Woensdag zat ik weer eens te wachten op de RegioRijder. Ik had om half tien afgesproken maar ja, je weet natuurlijk nooit precies hoe laat hij komt. Toch moet je er altijd voor zorgen op tijd klaar te staan. De taxi heeft eigenlijk een marge van een half uur. Hij zou dus een kwartier vroeger tot een kwartier later kunnen komen. De ervaring leert, zoals jullie weten, dat die tijden niet altijd (altijd niet ????) nageleefd worden. Net toen ik mijn jas aanhad, mijn krukken achterin de rolstoel had gezet en mijn tasje had gepakt zag ik de taxibus verschijnen. Wow, precies op tijd! Het was dezelfde chauffeur als de vorige week. Aardige vent. Hij was blij voor mij dat hij deze keer wel op tijd was en hij ging ook nog eens rechtstreeks. ???? Omdat ik vertraging incalculeer was ik deze keer een uurtje te vroeg in Wijk aan Zee. Helemaal niet erg hoor, want het is altijd fijn om een bakje koffie te drinken en wat mensen te spreken. In de oefenzaal deed ik mijn prothese aan en heb ik een rondje door Heliomare gelopen. Terug in de zaal kwam ik een van de instrumentmakers tegen met twee collega’s van Livit uit Dordrecht, het bedrijf dat protheses maakt.
Livit wil mobiliteit mogelijk maken voor wie dit niet (meer) vanzelfsprekend is. Door te luisteren. Door mee te denken. Door te helpen.
Deze medewerkers werken normaal op de centrale werkplaats, maar liepen nu een dagje in de praktijk mee. We hebben mijn prothese uitgebreid bekeken en besproken. Om elf uur had ik een afspraak met mijn eigen prothesemaker beneden bij de afdeling van Livit, om het nieuwe korset te passen. Ook nu keken de collega’s mee. Geen probleem natuurlijk, ik vind het juist heel belangrijk dat ook zij hiervan kunnen leren zodat de protheses steeds functioneler en mooier worden. Mijn been werd omgehangen van mijn huidige korset naar het nieuwe zwarte korset. In de loopbrug moest ik druk zetten op het been, om te voelen hoe de fitting was. Helaas was het niet meteen goed, er was een duidelijk vervelend drukpunt. Het bot wat met een bijzondere constructie is vastgezet aan mijn linker heupbot en als zitbeen fungeert, steekt wat uit en dat punt is heel gevoelig en bij druk pijnlijk. Er werd meteen actie ondernomen en is het een en ander aangepast. Na de tweede passing ging het iets beter, maar het eindresultaat was nog niet bereikt. Komende week volgt deel drie van de passing, dan hoop ik ook te mogen lopen. Hierna sjeesde ik naar de Orangerie, waar ik met revalidatiegenootjes had afgesproken voor de lunch. We hebben gezellig zitten eten en bijgepraat. Dat blijft toch altijd fijn en de verhalen zijn heel herkenbaar. Om één uur ging ik naar de receptie om op de taxi te wachten, gelukkig kwamen mijn revalidatienootjes mij gezelschap houden. Al kletsend werd het kwart over een, half twee, kwart voor twee… Mijn gezelschap moest verder en ik bleef in de wacht. ???? Na een belletje met de centrale bleek dat ik nog ‘even’ geduld moest hebben… de taxi had vertraging. Joh! ???? Verschillende therapeuten kwamen ook nog een praatje maken, waardoor het wachten deze keer niet vervelend was. Net toen ik naar de wc wilde gaan, zag ik de bus het terrein op rijden. Nu moest hij maar even wachten hoor. Ik snelde naar het toilet, nam daarna mijn prothese op schoot en rolde naar de bus. Op naar huis! Het heeft geen zin om boos te zijn op de chauffeur, hij voert slechts de ritten uit in opdracht van zijn baas. Dat de planning te wensen overlaat is algemeen bekend. Thuis heb ik me nuttig gemaakt door, vanuit de rolstoel, een stofzuigertje door de huiskamer te halen. Na een rust momentje op de bank, ben ik met de handbike naar de Stinkende Emmer gereden, waar ik met twee oud collega’s een drankje ging doen. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien en gesproken en het was fijn om weer even bij elkaar te zijn.
Vandaag was het een ‘gewone’ donderdag die begon met een uurtje fysio-training. Schuin tegenover 201FysioSport zit de apotheek waar ik een receptje moest ophalen. Ik koppelde mijn handbike af en wilde naar binnen gaan. Normaal opent de deur na een druk op de knop, maar de automatische deur werkte niet. Zat ik daar voor de deur door het raampje te kijken. ???? Dan maar aankloppen. Dat werkte gelukkig wel want er kwam vrij snel een medewerkster naar de deur om deze te openen. Ik kreeg mijn recept mee, werd weer geholpen met de deur, koppelde mijn bike aan en stak de straat over naar de fysio. Om binnen te komen moet ik door twee deuren die niet automatisch open gaan en een klein halletje. Meestal is er wel iemand die mij even helpt, zo ook vandaag. Er stond een man buiten die eigenlijk meteen zag dat ik wel wat hulp kon gebruiken en beide deuren voor mij open hield. Schattig. Ik parkeerde mijn fiets in de hal, ging naar de kleedkamer om mijn jas op te hangen en ben lekker een uurtje gaan trainen. Na afloop heb ik met een paar ‘senioren’ uit het oncologisch groepje een kopje koffie gedronken en wat zitten kletsen. Altijd goed om de mensen uit het groepje een beetje te leren kennen en gelukkig voel ik me prima bij mijn nieuwe ‘doelgroep’. ????
In de middag was het tijd voor een lesje aguafit in de Planeet, met Petra. Het is er prima geregeld; een invalide parkeerplaats voor de deur, een rolstoelvriendelijk oprit naar de entree, een privé invalide kleedkamer en de mogelijkheid om binnendoor bij het zwembad te komen. Top! Op muziek kregen we opdrachten voor onder water; lopen, hinkelen, knie heffen, huppelen, zijstappen en zitten. Ik doe maar wat met mijn linkerbeen, beetje trappelen enzo terwijl we de armen trainden met dumbells. Het was een fijne watertraining en na een kwartiertje uitzwemmen, was het snel douchen voordat al de kids weer om de hoek zouden komen kijken naar ‘de mevrouw met één been’. Dat ze kijken is niet erg, maar ik wil geen bezienswaardigheid zijn. Thuis dronken we nog een kopje koffie en sloten we de middag af. Na een klein wandelingetje met Body om het zwembad vond ik het mooi geweest voor vandaag. ‘Bewegen is leven’ dat is zeker waar, maar voor nu zeg ik op de plaats, rust! ????
Uit een doosje vol geluk????
Ging voor jou geluk verloren en slaag je erin het in anderen op te wekken, dan vind je het in jezelf terug. ✨
