Koud water

Onze afspraak stond: zwemmen in een niet verwarmd buitenbad. Koud? Welnee!

Mijn Dare2tri wetsuit was vermaakt, de rechterpijp was verwijderd en dus moest er getest worden. Het was tijd om het buitenwater in te gaan en te ervaren wat het strakke pak in het water met me doet, buiten het feit dat het mijn vetrolletjes corrigeert.???? De goedlachse Marcel Stroet, eigenaar van de Openwater Swimming Club, stond vrolijk naast het vijftig meter bad, toen wij – met een omweg (natuurlijk ????) – bij zwembad de Waterdam in Volendam aankwamen. We hadden mazzel, net als de rest van Nederland overigens, dat het zonnetje eindelijk scheen, want dat maakte dat het er allemaal wat vriendelijker uitzag. Blauwe lucht en blauw water. We hadden er zeker zin in, maar hadden stiekem ook een beetje koudwatervrees. Volgens Marcel hadden we geluk, de watertemperatuur lag zo rond de zeventien graden. Ooooh, lekker…. ! ????

Half staand, half zittend en steunend op de arm van de ‘open-water man’, trok ik mijn wetsuit aan.

Gelukkig waren er niet veel badgasten, want de plek waar we moesten omkleden was een open partytent. We hadden thuis uiteraard wel alvast onze bikini aangedaan, maar toch sta je daar dan half naakt een pak over je lijf te sjorren. Heel makkelijk was het niet en ik stond dan ook een beetje springen en dansen op mijn ene been. Een paar sterke armen hielden mij staande en met de nodige instructies kwam het helemaal goed. Wil je zien hoe dat er aan toe ging? Bekijk dan hier het aankleed-filmpje.
Eenmaal in het pak gehesen liepen we naar het zwembad. Ai, er was geen seniorentrap met leuning om het water in te komen, maar slechts zo’n hangtrappetje met een paar treden. Ik kan je vertellen, dat gaat niet met één been. Bommetje dan? Nee, mij niet bellen. Marcel wist raad. Terwijl Manja via het trappetje het water in ging, werd ik onder mijn armen opgepakt en liet hij mij zakken tot op de badrand. Dat was stap één. Bij stap twee pakte hij mijn handen vast en liet hij mij zonder problemen zo het zwembad in glijden. Dit had hij duidelijk vaker gedaan. Nieuwsgierig hoe ik te water word gelaten? Kijk hier!

Er ontsnapte een klein gilletje…oef…koud!

Geen waterhandschoen of zwemsok om de vingers en tenen warm te houden. Nee, tanden op elkaar en erop vertrouwen dat het goed zou komen en ze er niet af zou vriezen. Heel even was daar een kippenvel momentje en voelde ik het koude water langs mijn nek over mijn rug het pak inlopen. De kou verdween echter als sneeuw voor de zon. Echt! En jawel, ik bleef drijven. Onze badmeester was streng – niks lekker even dobberen, maar aan de bak – en gaf ons de opdracht een paar baantjes te trekken, we kwamen tenslotte niet voor ons plezier. Goed met schoolslag en één been ga je niet heel hard, maar het voelde wel goed en ik deed niet veel onder voor de zwemkwaliteiten van mijn zus, die overigens nog geen zwemmeter getraind heeft. Broer volgens mij ook niet, want die heeft net een fantastische tienweeks camperreis door New Zealand achter de rug. Misschien heb ik zelfs, ondanks mijn handicap, een lichte voorsprong, gezien mijn trainingsuurtjes in het heerlijke warme water van Heliomare. ????

Vol vertrouwen gaan we de Swim tegemoet!

Weet je wat het is? Enthousiasme werkt aanstekelijk. Omdat Marcel werkelijk alle zorgen wegneemt, krijgen wij er vertrouwen in dat we onze uitdaging – om twee (f*cking ????) kilometer door de binnenstad van Haarlem te zwemmen – met plezier zullen aangaan. Nadat we driehonderd meter hadden gezwommen, wat korte filmpjes hadden gemaakt (zie: take 1) het pak hadden getest zowel op de buik als op de rug, mochten we het bad weer verlaten. Niet dat we er al klaar mee waren hoor, want koud hadden we het zeker niet. Wil je zien hoe ik het water uit getakeld word? Appeltje eitje! Kijk maar hier.
De Volendamse badmeester had met een glimlach staan kijken hoe wij het deden en was heel benieuwd naar onze ervaring. Bijzonder dat er nog een toeschouwer aan de rand stond te kijken, die graag wilde zien hoe ik me met één been in het water bewoog. Zijn broer bleek ook een deel van zijn been te missen en misschien zou zwemmen wel wat voor hem zijn. Na een gezellig praatje en het maken van de nodige foto’s was het tijd om aan te kleden. Fijn dat we nu naar de kleedkamers mochten bij het binnenbad. Wel zo prettig ???? en dat kopje koffie na afloop samen, hadden we dubbel en dwars verdiend!

