Grappig hè zo’n luchtfoto? Als er iemand nog op twee benen hinkt over zijn deelname, ben ik het in elk geval niet… 😉

Eens in zoveel tijd hoor je me weer over fantoomgevoel, pijn en kramp. Hoe vervelend ook, het is onderdeel van mijn dagelijkse leven. Al gaat het eigenlijk best goed de laatste tijd, ondanks dat ik gestopt ben met de medicatie voor de nacht. Ik mag dus niet klagen. Fantoomsensatie heb ik de hele dag door, het been dat er niet is, voel ik meer dan het been dat er wel is. Dat blijft bizar. Zolang het een gevoel is en geen pijn of kramp geeft, ben ik er oké mee. Toch ging het vorige week een dag goed mis. En dat was precies tijdens een fietstochtje door de duinen met Lynn, op weg naar Parnassia voor een heerlijke lunchproeverij. De kramp was enorm aanwezig en echt heel pijnlijk en vervelend. Het is vergelijkbaar met beenweeën, voor de dames onder ons die dat ooit hebben ervaren. En probeer dan maar eens gezellig te ontspannen… 🥴

Door mijn kruk gezakt.

Om de kramp ‘eruit’ te krijgen, wilde ik op krukken even een stukje lopen, een bezoekje aan het toilet zou wellicht een verandering teweeg kunnen brengen. Pak ik mijn krukken achter van de rolstoel, wil ik gaan staan, zak ik met mijn rechterarm ineens een heel stuk naar beneden, waardoor ik de balans verlies. Godzijdank was dochterlief daar om mij op te vangen. Ik had geen idee wat er gebeurde, maar wat bleek, het palletje wat de lengte van de kruk bepaald was verdwenen. Waarschijnlijk door slijtage tijdens het fietsen eruit getrild, iets anders kan ik niet bedenken. Ik schrok me kapot! Gelukkig liep het goed af, maar het ‘lopen’ om die verrekte kramp uit mijn fantoombeen te krijgen, kon ik op mijn buik schrijven. Er zat niets anders op dan, zoals ze het zo mooi zeggen ‘de pijn er te laten zijn’.

Training

Op de bike door het rijk van Nijmegen.

Beste deelnemers, zaterdag 3 mei 2025 nodigen we jullie uit voor de gezamenlijke trainingsbijeenkomst bij de Sint Maartenskliniek in Nijmegen.

Bart zou mij om acht uur ophalen, daarom ging de wekker (oké, voor mijn doen) best vroeg af. Sim was logeren bij Sven dus dat scheelde een ‘wandelingetje’ in vroege ochtend. De handbike was de dag ervoor weer opgehaald door onze kanjer Jan (vader van buddy Carlo), zodat we daar geen omkijken naar hadden. Het beloofde een lange intensieve dag te worden. Er moest van alles mee; helm, handschoentjes, warme/ schone kleding, zonnebrand, lunch, fruit, drinken en vooral een positieve mindset. Maar het belangrijkste om deze dag te starten was wel een goed ontbijtje met de nodige eiwitten. Een goed begin is tenslotte het halve werk!

I’m a limited edition. Not weird. 🙃

We pikten Sandra aan de rand van Haarlem op en draaiden richting de snelweg. Zonder veel oponthoud reden we om tien uur het terrein op van de Sint Maartenskliniek en belden we kort met één van de buddy’s om te vragen waar we het beste konden parkeren. Het werd de parkeergarage. Als ik had geweten dat het zo’n enorm complex was (prachtig centrum overigens!), had ik de rolstoel meegenomen, maar nu zat er niets anders op dan de lange gangen op krukken te bewandelen naar de sporthal. Nou ja, nu had ik de warming up in elk geval al te pakken. Toen iedereen binnen was kregen we onze eigen HelioHeroes wielershirts en windjacks. Dat ziet er toch wel heel leuk en professioneel uit. Nu zijn we echt een team. In de sporthal mochten we op de rand van de cirkel opstellen, zodat buddy Marc met een drone wat mooie filmpjes en foto’s kon schieten.

