Midden in de nacht werd ik wakker met een angstig gevoel. Een naar gevoel. Om dit gevoel kwijt te raken begon ik wat te bewegen en te draaien, maar dat was niet voldoende. Dus ben ik mijn bed uitgerold om naar het toilet te gaan en heb ik nog wat televisie gekeken. Zo gaan mijn nachten vaker hoor. Uiteindelijk viel ik wel weer in slaap en gelukkig werd ik redelijk oké wakker, misschien een beetje chagrijnig. ???? Dat merkte ik toen ik naar de badminton wilde gaan en Lynn, die nog thuis was, vroeg of ze mij even wilde helpen. Ik riep wel vier keer naar boven, maar dochterlief hoorde mij niet. ???????? Oké, dan zelf maar weer worstelen om de krukken achterin mijn stoel te zetten (waarbij ik dwars in mijn stoel zit, om vanuit een onmogelijke draai, de krukken achter de stang in de krukkenstandaard probeer te proppen ????), mijn badmintonracket in een rugtasje aan mijn stoel te hangen, naar buiten te gaan om de poort open te maken, de stoel aan de handbike te koppelen en buiten in de steeg de poort weer te sluiten. Dat blijft een gedoe allemaal en dan is hulp soms erg welkom. Daarbij wilde ik haast maken en vóór de dikke bui ???? bij de sporthal zijn. Uiteindelijk is dat ook gelukt. Zonder hulp weliswaar, maar met succes! Toen ik mijn fiets aan het rek vast maakte, vielen de eerste dikke druppels. ???? Yes, precies op tijd binnen! Na een paar sportieve potjes badminton ???? was mijn goede humeur weer terug. ????

Vanmiddag heeft Frank mij naar naar de huisarts gebracht voor het ‘bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker’. Eerlijk gezegd vond ik het best spannend. Enerzijds dacht ik, ik heb mijn portie wel gehad toch? Zal ik dit wel doen nu? Maar de uitnodiging voor het onderzoek negeren voelde ook niet goed, je weet het tenslotte nooit. Anderzijds zag ik er als een berg tegenop, hoe zou dat nu bij mij gaan? Ik ervaar al pijn als je alleen al naar mijn amputatie litteken kijkt. Uiteraard had ik wel gevraagd of de vrouwelijke huisarts het uitstrijkje wilde afnemen. Ze hadden mij beloofd ruim de tijd voor mij te nemen en het heel rustig aan te doen. Zo gezegd zo gedaan. Bij binnenkomst was ik vrij snel aan de beurt. Frank bleef in de wachtkamer zitten, hij hoefde hier natuurlijk geen getuige van te zijn. ???? ???? Na een kort geruststellen gesprekje mocht ik plaatsnemen op de behandeltafel. Tja normaal moet je met je benen wijd gaan liggen, maar ja dat is lastig als je er maar één hebt. ???? Ik zal niet alles uit de doeken doen hoor, maar we kozen voor de kleinste ‘eendenbek’ en toen ze deze opende kreeg ik enorme fantoompijn in mijn rechterbeen. Zo bizar. De arts wilde snel handelen, dus terwijl zij met een borsteltje wat cellen van de baarmoedermond haalde, moest ik blijven ademen, de pijn verbijten en tot tien tellen. De fantoompijn verdween gelukkig meteen weer nadat het meest vrouwonvriendelijke apparaat verwijderd was.Zo…zucht het zat erop. Sorry mannen dat ik jullie hier mee lastig val. Dit was echt even een vrouwen dingetje en ik durf te zeggen dat iedere vrouw het een vreselijk onderzoek vindt. Maar het moet soms gedaan worden, om te kijken of je risico loopt en zo nodig te voorkomen. Over vier weken volgt de uitslag per post, maar zorgen maak ik me nog niet hoor. Komt vast goed!????????

Uit een doosje vol geluk????

De natuur heeft aan alle mensen gegeven gelukkig te zijn, als men dat wat men heeft maar goed weet te gebruiken. ✨