Wacht niet met trots op jezelf zijn
tot je je doel bereikt hebt,
maar wees trots op elke stap
die je er naar toe zet.

Swim 2023

Groeien is springen in het onbekende, telkens weer. Ingspire

Geloof me, ik heb echt wel een keertje achter mijn oren gekrabd, twee f*cking kilometer zwemmen… Vooral omdat er meerdere mensen om mij heen er vraagtekens bij hadden. Je bent toch beperkt hè?! Is één kilometer niet ver genoeg Ils? Tja, waarom wil ik dat eigenlijk? Laat ik zeggen, bloed kruipt waar het niet gaan kan en ja ik heb ik dit soort challenges juist nodig om staande te blijven. Nee, ik ben zeker geen goede zwemmer, ondanks de verschillende zwemdiploma’s; A, B, C en zwemproef van héél lang geleden. De enige slag die ik beheers is schoolslag en dat met één been. Natuurlijk heb ik de zorgprofessionals om mij heen ook tijdig om advies gevraagd, wetende dat zij altijd opzoek gaan naar mogelijkheden en kijken naar wat realistisch en haalbaar is. En ja, zij hadden wel degelijk geloof in deze nieuwe uitdaging. Ik zou het prima aankunnen, mits… goed voorbereid!

Een belangrijke sleutel tot succes is zelfvertrouwen. Een belangrijke sleutel tot zelfvertrouwen is voorbereiding.

Jullie hebben filmpjes kunnen zien van mijn voorbereidingen en zwemtrainingen die ik ergens in maart ben gestart. Van het warme bad in Heliomare naar de kou in de Mooie Nel, van het vijftigmeter bad de Houtvaart naar het Haarlemse Spaarne. Het zal jullie niet vreemd in de oren klinken, als ik zeg dat sporten een hobby van me is. Ik doe en beweeg best veel om fit te blijven, dat is sowieso altijd goed en het werkte ook deze dag enorm in mijn voordeel. Ik was topfit en klaar voor de strijd!

En dan ineens is het D-day.

Zondag 4 juni, de dag van de Swim to fight cancer in Haarlem. Nog voordat de wekker ging, kwam zoonlief al met een dienblaadje naar boven, gevuld met een stevig ontbijtje; heerlijke koffie, een (smerig) zoet drankje vol vitaminen en mineralen en wat muesli met kwark en vers fruit. Wat een luxe, ontbijt op bed, de schat! Een betere start van de dag kon ik niet wensen. Met een goed gevuld buikje deed ik mijn rek- en strekoefeningen, pakte ik mijn zwemspullen in en besloot nog even een zonnestraaltje en wat rust te pakken, voordat de familie zou binnenlopen.

Let’s go!

Rond de klok van elf uur was het team W-Ilse-kracht compleet, coach Lonneke gearriveerd en onze trouwste fan ‘ons pap’ klaar voor een dagje aan het Spaarne om zijn drietal toe te juichen. Maar eerst was er nog tijd voor een kopje koffie, de gasten kregen er wat lekkers bij en ik kreeg een bak havermout met banaan en pindakaas voorgeschoteld, een recept van onze Sven. ‘Dat is goed voor je mam. Eten!‘ Omdat pa vanwege een slijmbeursontsteking niet heel ver meer kan lopen, werden we met de auto naar de stad gebracht en afgezet ter hoogte van het startpunt. Grappig dat mijn nichtje Floor, ook uit het Brabantse land, redelijk impulsief en op de valreep besloot om met tante Mieke naar Haarlem te komen om ons te supporten. Wat een spontane verrassing, ook voor pa dat hij naast zijn (klein)kinderen, een nicht, ook zijn zus gedurende dit hele festijn aan zijn zijde zou hebben. Geweldig toch!

Volop muziek en gezelligheid bij het start en finish ponton.