Nadat iedereen de route had bekeken en klaar was voor vertrek, kon de training beginnen.

In principe vertrekken we allemaal tegelijk, maar de groep valt binnen honderd meter al uit elkaar hoor. Iedereen rijdt zijn eigen race met zijn/ haar eigen buddy. Je moet je juist niet gek laten maken door je teamgenoten die harder gaan, want dan verspil je te vroeg al je krachten en ga je stuk. Kortom, je moet je koppie blijven gebruiken. De eerste route was ruim 18 km door het prachtige heuvelachtige landschap van Nijmegen en omstreken. Het was hard werken, heuvels op en af, maar ook genieten van het zonnetje en alles om ons heen. We zijn zelfs over de grens gegaan en hebben een stukje Duitsland meegepakt.

Ik verdwaal nooit, ik ontdek nieuwe routes.

Iets later dan de mannen van het team was ik terug op het honk en konden we buiten aan de terrastafel even bijkomen en chillen. En, niet geheel onbelangrijk, foto’s maken en een hapje eten natuurlijk. Voor de liefhebbers (of uitslovers 😜) was er nog de mogelijkheid om in de middag een korte, maar pittige route van 7 km te trotseren, met de nodige hoogtemeters. Nou en dat heb ik geweten. Deze keer ging buddy Britt mee als coach, omdat Marc wat andere zaken te regelen had en ook nog 40 km terug naar zijn vakantieadres moest fietsen. Arme jongen. Zij had de route in GPS openstaan, maar helemaal begrijpen hoe deze precies liep, deden we niet. We reden (hoe kan het ook anders 🙄) verkeerd en moesten terug naar de kliniek, om er aan de andere kant uit te rijden. Op zich geen ramp, maar precies daar zat dus een klimmetje van 10% en die had ik in de ochtend al gedaan en zou ik afsluitend ook nog een keer moeten doen. Stiekem baalde ik wel een beetje, want ik wilde mijn krachten sparen voor de route die nog komen zou. Te laat… ik moest omhoog, een andere optie was er niet. 🥵

In gevecht met mezelf.

Na een smal straatje, stukje omhoog met een heerlijk lange afdaling, kwamen we weer op de juiste weg terecht. Al kletsend reden we door Berg & Dal en Beek, onderweg kruisten we de mannen, die de route in omgekeerde richting reden. Het leek me redelijk af te gaan, totdat we de stijgende weg naar rechts op gingen. Ik draaide en draaide met mijn armen om een goede cadans vast te houden, maar naar mate de klim steiler werd leek ik amper vooruit te komen. In mijn hoofd barstte een discussie met mezelf los; ‘ik kan niet meer, nee ik moet door. Niet stoppen! Ik geef het op. Ze zullen me moeten duwen. Hoelang duurt die verrekte weg nog? Kom op Ils, koppie omhoog. Ook de langste weg kent een einde. Ik trek het echt niet meer. I can and I will!’

Dat belooft wat…

Mijn buddy zag mij struggelen en vroeg of ik wilde pauzeren en even wat drinken en eten om nieuwe energie op te doen. Ik wilde niet stoppen, maar al kijkend naar de stijgende weg waar geen einde aan leek te komen, kon ik niet anders dan de handbike aan de kant te zetten. Ik was kapot. Het huilen stond mij nader dan het lachen kan ik je vertellen. ‘Wie verzint dit? En waarom wil ik dit?, vroeg ik mezelf hardop af. Nadat ik wat gegeten, gedronken en gerust had, pakten we door. Niet dat we veel keus hadden, want het stuk teruglopen kon ik ook niet. Gelukkig merkte ik wel dat het momentje van rust me goed had gedaan. Niet dat ik als een speer verder ging, maar kroop wel meter voor meter langzaam omhoog.

