Twee jaar geleden, op 11 september 2017, werd ik voor de tweede keer aan mijn heup geopereerd. Er werden twee tumoren verwijderd en omdat deze vast zaten aan de grote beenzenuw, werd mij verteld dat er een vervolgtraject noodzakelijk was. Hoe en wat was toen nog niet duidelijk.

Precies één jaar geleden, op 11 september 2018, was ik met Mandy in New York. Ik wist toen net dat ik mijn zou verliezen. De stedentrip naar NY was één van mijn wensen van mijn ‘to do’ activiteiten van mijn bucketlist die ik had opgesteld ter afscheid van mijn rechterbeen.

Nine eleven, een datum die we wereldwijd ook nooit zullen vergeten…. ????✨

Na de emotionele dag van gisteren heb ik redelijk diep geslapen en werd ik oké wakker. Een nieuwe dag brak aan, een nieuwe dag, met nieuwe kansen.???? Vandaag was ik uitgenodigd bij NH Media in Amsterdam voor een live radio-interview met Omroep Zeeland. In de ochtend had ik hierover nog contact gehad met het KWF. Petra kwam mij rond half twaalf ophalen. De regen kwam met bakken uit de hemel, dus we probeerde mijn rolstoel snel achterin de auto te zetten, zodat hij een beetje droog zou blijven. Iedereen die met mij op stap gaat, leert vanzelf hoe het allemaal werkt. En, hoe zwaar die rolstoel is.???? Zitkussen weghalen, rugleuning en kiepwieltjes inklappen en soms de wielen eraf halen, afhankelijk van de ruimte achterin en dan de stoel in de auto tillen. Het is dan weliswaar een lichtgewicht stoel, maar met de buis als koppelstuk voor de handbike is deze toch aanzienlijk zwaarder geworden. Mij lukt het in elk geval niet, om deze in de auto te tillen. Goed, invalide parkeerkaart mee en daar gingen we. Op naar de NH Media. We kwamen mooi op tijd aan en konden voor de deur parkeren. Mooi! Maar toen ik naar de ingang keek, zal ik aan beide kanten trappen, geen helling voor een rolstoeler. ???? Er stonden twee kerels buiten, die ons verwezen naar een klein buitenliftje, een soort ouderwetse goederenlift. Dat was het eerste obstakel. Er werd een sleuteltje gehaald, het ding werd in werking gezet en zo kwam ik boven bij de ingang. We meldden ons bij de receptie en werden vrijwel meteen opgehaald door mijn contactpersoon. Via de kantine liet hij ons eerst de radiostudio zien. Obstakel twee, om de studio in te komen was een behoorlijk hoge drempel, waar ik met mijn rolstoel niet overheen kon. Gelukkig kon ik met mijn krukken naar binnen en nam mijn p.a. ???? de rolstoel mee de studio in. Er stond een hoge grote tafel met computers, koptelefoons en microfoons en daaromheen hoge stoelen.

Leuk, maar niet handig voor mij. Hij liet de tafel en stoel zakken, zodat ik plaats kon nemen achter de microfoon. Net echt. ???? Voordat het zover was, hadden we nog even wat tijd voor een toiletbezoekje, kopje thee en een broodje. Na twee happen werden we echter alweer gehaald en namen we plaats in de studio. We kregen een koptelefoon op, zodat we de mensen van omroep Zeeland goed konden horen. Voordat we live gingen vertelde de interviewer hoe het half uurtje zou verlopen. Theo Schouwenaar, de naamdrager van de 100 km route, zat in de radiostudio van Zeeland en was ook uitgenodigd voor het gesprek. Er werd nog een nummer gedraaid en het interview begon. Er werd om en om gevraagd naar ons verhaal, waarom wij meefietsen en wat de Ride voor ons betekent. ????

Het half uurtje van de uitzending was zo voorbij. We werden bedankt voor onze bijdrage en de lijn werd gesloten. De koptelefoon kon weer af. Geen idee of het goed gegaan is. Net als je je een beetje relaxt gaat voelen en het praten steeds makkelijker gaat, is de tijd om. ???? Nou ja, ze zeiden dat ze tevreden waren. Mooi, niets meer aan doen! ???? We gingen weer terug naar de kantine, waar we verder gingen met onze lunch. Peet en ik hebben nog wat zitten kletsen en zijn daarna weer met het liftje, nu zelfbediening, richting de auto gegaan.

In de middag kwam de adviseur van het Hulpmiddelen Centrum Haarlem langs, omdat ze nog crashtest-stickers op mijn stoel moest plakken. Die waren ze bij aflevering vergeten. Zonder die stickers mogen ze mij weigeren in het aangepast vervoer.

Een crashtest is een simulatie van een frontale botsing. Alleen een crash geteste rolstoel mag als vervangende zitplaats dienen in bijvoorbeeld de invalide busjes of Regiorijder. Deze rolstoel is te herkennen aan het haaksymbool op de rolstoel.

Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt en haar verteld van de val met de handbike. Dat mijn fiets uit balans raakte en ik geen tegengewicht had om het te corrigeren. Misschien had zij een oplossing. Omdat het niet vaak voorkomt dat iemand een heel been, heup, bekken en daardoor veel gewicht mist, had zij hier nog geen ervaring mee. Maar ze zal het intern bespreken. Het enige wat we kunnen bedenken is extra gewicht aan de rechterkant te hangen onder de stoel. Maar ja, dan is hij helemaal niet meer te tillen. ???? Daarbij hobbelen mijn krukken tijdens het fietsen uit de standaard en ook dat is gevaarlijk. Stel je voor dat ze tussen mijn wielen komen…???? Zij heeft een extra klittenband aangebracht om de rugleuning, waardoor deze hopelijk beter vastgezet kunnen worden en blijven staan. En ik heb gevraagd om een extra hoes voor het zitkussen, zodat ik deze kan wisselen na een regenbui. Dit bezoekje was uiteindelijk best nuttig!

Het KWF belde later in de middag nog om te vragen hoe het gaat en of ik nog veel last heb van het breukje in mijn onderrug. Ze was blij te horen dat ik sowieso aan de start zou verschijnen. Ze hebben me gevraagd om bij de opening op het podium aanwezig te zijn bij het startschot. Natuurlijk wil ik dat! Tijdens de slotceremonie mag ik met wat andere ambassadeurs helpen het eindbedrag bekend te maken en daar draag ik als trotse ambassadeur graag mijn steentje aan bij! ????

Uit een doosje vol kracht:????

Na het beklimmen van een grote heuvel, ontdek je dat er nog meer heuvels te beklimmen zijn. ✨