De stad kleurde volledig blauw. Er lag zelfs een enorme lange blauwe loper van de start naar het deelnemersterrein op de Houtmarkt. Daar waren de douches, toiletten, massagebanken (daar had ik wel even willen gaan liggen, maar…we moesten door!), omkleedtenten, garderobe en een stand met handdoeken en zeepjes. Een pokken eind rollen kan ik je vertellen, maar tevens ook een goede warming up voor mijn spierballen. Bij één van de tenten mochten we ons aanmelden en kregen we onze badmutsen met het startnummer. Bij de tent van Marcel Stroet – van de Open Water Swimmingclub – huurde Manja haar wetsuit en hielp de enthousiaste waterman mij in mijn aangepaste dare2tri-pak. Onze spullen konden we afgeven bij de bewaakte kledinginname. Kortom alles was tip top geregeld!

Zwemmen of verzuipen…

Badmuts en wetsuit waren verplicht, maar de optionele Safe-swimmer (zwemboei) heb ik gelaten voor wat het was. Bij de training in de Mooie Nel zat dat onding mij meer in de weg, dan dat het mij in nood zou helpen. Als ik de neiging zou krijgen te verzuipen, beloofde ik heel hard ‘HELP’ te roepen. In vol ornaat gingen we met onze waterschoentje(s) aan over de blauwe loper terug naar de start, waar de rest van de zwemmers al stond te trappelen. Na de officiële opening bracht een zangeres het prachtige lijflied van de Swim ten gehore en bij het refrein ‘Spring…’ doken alle 4 km zwemmers als eersten het Spaarne in. Oeps, dat bleek ook onze ‘wave’, dus voorzichtig gingen Jorn, Manja en ik – ondersteund door Svennie – het Ponton op. Met de organisatie had ik besproken dat ik naar verwachting minimaal evenveel tijd nodig zou hebben voor mijn 2 km Swim, als de ervaren zwemmers die de 4 km zouden doen. En omdat ik voor het donker binnen moest zijn, waren wij vooraan in het startprogramma ingepland.

Succes is waar voorbereiding en kansen elkaar ontmoeten

Vanuit zit werd ik het water in geholpen, Manja volgde en onze Jorn sprong net na ons de plomp in. Omdat we in ons pak door het zonnetje behoorlijk opgewarmd waren, zeg maar gewoon verhit want het zweet stond letterlijk op mijn rug, was het heerlijk om het koele water (zo tussen de 17-18 graden) in te gaan. Yes, de Swim was begonnen! Hier had ik maanden naar toegewerkt. Eindelijk was het zover. Met zijn drietjes zwommen we onder de startboog door, daarna trok Jorn zoals afgesproken zijn eigen plan. Houdoe! Manja en ik zouden bij elkaar blijven, zij was mijn coach in het water- en zwemmaatje. Al zwaaiend en om ons heen kijkend genoten we van de prachtige gebouwen aan het Spaarne en het aanmoedigende publiek. Wat een geweldig gezicht en wat een warm bad! Maar nog voor we de eerste brug bereikt hadden, lag ik wat meters voor op mijn grote zus. Aan het koppie zag ik dat er iets aan de hand was, maar wat wist ik niet. Toen het gat tussen ons groter werd – in mijn voordeel – vroeg ik aan een suppende hulpmedewerker of ze even bij mijn zus wilde checken of alles oké was. Zo gezegd zo gedaan.

Ai, wat bleek, ze had kramp!

Kramp is echt heel stom. Pijnlijk en vervelend. Het komt meestal doordat je te weinig hebt gedronken, geen goede warming-up hebt gedaan of onvoldoende bent getraind. Volgens mij tikte ze stiekem al deze boxen aan. Ze mocht aan het sub board hangen en werd netjes bij mij gebracht, in de hoop dat de kramp zou verdwijnen en ze de draad weer op kon pakken. Helaas gebeurde dat niet, sterker nog ze kreeg in beide kuiten krampen. Terwijl zij probeerde aan de kant de pijn eruit te krijgen, was ik in dubio. Moest ik op haar wachten of mijn eigen plan trekken en in mijn eigen tempo doorzwemmen? In overleg besloten we dat ik door zou gaan en zo zwom ik – afwisselend op buik en rug – prinsheerlijk door de Haarlemse grachten. Nou ja, heerlijk, op sommige plekken was het water niet echt heel schoon. Onder de grote brug voor de molen dreef er veel viezigheid in het water, wat zo lekker tussen je vingers blijft hangen. Gadverdamme! Blij dat ik een pak aan had.

