‘Je gaat huilen als je voor het eerst de berg ziet‘, zei één van mijn badmintonmaatjes uit Raalte, die deelnam aan het parabadmintontoernooi bij BC Duinwijck. En zij kan het weten, want heeft deze bizarre uitdaging niet één, maar zelfs twee keer gedaan. Wat een bikkel! 🤭 Die Kaunertaler Gletcher mag je niet onderschatten, ook dat heb ik vaak gehoord. Niet dat dat überhaupt in mij op zou komen, maar toch. Dat is wel de reden dat ik al maandenlang zelf geen shuttle sla. De focus ligt volledig op het klimmen met mijn armen, geen ruimte voor andere spelletjes om blessures te voorkomen. Tellen, dat kon ik wel. Volgend jaar speel ik natuurlijk gewoon weer mee bij mijn eigen clubje!

Afgelopen donderdag hebben zo’n 5.000 mensen, waaronder mijn fysio-maatje, de Alpe d’Huzes bedwongen en heeft heel Nederland mee kunnen kijken en luisteren naar de emotionele levensverhalen die daar gedeeld werden. De opbrengst voor kankeronderzoek was fantastisch. Respect en een diepe buiging voor een ieder die deze uitdaging getrotseerd heeft. Nu ik nog…

Focus je op de kleine stapjes, niet op de volledige berg. #piekermeisje

Gebroken

Alle remmen los…

‘Aan het einde van de T-splitsing, waar we normaal gesproken rechtsaf richting Santpoort gaan, slaan we nu eens linksaf,’ zei fietsmaatje Bart, terwijl we ons op armkracht een weg baanden door de duinen. Grappig genoeg was ik altijd al nieuwsgierig geweest naar dat weggetje. Juist omdat het onbekend was. Een doodlopend pad, niet echt uitnodigend. Maar het bleek absoluut de moeite waard: een prachtig, slingerend paadje door ongerepte natuur en glooiende duinheuvels. Aan het eind wachtte een strandduin, waar we twee mannen ontmoetten met wie we spontaan in gesprek raakten. Over de pracht van de omgeving, over onze en hun  beperkingen en uitdagingen en… over Telstar, die door de winst op Willem II (sorry pa, tis niet anders!) na 47 jaar terugkeert in de eredivisie.

Knap!

We wensten elkaar een nog een fijne middag en vertrokken achter elkaar aan terug richting het ‘gewone’ fietspad. Genietend keek ik om mij heen toen ik bovenop de eerste heuvel de rem inkneep om gedoseerd naar beneden te rollen. KNAP! Kak! Ik wist het meteen. De remkabel was volledig doorgebroken. Kapot. Stuk. Geen redden meer aan. Bart zag ik in de verte wegsjeezen. Het besef dat ik geen kant op kon, kwam binnen. Zat ik dan met mijn ene been, zonder krukken, op een fiets waarmee ik geen meter meer mee kon of durfde te rijden. In mijn uppie. Snel belde ik Bart die gelukkig zijn telefoon opnam.

Help!

Mijn redder in nood draaide rechtsomkeer en kwam terug mijn kant op. Nuchter en praktisch als hij is, bedacht hij een manier om veilig thuis te komen. Klimmen was het probleem niet, maar bij het dalen zou ik achter zijn fiets moeten plakken. Ik moest letterlijk bumperkleven, zodat hij mij kon afremmen. Tien kilometer lang. Op het begin was het doodeng, want soms ontstond er best wat afstand, waardoor ik als een soort botsauto steeds tegen zijn bike aan beukte. De mannen die we eerder gesproken hadden kwamen we onderweg tegen en zij boden aan met een touw mij af te remmen. Heel lief, maar wij hadden inmiddels onze modus gevonden. Daar reden we als Jut en Jul, Sjaan Kleefaan achter elkaar aan de duinen door. Het viel op dat sommige voorbijgangers het zichtbaar een vreemd tafereel vonden. Anderen dachten dat ik mijn maatje aan het voortduwen was, in plaats van andersom, wat soms ook het geval was, haha. Uiteindelijk kwamen we weer in de bewoonde wereld en zijn we via Bloemendaal, nee niet over het Kopje, terug gereden. Ik slaakte een diepe zucht, toen we weer veilig ’thuis’ waren.

