Ondanks dat het een latertje was geworden zaterdag, was ik zondagochtend redelijk vroeg wakker. Met een glimlach op mijn gezicht, dat wel. ???? Moest natuurlijk naar de wc en omdat dat op zich al een hele klus is, was ik klaarwakker en kon ik de slaap daarna niet meer vatten. Ik ben nog wel lekker terug gaan liggen, om mijn lijf wat meer rust te geven. Ons pap sliep op Lynn haar kamer en zij ‘logeerde’ bij Sven. Frank was zoals altijd vroeg op en pa volgde iets later. Jorn en Alexandra sliepen in de B&B in wording van Petra in de stad en zouden pa bij ons ophalen. Rond half elf waren de kids beneden en was het wachten op mijn broer die even later op de fiets kwam aanwaaien. We hebben gezellig nagepraat over het feestje onder het genot van een lekker ontbijtje. Daarna vertrok de familie naar Brabant en trok een ieder hier zijn eigen plan. Ik heb op mijn gemak gedoucht en ben daarna met een kopje thee op de bank gaan zitten om de cadeautjes uit te pakken, alle kaarten te lezen, de foto’s en filmpjes te bekijken, alle berichtjes te beantwoorden en het prachtige fotoboek ‘Ilse 50 jaar’ te bewonderen. Heerlijk nagenieten dus.
Al maanden geleden hadden Petra en ik, op aanraden van Marie, kaartjes gekocht voor de voorstelling ‘Tis Hier Geen Hotel’ van zondag de dertiende. Achteraf gezien voor mij geen handige zet, maar toen wist ik nog niet wanneer ik mijn feestje zou geven. Twee avonden achter elkaar iets doen, is een ‘no go’, omdat het simpelweg teveel energie kost. Ik heb zeker even getwijfeld of ik wel zou gaan, maar heb er uiteindelijk voor gekozen het ‘gewoon’ maar te proberen. Het was slecht weer en gezien mijn pijn en vermoeidheid bood Frank aan mij aan weg te brengen. Lief! Met Petra sprak ik af op de Grote Markt om vanuit daar naar de Philharmonie te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Al kletsend gingen we richting het theater en het viel mij meteen op dat het daar wel erg rustig en donker was. Nee!! Zitten we wel goed? ???? Petra zocht de e-tickets erbij en schrok toen zij zag dat de voorstelling in de Stadsschouwburg was. ???? Foutje! Hoe het zo heeft kunnen lopen geen idee… hadden we dat zelf bedacht of heeft iemand ons verkeerd ingefluisterd. Ik hoop het laatste, want anders zijn wij toch echt domme blondjes. ???? Normaal gesproken is er geen man over boord, zover ligt het niet uit elkaar, en fiets je er in vijf minuten heen. Maar ja, ik was met de rolstoel en geloof me, dat is best ver rollen. ???? Petra besloot Peter te bellen voor een lift. Na een beetje gemopper (snap ik) spraken we af op de hoek van Hudson Bay. Peet liet haar fiets staan en wandelde met mij mee, terwijl ik de winkelstraat door hobbelde richting de afgesproken plek. We kregen het een beetje benauwd, want de voorstelling zou om kwart over acht starten en we hadden nog maar acht minuten. Peter kwam aangescheurd, ik ging in de auto zitten en hij tilde de rolstoel in de kofferbak. Petra sprong met mijn krukken achterin. Vroem…daar gingen we.???? Natuurlijk hadden we het stoplicht tegen. ???? Om veertien over acht stonden we bij de schouwburg voor de deur. Peetje nam mijn stoel mee, terwijl ik met mijn krukken de trap af huppelde. Gelukkig gingen alle deuren (letterlijk en figuurlijk ????) voor ons open. We boden onze verontschuldigingen aan voor de late aankomst en legden kort uit wat er mis gegaan was en dat het met de rolstoel niet veel sneller kon. Ze toonden alle begrip. Met een beetje (boel) haast werden we naar de lift verwezen. Snel nog even de jassen gedumpt in de garderobe en hup de lift in. Op de tweede etage gingen we eruit, rolde ik naar de entree van de zaal, bleek het een balkon te zijn. We vroegen één van de medewerkers waar we naar toe moesten. We zaten verkeerd…????, we moesten één verdieping lager zijn, dus terug de lift in. Nu ging er een begeleider mee, want de voorstelling moest echt beginnen en het wachten was op ons. ???? Echt erg, maar ook hilarisch! Hebben wij weer. ???? We werden naar onze plek gebracht (nou ja, Petra dan, ik kon in mijn rolstoel blijven zitten) en het licht ging uit.
In deze voorstelling lieten cabaretières Ellen Dikker, Dianne Liesker en Hanneke Drenth op nuchtere en humoristische wijze zien hoe je met een beetje gezond verstand en zonder al te veel kleerscheuren die pubers overleeft. Met veel liefde en geduld, en vooruit, ook met heel veel wijn. ????
Het was een leuke grappige voorstelling met veel herkenbare situaties. Toch prijs ik mezelf gelukkig met mijn pubers, dat zijn echte schatjes die het hartstikke goed doen! ❤️ Tijdens de voorstelling kreeg ik wel heftige fantoompijn en een paar krampaanvallen. Pfff dat was minder leuk. Ben nog heel even gaan staan, om de druk eraf te halen, maar pijnvrij werd ik niet. Was dan ook blij dat het afgelopen was, maar dat had niets te maken met de drie dames die op het toneel stonden. We hebben nog een colaatje (ja cola ????) gedronken, zijn met de lift naar beneden gegaan, hebben onze jas opgehaald, een fotootje gemaakt en zijn naar buiten gegaan waar Frank ons alweer stond op te wachten.
Of de Stadsschouwburg rolstoelvriendelijk is? Yep, zeker wel. ✅???? O ja, het was mijn eerste bezoekje aan de schouwburg als Ilse2.0. Weer een mijlpaal bereikt. ????????
Vandaag heb ik ook rustig aan gedaan. Had helemaal geen zin, maar ben toch op mijn handbike naar de fysio gegaan. Heb een uurtje getraind en na afloop een kopje koffie gedronken met wat mensen uit het oncologisch groepje. Achteraf gaf het wel een goed gevoel dat ik geweest was. De rest van de dag heb ik uit noodzaak mijn rust gepakt. Kreeg met de post trouwens ook een oproep voor een bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker…. Ze laten er echt geen gras over groeien, ben net één week 50 en heb al twee onderzoeken te pakken. ????
Uit een doosje vol geluk:????
Geluk is het enige wat zich verdubbelt wanneer je het deelt.✨