Tussen het volhouden door, mag je best even uitrusten!

Marcel, mijn personal openwater-coach had de nodige tips meegegeven; af en toe je rust pakken, water drinken en halverwege wat eten, maar vooral GENIETEN. Ik kan je vertellen dat dat laatste voor tweehonderd procent gelukt is! Bij de eerste EHBO boot vroeg ik of ze wat water voor me hadden, om krampen te voorkomen. Bij de tweede EHBO post bij de Nieuwe Gracht nam ik naast water ook een paar happen van een notenreep voor een beetje extra energie en genoot ik van de heerlijke muziek van twee jonge gasten die stonden te draaien. In de Bakenessergracht was Lonneke daar om ons van water te voorzien en danste ik in het water op de muziek van de DJ. Eigenlijk was dat ook een beetje ter afleiding, want dat was het minst ‘frisse’ water. De smalle gracht is niet alleen een populaire doorlooproute voor Haarlemmers en toeristen, maar ook voor ratten…

We did it!

Yes, I did it and I am f*cking proud of myself!

Neem een momentje om vol trots,
ook een keertje stil te staan,
bij alle mooie dingen,
die je tot nu toe hebt gedaan.
Martin Gijzemijter

Naast het feit dat ik keihard moest werken in het water, had ik de grootste lol, kletste ik af en toen met de mensen om mij heen en op de kade – met weliswaar een soort van half gesloten mond, om waterinname te voorkomen – en zwaaide ik erop los. Ik leek soms de koningin wel. Het was werkelijk één groot feest! Het laatste stuk heeft mijn zus gelukkig de draad weer opgepakt en konden we samen zwemmend over de finish. We hebben het gewoon gedaan! 2 km in anderhalf uur. BAM!

Sven trok mij uit het water, waar ons pap al klaar stond om ons een dikke knuffel te geven. Daarna was het wachten op Jorn, de bikkel die in zijn eentje 4 km moest afleggen. Van de organisatie kregen we ondertussen een medaille (leuk voor op het toilet, haha), een banaan, blikje drinken en een zakje chips. Toen Jorn ook binnen was, was team W-Ilse-kracht weer compleet en zeer voldaan. Op het drijvend platform werd ik na afloop nog geïnterviewd voor de live uitzending van NH Nieuws. Vol trots en opgedane energie van deze geweldige ervaring deed ik kort mijn verhaal met pa aan mijn zijde. Bij de 2.15 minuten begint het interview met mij en ‘ons’ pap. Je gooit er een kwartje in en…. dat dus, haha.   Pa is wereldberoemd in Haarlem, de knuffel (o)pa van het zuiden. Nieuwsgierig? Zie hier de live uitzending met het interviewtje. 

Yes, I did it and I am f*cking proud of myself!

Eigenlijk heb ik geen woorden voor deze bijzondere en geweldige dag. De Swim to fight cancer 2023 was er een met een gouden randje. Het zonnetje stond hoog aan de hemel , samen met mijn broer Jorn en zus Manja ging ik de uitdaging aan, mijn kinderen en lieve paps aan onze zijde, familie, vriendinnen, kennissen en sportmaatjes op de kade, het publiek vrolijk en enthousiast, muziek en gezelligheid langs de hele route. Ik heb letterlijk 2 km met een lach op mijn gezicht gezwommen en daar is geen woord aan gelogen! En ja, soms onbewust en ongewild een slokje Spaarnewater genomen, hier en daar een beetje kramp gehad, wat vermoeidheid in mijn armen gevoeld, maar verder geen centje pijn gehad. Het ging keigoed, dankzij alle voorbereidingen, de tips en de geweldige wetsuit van mijn sponsor. Nu geniet ik nog na van alle lieve berichtjes, foto’s en filmpjes, en heb zelfs al twee keer ‘uitgezwommen’ in de Houtvaart. En mijn zus? Die heeft de hele week nog spierpijn gevoeld, arm kind.
Bekijk hier de uitgebreide compilatie van deze mooie dag!