Wil je mij en team W-Ilse-kracht sponsoren? Niets moet, alles mag uiteraard. Bekijk hier mijn actiepagina!

Volendam

Een prachtig visserdorp met het bekende ‘doolhof’, wat overloopt van de toeristen en waar vele BN-ers vandaan komen.

Verkeerd konden we niet meer rijden, want onze zwemcoach had de parkeerplaats bij het haventje van Volendam in Google Maps voor ons ingevoerd. Zus, die met pijn en moeite mijn rolstoel en handbike in de auto had gepropt, haalde deze er nu ook weer uit. Super fijn dat mijn fiets mee was, want zo kon ik zonder problemen of gedoe heerlijk door het dorp fietsen. Nou ja, niet helemaal waar, want ik moest uitkijken dat ik mensen niet voor de enkels reed. Je kon namelijk over de hoofden lopen. Wij vielen op als Nederlanders, want het merendeel was Aziatisch. Precies toen we het rijtje zangers en BV-ers (bekende Volendammers) aan het opnoemen waren, zagen we Kees Tol toevallig lopen. Geinig. Wat zou er toch in die vis zitten met al die gouden strotjes daar? ???? Geen idee, maar anyway, het was heerlijk vertoeven op de boulevard in het zonnetje dat eindelijk scheen.

Elk doolhof heeft een uitgang, al denk je zelf soms van niet. Soms heb je iemand anders nodig, die het pad heel helder ziet. M. Gijzemijter

Ken je het ‘Doolhof’ in Volendam? Echt super leuk en zeker een bezoekje waard. Het is het oude stadsdeel vol authentieke, prachtige, schattige Volendamse huisjes, straatjes en bruggetjes. Ergens langs het water hoorden we ineens ‘de badmeester van Waterdam’ met zijn Volendamse accent naar ons roepen. Grappig dat hij ons meteen herkende en dat terwijl we niet eens onze wetsuits aan hadden… ???? Nadat we de toeristische sightseeing gedaan hadden, streken we neer op het zonnige terras met uitzicht over het water en de vele bootjes. Met een heerlijk drankje en lekkere hapjes hebben we enorm GENOTEN! ????

Stekelige gast. ????

Wat mij nou weer gebeurde… Je gelooft het niet. Na het heerlijke dagje Volendam en een gezellig etentje met de buuf en mijn zus thuis, wilde ik beneden de boel nog even aan kant maken. Ik opende de pui en hupste in het donker op krukken naar de container achterin de tuin om wat plastic en oude kranten weg te gooien. Ik was de deur nog niet uit of het licht sprong aan en mijn oog viel direct op een bruinige bal, die ik niet herkende. Mijn ene voet stond er slechts tien centimeter bij vandaan. Ik keek en keek nog eens en zag ineens dat het een egel was. Och gossie, wat schattig dacht ik en huppelde met het afval door naar achter. Toen ik terug kwam springen, zag ik de egel richting de schuifpui lopen. ‘Nee! Buiten blijven!‘, riep ik nog, maar het beest luisterde natuurlijk niet en hobbelde zo de drempel over, mijn huiskamer binnen. ????

Kak, wat nu?

Sim vond het wel spannend allemaal en danste een beetje om de egel heen, maar dat hielp de situatie natuurlijk niet echt. Het beessie rolde zichzelf op tot een soort van speelbal. ???? Ik probeerde hem met mijn krukken de goeie richting op te begeleiden, zonder succes. Deze onverwachte gast dook zodra hij de kans kreeg in de hoek achter het gordijn – lekker dan – en was met geen stok (lees kruk) naar buiten te krijgen. Hmm, oppakken was geen optie, stel je voor dat ik met stekelige ding onderuit ga. Egels hebben wel zeven- tot achtduizend stekels hè?! Er zat niets anders op dan mijn zus te roepen. ‘Zus, help!‘ riep ik onderaan de trap, ‘we hebben een ongewenste gast in huis’. Snel kwam ze naar beneden, bekeek de situatie, pakte een handdoek en zette kordaat het schattige nachtdier voorzichtig terug in de tuin. Probleem opgelost! ????

Route!

Zondag; de dag van de zon. ????

