Met één been rollend deelnemen aan de Nijmeegse 4Daagse. Natuurlijk is het – voor de zoveelste keer – door mijn hoofd geschoten. Helemaal nu ik een ‘nieuw hoofdstuk’ mag gaan schrijven. Ik heb iets nodig om naartoe te leven. Om naar uit te kijken. Misschien moet ik dat avontuur gewoon een keer aangaan, dacht ik. Maar heel eerlijk? Nu ik er weer ben geweest, weet ik het zeker: dit is niet de uitdaging waar ik blij van word. Als ik zou mogen handbiken, schreef ik me vandaag nog in. Echt. Maar nee, wij rollers moeten het rollend doen. Wheelen. En precies dát – dat eindeloos duwen, kilometers lang – vind ik ronduit verschrikkelijk. Zó niet leuk. Nee, deze past niet bij mij. En weet je, dat is ook oké. Niet elke uitdaging hoeft ‘de mijne’ te zijn. Er komt er vast iets op mijn pad dat beter bij me past. ☺️

Zeg nooit ‘nooit’, maar voor nu zie ik van het idee af.

Mijn lieve nichten Mijke en Floor zouden voor de tweede keer meedoen aan de Wandel Vierdaagse. Dit keer geen 40, maar 50 km. De bikkels! Zal de ambitie om steeds grenzen te willen verleggen in de familie zitten? Hoe dan ook, afgelopen jaar ben ik met Lonneke gaan aanmoedigen in Elst en heb ik met Lynn aan de Via Gladiola gestaan. Wat een happening was dat. Eigenlijk te leuk om een jaar over te slaan, dus zo gingen Lonneke en ik dit jaar opnieuw richting Nijmegen, waar ruim 45.000 wandelaars allemaal voor het felbegeerde kruisje aan de wandel gingen.

Het wandelevent van Nederland

Roze woensdag.

In de ochtend had ik mijn roze Geisha-zomerjurkje al aangetrokken, het was immers Roze Woensdag en dan wil je natuurlijk niet uit de toon vallen. Maar zodra ik Sim ging uitlaten, kreeg ik het al koud. De weersvoorspellingen voor de dag waren ook allesbehalve tropisch. Rillend langs de route zitten was geen optie, dus uiteindelijk ben ik toch maar weer de kast ingedoken om iets warmers aan te trekken. Mét een vleugje roze uiteraard.
Om negen uur stond Lonneke voor de deur en kon het inpakken van de auto beginnen. De tassen zijn nooit het probleem, en mijn rolstoel zet ik zelf met het liftje in de auto. Maar die verrekte handbike… wat een onding is dat om in te laden zeg. Lon probeerde het voorwiel op de achterbank te krijgen zodat ik hem vanaf de andere kant naar me toe kon trekken. Klinkt eenvoudig, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ik vind het altijd vervelend iemand te zien struggelen met iets wat ik nodig heb. Hoe doen anderen dat? Dit zou toch anders moeten kunnen. Sterker nog, ik heb die vraag inmiddels uitgezet bij Hulpmiddelen Specialist Kersten. Wie weet komen zij met een briljante oplossing, al ligt dat niet in lijn der verwachtingen, haha.

Nijmegen.

Aangekomen in Nijmegen reden we over een deel van de route waar we vorig jaar gefietst en aan de kant gezeten hadden. Ik herkende ook stukken waar we tijdens de trainingen met de HelioHeroes geweest zijn. Het is er prachtig groen, glooiend en vooral levendig. Omdat het met de auto écht geen doen was om de stad in te komen, besloten we eerst naar ons verblijf te rijden en van daaruit verder te fietsen.
Je wilt trouwens niet weten hoeveel verschillende adresjes we vooraf geboekt (en weer geannuleerd) hebben via Booking.com. De beste hotels en deals zijn namelijk een jaar van tevoren al volgeboekt. Je moet er dus echt op tijd bij zijn. De prijzen deze week zijn bovendien flink opgedreven; ruim het dubbele van normaal (+100% 🤨). En dat terwijl je echt geen gouden lepeltjes bij de koffie hoeft te verwachten. De bekers waren gewoon van karton hoor. Maar goed, je moet er wat voor over hebben als je de Vierdaagse van dichtbij wilt beleven…

Berg en Dal, de naam zegt het al. 🙄

Kun je onze belevenissen van vorig jaar nog herinneren? Toen hadden we dus voor een goedkopere locatie in Doorwerth gekozen, wat maar liefst 25 km fietsen van Nijmegen vandaan lag. Wat begon als een super leuke dag, eindigde in een heel nat avontuur waarbij de regen met bakken uit de lucht kwam vallen, we het laatste pontje gemist hadden en de accu’s van de fietsen en telefoons leeg waren. Wat een ramp was dat! Wil je dat nog eens teruglezen? Kijk 👀hier.
Het was dit jaar dan ook wikken en wegen. In het centrum is het te druk, daarbuiten vaak te heuvelachtig of te ver weg, maar uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt. Het werd Fletcher Parkhotel Val Monte. De ligging en toegankelijkheid zijn voor mij niet geheel onbelangrijk, maar of we dat goed ingeschat hadden…

De aanrijroute via de Oude Holleweg deed mij het lachen vergaan.