Grote dank aan alle donateurs (samen met jullie hebben we bijna € 5.000,- bij elkaar gezwommen), Marcel Stroet- de sponsor voor mijn wetsuit, de organisatie en alle vriendelijke gastvrije vrijwilligers van Swim to Fight Cancer Haarlem. Een diepe buiging voor alle deelnemers, want iedereen zwemt daar met een reden, heeft iemand in gedachte die getroffen is door kanker of heeft zelf een heftig verhaal. Haarlem kleurde blauw en ik ben trots op deze prachtige stad die maar liefst met 444 deelnemers € 581.454,23 heeft opgehaald voor kankeronderzoek. Samen tegen kanker. Voor het leven. Love life, fight cancer! 

Lynn 20 jaar

Niet alleen mijn pa is trots op zijn kroost. ik ben dat ook. Enorm!

Lieve Lynn,
Ik wil jou in een doosje doen.
Je beschermen tegen het leven.
Maar je zal moeten dansen in de zon.
en leren vechten in de regen.
Lief Leven

Mijn lieve kleine meisje is uitgegroeid tot een prachtige jongvolwassene en dat hebben we gevierd met een klein feestje.

Hoe vaak zeggen we wel niet dat de tijd vliegt? Dat als je één keer met je ogen knippert er weer zoveel jaren verstreken zijn? Achteraf is het echt zo. De tijd vliegt en wij vliegen mee. Precies 20 jaar geleden mocht ik moeder worden van onze Lynn, mijn allerliefste en mooiste prinsesje. Wat een cadeau! Ik was zo gelukkig, dat ik naast een prachtige zoon er een dochter bijkreeg, dat ik bijna uit elkaar spatte van dankbaarheid. Het leven lachte mij en ons toe. We hebben vele mooie, maar ook drukke jaren als jong gezin gekend. Net als velen. Naast het ouderschap (alles voor onze oogappeltjes!) moest er hard gewerkt worden, wilden we fit blijven en ook nog heel sociaal actief zijn. Het was vliegen van hot naar her. Van de opvang naar het werk, van alle sportclubjes naar een avondje uit. We waren jong, gezond, strak, scherp en barstten van de energie. We stonden midden in het bruisende leven.

Geloof me, ik zou het zo weer over doen. Alles. Zonder twijfel.

Met weemoed kijk ik terug naar de foto’s van hun kindertijd. Vroeger toen alles beter, nou ja, in elk geval anders was. En ja, dan denk ik wel eens, wat ’the f*ck happend’ de laatste tien jaar? En wat hebben onze kinderen allemaal voor hun kiezen gekregen? Het is oneerlijk en het hoort niet zo te zijn. Je kindertijd moet onbezonnen en zorgeloos zijn. Het leven heeft flinke ‘struikelstenen’ op ons pad gegooid en weet je, niet alleen ik probeer elke keer na het vallen weer op te staan. Ook mijn kinderen hebben een enorme veerkracht getoond en hun mentale weerbaarheid is enorm gegroeid. Ze hebben alle hobbels genomen en zijn er als krachtige zelfverzekerde jongvolwassenen uit gekomen. Ook nu. Jeetje, wat ben ik trots op mijn bloedjes van kinderen, net zoals ‘ons pap’ nog altijd trots is op zijn kroost, al zijn wij inmiddels uitgegroeid tot 50+-ers.

Is het je trouwens opgevallen dat je op mijn nieuwe domeinnaam bent beland? Tenminste…als alles goed is gegaan. (en dat ging het dus niet, vandaar dat je deze een dag later in je mail krijgt ????) Vanaf nu ga ik verder onder de naam ilsevanhooijdonk.nl en zal ik met trots de naam van mijn vader weer dragen! 

Spreuk van de dag

Focus niet op die wat als,
op dat blind gemis.
Kijk meer naar wat er leeft vandaag.
Al ’t mooie dat er is.
Zodat je struikelstenen
en je schreeuwende gedachten
hopelijk verdwijnen
of tenminste wat verzachten.
Lizismore