Donderdag kwam nichtje Floor uit Brabant bij mij op visite. Ze was al eerder bij mij in Heliomare geweest, maar nu voor het eerst bij ons in Haarlem. Wat mij overkomen is is vreselijk, maar het heeft er ook voor gezorgd dat er weer meer contact is met de familie. Dat is mooi. Met een prachtige bos bloemen en een ovenschotel met een traditionele moussaka kwam Floor binnen. Speciaal voor haar ontvangst had ik mijn prothese aangedaan. We zouden uit lunchen gaan, maar dronken eerst thuis een kopje koffie. Het leek mij leuk om ‘Leggy’ gewoon eens aan te houden, om te kijken hoe dat zou gaan. Een leuke uitdaging, die ik nog niet eerder aangegaan was. Floor reed de auto voor en hielp mij met instappen. Eerst plaatste zij het rolstoelkussen op de bijrijdersstoel, toen moest ik mijn knie en heup buigen door een gekke move te maken, zodat ik kon gaan zitten. Ik draaide bij op de stoel en zette mijn linkerbeen in de auto, Floor tilde mijn prothese de auto in. Mooi, ik zat! Op naar het Wapen van Kennemerland. Het parkeerterreintje stond vol, dus parkeerde ze de auto iets verderop in de straat. Geen probleem, ik kon prima een stukje lopen. Binnen zochten we een plekje aan het raam, werd mijn kussen op de stoel gelegd, maakte ik weer mijn super move om mijn knie en heupscharnier te buigen, zodat ik kon gaan zitten. We besloten dat we toe waren aan een wijntje (wij gaan wijnen…????????) en bestelden er een heerlijk broodje bij. We hebben heel gezellig zitten kletsen over het hier en nu, maar ook over vroeger toen we elke zondag bij opa van Hooijdonk op visite gingen. We delen mooie momenten met de familie, waar we met vijfentwintig nichten en neven de boerderij van opa, tante Nelly en oom Herman onveilig maakten. Heerlijk al die herinneringen! Buiten werd het droog en daarom zijn we met ons glaasje op het terras, onder de terrasverwarmer, gaan zitten.

Daarna was het hoogtijd voor Floor om weer richting Brabant te gaan en heeft ze mij thuis afgezet. In de avond hebben wij de overheerlijke moussaka gegeten, met dank aan chef-kok Floor! ????

Lynn had mijn handbike vanochtend buiten gezet, maar het weer was bar en boos. ☔️ Toen Mandy aanbod om mij naar de badminton te brengen, heb ik niet lang hoeven nadenken. Graag!????Rond kwart voor tien stond mijn privéchauffeur voor de deur. De rolstoel werd achterin gezet en we vertrokken naar de sporthal. Mandy parkeerde de auto letterlijk recht voor de ingang, haalde mijn rolstoel eruit zodat ik naar binnen kon. Ik had twee potjes gespeeld, voordat we in de kantine een kopje koffie en thee gingen drinken. Het derde potje na de pauze was best leuk, maar één van de dames vond het blijkbaar niet fijn om tegen een rolstoeler te spelen. De regeltjes zijn dan iets aangepast, omdat ‘mijn’ veld kleiner is. Bij een drop-shot kort over het net is de shuttle uit, omdat deze (aan mijn kant) binnen het linker- of rechtervlak moet vallen. Snap je wat ik bedoel? ????

Natuurlijk is het even wennen, maar de meesten weten inmiddels hoe het werkt. Deze tegenspeelster niet. Nadat ze verloren had, liet ze haar medespeler weten dat ze het maar niks vond. ‘Gaat dit elke vrijdag zo?’ vroeg ze. Ze bleef mopperen en verliet uiteindelijk de sporthal. Oef…best heftig.???? Voor het eerst dat iemand zo duidelijk liet merken dat ik anders ben en wat haar betreft niet erg welkom. Ze praatte niet eens zachtjes, zonder schaamte liet ze weten dat het niet haar ‘ding’ was. Dat zij mij daar mee raakte leek ze zich niet te beseffen. De andere spelers kwamen wel voor mij op hoor, dat was lief. Ik ben wel blij dat ik haar de eerste keer niet tegen ben gekomen. Als dit mijn kennismaking met de sport was geweest, had ik mezelf misschien wel meteen teruggetrokken. Kijk, ik snap best dat het spelletje iets anders is, misschien iets minder leuk, maar je speelt één of hooguit twee potjes in de ochtend met of tegen mij. Zo erg is dat toch niet? Nou ja, adem in, adem uit en door…????

Kwart voor twaalf haalde Mandy mij op en bracht mij naar de fysio op de Zijlweg. Deze keer geen training, maar een korte behandeling voor een overbelasting in mijn schouder. Thuis dronken Mandy en ik nog een kopje koffie en kwam Petra aan fietsen voor de lunch. Ze had een heerlijk broodje meegenomen, die we druk kletsend opgepeuzeld hebben. Het was een hele natte dag en met het weekend voor de deur, hoop ik dat het weer morgen toch een beetje beter wordt. Fijn weekend! ????

Uit een doosje vol geluk:????

Mensen kennen die met je meevoelen en meeleven, dat is het grootste geluk op aarde. ❤️