‘Oeps, als ik dat weggetje met de aankoppelhandbike naar boven moet, kom ik nooit op de plaats van bestemming’, dacht ik toen we de pittige heuvel met de auto naar boven reden. Het was steil en ook nog eens nat en dat trekt mijn slippende huis-tuin-en-keuken-handbike niet. Maar ja, ik had het kunnen weten, het dorp heet tenslotte niets voor niets ‘Berg en Dal’. Noem mij blond. 🙄 We meldde ons bij de receptie en kregen bij het zien van mijn beperking, een kamer op de begane grond toegewezen. De beloofde douchestoel, die op ónze’ kamer een paar etages hoger stond, zou netjes naar nummer 93 gebracht worden. Top, niets meer aan doen!

De receptionist kwam zoals beloofd met een douchekrukje en extra handdoeken, zodat ik veilig kon douchen.

Het zette zelf het stoeltje in de douchecabine, die meteen vol stond. De deur kon nog maar net dicht. Na een lekker bakje koffie (in een kartonnen beker 😉) en wat appjes naar de lopers die ik kende, haalden we de huurfiets op bij de receptie. Op de vraag of er een geschikte route voor mij was om bij het hotel weg te komen, zei de jongeman dat het via de steile weg moest. Hmm, wat was wijsheid? We besloten dat Lon met de fiets naar beneden zou gaan en ik met de auto, om daar pas mijn rolstoel en handbike uit te laden. Zo gezegd, zo gedaan.
Tenminste… dat dachten we.
Want toen we het hotel via de ándere kant verlieten, in de veronderstelling daar ook een berg voor onze kiezen te krijgen, kwamen we direct in de bewoonde wereld terecht. Geen steile klim, gewoon een normale weg waar ik prima kon fietsen. Dus: rechtsomkeert, auto terug naar het hotel en alsnog op de fiets gestapt. Waarom die jongen achter de balie dit niet gewoon had gezegd? Schiet mij maar lek! 🤔

Gezelligheid all over.

Binnen een klein half uur fietsen zaten we midden in het drukke Nijmegen, waar bijna iedereen gehuld was in roze. De sfeer zat er goed in; overal vrolijkheid, muziek en blije mensen. Het was alleen een hele zoektocht om met de rolstoel bij de Waalkade te komen, want vrijwel alles was afgezet. Lonneke kon lopend met de fiets de trap af, maar voor mij was dat natuurlijk niet te doen. Terwijl ik op de brug bleef wachten, ging zij op zoek naar een route waar ik met de handbike wél kon komen. Door de drukte duurde dat even, maar ik vermaakte me prima met mensen kijken. Zoveel kleuren, zoveel verschillende types, het was genieten.
Uiteindelijk, na een flinke omweg, kwamen we beneden aan en vonden we een plekje langs de route om de lopers aan te moedigen. Er was volop reuring en gezelligheid, al moet ik zeggen: de wandelaars zagen er op dit punt toch aanzienlijk minder fris en vrolijk uit…

Wat hebben we veel vertrokken gezichten gezien en mensen die amper meer konden lopen vanwege de vele blaren en pijnlijke voetjes.

Precies toen het begon te regenen kwam André, mijn badmintontrainer, voorbij en ook bij hem was het afzien op zijn gezicht te lezen. Floor appte ‘Ben kapot…‘ met nog 4 km te gaan. Niet veel later kwamen ze op ons aflopen en was duidelijk hoe ze eraan toe waren. Totaal afgepeigerd. De regen had hun parten gespeeld. Gelukkig was het einde in zicht en probeerden wij ze te motiveren nog even vol te houden. We spraken af samen na afloop een drankje te doen. Zij gingen de laatste kilometers in, terwijl wij na een patatje en drankje (verschil moet er wezen!), op de fiets sprongen richting De Vereniging, voor het beloofde afzakkertje.

De schoenen en natte sokken bij de meiden gingen uit en de slippertjes aan.

