Het leven daagt je niet uit om je te breken, maar om je kracht te tonen.

De HandbikeBattle is voor mij meer dan een wedstrijd.
Het is de symbolische weerspiegeling van mijn leven.
Een leven vol scherpe bochten, steile klimmen en diepe dalen.
Drie keer botkanker, een amputatie, een scheiding,
opnieuw moeten beginnen en het verlies van beide ouders.
Het leven is net als een revalidatietraject.
Het is vallen en opstaan.
Aanpassen en accepteren.
Vasthouden en loslaten.
Verliezen én opnieuw ontdekken.
Jezelf uitdagen en doorzetten.
Deze battle op de berg is mijn battle.
Elke omwenteling van de cranks (trappers) is een beweging vooruit,
dwars door alles heen.
En dat ik hier nu ben, betekent: ik leef! Ik geef niet op. Ik doe mee. En hoe! 💪🏼

Het is D-day!

De wekker gaat in alle vroegte.
En niet alleen bij ons in de kamer begint er een spannende dag.
Het hele hotel is volledig bezet met deelnemers van de HandbikeBattle 2025.
Geen verrassing dus dat ik meerdere wake-up calls hoor klinken.
De energie en spanning hangt voelbaar in de lucht.
De dag waar we maanden naar toegewerkt hebben.
Ondanks de gierende zenuwen in mijn buik heb ik goed geslapen,
weliswaar met dank aan een slaappilletje, maar toch.
Vandaag gaat het gebeuren
en zal blijken of al mijn trainingsinspanningen voldoende zijn geweest.
Het is mooi dat ik gedurende het hele traject veel steun heb gekregen.
Mensen hebben vertrouwen in mij en mijn uitdaging. Nu ik nog! 😉
Dat legt de lat overigens best hoog,
want ik moet het nog wel ‘even’ doen.
Maar aan de andere kant ken ik mezelf goed genoeg.
Als ik ergens aan begin, maak ik het af.
Opgeven is geen optie.
Nooit geweest en zal het ook nooit worden.
Het is een kwestie van doorzetten en w-ilse-kracht tonen!

Laat jezelf versteld staan.

Even heb ik overwogen om een katheter te laten zetten,
zodat ik zonder ‘gezeik’ op naar de top zou kunnen.
Zodra ik weet dat ik niet naar de wc kan, krijg ik namelijk aandrang.
Het klinkt gek, maar het plassen zit dus tussen mijn oren.
Uiteindelijk hebben mijn roomy Sandra en ik gekozen voor een veiligheidsbroekje, als je begrijpt wat ik bedoel.
Meer om rust in mijn hoofd te creëren dan er echt ‘gebruik’ van te maken.
We hebben de avond ervoor er hartelijk om gelachen,
toen we die broekjes op ons kop zetten en een foto maakten.
We appten ons teammaatje met de vraag;
‘Zit die bij jou ook zo?‘ 😂
Het was hilarisch.
Ach, je moet het leven ook niet te serieus nemen, haha.

Het wedstrijdshirt gaat aan en ik kijk in de spiegel.

Met mijn handen klap ik een paar keer kort op mijn wangen.
Krachtig kijk ik naar mijn spiegelbeeld.
‘Let’s go Ils’, zeg ik zachtjes en vastberaden tegen mezelf.
We gaan naar beneden voor het ontbijt, waar het een drukte is van jewelste.
Iedereen loopt of rolt voor mijn gevoel een beetje als een kip zonder kop langs het ontbijtbuffet.
Wat eet je op zo’n ochtend, als er een steen op je maag ligt van de zenuwen?
Ik houd het veilig bij een bak yoghurt met vers fruit, noten en zaden.
Wel smeren we wat broodjes voor onderweg.
En de bananen vinden gretig aftrek.
Dan is het tijd om ons klaar te maken voor vertrek.
Alle nodige spullen hebben we de dag ervoor al ‘im keller’ klaargelegd.
Ook de handbikes zijn gecontroleerd en de banden op de juiste spanning gebracht.
Nu maar hopen dat mijn fiets me tijdens de wedstrijd niet in de steek laat.
We hebben tenslotte een haat liefde verhouding…

Drinken drinken drinken, koelen koelen koelen en smeren smeren smeren.

