnemer van het team. Een van de deelnemers is ervaringsdeskundige, zij heeft afgelopen juni al meegedaan. Wat een powerhouse! ???????? Toch als je de rest ziet, kijk je niet direct naar topsporters, maar mensen zoals jij en ik. ???? Alleen heeft iedereen zijn beperking, van een dwarslaesie tot een amputatie. Om dit traject te kunnen voltooien heb je discipline en doorzettingsvermogen nodig. En een beetje geluk dat je geen tegenslagen krijgt, of blessures van de vele te leveren inspanningen. Voor degene die op 18 juni de klim maken naar de Kaunertaler Gletscher, volgen maanden van trainen op (arm)kracht en uithoudingsvermogen. Er zullen wekelijks vele kilometers gefietst moeten worden. In weer en wind. ???? Het is niet niks. Ik mag er een beetje van mee proeven. Dat is tof, want ik moet eerst nog verder herstellen en zo kan ik mezelf wat fitter trainen en me langzaam voorbereiden op 2021. Daarnaast is het fijn om met gelijkgestemden te trainen en ervaringen uit te wisselen. Het zijn allemaal mensen met een eigen heftig verhaal, die vanuit een diep dal zijn gekomen en ergens voor willen gaan. Dit is een unieke ervaring en als je eenmaal boven bent geweest, een overwinning op jezelf. Tenminste dat zeggen ze, dat mag ik hopelijk nog gaan ervaren, maar dat geloof ik meteen. Bikkels zijn het, die de uitdaging aan gaan, stuk voor stuk. ????????

Het is in het weekend altijd erg rustig in Heliomare, vele revalidanten zijn met weekend verlof, het restaurant is gesloten en de Orangerie is alleen in de middag open. De meeste koffieautomaten in de buurt van de sporthal waren afgesloten, vandaar dat het even duurde voordat de begeleiding ons een kopje koffie of thee konden aanbieden. Een van de deelnemers had iets lekkers meegenomen voor bij de koffie. Het begin was dus goed. Er werd wat verteld over de gezamenlijke trainingen en wat je zelf allemaal zou moeten doen. Er was bij de deelnemers al een medische test afgenomen en een inspanningstest volgt deze maand nog. Ik zal daar pas volgend jaar voor in aanmerking komen. Zodra ze door de keuring zijn, mogen ze aan de bak. Het weekprogramma bestaat dan grotendeels uit fitnessen, handbiken, rusten en herstellen. Pittig hoor!Na deze informatie hadden we tijd om met elkaar te kletsen, werd de kleding (shirt, vestje en windjack) doorgepast en mochten we verschillende handbikes uitproberen. Nu kennen jullie mijn handbike, maar dit is echt andere koek. Het zijn een soort handbewogen ligfietsen, zonder ondersteuning. De vraag, hoe kom ik erin en eruit? ???? Vanuit mijn eigen rolstoel stapte ik over, aan de linkerkant van de ligfiets, zakte door mijn linkerknie naar de grond, want ja zo laag is het, en ging ik zitten. Er werd een extra kussentje onder mijn rechterkant gedaan, zodat ik niet uit mijn stoel kukelde en recht kon zitten. Op verschillende fietsen heb ik wat rondjes door de sporthal gereden. De bochten zijn het moeilijkst, omdat je dan het stuur hoog moet houden. Daarnaast kun je letterlijk niet kort door de bocht, want de fiets heeft een grote draaicirkel. [wpvideo yiJ32OQE ]Voor mij was het nu nog niet zo belangrijk om de juiste fiets te kiezen, maar de anderen krijgen indien mogelijk een handbike in bruikleen om zo te kunnen trainen. Dus zij moesten echt bekijken en ervaren wat voor hen goed was. Rond de klok van half twee waren we klaar met het hele programma. Het was mooi weer, dus heb ik buiten op Frank gewacht die mij zou komen halen. Ondertussen keek ik mee met een van de deelnemers die haar rolstoel met een liftje in de auto zette. Dat was tof om te zien. Zoiets krijg ik ook, zullen mijn vriendinnen blij mee zijn…???? Want mijn lichtgewicht rolstoel is zo licht niet meer door de buis van de handbike en het kost dan ook de nodige inspanning om deze in de auto te tillen. ????

Thuis heb ik met Lynn geluncht. Daarna heb ik met mijn prothese aan Body uitgelaten en ben ik op mijn handbike gestapt om naar HBS in Bloemendaal te fietsen om bij Lynn haar hockey te gaan kijken. ???? Ze speelde op veld 3, dus fietste ik tot aan het veld, koppelde mijn bike af, ging in de rolstoel verder en ging aan het hek staan. Even later kwam er een van de vaders (die ik niet kende) naast mij staan en vroeg van wie de rolstoel was die achter mij stond. Ik zei natuurlijk dat deze van mij was, waarop hij vroeg ‘Wat heb je dan?’ ‘Nou ja…je kunt beter vragen wat ik niet heb’. ???? Hij keek me verbaasd aan en ik vertelde dat ik één been miste. Had hij nog helemaal niet gezien…???? Het mag duidelijk zijn dat hij aan mijn ‘goede’ kant stond. ???? Het was leuk om te kijken, maar het helaas verloren de meiden de wedstrijd. Lynn en ik fietste in het donker terug. Het was koud en zelfs met handschoenen aan waren mijn vingers bevroren. Dat belooft nog wat voor de winter…????

Vandaag hebben we met z’n viertjes een bezoekje gebracht aan de liefste tante in Den Haag. Tante Trinette is de zus van Frank zijn moeder en al 96 jaar oud. Speciaal voor haar had ik mijn prothese meegenomen en op de parkeerplaats voor haar flat aan gedaan. We gingen met de trap naar de eerste verdieping, ik ook, dat heb ik tenslotte geoefend in Heliomare. We werden warm onthaald. Ze was blij ons te zien en moest een klein traantje wegpinken toen ze mij met mijn been zag. Het was fijn om bij te kletsen en ze heeft ons, zoals altijd verwend met veel lekkers. En omdat deze lieve tante mijn blog trouw volgt, geef ik vanaf hier een hele dikke zoen! ????????

Spreuk van de dag ????

Wacht niet tot morgen om de mensen die je liefhebt, te zeggen dat je ze graag ziet. ❤️