De opluchting was van het gezicht af te lezen. Tijd voor een biertje! Het terras puilde uit, maar wij zaten op exact hetzelfde bankje als afgelopen jaar en genoten van de opzwepende feestmuziek. Het deed me denken aan de gezelligheid in Oostenrijk. We konden elkaar amper verstaan, nou ja dan maar deinend op de muziek mee lallen en blèren, haha. Omdat de dames de volgende dag weer vroeg uit de veren moesten, wilden ze op tijd naar bed, maar er moest natuurlijk wel gegeten worden. Samen gingen we op de fiets dwars door het overvolle centrum naar de Waalkade voor een hapje. Gelukkig vonden we een tafeltje en hoefden we niet lang te wachten op onze bestelling. Toen de buikjes gevuld waren, gingen de meiden naar het hotel verderop en doken Lon en ik nog even het feestgedruis in. We konden het optreden van André Hazes horen en zien door tussen de hekken door te kijken. Wat een drukte… Nijmegen klapte uit zijn voegen en ik zat er met mijn rolstoel middenin.

Het mirakel van de douchestoel.

Er is altijd wel iemand die zich om mij bekommert, zo ook nu. Een jonge gast zag mij met mijn handbike tussen al het publiek en baande een weg voor mij vrij. Super lief en attent. Zodra we de drukte uit waren, konden we zonder problemen terug naar het hotel. We keken uit naar een lekkere douche om vervolgens ons mandje in te duiken. Wat schetste onze verbazing? De douchestoel, die bij aankomst zorgvuldig geplaatst was door de receptionist, en de extra handdoeken waren verdwenen. Foetsie. Spoorloos. Lonneke ging naar de receptie, waar ze geen snars begrepen van het verhaal. Hoezo was die douchekruk weggehaald? Alsof wij het antwoord hadden. Geen zorgen, de man achter de balie zou een andere stoel gaan regelen en naar onze kamer brengen. In your dreams! Het gebeurde niet, waardoor Lon zich middernacht opnieuw bij de balie meldde. De man had ons kamernummer niet genoteerd en wist dus niet waar hij moest zijn. 🙄

Uiteindelijk werd er een gammel ijzeren bistro-stoeltje geleverd. Goed, ik kon douchen al moest ik wel heel voorzichtig zijn, wilde ik niet onderuit gaan. De volgende dag hebben we dit natuurlijk gemeld bij de receptie, maar niemand begreep wie en waarom de douchestoel bij ons was weggehaald. Het is en blijft een mirakel…

De dag van Groesbeek

En de piepende rolstoel… 🤨

Bij het openen van de gordijnen zagen we het zonnetje schijnen. Heerlijk, het beloofde een mooie dag te worden. Ik appte met ‘onze’ lopers, die al uren aan de wandel waren om te kijken waar zij uithingen. Vervolgens maakten wij een plan voor de dag. We zouden naar Malden fietsen, om vandaaruit een stuk van de route mee te pakken. Om Berg en Dal uit te komen was al een dingetje, want er werd van alles aan tenten, toiletvoorzieningen en behandelposten opgebouwd. De muziek klonk gezellig door de boxen en mensen zochten met hun klapstoel een plekje aan de route. We waren het dorp nog niet uit of ik merkte dat het rechterwiel van mijn rolstoel aanliep. Ik stopte en probeerde het probleem op te lossen. Na een paar meter fietsen, wist ik dat het niet gelukt was en stopte opnieuw. Weer probeerde ik van alles, maar het leek daarna alleen maar erger te worden. De piep was op kilometers afstand hoorbaar. Het ging van kwaad tot erger. ‘Nee, niet nu gedoe met mijn fiets’, dacht ik balend.

We gingen op zoek naar een fietsenmaker.

Aangekomen in Malden vroegen we een dorpeling naar de plaatselijke fietsenmaker en hij wees ons de weg. Maar voordat we daar naar toe gingen, kwamen we langs de markt en haalden wat lekkers bij de bakker. We hadden tenslotte nog niet ontbeten. Het was er erg rustig en stil. Bij navraag bleek dat de 45.000 wandelaars al voorbij waren. Een gek idee dat het even hiervoor dus letterlijk storm had ‘gelopen’. Ik keek naar de man achter de kraam en vroeg of hij technisch was. ‘Hoezo, heb je problemen’, vroeg hij. In het kort vertelde ik dat mijn wiel aanliep en de piep niet te harden was. Samen gingen we op het marktplein het rollen van het wiel bekijken. Ik zag niets wat het probleem veroorzaakte, maar hij ook niet. Er zat niets anders op, dan toch maar naar de fietsenmaker te gaan. En je gelooft het niet, maar hoe dichterbij we bij de werkplaats kwamen, viel het vervelende en intense piepgeluid langzaam maar zeker weg.

