Eerder had ik de badmintongroep al eens beloofd dat ik mijn prothese????een keertje aan zou doen tijdens het badmintonnen. Vandaag was het zover en ging ik de uitdaging aan. Na het ontbijt deed ik mijn been aan, stapte ik op mijn handbike en ging ik, met mijn racket achterop, naar de sporthal. Ik was benieuwd hoe snel het op zouden vallen dat ik ineens twee benen had…???? Mijn fiets op slot zetten was overigens iets moeilijker, omdat ik veel minder beweeglijk ben met het korset aan. Ik koppelde het stuur af, deed mijn voetplaat omhoog, zette mijn rechtervoet naast mij linker op de grond, ging voorzichtig staan en hield mezelf vast aan het fietsrek. Toen moest ik mijn knie buigen, om dichter bij het rek te komen en het slot vast te kunnen maken. Daarna ging ik zitten, reed ik naar de ingang, opende de zware deur en rolde via de hal, de zaal binnen. Één groepje was aan het trainen en een ander groepje was net de teams aan het indelen. Sommigen zagen in eerste instantie mijn prothese totaal over het hoofd, maar er waren ook een paar spelers die het wel meteen opmerkten. ‘Hé, je hebt je prothese aan, wow’. Vol trots stond ik op uit mijn stoel om mijn been te showen en mijn loopje te laten zien. Iedereen kwam bij mij staan, grappig al die reacties, de één vond het nog mooier en interessanter dan de ander. Denk maar niet dat ik ooit staand kan spelen met prothese hoor, want dat is echt onmogelijk, maar zittend spelen met het been en korset aan, was nieuw en al een kunst op zich. Nou ja, het spelen ging eigenlijk best lekker, maar het reiken naar en het oprapen van de shuttles was iedere keer weer een dingetje. ???? Met moeite kon ik bij de grond komen, er ontsnapte regelmatig een zucht of gesteun en gepuf. Misschien bracht het been wel geluk, want het merendeel van de partijtjes heb ik, met verschillende fantastische medespelers uiteraard, (vet ☺️) gewonnen, op één potje na dan. De keren dat ik uitgeloot was en niet hoefde te spelen, werd ik getraind door een ervaren medespeler die me letterlijk alle hoeken van het veld liet zien. Heerlijk vond ik dat. Juist het bewegen in het veld, is waar ik nog veel te leren heb. Het rollen, slaan, smashen en de nodige shuttles oprapen was genoeg om mij in het zweet te werken. ???? Wel moest ik regelmatig mijn been weer goed terug op de voetplaat zetten, omdat de prothesevoet er soms bijna naast lag en dat is gevaarlijk. De pauze kwam als geroepen en ik vond het natuurlijk superleuk om deze keer met de groep lopend naar de kantine boven te gaan. Mijn rolstoel liet ik achter in de sporthal. De lift liet ik ook voor wat het was en besloot met de trap naar boven te lopen. Oh, wat voelde dat anders. Niet zittend in een rolstoel, niet opkijkend naar iedereen, maar op gelijke hoogte en gelijkwaardig zijn. ’Gelijkwaardig zijn’ is misschien niet goed verwoord, ik voelde mij in ieder geval beter. Vollediger, gewoon meer mens. Na een kopje thee, ging ik met de trap weer naar beneden, het vertrouwen van de groep was er nog niet helemaal, want er ging iemand vóór en achter mij lopen om zo samen de trap af te gaan. Wel schattig! Terug in de hal ging ik voor mijn rolstoel staan, liet ik mijn knie buigen en ging ik voorzichtig zitten. We werden in teams ingedeeld en speelden nog wat leuke partijtjes ????, voordat iedereen aan zijn weekend begon.
Één van de spelers loopt altijd even mee naar buiten om mij te helpen met de deuren, wat super fijn is. Nu stond er een fiets achter mijn handbike…. dat was niet handig. ???? Als ik alleen ben, kan ik niet wegkomen, een fiets verplaatsen is onmogelijk, maar nu werd de fiets door mijn badmintongenootje opzij gezet en kon ik mijn stuur van slot halen en aankoppelen. Op mijn telefoon zag ik een berichtje van Mandy voorbij komen, zij zou Body rond enen uitlaten en vroeg of we daarna samen konden lunchen. Ja, gezellig zo’n spontane date! ???? Tijdens een momentje van rust op de bank, liet Mandy onze trouwe viervoeter uit. Daarna fietsten we samen naar ‘Kraantje Lek’, waar onze Lynn aan het werk was. Verrassing! ???? Lynn had ons een mooi plekje gegeven en heeft heel goed voor ons gezorgd. Ik wil altijd van alles wat proeven en stelde voor onze gerechtjes te ‘sharen’. Mandy ging daarin mee en zo genoten we ieder van een glaasje wijn (vooruit eentje dan ????????) een halve salade niçoise en een half broodje zalm met garnalen en een cappuccino toe. Echte aanraders, heerlijk! Buiten stonden wat kinderen naar mij te kijken. Een zo’n jochie zei tegen zijn vriendje ‘Kijk die mevrouw heeft een bionisch been‘. Ik reageerde ‘ja, mooi hè?‘ Ze bleven staan en vroegen waar mijn andere been dan wel niet gebleven was. Ik vertelde dat het been ziek was, waarop één van de mannekes vroeg, ‘oh en toen hebben ze zeker dit been eraan gedaan?‘ ???? Ik bevestigde zijn vraag met een glimlach. Twee van de kids wisten genoeg en gingen verder met hun spel. Een ander klein mannetje keek nog even bedenkelijk naar mijn been en zei ‘Dat vind ik wel zielig‘ en weg was hij. Blijft mooi die openheid van kinderen. Het was een fijn begin van het weekend!????
Spreuk van de dag ????
Een vriendelijk woord is als een mooie zomeravond. ☀️
