Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt niet ver. Loesje

Het was zo’n dag dat ik druk in de weer was met mijn prothese. Ik had een overleg met de werkgroep PR & Communicatie bij het Inloophuis Kennemerland in Haarlem, waar parkeren een dingetje is. Ik stelde mezelf de vraag of ik de rolstoel of mijn been mee zou nemen. Ik koos voor de loop-optie en vroeg Lynn of ze Leggy in de auto wilde leggen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was verschrikkelijk vies druilerig weer en op het moment dat ik op de plaats van bestemming was, begon het serieus te spetteren. ???? Natuurlijk waren de meeste plekken bezet (zal je altijd zien), waardoor ik genoodzaakt was verderop in de straat te parkeren. Ik stapte uit en hupste naar het achterportier aan de andere kant. Mijn krukken zette ik tegen de zijkant en trok mijn been achter uit de auto. Ik stroopte mijn blouse en jas op, zodat ik het korset om mijn middel kon vastmaken.

Uit het niets hoorde ik een mannenstem; ‘Mag ik u wat vragen?‘ Ik schrok me rot, toen de man ineens naast mij stond.

Met rode wangen van schrik en schaamte, want voor mijn gevoel stond ik daar redelijk ‘naakt’ (en dat bedoel ik niet letterlijk) antwoorde ik stotterend ‘Eh, ja hoor‘. Ik beantwoorde zijn vraag en weet eigenlijk niet wie er erger geschokt was, hij of ik. ???? Hij zag in eerste instantie natuurlijk een ‘gewone’ blonde vrouw en had nooit verwacht dat ik daar, achter het portier, stiekem en in de zeikende regen een been aan mijn lijf probeerde vast te maken. Haha, ik denk dat hij thuis heeft gezegd, ‘schat, wat ik vandaag gezien heb…’ ???? Ik wist niet hoe snel ik mijn korset met de klittenbanden moest sluiten en mijn kleding netjes over de korf moest plooien. Ik deed mijn capuchon op, pakte mijn krukken stevig vast en liep langzaam naar de entree van het huis aan het Leonardo Da Vinciplein.

De vloer van de hal bleek nat en spiegelglad, waardoor één van mijn krukken uitgleed en ik dus bijna plat op mijn bek ging. ????

Mijn hart klopte in mijn keel. Gelukkig wist ik mezelf, door een gekke move, staande te houden en liep zo mogelijk nog voorzichter verder. Ik werd hartelijk ontvangen door de coördinatoren Manon en Barbara en maakte kennis met de websitebouwer, die voor deze gelegenheid helemaal uit Drenthe was komen rijden. Binnen deed ik vervolgens mijn jas uit en prothese af. Leggy kreeg een mooi plekje op de bank. Voor mij is dat natuurlijk heel normaal, maar ik besefte ook dat het voor anderen, redelijk bijzonder is. Laten we zeggen dat er oog was voor Leggy. ???? Het been moest wel af, omdat ik naar het toilet wilde en omdat ik comfortabeler zit zonder dat vervelende korset om mijn middel. Zo kan ik mij beter focussen en word ik niet afgeleid door drukpijnen.

De tafel was gezellig gedekt, er lagen pepernoten en mandarijnen en zelfs een klein cadeautje (met dank aan Sinterklaas) voor de leden van de werkgroep. De dicht-Piet had zijn best gedaan en hele mooie woorden op papier gezet. De vergaderruimte was goed geventileerd en de stoelen stonden op anderhalve meter afstand van elkaar. Geheel Coronaproof dus. Toen ook de bestuursvoorzitter aansloot en iedereen voorzien was van koffie en thee, kon het communicatie overleg beginnen.

Mijn been ging weer aan… en weer af.

Na een constructief overleg ging ieder zijn eigen weg en appte ik mijn lunchdate dat ik op het punt stond om te vertrekken en haar kant op te komen. Ik deed mijn prothese opnieuw aan en werd netjes tot aan de auto begeleid door de voorzitter. Het viel hem trouwens op dat ik mijn krukken behoorlijk verkrampt vasthoud (zichtbaar door de witte knokkels ????), wat natuurlijk niet goed is voor mijn handen en armen. Ik doe dat omdat ik bang ben om de grip te verliezen, maar begrijp ook dat ik hiermee wellicht de armblessures in stand houd. Oké, een goede tip, daar moet ik aan werken. ‘Ils ontspan!’ sprak ik mezelf toe. Voor de tweede keer nat geregend, deed ik mijn been bij de auto weer af en gooide deze achterin. Leggy neemt trouwens de hele achterbank in beslag hè, als ze languit ligt. De diva! Op naar Santpoort voor een lunch bij de Wildeman met een oud Rabo collega.

Neem je mijn ♿parkeerplaats? Neem dan ook mijn handicap.????

Ook hier stond de hele straat vol en was er geen invalideparkeerplaats beschikbaar. Er zat niets anders op dan verderop in de straat te parkeren en mijn been uit de auto te trekken. En ja, voor de verandering regende het weer of beter gezegd, nog steeds. Ik stond te klungelen op straat met mijn kleding en tasje, die in de weg zaten om het korset op zijn plek te krijgen. Wankelend, onzeker en licht geïrriteerd, omdat ik voor de derde keer nat geregend was, liep ik naar de Brasserie waar Saskia mij voor de deur stond op te wachten.

