Met het zicht op de toren van Pisa, reden we onze rechter voorband stuk op een stoeprand. ????

Hemelsbreed stonden we er slechts vijftig meter bij vandaan. Echt, in het zicht van de haven. Na een toertocht van ruim twee uur, op zoek naar een geschikte parkeerplaats. Een keiharde klap. BAM! ???? Ik schrok me rot, zag het totaal niet aankomen. Er vloog een stuk rubber de lucht in en aan de voorbijgangers te zien was het echt goed mis. Eerst dacht ik nog dat de voorkant eraf lag, maar nee, het was een lekke band. Totaal kapot. Leeg. Zo plat als een dubbeltje. Zo lek als een mandje. Geen meter meer mee te rijden. Wat nu? ????‍♀️

Frank begon aan de operatie ‘band verwisselen’ met Lynn als zijn assistente.

De rolstoel werd uit de auto gehaald en het instructieboekje werd erbij gehaald om te zien hoe het reserve wiel uit de achterbak verwijderd moest worden. Helaas bleek het gereedschap niet compleet en daar kom je natuurlijk pas achter als de nood aan de man is. ???? Frank werkte zich letterlijk en figuurlijk in het zweet bij een temperatuur van ruim 37 graden. Balen dit. Ik stond er voor de verandering bij en keek ernaar. Weer nutteloos. Het omhoog krikken van de auto lukte in eerste instantie niet, omdat de slinger ontbrak. Opeens bedacht ik me dat er in mijn rolstoeltas een klein gereedschapstasje zat. Wie weet zat daar iets nuttigs bij. Ik bood manlief het setje aan en ja, er bleek iets tussen te zitten waarmee hij verder kon. Gelukkig. Super fijn! Was ik toch nog ergens goed voor.

Vele toeristen passeerden ons op weg naar de scheve toren.

Toch was het een Italiaanse toerist die poolshoogte kwam nemen en hulp aanbood. Super attent, maar volgens Frank niet nodig, dus hij bedankte. Na veel pijn, moeite en gemopper zat het reserve wiel erop. Knap! Via Google vonden we een Citroën garage in de buurt en besloten we eerst de auto op te laten lappen alvorens de blije toerist uit te hangen. Zo’n zes kilometer verderop bleek na een korte inspectie dat de dealer geen passende band voor ons op voorraad had en ze verwezen ons naar KwikFit, twee minuten daar vandaan. Gelukkig, de oplossing was in zicht. We moesten dan wel even op onze beurt wachten, maar het reserve wiel werd vervangen. Die monteur was de held van de dag, maar Frank was onze grootste held, want hij lost het probleem altijd weer op. ????????Inmiddels hadden we hoge nood en konden we tussen duizenden banden naar het toilet. Opgelucht reden we met een nieuwe band en lege blaas terug richting Pisa.

Pisa 

Uiteindelijk kwamen we ruim twee uur later terug op de plaats van bestemming. Waren we voor niks om zeven uur opgestaan… ????

De missie om de drukte voor te zijn was door dit ‘gevalletje pech’ dus mislukt. Toch waren we blij dat de auto weer gemaakt was en we in een tweede poging zonder kleerscheuren gearriveerd waren in Pisa. De bewuste pech-straat vermeden we en zochten een parkeerplaats verderop net als vele anderen. Door de poort van de stadsmuur liepen we het imposante plein op. Indrukwekkend mooi zeg.

De Toren van Pisa is zonder twijfel het beroemdste gebouw van de stad en misschien wel van heel Italië. De scheve toren, gelegen naast de Dom van Pisa, het Baptisterium en het Camposanto, is van oorsprong de klokkentoren van de Duomo Santa Maria Assunta. Gebouwd in de tweede helft van de twaalfde eeuw. De toren begon al snel scheef te staan en omdat ze recht omhoog bleven bouwen helt de toren niet alleen maar is hij ook nog krom. Ideaal om hier grappige foto’s bij te maken, alsof je de toren weerhoudt van omvallen. Dus ook wij schoten, net als iedereen daar, de nodige plaatjes.

We wandelden wat door het centrum en pikten een terrasje in de schaduw voor wat verkoeling. Op de kleine markt kocht Lynn een mooi schilderijtje van Pisa en ik een zonnebril. Wat betreft de straatjes kan ik zeggen dat Pisa best heel rolstoelvriendelijk is. ????????✅

Lucca

Een prachtig middeleeuwse stadje.