Omdat de kinderen met hun vader een paar dagen een stedentrip in Berlijn maakten – en ik dat toch een beetje moeilijk vond – bleef zus het hele weekend logeren. Wel zo fijn en gezellig. Nu we gezwommen hadden met een wetsuit, wilden we ook de zwemroute gaan visualiseren. Een goede voorbereiding is tenslotte het halve werk! Op het fietsje reden we naar de start locatie aan het Spaarne en zette onze teller aan om de twee kilometer van de Swim in kaart te brengen. We kwamen er al snel achter dat het eerste stuk, richting de molen en Restaurant Zuidam, door de stroming en breedte van het water, heel pittig zou zijn. Daarna duik je de kleinere grachtjes in, waar het in elk geval rustiger oogt. Het was goed om te zien voor welke uitdaging we nu eigenlijk staan en eerlijk gezegd denk ik dat het wel goedkomt, want ik vertrouw volledig op mijn wetsuit en mijn openwaterzwemcoach natuurlijk! ???? Wil jij de route zien? Bekijk hier onze vlog.

Maar natuurlijk, band lek….

En het weekend was nog niet voorbij, want na alle reuring en gezelligheid, kreeg ik op de valreep door al het fietsen – zus stond op het punt van vertrek – nog een lekke band. Met de rolstoel deze keer. Lekker dan! Het komt nooit goed uit, maar nu ik alleen voor onze hond moest zorgen, was het wel een slechte timing. Als er ook maar iets van mijn hulpmiddelen stuk gaat, voel ik me pas echt gehandicapt, want dan ben ik afhankelijk van anderen. Het was zondagavond toen ik het noodnummer van Kersten belde, ze beloven namelijk dat een rolstoel zo snel mogelijk (binnen vierentwintig uur) gerepareerd wordt. De monteur zat in Zoetermeer en kon met een uurtje in Haarlem zijn. Eigenlijk vond het best sneu en omdat ik die avond toch geen plannen meer had en de buuf ‘stand by’ zou staan, spraken we af dat hij de volgende dag zou komen. Dat betekende wel dat ik maandagochtend met een lekke band de hond moest uitlaten, maar gelukkig was de redder in nood tegen de middag hier om het probleem op te lossen. Fijn! Zo kan het dus ook.

Controle

Soms moet je je geen zorgen maken, niets afvragen en niet twijfelen, maar gewoon vertrouwen dat dingen goed zullen komen. Abi Voice

Je knippert een keer met je ogen en er is alweer een half jaar voorbij. In mijn geval betekent dat, dat de halfjaarlijkse controle weer op de agenda stond. Waar ik andere keren enorm last had van stress, was dat nu ook zo, maar echt niet alleen vanwege de afspraak in het LUMC. Het scheidingsproces houdt mijn gemoederen bezig, waardoor de spanning voor deze controle slechts latent op de achtergrond aanwezig was. Totdat de nacht voor de bewuste dag aanbrak. Het werd een slapeloze nacht, met de bekende onrust zaaiende stemmetjes; ‘wat als…’ en ‘het zal toch niet…’

Not everyone is given the change to grow old. So appreciate every single day of your life.

Gebroken stond ik op. Manja had Jorn van Schiphol gehaald en kwamen gezellig bij mij lunchen. Een mooie afleiding voordat ik naar Leiden zou gaan. Nadat broer op het station was afgezet, reden zus en ik – ieder met eigen auto – naar Leiden. De röntgenfoto’s van de heup en longen waren snel gemaakt en ondanks dat het niet zo druk leek, moesten we een tijdje in de wacht voor de uitslag en het gesprek met de arts. Het lange wachten baart me altijd zorgen, maar nu kwam Nicolette – verpleegkundig Specialist – even kletsen, omdat ze wilde weten hoe het met me ging. Het blijft een fijn mens om mee te praten, vooral omdat zij als geen ander weet, dat life-changing gebeurtenissen – zoals een amputatie als gevolg van botkanker –  veel impact heeft op je relatie. En ja daar kan ik over meepraten. Ik ben nog steeds stuk van de breuk, heb mijn ups en downs, maar het is wat het is en ik moet verder.

Yes!

Het was dan ook een hele opluchting toen de arts, die echt de tijd voor ons nam, mij vertelde dat er geen verdenkingen of gekke plekjes te zien zijn en ik dus ‘gezond’ de zomer in ga. Ik mag weer een stukje toekomst dromen. Het leven lacht mij weer toe en op dat moment had ik het gevoel dat ik de hele wereld weer aan kon! Dankbaar en blij, dronken mijn zus en ik een kopje koffie in het zonnetje, om dat te vieren! Bekijk hier onze vlog.

Spreuk van de dag

Grote dromen
hebben geen
tijd nodig
maar moed
DW