Wij hebben zoals dat heet een ‘adapted room’, wat niets minder betekent dan een aangepaste kamer voor rolstoelgebruikers. Dat hebben we natuurlijk vooraf speciaal aangevraagd. Als essentie, zodat betreffende kamer ook gegarandeerd is. Daar betaal je dan iets extra’s voor. Je weet alleen nooit precies welke aanpassingen zo’n kamer heeft. Ja, dat het ruim genoeg is om je met een rolstoel te bewegen. Wij kregen bij het inchecken twee kamers naast elkaar, waarvan één ‘adapted’ was. Bij aankomst in het betreffende gebouw, centraal gelegen, rolde ik de kamer binnen. Onze kamers lagen op de begane grond en zagen er netjes uit. Ruim ook, met een klein balkon aan een binnentuin. De badkamer was aangepast. Wat heet, er hing één beugel bij het toilet en in de douche was er een beugel aan de muur bevestigd. Geen douchestoel… Oei, hoe ga ik dat doen? ???? Staand douchen op één been op een gladde vloer, met doucheschuim en shampoo? Dat is niet veilig. Maar de oplossing was snel gevonden. We namen een plastic terrasstoel van het balkon en plaatste deze in de douche. Probleem opgelost. We hebben de schoonmaakster wat fooi gegeven en extra handdoeken gevraagd, zodat ik deze op de grond en op de stoel kon leggen. Dit is en hygiënischer en voorkomt dat ik van de stoel glijd. Prima dus! Toch moest ik ook weer denken aan de mensen die een dwarslaesie hebben, die redden het niet met een plastic stoeltje. Aangepast wil dus niet altijd zeggen dat de kamer geschikt is voor iedere mindervalide…????

Wat een cadeautje is het om de kerstdagen???????????? door te brengen op een tropisch eiland. Heerlijk die warmte van de zon ☀️ op je huid. Doet me ook weer herinneren aan de jaren op Tenerife, waar ik elk jaar na mijn vakantie in november/ december, net voor de kerstdagen weer aan het werk moest. Die eerste zonnestralen, na de koude en natte dagen in Nederland, verwarmden me tot op het bot. Elke keer weer, zo fijn altijd! Nu is het andersom. ???? Heel veel doen we niet. We zonnen, zwemmen, eten & drinken en slapen. Ja, ik had mezelf voorgenomen om wat te fitnessen met Sven en dagelijks wat oefeningen te doen, maar dat heb ik bij het zien van de gym meteen losgelaten. Slappe hap hè? ???? Maar ik zie me met mijn ene been niet tussen de stoere getatoeëerde spierbundels staan of zitten. Echt niet! En misschien is een beetje rust voor mijn lijf ook wel eens goed. Zo krijgt mijn schouderblessure ook de kans te herstellen.

