‘Na 2 jaar ziekte (104 weken) kan de zieke werknemer in aanmerking komen voor een uitkering. Het gaat dan om een (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheidsuitkering, de WIA. UWV bekijkt of de persoon in kwestie hier recht op heeft.’

Vandaag stond de afspraak gepland met de arts van het UWV, omdat ik dus bijna twee jaar in de ziektewet zit. Tja…alweer twee jaar oftewel 24 maanden, 102 weken of 730 dagen. Pfff… ???? Nou ja, ik heb in het eerste jaar, na de operaties van de tweede bot-tumor (2017) en schildklier (2018), nog wel op re-integratie basis gewerkt, maar kwam niet verder dan vijftig procent. Toen volgde uiteindelijk dus de volgende klap.

Toch enigszins gespannen en vol vraagtekens gingen Frank en ik richting Alkmaar. Wat konden we verwachten? Eigenlijk wil ik ooit ‘gewoon’ weer aan het werk, maar wat is voor mij haalbaar? Ik ben nog steeds aan het revalideren en ben thuis nog niet eens ‘up & running’, laat staan zelfstandig. ????

We parkeerden op de ♿️ parkeerplaats van het UWV in Alkmaar, haalden mijn rolstoel uit de auto en gingen naar binnen. We werden vriendelijk ontvangen bij de receptie. Omdat we wat aan de vroege kant waren, mochten we plaatsnemen in de wachtkamer en dronken we een kopje koffie. Om twaalf uur kwam de arts ons halen, hij stelde zich voor, gaf een slap handje en daarna gingen we met de lift naar de eerste etage richting zijn spreekkamer, waar we tegenover hem plaatsnamen.

Het was toch een beetje een vreemd gesprek. Geen enkele introductie, opmerking of vraag over de ‘zware tijd’ of ‘heftige jaren’ die we achter de rug hebben. Geen enkele persoonlijke opmerking over de impact van de amputatie. Niets over hoe vervelend of naar het voor mij is, nu als invalide vrouw door het leven te moeten. Totaal geen empatisch vermogen. Nul. Geen enkele keer is er ook maar iets gezegd over wat kanker allemaal met je doet. De praktische zaken, wat ik wel en niet meer kan als gevolg van de amputatie en met welke klachten ik nu nog kamp, werden wel besproken. Het rijtje van lichamelijke en psychische klachten sprak voor zich; fantoompijn, slecht slapen waardoor vermoeidheid ontstaat, angstgevoelens, concentratie en geheugen problemen en ik kan beperkt zitten, staan en lopen. Dat dus… ???? Uiteindelijk probeerde ik na alle vragen toch nog even te benadrukken welke ‘rugzak’ ik dagelijks meedraag. Ik werd emotioneel, omdat ik het gevoel had, dat daar te weinig aandacht voor was. Misschien heb ik het mis, maar ik denk dat deze boodschap wel aan kwam. Na een uur stonden we buiten, met nog steeds vraagtekens. Waar gaat dit gesprek op uitkomen? Geen idee.

Nou ja, we zien het wel. De verwachting is wel dat ik (groten)deels afgekeurd zal worden. Binnen 4 weken horen we hoe en wat en word ik waarschijnlijk uitgenodigd voor een volgend gesprek met de arbeidsdeskundige van het UWV. Wordt vervolgd!

Zoals jullie weten heeft er in het personeelsmagazine van Heliomare ‘H’ een interview gestaan met de prothesemaker en mij. Natuurlijk kon ik de link niet delen, omdat het om een intern online magazine gaat, maar de pdf mag ik nu wel delen. Met een beetje inzoomen, kun je het misschien lezen… ????