Yeah! De vlag mag uit! Vandaag mocht ik voor het eerst in maanden, door alle Coronamaatregelen, bij mams in het verpleeghuis op visite. Ik heb mijn moeder precies vier maanden niet gezien. Ja via beeldbellen, eens in de twee, drie weken, maar niet ‘live’. De laatste keer dat ik haar gezien heb, was toen ze met Manja bij mij kwam lunchen op 26 februari begin dit jaar. Bizar! Ik keek er dan ook enorm naar uit. ????

Toch bracht deze dag ook een stukje spanning met zich mee. Niet alleen omdat ik mijn moeder weer zou gaan zien, maar vooral omdat ik voor het eerst ruim honderd kilometer zelf zou gaan rijden. ???? Gelukkig ging Lynn gezellig met mij mee, want zij wilde oma ook graag zien. Rond half tien stapten we in de auto. Frank had mijn rolstoel al achterin gezet, dus dat ritueel konden we overslaan. ???? Ik klapte het linker gaspedaal uit, het andere gaspedaal klapte ik in, legde mijn kussen op de stoel en kroop achter het stuur. Lynn zorgde voor de muziek onderweg. Met de zon hoog aan de hemel reden we richting Alblasserdam. Eigenlijk ging het autorijden best heel goed. Ik denk dat ik maar één keer even kwijt was waar mijn gaspedaal en rem zat. ???? Zonder files of oponthoud waren we al om elf uur, een half uur eerder dan gepland, bij Manja thuis, die ook in Alblasserdam woont. We hadden afgesproken daar eerst te lunchen, voordat we naar mams zouden gaan. Dat heet ‘twee vliegen in één klap’. ???? Maar zus was nog niet thuis en Nicky stond op het punt om naar de supermarkt te gaan voor de lunch. Zo kon Lynn mooi met Nicky mee en ging ik vast buiten in de tuin zitten. Echt geen straf hoor en omdat ik zag dat pa gebeld had, belde ik hem even terug. Terwijl ik lekker zat te babbelen kwam zuslief thuis en kreeg ik een kopje koffie, waar ik wel aan toe was. Ineens kreeg ik daar een enorme pijnlijke fantoomkramp, die lang aanhield. Je zag het amputatie-gebied samentrekken. ???? Waarschijnlijk van de lange en toch wel intensieve rit. Langzaam ebde de pijn weg. Pfff, dat was een pittige. Na een heerlijke lunch, vertrokken Lynn en ik naar het verzorgingshuis.

We reden het parkeerterrein op en speurden de ramen af om te kijken of mams al op de uitkijk stond, maar we zagen haar niet. Ik parkeerde de auto en liet de rolstoel in de achterbak staan. Op krukken hupste ik naar de voordeur. We moesten wachten totdat de begeleiding ons zou komen halen. Dat gebeurde gelukkig vrij snel. Bij binnenkomst moesten we onze handen ontsmetten en werd op de lijst gekeken, waar we hadden afgesproken. We stonden ‘gepland’ in de binnentuin en werden daar netjes naar toe gebracht. Er werd niets gezegd over mondkapjes ????, dus dat liet ik maar zo. Wij namen plaats op het terras in de schaduw, terwijl mijn moeder werd opgehaald. Met een gezonde spanning in mijn buik, keek ik vol verwachting naar de deur. En ja hoor, daar was ze! ???? Ze liep aan de hand van de verzorger. Zo schattig! Lachend kwam ze naar mij toe lopen en ik huppelde haar tegemoet. Tja, en nu? Hoe begroet je je moeder die je veel te lang niet gezien hebt…???? Hoopvol keek ik de begeleiding aan, ‘Mag ik haar echt niet knuffelen?’ ‘Eigenlijk niet’ zei ze en keek vervolgens de andere kant op. Nou dan weet je het wel… ???? Ik kon niet anders dat mijn moeder even in mijn armen te sluiten. Dat was natuurlijk heel fijn, al voelde het anders dan de knuffels die ik voorheen van haar kreeg, toen ze nog echt mijn oude vertrouwde mamsie was. Ook Lynn begroette haar met een knuffel. Zo fijn om haar te zien. ❤️ We kregen een kan water met citroen en munt en drie wegwerpbekers en werden alleen gelaten. We hebben gezellig zitten keuvelen, foto’s gemaakt en oude foto’s gekeken. Ze was vrolijk en goedlachs. Al had ze soms geen idee waar we het over hadden. Toen ze mijn krukken zag, vroeg ze verbaasd; ‘Ils, loop jij nou altijd met die krukken?’ Ze had geen idee waarom. Dat ik één been heb, was ze duidelijk vergeten en blijkbaar zag ze het ook niet. Dat is toch knap, want je kunt er bijna niet omheen… ???? Na een kleine anderhalve uur was het tijd om afscheid te nemen. Ik belde de huiskamer, waarna één van de dames haar kwam halen. Bij het afscheid was het weer even zoeken naar de mogelijkheden, maar het lukte toch om een dikke afscheidsknuffel te geven. We beloofden haar snel weer langs te komen en dat ben ik ook zeker van plan! ????

Spreuk van de dag ????

Ik vind een klein gelukje door te denken aan de dag, waarop wij elkaar terugzien en lang knuffelen weer mag. ❤️