Onze hulp in de huishouding stond al vroeg voor de deur, dus ik was op tijd beneden. Nog wel in mijn ponnetje hoor. Na het ontbijtje dacht ik, wat zal ik doen. ???? Op mijn gemak douchen en wat tutten voor het bezoek van de oncologisch verpleegkundige, of gewoon wassen, kleren aan en even op de handbike naar de sporthal voor een potje badminton. Je raadt het al…ik koos voor het laatste. Nadat ik aangekleed was, heb ik mijn badmintonracket achterop mijn rolstoel gedaan, heb ik mijn regenjas aangetrokken en ben ik op mijn fiets gestapt. Tien minuten later kwam ik bij de hal aan. Ik parkeerde mijn fiets en zette hem met een kettingslot vast aan het fietsrek. De eerste deur bij de ingang gaat naar buiten open en is daarom ietwat lastig. De tweede deur is een klapdeur, die ik met mijn linkervoet open duwde. De derde deur is in het halletje richting de sporthal en de laatste deur is die van de hal zelf. Een soort van obstakel-run dus. ???? Kom ik die hal binnen, is er niemand. Nee! Ben ik na veel gedoe echt voor niets gekomen? ???? Stiekem baalde ik een beetje. Ook de conciërge kon mij niet vertellen waar de sporters waren. Ik besloot met de lift naar de kantine te gaan. Daar was een dame aan het stofzuigen en zij stond mij vriendelijk te woord. We raakten aan de praat en ik bestelde een kopje thee. Volgens haar was er een vast clubje badmintonners, die meestal pas rond tienen begint. Daar wilde ik wel op wachten. Langzaam druppelde er wat spelers binnen. Uiteindelijk gingen we naar de hal, maar ik had nog maar een half uurtje om te spelen. Het niveau lag trouwens iets hoger dan de andere dagen. Één van de heren wilde wel even met mij overspelen. Ik heb dan misschien niet heel lang gespeeld, maar het ging best goed en ik kreeg het er in elk geval warm van. ???? Iets na half elf vertrok ik weer op mijn bike naar huis. Terwijl ik via de achterdeur binnenkwam, deed de hulp de voordeur open voor Baukje, de oncologisch verpleegkundige waar ik een afspraak mee had. Wat een timing! ???? Zij hielp mij met de rolstoel binnen zetten, ik zette de thee aan en we gingen aan tafel zitten. Zij had mij na de operatie nog niet gezien of gesproken. We hadden dus echt veel om bij te praten. De operatie, de complicaties, de revalidatie in Heliomare, het verlies van mijn baan, het gevecht met WMO over de hulpmiddelen, het vreselijke gesprek met de verzekeringsarts van het UWV, mijn dipjes, de breukjes in twee rugwervels en de pijn en fantoompijn. De tijd vloog voorbij en voordat ze weer verder moest, had ze beloofd hier en daar wat lijntjes uit te zetten. Belangrijkste is dat ik beter ga slapen. Nu heb ik ‘s nachts veel last van pijn in mijn rug en fantoompijn en daaroverheen komen dan ook nog de opvliegers. Niet fijn. ???? Ik sta elke dag gebroken op en daar gaan we een oplossing voor zoeken. Heb inmiddels al wel wat voedingssupplementen gehaald ook op advies van Stefanie en Baukje, waaronder magnesium en visolie. We gaan zien of het wat doet!

Deze middag heb ik weer eens lasagne gemaakt, omdat manlief naar Ajax zou gaan. Toch is het koken ook een soort training. Op één been aan het aanrecht staan, in balans blijven, groente snijden en de saus maken kostte meer energie dan ik zou willen. Even later zat ik dus met een kopje thee en de ‘Linda’ op mijn bankje. Alweer. Tja, het is niet anders. Je moet goed voor jezelf zorgen!

Uit een doosje vol geluk:????

Het lichaam is als een piano en het geluk is als muziek. Het is noodzakelijk het instrument in goede staat te houden. ✨