Dat was het advies tijdens de peptalk van de organisatie en ervaringsdeskundigen de avond ervoor.
De drie bidons met ISO Active en water staan klaar.
Ook de gelletjes en eiwitrepen gaan in de tas van buddy Marc.
Alles om een hongerklop en energiedip te voorkomen.
En natuurlijk smeer ik mij goed in met factor 50.
De paarse mascotte van vriendin Lonneke gaat mee achterop de tas.
Na een laatste plasje stap ik in mijn handbike.
Met een dikke knuffel wensen we elkaar succes.
Zet hem op Heroes! Toi toi toi! 🍀
De tranen prikken nu al achter mijn ogen en dan moet de dag nog beginnen.
We rijden langzaam de garage uit en met elkaar beginnen we aan de ‘warming up’.
De 5 kilometer naar de start.

De lucht is blauw, de temperatuur aangenaam.

Het moment dat we de oprijdlaan van het hotel verlaten,
besef ik dat we aan het einde van de dag hier weer terugkomen
en dat alles dan ‘voorbij’ is.
Oftewel, hoe zwaar deze dag ook gaat worden,
er komt een einde aan.
Dat staat vast.
We draaien het fietspad naast de weg op.
Toeterend hoor ik mijn familie langs komen.
Zo fijn dat zij erbij zijn vandaag.
Toeschouwers moeten vóór negen uur de tolpoort door zijn,
anders moeten ze wachten tot na tienen.
Natuurlijk loopt mijn ketting er op het eerste stuk bij het schakelen nog even af. Duh! 🙄
Kak! Snel fixen we het euvel, want we houden de boel op.
Ik adem diep in en uit en begin opnieuw te fietsen.
Elke meter die ik rijd, voel ik me beter, sterker en groeit mijn vertrouwen.
Ja, ik heb er zin in!

Je bent een topper, ga zo door!

Onderweg naar de start staan er al mensen langs de kant om ons een hart onder de riem te steken.
Locals, toeristen en battle-aanhang.
Duimpjes gaan omhoog en er wordt geroepen en gezwaaid.
Nu al kippenvel.
Hoe dichter we bij de start komen, hoe drukker het wordt.
De feestmuziek klinkt uitnodigend.
De opwinding voel ik door mijn hele lijf.
Aangekomen bij de tolpoort worden we meteen doorverwezen naar het startvlak.
Ik ben geclassificeerd met H4 en mag in het tweede vak plaatsnemen.
Grappig, want als ik naast mij kijk zie ik Mike zitten.
Een maatje uit Raalte die ik ken van het parabadminton.
Dit kan geen toeval zijn.

We geven elkaar een vrolijke high-five.

In mijn ooghoek zie ik een blauwe dixie staan,
wat mij meteen prikkelt en aanzet tot actie.
Buddy Marc begeleidt mij naar het toilet.
Zonder krukken of rolstoel is het springen geblazen.
De tweede warming up van de dag en dat terwijl ik eigenlijk zo min mogelijk energie wil verspillen.
De opzwepende muziek van Effe Serieus ‘Baila de Gasolina’ maakt veel goed.
Het is het nummer waar de HelioHeroes op ‘aangaan’.
Semi dansend ga ik terug naar de fiets.
De mascotte van het dorp Feichten danst gezellig mee.
Nu is het wachten op de Postbus.
Deze bus brengt toeristen naar de gletsjer en pas als deze gepasseerd is, gaan de trossen los.
Eindelijk zien we de gele bus en denken we snel te kunnen starten,
maar het loopt net even iets anders.
Er stappen wel twintig oude van dagen uit die allemaal stuk voor stuk een tolkaartje moeten kopen.
Wie verzint het?

Dit vinden wij niet gek, dit vinden wij heel bijzonder! 🙃

De minuten tikken weg en zelfs de organisatie en burgemeester worden ongeduldig.
Om deze tijd te doden worden de belangrijkste verkeersregels nog eens kort doorgenomen.
Handbikers worden geïnterviewd en de fietspolitie aan ons voorgesteld.
De regel is dat de buddy achter de deelnemer rijdt en dat je na het inhalen, meteen weer naar rechts gaat.
Rokers wordt gevraagd hun sigaret uit te doen en vooral niet te roken bij de start en finish.
We zijn hier tenslotte voor een sportprestatie in de gezonde berglucht.
Waarschijnlijk hebben ze tabak in hun oren, want het verzoek wordt verschillende keren herhaald.
Als het gele gevaarte (de bus) dan eindelijk vrij baan maakt, klinkt er gejuich.

Elke meter is jouw overwinning.