Wat als…

Er zat niets anders op, dan op mijn aankoppelbike naar huis te gaan om de auto op te halen en de fiets in te laden. We raken er nog bedreven in. En daar ging ik dinsdagochtend weer, voor de tweede keer deze week (want ook na het weekendje Ardennen moest er gesleuteld worden aan de versnellingen), naar het ’t Mannetje. Enigszins geschokt vertelde ik het verhaal. We kunnen wel stellen dat ik een beschermengeltje op mijn schouder heb gehad, want je wilt niet weten wat er allemaal had kunnen gebeuren. Wat als ik al in de daling had gezeten, dat ik in mijn rem had geknepen en ik in paniek en volle vaart naar beneden was gerold? Wat als ik het Kopje van Bloemendaal naar beneden had gesjeesd met 45 km per uur en de rem was afgebroken? Wat als ik in het verkeer niet had kunnen remmen voor een auto die van rechts kwam? Godzijdank is het allemaal niet gebeurd en mag ik van geluk spreken. Het is goed afgelopen, ik ben nog heel. Nou ja, deels. 😉 En door…

Rabiës.

‘Heb je aan de vaccinaties en een paspoort voor je hond gedacht?’, vroeg Inge tijdens een ontspannende massage van rug en schouders. ‘Eh, nee‘, zei ik ietwat overrompeld. Wat stom, helemaal niet aan gedacht. Sven en Lynn nemen Sim namelijk mee naar Tirol, maar ja om Oostenrijk in te reizen moet een huisdier ingeënt zijn tegen Rabiës. Nu moest onze viervoeter sowieso weer voor zijn jaarlijkse ‘cocktail’, dus die maandag maar meteen een afspraak gemaakt om het hele rataplan in orde te maken. Simmy mag mee en gaat voor het eerst van zijn leven echt op vakantie, leuk hè?!

Wolf in schaapskleren.

Over honden gesproken… Je verklaart me vast voor gek – en misschien heb je daar nog gelijk in ook – maar ik meen toch écht een wolf gezien te hebben in de Kennemerduinen. Terwijl ik, toen nog met werkende remmen, een heuvel af suisde, kwam er plots een grote, wild uitziende hond over een groen duin aangerend. Hij leek sprekend op een wolf. Ik schrok me de tandjes en dacht dat hij achter me aan zou komen, maar net zo snel als hij opdook, was hij ook weer verdwenen. En juist omdat er geen honden zijn toegestaan in dat gebied, vond ik het extra vreemd om daar zo’n loslopend beest tegen te komen. Dus… mocht je ooit op het journaal horen dat er een wolf is gesignaleerd: dan weet je wie ‘m als eerste heeft gezien. Moi! 😉

Ledenraad

Mijn eerste bijeenkomst.

Dinsdagavond, net voor sluitingstijd, mocht ik mijn fiets weer ophalen. Daar was ik heel blij mee, want ook woensdagochtend zou er gewoon getraind moeten worden. Toch was het gedoe en gehaast, want om zes uur moest ik voor mijn eerste Ledenraadsvergadering van Rabobank Haarlem IJmond bij de Phil. zijn. Een soort ’thuiswedstrijd’, want op fietsafstand van mijn huis. De bijeenkomst had ook aan de andere kant van het kanaal kunnen zijn. Wat ook erg goed uitkwam, was dat we vooraf een hapje konden mee-eten. Dat scheelde weer een maaltijd koken en de nodige energie, waar ik op dat moment bitter weinig van over had.

Het werd een race tegen de klok om op tijd te zijn, maar met succes.

Omdat wij de enige gasten waren in het pand, kon ik mijn bike afkoppelen waar ik wilde. Met de lift ging ik naar de foyer boven, waar de meesten al aan tafel zaten. Bij de bar kon je een drankje bestellen en er stond een buffetje klaar. Fijn dat er altijd wel iemand is die zich om mij bekommert, want een eigen bordje halen is lastig. Ik sloot aan bij een lage tafel en genoot al kennismakend met wat ‘ledenraads-collega’s’ van de daghap. We hadden een half uur om te eten en een vragenlijst in te vullen. Daarna ging de bel en werden we uitgenodigd in de Van Warmerdamzaal, een plateau hoger.

Gouden tip.