Na een enthousiaste begroeting gingen we samen naar binnen. Voordat we aan een tafeltje plaatsnamen, wilde ik eerst nog even naar het toilet. Again? Yep, again. Daar ging ik weer, been af, been aan en dat in het kleinste kamertje van de kroeg. ???? Puffend kwam ik naar buiten en liep door de kroeg, uitgebreid bekeken door wat bargasten, naar het tafeltje achterin. Gewone simpele dingen doen is voor mij al behoorlijk intensief, zal dat ooit wennen? Oud collega Saskia en ik zien elkaar niet vaak, maar we hebben lekker wat gegeten, gedronken en heerlijk bij gekletst en herinneringen opgehaald. Voordat we naar huis vertrokken, moest ik opnieuw naar de wc en herhaalde het prothese-ritueel zich voor de zoveelste keer die dag. Been af, plassen en been weer aan. Buiten bij de auto, in de regen, moest de prothese opnieuw af.  Aan, af. On, off. Wat een gedoe! ????

Even bijpraten

Do you want to come on the coffee? It is highest time that we by talking! ????

Onze Sven zit in zijn laatste twee weekjes van zijn ‘uitwisselingsprogramma’ in Oslo en is druk bezig met zijn tentamens. De kop is eraf en de eerste twee zijn naar tevredenheid afgerond. Zijn laatste tentamen is op maandag de 13de. Diezelfde avond neemt hij afscheid van zijn medestudenten in Noorwegen en dinsdags mogen we hem van Schiphol afhalen. Ik kan niet wachten! Succes Sven met de laatste loodjes! ????

Ons Lynn werkt in de horeca en probeert zoveel mogelijk uurtjes te maken. Toch zijn er dat nooit zoveel als ze normaal gesproken zou werken, maar ja het is niet anders. Ze is wel serieus aan het onderzoeken waar haar interesse ligt en bij welke opleidingen zij een kijkje wil gaan nemen. Open dagen zijn er nauwelijks, alles gaat natuurlijk online, maar ze probeert het een en ander voor zichzelf helder te krijgen. Het kan nog alle kanten op, dus het is nog even spannend. Als ze gaat doen wat ze echt leuk vindt, kan ze geen verkeerde keuze maken, of het nu een universitaire opleiding betreft of een HBO.

Negatief. Het meest positieve woord van het jaar. Loesje

Woensdag kregen we het bericht van het verpleeghuis waar ons mam woont, dat er in haar woongroep één bewoner positief getest was op corona. Dat was even schrikken, maar deze bewoner zou in isolatie verzorgd worden, zodat er geen contact zou zijn met de anderen. Donderdag werd gemeld dat er een tweede besmetting was geconstateerd. Nu begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken. Via een update van het verpleeghuis werden we geïnformeerd dat niet de gehele groep in quarantaine hoefde, maar het zich zou beperken tot de twee besmette personen. Een pak van ons hart, want hoe houd je in godsnaam dementerende ouderen 24/7 op hun kamer? Ze begrijpen daar natuurlijk helemaal niets van.

De opluchting was echter van korte duur, want er zijn nu drie besmettingen. Jeetje! En nu?

Nu zitten dus toch alle bewoners vijf dagen ‘vast’ op hun kamer. Hartverscheurend. Zo zielig! Familie is gevraagd in te springen om te helpen bij de verzorging van hun eigen familielid, Manja zal dat namens ons drietjes doen. Daarnaast krijgen de oudjes persoonlijke activiteiten begeleiding op de kamer en dan hopen we maar dat het allemaal een beetje langs hen heengaat en ze niet ziek worden. Uiteraard houden ze alles nauwlettend in de gaten. Ik ben wel heel blij dat de meeste bewoners inmiddels hun de boosterprik hebben gehad. Nu fingers crossed, dat het niet verder uit de hand loopt!

What ever you decide to do, make sure it makes you happy.

Er komt veel op mijn pad aan mooie projecten die mijn aandacht vragen en dat vind ik oprecht super leuk. Ik denk en praat graag mee als ervaringsdeskundige om het leven van mensen met een beperking beter en toegankelijker te maken en lotgenoten en (ex)kankerpatiënten te helpen terug in hun kracht te komen. Maar ik besef ook dat ik niet alles hoef te dragen, dat er echt wel andere mensen opstaan als ik ergens voor bedank. Misschien is het voor mij een mooi streven om deze maand voor mezelf helder te krijgen wat ik echt leuk vind, waar ik energie van krijg en toegevoegde waarde kan leveren. Keuzes maken is niet mijn sterkste punt kan ik je vertellen, maar ik ga mijn best doen. Welk knopje gaat ‘aan’ en welk kopje gaat ‘uit’ in 2022? ????????‍♀️

Van K naar Beter. ????

Nee echt, ik heb geen aandelen in het het bedrijfje van Evelien van der Werff, maar ik vind de site van K naar Beter zo leuk dat ik hem graag met jullie deel. Blij-makende cadeaus bij en na kanker, of gewoon als iemand er even helemaal doorzit. Dat hebben we allemaal wel eens aan de hand toch? In de afgelopen jaren heb ik, naast prachtige bloemen, ook vele mooie lieve cadeautjes mogen ontvangen, waarbij mijn hart elke keer een klein sprongetje maakte van blijdschap of werd verwarmd door het mooie gebaar. Dat doet een mens goed. Het heeft mij in elk geval enorm geholpen. Laten we ook vooral in deze tijd gewoon een beetje lief zijn voor elkaar, dan maken we samen de wereld een klein stukje mooier!

Lieve Sint, mag ik u even plagen en u dit keer iets bijzonders vragen? Eigenlijk heb ik maar één groot verlangen. Dat iedereen heel veel liefde mag ontvangen! ????????
Fijne Sinterklaas!

Spreuk van de dag

Soms moet je gewoon
even stoppen en alle
goede dingen in je leven
waarderen.
thedaileyquotes