Selecteer een pagina

Angst kan niet bestaan zonder hoop en hoop niet zonder angst. Spinoza

Mijn keel wordt dichtgeknepen.
Ik lijk nauwelijks zuurstof binnen te krijgen.
Mijn hoofd bonkt.
Alles om me heen duizelt.
Ik ben misselijk.
Hap naar adem.
Mijn hart slaat een paar slagen over.
Mijn lijf vult zich met angst.

Een koude rilling trekt door mijn lichaam, terwijl het zweet me uitbreekt.

In mijn hoofd duiken er doemscenario’s op.
Ik maak me toch wel zorgen. Elke keer opnieuw.
Is de pijn een voorteken?
Het zal toch niet…?
Wat als…?
Een intens angstgevoel overmeestert mij.
Daar is ie weer, terug van weggeweest; de paniekaanval.
Van mij had deze ongenode gast niet terug hoeven komen… ????

Gisteren werd er paniek gezaaid, vandaag staat het al een meter hoog.

Het ene moment voel ik me zelfverzekerd en sterk,
en kijk ik vol vertrouwen de toekomst in.
Het andere moment slaat de paniek toe,
en voel ik mij enorm klein en kwetsbaar.
Het angstige gevoel overvalt me meestal in de nacht.
Of als ik alleen ben.
Ja, dan durft ‘hij’ wel. ????

Dan is er even niets meer over van de stoere positivo.

Nee, dan ben ik een onzeker vogeltje dat weg wil vliegen van het nare gevoel.
Naarstig ga ik op zoek naar de rust in mijn lijf.
Ik leg mijn handen op mijn buik,
en adem zo bewust en rustig mogelijk in en uit.
Ik weet het, het is een terugkerend verschijnsel.
Kanker zit ook tussen je oren en dat bedoel ik hier niet letterlijk.
Voorheen sloeg de angst al weken voordat ik naar het ziekenhuis moest toe.
Nu gelukkig slechts een paar dagen voor de controle.
Dat is wat ervaring met je doet.
Dat is winst. Pure winst.

Het uur van de waarheid is opnieuw aangebroken.

De halfjaarlijkse controle staat op de agenda.
Sinds september 2014 horen controles bij mijn leven.
Ziekenhuisbezoeken, röntgenfoto’s, MRI’s en CT scans.
Het zenuwslopende wachten op de uitslag.
Soms zou ik liever mijn kop in het zand steken.
Dat is op z’n tijd best fijn, maar lost natuurlijk niets op.
Het lijkt misschien een soort routine te worden.
Maar geloof me… echt wennen doet het nooit!

Ondanks de spanning heb ik redelijk geslapen.

Met een klomp in mijn maag word ik wakker.
Je kunt het vergelijken met examenstress, maar dan in het kwadraat.
Maar hier gaat het niet om een cijfer of een voldoende.
Er hangt veel meer van af.
Sterker nog, het is alles bepalend.
Het gaat over mijn leven. Mijn gezondheid.
Ook nu mixed feelings.
Daarom spreek ik mezelf moed in.
Ik moet vertrouwen hebben.
Borst vooruit, schouders naar achteren, kin omhoog.
Het komt goed. Alles komt goed. ????????

Het is vanouds druk op de afdeling orthopedie.

Patiënten met een been- of armamputatie.
Een omkeerplastiek en prothese.
Mensen met rolstoelen, een wandelstok of krukken.
Wat zou hun levensverhaal zijn? ????
Het maakt mij nieuwsgierig.
Het wachten duurt lang.
Ondertussen begroeten we de verschillende artsen die voorbij lopen.
We zijn toch een beetje kind aan huis.

Eindelijk zie ik mijn nummer A890 op het scherm verschijnen.

Niet veel later hoor ik mijn naam.
Het is zover, ik rol de röntgenkamer binnen.
Mijn bovenkleding moet uit en mijn ketting af.
Eerst mag ik op de tafel gaan liggen en wordt er een foto gemaakt van mijn heup.
Dan is het tijd voor de thoraxfoto.
Er worden pleisters met een loodkogeltje op mijn tepels geplakt.
Dan mag ik op mijn ene been voor het röntgenapparaat komen staan.
Mijn borsten worden platgedrukt tegen de plaat.

Adem in, adem vasthouden…en adem maar door.

Deze keer ligt mijn zorg bij mijn longen en pijnlijke rib.
Ik ben als de dood dat het daar ooit misgaat.
Als ik klaar ben mag ik terug de wachtkamer in.
Ik voel me wat onrustig en ijsbeer rollend op en neer.
De wachtkamer loopt langzaam leeg.
Ach, het lange wachten, we zijn het inmiddels wel gewend.
Uiteindelijk mogen we door naar de spreekkamer.

Mijn arts wacht ons in de deuropening op.

Een vriendelijke, vrolijke en zeer sympathieke man.
We nemen plaats aan zijn bureau en bekijken samen de zojuist gemaakte beelden.
Het verlossende woord komt snel.
De röntgenfoto’s zien er goed uit!
Geen rare, nare of merkwaardige afwijkingen te zien’.
Yes! ???? Ik slaak een diepe zucht van opluchting.

Mijn ‘contract’ is voorlopig weer verlengd! ????

Na een positieve uitslag vallen mijn lichamelijke klachten in het niet.
Ik heb sterk de neiging deze weg te wuiven.
Want hé, ik ben ‘schoon’ en dat is het enige wat telt.
Toch krijg ik de gelegenheid om over mijn pijntjes en kwaaltjes te vertellen.
Mijn zeurende rib, mijn hardnekkige tennisarm en de pijn in mijn linker heup.
Maar ook de fantoompijn, het zitprobleem en het lopen met prothese komen aan bod.
De handschoenen gaan nog even aan voor een klein lichamelijk onderzoek.
Nadat we het nodige besproken hebben, zeggen we de arts gedag.
Over zes maanden begint alles van vooraf aan.
En krijgen jullie waarschijnlijk een soortgelijk blog geserveerd. ????
Maar nu….kan ik weer rustig ademhalen.

Leef!

Leef in de tevreden tijd!

Elke dag zou een feestje moeten zijn.
Maar we kunnen natuurlijk niet onbeperkt feesten, dansen, eten, drinken of vakantie vieren.
Lijkt me trouwens wel waanzinnig. ????
We moeten het leven nemen zoals het komt.
Het is een samenspel van donker en licht.
Pieken en dalen.
We vliegen, rennen, vallen, staan op en gaan weer door.
We zouden best wat liever voor onszelf mogen zijn.
En meer genieten van de kleine dingen in het leven.

Wacht niet met genieten tot later, want als later eerder komt, ben je te laat!

Klavertje vier brengt geluk. ????
De vier blaadjes van het plantje staan symbool voor de perfecte eenheid.
Ze staan voor voorspoed, vertrouwen, liefde en natuurlijk voor geluk.
Bij het zoeken naar een geschikte foto voor dit blog,
stuitte ik op bovenstaand beeld.
Het heeft mij geluk gebracht.
Vandaag bij de controle.
Jippiejajee!!
Ik kan de hele wereld aan!
Hallo leven, trek iets moois aan. We gaan! ????

Spreuk van de dag

Op momenten
dat het echt nodig is
kom je erachter
hoeveel kracht je bezit.
Twijfel niet aan jezelf
ook voor jou
geldt dit. ????????
Verschrijftpuur