Er wordt afgeteld en het startschot voor de H5 klinkt.
De eersten – waaronder HelioHeroes Bart, Fridtjof en Petra – zijn weg.
Het is begonnen.
Wij – Tamara en ik – sluiten aan, Sandra zal als laatste starten.
We wachten twee minuten, horen het startschot en krijgen groen licht om te vertrekken.
Met een brok in mijn keel fiets ik onder de tolpoort door.
De dag ervoor heb ik daar, onderaan de berg mijn ballast in de vorm van stenen achtergelaten.
Losgelaten dat wat ik niet meer bij me wilde dragen. Symbolischer kan het niet.
Op links staan er wel vijftig kleuters met vlaggetjes te zwaaien.
Rechts staan alle buddies opgesteld in een rij, klaar om aan te sluiten.
Mijn ogen vullen zich met tranen en ik laat ze gaan.
Dan aan weerskanten supporters die hard klappend ons de eerste meters doorhelpen.
Slik… dit belooft wat!

Jij verlegt hier grenzen.

De eerste vijf kilometer gaan mij goed af.
Ik ga lekker en voel me energiek en krachtig.
De omgeving is prachtig, het weer schitterend en de sfeer hartverwarmend.
Het geluid van koebellen klinkt heerlijk vertrouwd.
Hier is het nog relatief druk op de route.
Ik word ingehaald en haal zelf anderen in.
Al is het mij daar totaal niet om te doen.
Dit gaat voor mij over grenzen verleggen en jezelf uitdagen.
Niet om tijd of competitie.
En dan ineens zie ik rechts aan de kant Lynn, Manja, Jorn en Sven staan met onze hond Sim.
Weer een brok in mijn keel.
Ze lopen een stukje mee en we kletsen wat.
Ja, echt, hier gaat het allemaal nog fantastisch, want ik heb nog lucht om te praten.
Voor mijn gevoel kan ik de hele wereld aan.
Bij de eerste tijdsmeting rijd ik over een blauwe mat.
Er wordt geklokt op 48:11.55.
Dan is er tijd voor een korte stop.
Marc zorgt voor een stuk meloen en water, want drinken drinken drinken.
Ook krijg ik een spons in mijn nek voor het koelen koelen koelen.
Lynn smeert mij in met zonnebrand, want smeren smeren smeren.
Zus houdt de paraplu tegen de zon boven mijn hoofd.
Van Sim krijg ik een lebber in mijn zoute gezicht.
Ze zijn super enthousiast en zeggen dat ik het fantastisch doe,
en zo voel ik het ook.

Je kunt meer dan je denkt.

Na een paar mooie bochten, zie ik de muur van het stuwmeer opdoemen.
Het geeft me weer een bedrukkend gevoel.
Niet normaal hoog en op dat niveau moet ik zien te komen.
Nu begint het echte klimwerk.
Even kan ik de cadans nog vasthouden,
maar daarna loop ik vast en krijg mijn armen bijna niet meer rond.
In de bocht neem ik mijn eerste gelletje voor snelle energie,
voordat de verzuring intreedt.
Dan is het bikkelen, pijn verbijten en doorzetten.
Marc zet op mijn verzoek wat muziek aan ter afleiding,
al is er echt wel leven in de brouwerij bij elke bocht.
Elke bocht is bemand door een revalidatiecentrum,
zij zorgen voor verfrissing (water), muziek en support.
Het voelt alsof ik niet vooruit kom.
Letterlijk centimeter voor centimeter kruip ik naar boven.
Op het laatste stuk naar het stuwmeer hoor ik dat het stijgingspercentage 16 tot 17% is.
Niet normaal.
Marc moedigt mij aan door te zetten. 🥵

Er lijkt geen einde aan te komen en ik ga stuk.

Toch blijf ik draaien met mijn armen, ruik het ‘hoogtepunt’ van deze klim en zet door.
De presentator is enthousiast en laat door de microfoon weten,
dat ik het geweldig doe en over de blauwe mat ga voor de tijdsmeting.
Er wordt geklokt op 1:31.46.04.
Blij dat ik boven ben en deze verschrikkelijk lelijke klim heb getrotseerd.
Het blijkt één van de zwaarste te zijn.
Nou, en dat voel ik.
De familie staat links bij het restaurant en Marc vertelt dat we een plaspauze inlassen.
Eindelijk, want stiekem heb ik – ondanks het zweten – al het gevoel dat ik moet.
Het is fijn om even mijn been te strekken en de liefde en support van de familie te voelen.
Springend tussen Marc en Lynn ga ik naar het toilet.
In de spiegel zie ik een rood bezweet hoofd en doe mijn helm af.
Snel koel ik mijn polsen en nek.
Na de kleine boodschap spring ik gesteund door twee paar sterke armen weer naar buiten.
Ik eet een half reepje en ben klaar om verder te gaan.

