Help, mijn taxi was op tijd! ????Deze keer niet lang hoeven wachten op het busje en niet langs verschillende adresjes om mensen op te halen… Dit maal geen stress. Gewoon op tijd en linea recta naar Wijk aan Zee. ???? Ik had zelfs de tijd om in de wachtkamer plaats te nemen voor de eerste therapie bij de psycholoog. ????????

We zouden vandaag de derde EMDR sessie gaan doen, maar het liep anders. We raakten in gesprek en de psycholoog vroeg zich af of de heftige EMDR therapie dat is wat ik op dit moment nodig heb. Is het niet teveel en te heftig nu? Alles komt naar boven, ook zaken uit het verleden. Ik weet het niet. ???? Wat ik wel weet is dat ik heel graag heel hard train om fysiek sterker te worden, beter te lopen, maar ook om niet teveel in mijn hoofd te gaan zitten. Door mijn dagen vol te plannen, neem ik (te) weinig rust en (te) weinig ruimte om alles wat er gebeurd is te verwerken. En daar heb ik nu last van, de pijn gaat in mijn lijf zitten. Maar ik kan niet anders dan sterk en positief zijn, dat gevoel is fijn en past bij mij. Van die eigenschappen heb ik de afgelopen maanden, zeker veel profijt van gehad. Maar de emotie zit hoog, elke dag draag ik een rugzak mee. Een zware rugzak vol herinneringen, ervaringen, verloren vertrouwen, negatieve emoties en spanningen. Het gewone leven draait door, maar voor mij (en deels mijn gezin) zal het nooit meer hetzelfde zijn. Ik werk heel hard, om weer volledig terug te komen. Maar is dat haalbaar? Moet ik niet ‘gewoon’ accepteren dat er dingen zijn die ik niet meer kan, of moet willen. Eerlijk gezegd zie ik er erg tegenop om Heliomare over een paar weken los te laten. Dan moet ik ‘alleen’ verder en mijn fysio en sportactiviteiten in Haarlem zoeken. De manier waarop ik mijn baan verloren ben, zit mij ook erg dwars. Het gevoel ‘afgeschreven’ te zijn, doet pijn. Wat ga ik straks doen? Volgens de psycholoog moet ik meer balans zoeken, niet alleen maar vooruit rennen, maar soms ook even stilstaan en ervaren wat dat met me doet.

Zucht…daar loop ik dus echt het liefst van weg. Dat rotgevoel… ???? We hebben afgesproken dat ik toch een beetje moet proberen om wat aan Mindfulness te doen. Dichtbij mezelf blijven in het hier en nu. Tja dat is makkelijker gezegd dan gedaan. ????

Na deze therapie ben ik met een kopje koffie even buiten in het zonnetje gaan zitten. Even geen kletspraatje, even wat rust en laten bezinken wat er zojuist allemaal gezegd was.

Samen met een collega revalidant heb ik op het terras van de Orangerie een lekker broodje gegeten. Het volgende programma onderdeel was hydro therapie, dus op naar het zwembad. De kleedkamer zat, voor het eerst, bomvol met een groep dames van een zwemvereniging die net klaar waren met aguagym. Ik ben maar even een kleedhokje voor rolstoelers ingedoken, want echt alle plekjes waren bezet. Toen ik een ‘waterrolstoel’ gevonden had, ging ik naar het zwembad. Er waren twee dames die gingen aguajoggen en ik ging zoals altijd lekker mijn baantjes trekken. Na een half uur zat het erop en liep ik het water uit. De zweminstructeur vroeg of ik nog wat langer wilde zwemmen, er stond niemand op de lijst voor het grote bad, dus de ruimte was er. Graag! ???? Ik heb het aanbod met beide handen aangepakt en zo genoot ik nog van de extra zwemtijd.????????‍♀️ Het aankleden was weer een ramp. Zo warm en zo plakkerig, ik zou het liefst in mijn bikini naar buiten zijn gerend.???? Eenmaal aangekleed kon ik in de centrale hal even afkoelen. Daar kwam ik de dames tegen uit de amputatie loopgroep en hebben we lekker zitten afgeven op de WMO, de taxibusjes en alles wat er misgaat in ons proces. ????Heerlijk, dat luchtte op! ????

Met de fysiotherapeute ben ik via de trap naar beneden gelopen en daar hebben we de schuine hellingen op gezocht om deze op en af te lopen. Omdat ik weer een opvlieger kreeg bovenop de inspanningen, zijn we door naar buiten gelopen, even frisse lucht.???? We kwamen de prothesemaker tegen, dat kwam goed uit, want mijn pijnplek zorgde weer voor de nodige fantoompijn en dat wilde ik graag even bespreken. Hij nodigde mij uit om in zijn werkruimte op ‘mijn mal’ aan te geven waar die pijnplek zat, zodat hij daar bij het maken van de nieuwe korf rekening mee kan houden. Laten we hopen dat hij met een goede oplossing komt.???????? Voor de amputatie loopgroep heb ik lekker buiten het ‘belevingspad’ met schelpen, schors en steentjes gelopen. Daarna heb ik ‘los’ (zonder krukken) geoefend in de zaal en heb ik zelfs door de hal gewandeld! Wel met een fysiotherapeut naast me voor de veiligheid. Om half vijf zaten de therapieën erop en gingen we met een paar revalidanten in het zonnetje☀️ wachten op het vervoer naar huis. Deze keer met een kleine vertraging, maar zonder verkeersdrukte.

Uit een doosje vol kracht????

Kracht komt niet voort uit fysiek vermogen, maar uit een onverzettelijke wil.✨