Selecteer een pagina

Terwijl de meerderheid geniet van een welverdiende zomervakantie, zomerfestival of zomerdrankje, zit ik in een vette dip.

Niks geen sterke positieve Ilse2.0.

Niet vandaag.

Met een rotgevoel sta ik op.

Ik voel me zwak en niet goed.

De pijn onderin mijn rug stemt mij wanhopig.

Een verdrietig gevoel maakt zich van mij meester.

Hoe kom ik deze dag door?

Onder de douche komen de tranen, dikke tranen.

Heb al lang niet meer zo hard gehuild. ????

Ik word meegezogen in een zwaar en neerslachtig gevoel.

Hoe kan ik hieruit ontsnappen?

Lynn is beneden, maar ik wil haar hier niet mee belasten.

Ik app Frank of hij de huisarts wil bellen met de vraag langs te komen, ik heb hulp nodig.

Dat doet hij en even later staat manlief naast me en troost me.

Lynn heeft inmiddels ook haar armen om me heen geslagen.

Tranen biggelen over mijn gezicht.

Bezorgde gezichten.

De pijn in mijn rug geeft een onbestendig gevoel en maakt mij bang en onzeker.

Gaat het wel goed komen?

Weer een dag ‘rustig’ op de bank doorbrengen, het is niet anders.

Het gepieker maakt mij gek.

Er hangt een zware donkere wolk boven mij.

De zon krijgt geen kans om ook maar een glimpje te laten zien.

Hoe verdrijf ik deze wolk en dit nare gevoel?

De huisarts komt langs en al huilend open ik de voordeur.

Ze neemt de tijd en biedt me een luisterend oor.

We bespreken samen de pijnklachten en de brief van de eerste hulp van het LUMC.

Ik mag mobiliseren op geleide van de pijn.

Geruststellend is te horen dat ik het breukje in mijn onderrug niet erger kan maken, daar was ik bang voor.

Ik leg al mijn angsten op tafel en huil. Alles komt eruit.

We besluiten de pijnstilling te verhogen en mijn verhaal morgen in Heliomare te delen met mijn psycholoog en revalidatiearts.

Het bezoek heeft me iets meer lucht gegeven.

Maar ik hoop met heel mijn hart dat het morgen, al is het maar een heel klein beetje, toch weer wat beter gaat. ????????????