Je zou denken dat ik heb geslapen als een roosje ????, maar helaas niets is minder waar. Nu was de steen op mijn maag van de spanning wel weg, maar hield de fantoompijn mij wakker. Grrr. ???? Ik heb dus de nodige series weer bekeken vannacht. Pas vroeg in de ochtend ben ik in slaap gevallen en was het moeilijk wakker worden toen de wekker ging. Toch was opluchting weer het eerste wat ik voelde bij het opstaan. Het goede nieuws van gisteren en alle lieve berichtjes en reacties op mijn blog, maakte mij weer blij. Zo fijn! ???? Na een kopje koffie met de hulp in de huishouding en een warme douche heb ik met dochterlief ontbeten, heb ik mijn been aangedaan en ben met Body een rondje gaan lopen. Daarna heb ik op YouTube een publicatie van ruim één uur bekeken over fantoompijn na amputatie van het academisch ziekenhuis in Groningen, het UMCG. Heel interessant, maar helaas blijkt er nog geen hapklare behandeling tegen fantoompijn en fantoomsensatie. Wel zijn ze verschillende behandelmethode aan het onderzoeken. Nieuwsgierig? Kijk dan op: https://youtu.be/lc878wMgjdg
Nou ja, laten we eerst maar eens kijken wat de pijnpoli voor mij kan betekenen.
Nee, ik ben het nog niet verleerd, het wachten op de taxibus… ???? Om één uur had ik de taxi besteld, om half twee ging ik maar eens bellen en uiteindelijk werd ik om kwart voor twee opgehaald. ???? Haast had ik niet, want ik had pas om drie uur de afspraak met de prothesemaker, maar ik zou vooraf op de koffie gaan bij een revalidatiegenootje. Geduld is een schone zaak, maar wachten is en blijft vervelend. 
Het geeft je toch altijd een gevoel van afhankelijkheid. CBR…kom maar door met je akkoord voor het volgen van rijlessen. Ik kan niet wachten… ???? Eenmaal aangekomen bij Heliomare, zonder tussenstop en file overigens, ging ik naar de creatieve therapie om daar mijn koffie-date op te zoeken, maar daar was ze nog niet. Dus ben ik naar haar kamer op de tweede verdieping gegaan. Onderweg kwam ik natuurlijk verschillende verpleegsters en therapeuten tegen, altijd leuk want ze zijn echt geïnteresseerd hoe het met me gaat en nemen de tijd voor een praatje. Samen met mijn revalidatiegenootje ben ik naar de Orangerie gegaan voor een bakkie koffie en daar zat nog een oud bekende. We hebben gezellig zitten kletsen en hadden tijd te kort, want om drie uur moest ik bij de prothesemaker zijn om mijn nieuwe korset te passen. Ik sjeesde met rolstoel en mijn prothese op schoot door de gangen, naar de lift. De werkkamer van Livit was nog bezet, dus ik nam ik plaats in de wachtkamer en heb daar al wat bijgepraat en geëvalueerd met de prothesemaker. Toen ik aan de beurt was, moest ik in de loopbrug staan en kreeg ik de eerste proef van het nieuwe korset te passen. De passing voelde goed. De instrumentmaker heeft gekeken, getekend, gemeten en getapet en er is afgesproken volgende week de aangepaste versie van dit korset aan het been vast te maken, zodat ik al lopend kan testen. De bedoeling is natuurlijk de de korf beter aansluit en minder druk geeft op de pijnpunten. Ik heb goede hoop! Na deze afspraak ging ik door naar de sporthal om één van de organisatoren van de HelioHeroes op te halen voor een gesprek over de HandbikeBattle van 2020. Onder het genot van een kopje koffie hebben we gesproken over deze bijzondere uitdaging. Ik heb eerlijk verteld dat het fysiek een jaartje te vroeg komt, maar mentaal wel goed voor me zou zijn. We steken in op de Battle van 2021, maar om toch al een beetje een idee te krijgen mag ik waar mogelijk meetrainen. Zo kan ik kijken of het handbiken op een ligfiets zonder ondersteuning überhaupt mogelijk is, bouwen we de zittijd, conditie en kracht langzaam op en heb ik tijd genoeg om fit te worden. Om te kijken hoe ik er nu voor sta, zal ik begin december een Fittest doen, een soort van nulmeting, waarmee zij kunnen berekenen of en wanneer de battle haalbaar is. We will see! Om half vijf zat ik buiten op de taxi te wachten, gelukkig was het lekker om een frisse neus te halen. Om vijf uur reed de taxi het terrein op en werd ik netjes, linea recta, naar huis gebracht.