Je ken het wel, als je met kiespijn naar de tandarts gaat, maar zodra je in die stoel zit is de pijn verdwenen…

Geen idee hoe, maar het euvel had zichzelf opgelost. Of de blikken van een vreemde, in dit geval de bakker van de markt. Zeg het maar. Weer zo’n mirakel… We besloten de fietsmaker te negeren en de route van de Vierdaagse weer op te pakken. Als de piep terug zou komen, konden we altijd nog op zoek naar een collega. Of bakker, haha. Na een klein stukje fietsen zagen we de bezemwagen. We dronken een kopje koffie aan de straat en zagen de laatste lopers voorbij komen. Eentje zelfs op blote voeten. Oei, zij hadden nog een hele weg te gaan. En wij ook. Na een bezoekje aan het toiletgebeuren gingen we verder. De slingers, de feestmuziek en het enthousiasme van iedereen aan de zijlijn maakten het vierdaagse gevoel compleet. Overal aan de route zaten nog mensen te wachten op de laatste deelnemers, om ze een hart onder de riem te steken. Echt super tof om te zien.

Via Mook, Milsbeek en Groesbeek kwamen we bij de Zevenheuvelenweg.

Het ene moment fietsten we in alle rust door de prachtige natuur, het andere moment zaten we midden in het drukke feestgedruis. We reden grotendeels om en langs de wandelroute heen, maar ontkwamen er niet aan om soms een klein stukje van het parcours mee te pakken. Voor mij niet zo erg, want ik kreeg van de toeschouwers vaak een duimpje omhoog, terwijl Lonneke soms wat geïrriteerde blikken kreeg. Tja elk nadeel heeft zijn voordeel. Na het Zwarte Pad was er een behoorlijke klim, die we graag wilden vermijden. Er bleek een weggetje te zijn die ons om de berg zou leiden. Dat ging goed totdat we op een onverhard stuk kwamen, wat omhoog het bos in ging. Oh wat nu? We hadden mazzel dat er net twee stellen van de andere kant kwamen aanfietsen, mij zagen klooien en hulp aanboden. Ik werd door één van de mannen omhoog en door het hek geduwd, waarvandaan we zelf verder konden.

En toen ineens stonden we voor de eerste heuvel van de Zevenheuvelenweg. Er was weliswaar een fietspad naast, maar het was zo steil, dat de moed in mijn schoen zakte. Dit zou mijn fiets nooit trekken. Maar een andere optie dan naar boven te gaan, was er niet. De accu’s begonnen leeg te raken en terug betekende heel veel extra kilometers. Op hoop van zegen dan maar.

Ik zette aan en trok mezelf de heuvel op.

Het is dat mijn spierballen nog niet zijn verdwenen, want als het aan mijn bike had gelegen, was ik achteruit de berg afgerold. De hellingsgraad liep al gauw op naar 12 procent en dat lijkt toch op een stukje Kaunertaler Gletscher. Maar we hebben het gered. Godzijdank. We kwamen langs vele campers uit op de route die we in de ochtend gereden hadden om Berg en Dal uit te komen. Nu konden we niet anders dan door de menigte terug het dorp proberen in te komen. Het was één groot feest van deelnemers en toeschouwers, maar deze vrouw (ikke) kon aan niets anders denken dan… plassen. 🥴 De toiletvoorzieningen op de route waren prima verzorgd, maar nu ik er een nodig had, was er geen te vinden. We gingen van de route af, maar daar verwezen ze ons naar een particulier die haar wc beschikbaar stelde voor €0,50. Dus… retour!

En wie ‘lopen’ we daar tegen het lijf?

Precies toen we tussen het publiek terug op de route kwamen, zagen we Floor en Mijke recht op ons aflopen. Van de 45.000 mensen. Dat verzin je toch niet? Weer een mirakel! Dankzij een blaren-behandeling en een paracetamolletje waren ze weer fris en fruitig en gingen de laatste kilometers in. Ondertussen deed ik bijna in mijn broek, en wist niet hoe snel ik de rolstoel uit moest om hupsend bij de mensen achterom naar het toilet te gaan. Opgelucht en blij konden we verder. Lonneke wisselde bij het hotel haar accu even om, zodat zij in elk weer ‘vol’ was. Ons tafeltje bij De Vereniging was wonderwel weer vrij en daar sloten we deze twee mooie dagen samen met een laatste afzakkertje af.

Voor ons zat het avontuur erop. Wij gingen, met mijn vriendin van Google Maps en dus een enorme omweg (hoe kan het ook anders…🙄) terug naar het hotel en op naar Haarlem. En dit terwijl de wandelaars zich opmaakten voor de laatste korte nacht en de intocht. Op naar de Via Gladiola om het ontzettend verdiende kruisje in ontvangst te nemen! Wat een kanjers!

Spreuk van de week

Everything that’s
meant for you is coming
into your life in the most
beautiful, peaceful, and
effortless way.
#powerofpositivity