Het is zondagavond, Frank, Lynn en ik staan op het punt om naar Heliomare te gaan. Ik geef Sven een dikke knuffel, wens hem succes met de komende tentamens en ik begin te huilen. Dikke tranen. Ik voel me zo verdrietig, omdat ik weer weg moet van huis. Mijn thuis. Ik snap heus wel waarvoor ik het allemaal doe, maar dat neemt niet weg dat het soms gewoon klote is. Gewoon meedraaien in het gezinsleven, dat is wat ik wil. Ik voel mij soms te gast in mijn eigen huis, omdat ik nog niet zoveel kan. Frank loopt de benen uit zijn lijf; boodschappen doen, hond uitlaten, wasjes draaien en koken. Ik zie dat hij het ook moeilijk heeft. Maar de ene is een prater, de andere een doener, dat maakt het communiceren daarover soms lastig. We hebben nog een lange weg te gaan, maar ik weet dat de nodige therapieën ons daarbij zullen helpen. Misschien moet ik morgen met de ergo maar eens wat huishoudelijke taken oefenen. ????

Vandaag was het een rustig dagje. Beetje uitgeslapen, lekker ontbeten en mezelf boven in de badkamer verzorgd en aangekleed. Het blijft een dingetje hoor, op één been. ???? Daarna ben ik achter de computer gedoken om het artikel voor de Margriet nogmaals te lezen en heb wat kleine aanpassingen doorgegeven. Vanmiddag hebben we gekeken naar het EK allround schaatsen. Altijd leuk om te zien. Tussendoor hebben Frank en ik een rondje door de buurt gewandeld, nou ja…ik reed dus. ???? Soms kom je bekenden tegen, die blij zijn mij ‘zo’ te zien en dat is natuurlijk ook fijn. Ik ben er weer een beetje. Zo is het ook. Terug thuis heb ik de trap nog een keer geoefend met één kruk naar boven en de andere ook in mijn linkerhand, zodat ik boven kwam met twee krukken. Dat was wel zo handig. Samen met Lynn heb ik mijn tas gepakt en ik geloof dat nu mijn hele garderobe hier hangt. ????

Vertrouw op wie je bent, maak een actief besluit. Het resultaat is ongekend: wat je gelooft dat straal je uit.

Martin Gijzemijter