Maandag 1 oktober, D-day.
Na een kort onrustig nachtje om 05.20 uur opgestaan.
Even gedoucht en koffertje verder ingepakt. Het is 06.00 uur dat ik samen met Frank, Sven en Lynn in de auto stap op weg naar het LUMC in Leiden.
We zijn stil in de auto.
Het loopje van de auto naar het ziekenhuis is mijn laatste wandelingetje, ik ben mij bewust van elke stap.
Om 07.00 uur moet ik mij melden op de afdeling orthopedie. Er wordt nog wat bloed afgenomen en mijn behandelend arts komt nog even langs. Fijn dat Sven en Lynn hem nu ook even gezien hebben, een half uur daarna word ik naar de OK afdeling gebracht. Frank en de kids geven mij nog een laatste knuffel voor de deur, we nemen afscheid, heel intens, heel verdrietig.
Konden wij deze dag maar gewoon overslaan….
Ik wacht op de verkoeverkamer op het team anesthesie. Rond 8.00 uur komen ze mij halen en word ik naar OK1 gebracht, daar staat een heel team specialisten mij op te wachten. Het is er koud en ik voel mij heel alleen en kwetsbaar. Samen met mijn arts Professor Dijkstra nemen we mijn patiëntgegevens door en word de operatie besproken. Er staat een grote zwarte pijl op mijn rechterbeen. In gedachte zeg ik nog 1 keer ‘dag lief mooi been’.
Dan krijg ik de ruggenprik, waar de verdovingscocktail via een epiduraal mijn lichaam inloopt. Ik denk aan de prachtige vakantie op Tanzania afgelopen jaar, dan val ik in een diepe lange slaap…
Voor mijn gezin, familie en vrienden breekt een lange zenuwslopende dag aan…
Morgen zal alles anders zijn.
Lieve Ilse,
Wat een week heb je achter de rug. Het is onvoorstelbaar wat er allemaal door je heen gaat, door jou, je man en jullie twee mooie en lieve kinderen.
Lieve Ilse wat ben je een mooi vrouw en wat heb jij allemaal te verduren en wat staat je te wachten. Ik lees vol bewondering je verhaal, sta in bewondering te kijken hoe je het doet en weet dat je je er door heen kan slaan.
Lieve Ils, morgen ben je jarig, weer een jaar erbij met je man, je kinderen, je familie en vrienden.
Lieve Ils, ik weet niet meer wat ik je moet vertellen of zeggen, dan ik dat ik aan je denk.
Kus,
Priscilla
Ik heb zo vaak aan je gedacht en me geprobeerd voor te stellen hoe het zou gaan, de gang naar het ziekenhuis maandag en hoe je dat zou ervaren..dat kun je je dus niét voorstellen..Je bent zo moedig en het is zo fijn dat je dit wilt delen. De meest zwarte dag uit je leven is voorbij, nu moet je leren leven met het feit dat je zonder je been verder moet. Je bent sterk en kunt dit.. Toch wens ik je er heel veel sterkte bij, dat zal je nodig hebben lieve Ilse????