Via Facebook werd ik vandaag herinnerd aan onze vakantie op Tenerife, vier jaar geleden. Toen zijn we met de hele familie een weekje naar mijn oude vertrouwde bestemming gegaan. Dat was een jaar na mijn eerste operatie. Op de foto staat oud college Femke naast mij bij het zwembad van Parque Santiago IV. Ik in bikini…met twee benen. ‘Gewoon’ zoals het hoort te zijn. Heel confronterend. Ik werd overspoeld door een gevoel van melancholie. Wat is er allemaal gebeurd? Toch wilde ik mijn dag hierdoor niet laten beïnvloeden. Hé, ik ben er nog en kan gezellig vakantie vieren met mijn gezin. Dat is het. Van al de vakantiegangers die hier rond lopen, ben ik de enige met één been. Nee ik lieg, heb vanavond iemand gezien met een beenprothese. Ook heb ik een paar rolstoelers gespot, maar die zijn op één hand te tellen. Het meerendeel van de tijd verplaats ik me in mijn rolstoel. Gisterenavond en vanavond had ik mijn prothese aan gedaan, voor het eten. Was die stoel zo beu. Handig is anders, want het was erg druk aan het buffet en in het restaurant, ik loop langzaam (en in de weg) en kan mijn eigen eten niet meenemen. De kids hebben om de beurt ‘mama dienst’, dan gaan ze met mij langs het buffet om een lekker bordje voor me te maken. Ze doen het met liefde hoor dat weet ik zeker, maar soms hebben ze er ook gewoon geen zin in. ‘Nee, ik heb het vanochtend al gedaan’. Hoe vervelend ik het ook vind, ik heb soms hulp nodig, het is niet anders. Ik kan het niet mooier maken…Nog iets heel anders, het valt me op dat het invalide toilet (vaak bestemd voor invaliden en mensen die hun baby willen verschonen) te pas en te onpas wordt gebruikt door ‘een ieder’. Een keer zat ik braaf in mijn stoeltje voor de ♿️???? te wachten en wachten, kwam er een jong stel uitlopen…zonder baby, maar met rode wangetjes. Gadver! ???? Of die keer dat een moeder met haar kind daar heel erg op hun gemak hun behoeften hebben gedaan. Of mensen die niet in de rij willen bij de gewone wc. Kijk, als ik met krukken loop kan ik ook naar een normaal toilet, maar niet als ik in de rolstoel zit, dan heb ik de ruimte en de beugels hard nodig. Het voelt niet goed als ik zit te wachten en zie dat er mensen uit het ♿️toilet komen, die makkelijk gebruik kunnen maken van één van de vele gewone wc’s. Ze kijken me vaak ook enigszins beschaamd aan. Tuurlijk heb ik in het verleden ook wel eens een plasje gedaan op het invalidentoilet. Maar pas nu begrijp ik dat het niet voor niets is dat er een invalide wc bestaat. Dat is voor mensen die geen gebruik kunnen maken, hoe graag ze ook willen, van een gewoon toilet. Mijn zicht op het leven, zeker in dit opzicht, is veranderd, maar dat kan ook niet anders…Het is kerstavond ???????? en na een heerlijke afsluiting bij de bar aan het strand, van een dagje luieren aan het zwembad, had ik een massage geboekt. Ik keek er echt naar uit, mijn rug heeft het zwaar te verduren en kon wel wat aandacht gebruiken. Sven ging met mij mee naar de beautysalon, omdat ik niet graag alleen ging. Daarbij zat de fitness ernaast en kon hij trainen terwijl ik genoot van een relax momentje. Bij aankomst bleek mijn reservering zoek. De dame achter de balie bleef zoeken, er kwam een collega bij en toen vertelden ze mij dat ik om vier uur op de agenda stond. Vier uur was de tijd dat ik de reservering maakte. Misunderstanding… ???? Ik kon er niets aan doen, maar was zwaar teleurgesteld. Sven ging trainen en ik ging, na het maken van een nieuwe afspraak, terug naar de kamer. Frank was verbaasd dat ik zo snel terug was, waarop ik begon te huilen. Geen idee waarom, maar blijkbaar kon ik op dat moment niet zo goed dealen met de teleurstelling. Of zaten mijn tranen de hele dag al hoog en was dit de bekende druppel? Ik weet het niet. Frank masseerde kort mijn rug, daarna ging ik douchen. Maar toen ik even later in de spiegel van de badkamer keek, werd ik zo verdrietig van mijn spiegelbeeld. Wat zie ik er verschrikkelijk uit. ???? Totaal verminkt. Tranen bleven komen, het was niet meer te stoppen. Natuurlijk weet ik dat de amputatie noodzakelijk was en mijn redding is, maar mag ik soms heel even, heel hard huilen. ???? Gewoon, omdat mijn lijf niet meer hetzelfde is als voorheen? Soms walg ik van mijn lijf en soms ben ik er juist heel trots op. Het is zo dubbel… Vandaag raakte Lynn en ik in gesprek met een Nederlander die vroeg wat ik had. Nadat ik kort verteld had waarom mijn been was geamputeerd, vertelde hij uitgebreid dat hij beide ouders was verloren aan kanker. Hoe verdrietig ook, vind ik het zo ongepast om dat soort verhalen met mij te delen. Ik leef al met angst, negatieve verhalen maken dat er niet beter op. Wat moet ik ermee? Proberen het niet binnen te laten komen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We zijn weer terug naar het zwembad gegaan en na een paar keer diep adem halen, mijn hoofd leeg te maken, genoot ik weer van de warme zon. ☀️

Fijne kerstdagen allemaal! ????