En ja…eindelijk was ik er en konden we de hoofdweg opdraaien om terug te gaan. Daar was het even lekker vol gas fietsen, totdat we weer bij de kliniek waren en het laatste venijnige klimmetje nog één keer gedaan moest worden. Moe, voldaan en ook een beetje trots op mijn prestatie, leverde ik mijn handbike af bij de bus. Het zat erop. De vlag mocht uit en dat vierden we op de terugweg met een heerlijke romige ijskoffie van McDonald’s!
Zie hier het filmpje van de dag en hier de reportage van Marc.

En als je denkt dat het hiermee klaar was deze week heb je het mis.

Zo reden fietsmaatje Bart en ik maandag gewoon weer het Kopje van Bloemendaal op en neer en ‘genoten’ we woensdag van een duurtraining van – hou je vast – 51 km. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen. We vertrokken tegen elven en kwamen half vier pas terug in Haarlem. Het tijdstip dat ik eigenlijk op de massagetafel zou liggen. Oeps…dat werd dus iets later. We hebben werkelijk waar een prachtig rondje gereden via Santpoort-Noord, door de duinen naar Zandvoort, door naar Langevelderslag (voor een plasje op ons vertrouwde adresje, het wordt er alleen steeds ranziger buiten 😬), De Zilk, door het natuurgebied en buitenplaats Leyduin terug naar Haarlem. Dat laatste kende ik helemaal niet en ligt echt bij mij om de hoek. De moeite van een wandeling of fietstochtje waard. En weet je wat het leukste is? Onderweg kom je verschillende mensen tegen met mooie verhalen. We zijn zelfs serieus uitgenodigd ergens in Frankrijk, de plaatsnaam ben ik vergeten, maar er hangen drie fietsen aan zijn hek. Nou, dan komen we er wel! 😂

Bevrijdingspop

Roxy Dekker zette 50.000 bezoekers in Haarlem op zijn kop.

Er zijn momenten dat je blij bent dat je in de rolstoel zit… Eén van die momenten is altijd met Bevrijdingspop, als ik prinsheerlijk met een vriendinnetje op het MIVA podium mag plaatsnemen. Eerlijk is eerlijk, zonder dit podium zou het voor mij en vele rollers een onmogelijk festival uitje zijn. Met het oog op het programma en dat wat we wilden zien, spraken Petra en ik op het bekende hoekje af. In de ochtend hadden Bart en ik dus weer getraind, wat overigens niet mee viel na de training in Nijmegen. Pap in mijn armen, maar op wilskracht toch gewoon weer vier keer het Kopje omhoog gefietst. En ja, dan is een gezellig uitje dik verdiend. Bij de ingang van het festival liep het aardig door en kwamen we vrij snel door de beveiligingscontrole. Het was een kwestie van muntjes halen, (OMG wat een prijzen!) en door de mensenmassa naar de hellingbaan van het rolstoelpodium komen.

Met mijn aankoppelbike probeerde ik omhoog te fietsen, maar het voorwiel slipte, waardoor ik even hard weer achteruit rolde. Doodeng.

Het was net een glijbaan. Vrijwilligers kwamen aangesneld om mij een zetje naar boven te geven. Saved by the bell! Er werd een plekkie op de eerste rij vrijgemaakt en een stoel gepakt voor mijn ‘begeleider’. Het enige wat ik niet kan is drankjes halen, dus Petra was zoals elk jaar de lul om in de lange rij bij de bar aan te sluiten. Tis wat tis! Daarna was het op en top genieten van Bente, de spontane Roxy Dekker (die zorgde voor enorme toestroom en totale chaos bij de poorten), Kokoroko en Rowwen Hèze. Wij zaten perfect! Vrijheid is voor mij ook jezelf kunnen zijn én geaccepteerd worden, precies zoals je bent. En dat gaat me steeds beter af.

Spreuk van de dag

We winnen, we verliezen
Mensen komen, mensen gaan
Fijne dingen stoppen
En nieuwe dingen ontstaan
We vallen, we breken
Dragen de littekens van wat was
We staan op, we helen
Vinden hoop in nieuwe delen
We zoeken, we vinden
Het licht na elke nacht
En bouwen aan een leven
Waarin de kwetsbaarheid ons kracht ✨