De 5 km langs het stuwmeer is het fijnste deel van het parcours.

Hier is schaduw en kan ik lekker doortrappen en vaart maken.
Wind door de haren en bewust genieten van deze bijzondere challenge.
Ik passeer watervallen en zie de besneeuwde bergtoppen voor mij.
Als er dan ook nog koeien op mijn pad komen, kan mijn geluk niet op.
Jongens, mooier wordt het niet!
Als ik aankom bij de bochten waar we maandag met Team NL hebben getraind,
denk ik dat ik weet wat me te wachten staat.
Maar het voelt anders.
Zwaarder en pittiger dan gedacht.
Het lijkt erop dat mijn armen verzuren, dus trek ik aan de bel bij mijn buddy.
We stoppen kort in de bocht voor een tweede gelletje.
Hopende dat de snelle koolhydraten een energie-boost gaan geven.

Met totale vermoeidheid in mijn armen ga ik door.
Bocht na bocht, meter voor meter.

En ik weet dat het zwaarste stuk nog gaat komen.
Hoe dan?
Soms is het lastig om in te halen,
omdat degene die voor me zit – deelnemer en/ of buddy – teveel op links rijdt.
Wat betekent dat je er omheen moet en dat zijn onnodige extra meters.
Geloof me, elke meter extra is er één teveel.
Het levert hier en daar wat frustratie op en het kost extra kracht.
Maar we gaan door en bereiken het eindpunt van de trainingsdag.
Weer een mijlpaal en tijdsmeting.
De tijd wordt geklokt op 2:49.50.93
Er staat een dixie, waar ik wederom dankbaar gebruik van maak.
Wat een zeikwijf ben ik ook hè?!
Heerlijk ook om even te staan, mijn been te strekken en armen te rekken.
We besluiten het broodje voor de lunch niet hier te eten, maar in de eerstvolgende bocht.
De HelioHeroes bocht, waar de familie mij staat op te wachten.

Highway to Hel(lioHeroes)!

Tja, ik ben al een aardig eind onderweg, voel me nog steeds goed,
maar weet dat het vanaf hier echt steil omhoog gaat.
Halverwege deze klim zie ik Jorn en Lynn met een gitaar staan,
Sven met duivelsoortjes op en zus staat ernaast.
Het nummer ‘Highway to hell’ van AC/DC klinkt door de Ghettoblaster.
Ik breek en de waterlanders stromen over mijn wangen.
Met pijn en moeite kom ik op het vlakke stukje van de bocht
en huil omringd door de familie tranen met tuiten.
Mijn lichaam schokt, ze komen van diep.
Zodra het nummer is afgelopen herpak ik mezelf en zet aan om de bocht naar boven in te draaien.
De Highway to hell is begonnen. OMG!
Het is bloedheet zo vol in de zon dus vraag ik of iemand het pluutje boven mijn kop wil houden.
Lynn pakt die rol op en loopt naast mij mee.
Duwen, trekken, duwen, trekken, zeg ik zachtjes tegen mezelf om rollende te blijven.
Ik kruip weer centimeter voor centimeter verder.
Niet te doen dit.
Bij de volgende bocht vraagt er een dame welke muziek ik wil horen.
Even twijfel ik, maar dan ineens weet ik het.

Ballade pour Adeline van André Rieu, het afscheidsnummer van papa.

Nu vloeien niet alleen mijn tranen.
Volgens mij breekt de hele familie dwars door alle emoties heen.
Ik zit naast de box en luister het hele nummer met papa in gedachte.
Een slok drinken en een plens water in mijn gezicht.
Even slikken en weer door.
Het lijkt alleen maar steiler te worden,
en ik heb het gevoel stil te vallen.
In gedachte vraag ik ons pap om mij een zetje in de rug te geven,
maar vrees dat hij het niet oppikt.
‘Hallo, wakker worden pa, ik heb je nodig!’
Hij zal wel lekker op zijn schommel op een wolkje zitten,
maar hoe graag ik het ook wil, ik voel hem niet.
Er zit niks anders op dan het helemaal zelf te doen.
Het is f*cking zwaar en besluit in de volgende bocht weer even op krachten te komen.
Dit is echt next level.