Het was een volle agenda. Het mooie was wel dat de Financieel Directeur van PHIL. de aftrap deed en ons meenam in de visie en missie van het theater. Interessant! Daarna volgde een soort speeddate tussen ‘oude’ en ‘nieuwe’ leden, om elkaar beter te leren kennen, middels de door ons vooraf ingevulde vragenlijst. Hier ging het hoofdzakelijk over waarom je lid bent geworden, welke impact je wilt maken, wat je grootste talent is (uhhmmm… 🤔), wat je hoopt te leren en ontwikkelen en of je een gouden tip of inspiratiebron hebt die je met de groep wilde delen. De akoestiek was iets minder, waardoor het een groot kippenhok leek, maar niet minder leuk. Eén van de leden had de tip van een doorgewinterd ledenraadslid gekregen; ‘denk vooral niet dat je iets te zeggen hebt’. Haha, nou ja, dan weten we dat ook maar meteen.

Maatschappelijke impact.

Waar we wel zeggenschap over hebben is de verdeling en uitgave van het coöperatief dividend. En dat is super tof, want zo kunnen we de lokale maatschappij net een stukje beter en mooier maken. Rabo ClubSupport stond ook op het programma. Dit is een initiatief van Rabobank waarbij leden van de bank hun stem kunnen uitbrengen op lokale sport- en cultuurverenigingen. De verenigingen die meedoen ontvangen minimaal €500 en maximaal €5.000. Hoe meer stemmen, hoe groter het steuntje in de rug. Deze kunnen de clubs gebruiken om hun activiteiten te verbeteren of nieuwe projecten te starten. Natuurlijk doen we daar met IPSO Huis Kennemerland ook aan mee en heb ik ons daarvoor meteen aangemeld. Zodra er gestemd mag worden, meld ik mij weer!

Nadat we de agenda doorlopen en afgetikt hadden, was het tijd voor een kleine afsluitende borrel. Niet veel later stapte ik op de fiets terug naar huis. Ik had vette pech, want de regen kwam op dat moment met bakken uit de hemel. Doorweekt kwam ik binnen. Tja, en toen moest ik ook Sim nog uitlaten. Grrr… En nu? Nu zit ik snotterend en snipverkouden mijn verhaal te tikken. Hatsjoe! 🤧

Post

De verdachte wordt niet vervolgd.

Iedere keer als er post van het Arrondissementsparket op de deurmat valt, schrik ik. ‘Heb ik wat verkeerd gedaan?’, maar dat is het natuurlijk niet. Ik ben een braaf meisje. Bij het openen, bleek dat het om een terugkoppeling ging van onze fietsendief. Dat verhaal ken je toch wel? Zo niet, kijk hier maar even.

Er is een betere oplossing dan straf, aldus het Openbaar Ministerie.

Goed resumé: De verdachte was op een OM-hoorgesprek verschenen, maar de zaak is voorwaardelijk geseponeerd. De goede man krijgt een proeftijd. Als hij deze periode zich niet aan de voorwaarden houdt en iets strafbaars doet, zoals twee peperdure handbikes stelen van mensen met een beperking 🤨, alsnog vervolgd gaat worden. Dit was een flinke tik op zijn vingers in de hoop dat hij het in de toekomst wel uit zijn hoofd laat. Oké, ook weer afgehandeld.

Steun

Of ik spierballen heb gekregen? Check it out!

Al maanden train ik keihard voor de HandbikeBattle. Uren op de fiets worden afgewisseld met krachttrainingen bij @201fysiosport om sterker te worden. 💪🏼 Van intensieve workouts en behandelingen voor mijn armen en schouders tot de eerste tacx-sessies: zij staan naast me. Met sponsoring, advies én een luisterend oor als de pijn onzeker maakt of het even tegenzit. De betrokkenheid van het hele team is hartverwarmend en geeft me de motivatie om elke dag opnieuw alles te geven. 💖 Filmpje zien? Kijk hier.

Nog een kleine twintig dagen te gaan. Komende week nog drie trainingen van in totaal zeveneneenhalf uur. Als ik dat al haal, want ‘as we speak’ zit ik ziekjes thuis. Enigszins ingestort, meer daarover hoor je volgende week wel weer. Eerst even bijkomen. Hatsjoe! Snotter, ril, ril…🤒🤧

Spreuk van de dag

De echte luxe dingen
in het leven.

• Tijd
• Gezondheid
• Rust
• Betekenisvolle gesprekken
• Liefde
• De natuur
• Verbinding
• Zonlicht
• Vers gekookte maaltijden
• Stilte
• Veiligheid

#manifestatiemagazine