Lucca is een historische stad waar we jaren terug, toen de kids nog een stuk kleiner waren,  al eens zijn geweest. In die tijd hadden we twee tandems gehuurd om het plaatsje per fiets te verkennen. Nu gingen wij met de rolstoel, opnieuw door de straten van het oude vestingstadje. We namen het pad letterlijk dwars door de dikke stadsmuur, waar het overigens heerlijk koel was, richting het centrum. Buiten was het ontzettend warm, de mussen vielen van het dak. Om toch even te klagen, het was een beetje te veel van het goede voor zo’n dagtripje. ???? Tis eigenlijk ook nooit goed hè?! ????

Adem in, adem uit en door.

Het was fijn om op een terrasje even bij te komen met een drankje en een plateau met kaasjes en vleeswaren. Sven FaceTime-de op dat moment, zodat ook hij er even bij was. Ik mis hem trouwens wel hoor. Het bezoekje aan het toilet was er weer een met de nodige obstakels. Wat een drempels hebben ze daar zeg, pfiew! Ik ben dan ook super blij dat ik kan ‘lopen’ met krukken, waardoor ik toch bijna overal kan komen. Wat betreft rolstoel-toegankelijkheid scoort Lucca dus helaas niet hoog. We sloten het stadsbezoek af met een heerlijk Italiaans ijsje aan de rand van het dorp.

Kookworkshop

Olio, Olio, Olio. Tanto Olio d’oliva.

Bij ons verblijf van een week zat een kookworkshop inbegrepen, die de receptie voor ons ingepland had. Zo leuk, we hadden er echt zin in. De standaard vraag die tegenwoordig gesteld wordt, is of de rolstoel wel of niet mee moet. Ik dacht dat het niet nodig zou zijn, waarop manlief mij erop attendeerde dat ik niet heel lang kan staan. Eens. Dat is een waarheid als een koe. De rolstoel ging dus mee. Om tien uur verzamelden we in de receptie, waar Anna (de kok) ons, samen met een ander stel, ophaalde.

We volgden haar naar een prachtige oude Italiaanse keuken op de eerste verdieping.

Deels te bereiken met de rolstoel, maar het laatste stuk naar de keuken moesten we een trap naar beneden. Ik sprong met behulp van de trapleuning en een kruk naar beneden, Frank en Lynn tilden samen de rolstoel. Anna stelde zich voor en vertelde dat we pizza, focaccia en gnocchi gingen maken. Lekker! We deden onze kookschorten aan en begonnen met het maken van het deeg. Nee niet uit een pakje, vers gemaakt natuurlijk. Anna bleek een goede en enthousiaste leermeester, legde alles haarfijn uit, deed alles voor en bekeek kritisch of we haar tips goed opvolgde. Het geheim van de Italiaanse keuken is veel (tanto) Olio d’oliva (olijfolie) en een pizzico di sale marino sea (snufje zeezout). Ze gooide het overal doorheen. En niet zuinig ook. ???? Ondertussen kletsten we erop los en kregen we mooie verhalen over haar leven en familie te horen. De sfeer was heel relaxed en gezellig.

Nadat we het pizzadeeg gemaakt hadden, werd het deeg gemaak voor de focaccia. Bijna hetzelfde maar dan met een vleugje suiker. Terwijl het deeg moest rijzen, ingesmeerd met jawel Olio, gingen wij aan de slag met de tomatensaus, tomatenmix voor de bruschetta en de pesto voor de Gnocchi. Ook weer met een flinke scheut olijfolie. Anna haalde een lekker bakje koffie voor een korte pauze, voordat alle ingrediënten werden gesneden. Niet veel later konden we de pizza’s en focaccias opmaken en gingen ze de oven in. De gekookte aardappels werden geraspt, vermengd met meel, zout en olijfolie en gekneed en gevormd tot kleine blokjes.

Alles was voorbereid, tijd om voor het eten nog een plasje te doen.

‘Had ik maar twee benen, dan had ik ook tien tenen…lala’. ????

Spreuk van de dag

Weerstand is een uitnodiging
om te worden wie je echt bent
Een vijand is een spiegel
en een uitdaging of je daarin
ook een vriend herkent

Lief Leven