‘Lieve mama’ van Edsilia Rombley.

Precies in die bocht staan twee schattige geitjes.
Met een ‘koeienbel’.
Om de cirkel rond te maken zetten we zelf het afscheidsnummer van mama op.
En als je denkt dat ik inmiddels wel leeg gejankt ben, heb je het mis.
Ook hier houden we het niet droog.
Achter mij breekt ook buddy Marc en ik vraag aan mijn zus ook hem te troosten.
Het is een bijzonder tafereel en de racefietsers die voorbij komen moedigen ons aan om vol te houden.
En natuurlijk pakken we de draad weer op.
Duwen trekken, duwen trekken.
Mantras spelen door mijn hoofd.
Om door te kunnen gaan.
Kruipend ga ik de berg op.
Het zweet staat op mijn voorhoofd.
De kinderen roepen ‘je kunt het mam‘ en
Jorn en Manja moedigen aan, ‘kom op zus!‘

Het stemmetje in mijn hoofd dat schreeuwt dat ik echt niet meer kan, negeer ik.

Opgeven is geen optie.
Nu niet. Nooit niet.
Het komt ook niet bij me op om het bijltje erbij neer te leggen.
Het einde komt in zicht.
Ooit.
De laatste bochten, de laatste loodjes.
Kom op Ils, spreek ik mezelf toe, dit kun je!
Als je denkt dat je niet meer kan,
zit je pas op 40%.
En door.
Mijn hoofd is leeg.
Geen ruimte voor gedachten, herinneringen of hersenspinsels.
Het enige wat telt is het hier en nu.
Blijven rollen en vooruit komen.
Met mijn hele lijf zet ik de fiets in beweging.
Slingerend ga ik verder.
Bang om stil te vallen.
Volledig in mezelf gekeerd focus ik me op het laatste stuk.
In afstand misschien niet eens heel ver, maar qua inspanning voelt het eindeloos.

Ik ben wel 10 keer doodgegaan in die laatste 3,5 km.

We gaan de laatste bocht om en ik zie, hoor en ruik de finish.
Een energie-boost zorgt voor een paar krachtige slagen.
Het plan was om die eindstreep over te knallen,
maar ik rol letterlijk en figuurlijk tegen een muur van uitputting en vals plat.
De laatste hoogtemeters zijn killing.
In de verte zie ik mijn maatje Bart staan en hoor ik mijn naam door de luidsprekers.
De vele toeschouwers klappen enthousiast en juichen me toe.
En weer komen de tranen.
Vanuit mijn tenen huil ik en met pijn en verzuring in mijn armen pers ik de laatste meters eruit,
totdat ik over de blauwe mat rol en finish.
Mijn armen gaan automatisch de lucht in.
Totale ontlading en nog meer waterlanders.

Yes, ik heb het geflikt! Ik heb het gewoon geflikt! 💪🏼☺️

In een tijdsbestek van 4:04:54.55 heb ik 20,83 km en 961 hoogtemeters gepakt.
Ik heb mezelf overtroffen,
ben super blij en trots op mezelf!
Nooit gedacht dat ik hiertoe in staat was.
Het onmogelijke bleek mogelijk.
Deze HandbikeBattle was mijn emotionele reis.
Een reis die zeven maanden geleden begon.
Een uitdaging die ik bewust ben aangegaan om afstand te doen van mijn last.
Om mijn tranen te laten stromen,
mijn verdriet ruimte te geven,
en een plek te vinden voor alles wat is geweest.
En de mensen die ik liefheb waren erbij. ❤️
Het heeft mij veel bloed, zweet en tranen gekost.
Pijn en tijd.

Het was heel intens en tegelijkertijd ook rustgevend en helend.

Ik ben het gevecht met mezelf aangegaan,
en het heeft mij veel gebracht.
Het heeft inzichten gegeven waar ik verder mee kan.
Met een open blik de toekomst in!
Wat ben ik dankbaar voor deze bijzondere battle.
Het was overweldigend.
Grootser dan groots.
Een overwinning op mezelf.
Een ervaring en avontuur voor het leven.
Ik had het voor geen goud willen missen.
Missie meer dan geslaagd.
Als ik hiertoe in staat ben, kan ik de hele wereld aan!

Dit was a ‘once’ in a lifetime, want mooier kan het niet!

Spreuk van de dag

Winnaars zijn niet de mensen die nooit falen,
maar de mensen die nooit opgeven! 💪🏼