Selecteer een pagina

Als je toch ergens over wilt twijfelen, twijfel dan over de grenzen van je mogelijkheden.

Slapeloze nachten en een hoofd dat constant op volle toeren draait. De hele week hink ik op twee gedachten. Het huis aan de Ampèrelaan houdt me letterlijk aan alle kanten bezig. De behoefte om er over te praten is groot, dus gooi ik het balletje overal op. Misschien wel op zoek naar bevestiging? Een antwoord op DE vraag of ik er voor moet gaan of niet? De tweede bezichtiging had ik al direct ingepland voor de woensdag om ook Lynn mee te nemen in dit traject. Met Sven zou ik op een later tijdstip gaan kijken, want die genoot van zijn laatste daagjes in Thailand. Omdat ik erg twijfelde of ik hier goed aan doe, bood Frank aan om mee te gaan kijken en aangezien ik toch graag advies krijg van iemand die mij goed kent en net even iets meer afweet van verbouwen, vond ik het een geruststellend idee.

Uitzet

Het leven is soms net als Ikea. Het enige wat je nodig hebt is geld en vervolgens mag je er zelf iets van maken. #Darum!

Maar voordat het zover was, hadden we wat anders te doen. Dochterlief is – zoals je zult begrijpen – superblij met haar kamer en druk bezig om haar uitzet bij elkaar te sprokkelen. Een bezoekje aan Ikea mocht niet ontbreken en omdat dit toch ook weer een mijlpaal is, ging ze met haar vader en mij samen. Vrolijk liep ze door de winkel en werd blij van alles wat ze in haar karretje gooide. Van keukenspullen tot woonaccessoires en alles in natuurtinten en oud roze. Precies het kleurenpalet wat ik ook voor ogen heb. Het enthousiasme van Lynn sloeg stiekem toch wel een beetje over en zo keek ik met een schuin oog naar keukens, woon- en slaapkamers. Inspiratie opdoen is sowieso niet verkeerd.

Waar ik begon met rode blosjes op de wangen, zag ik er na een uurtje iets minder florissant uit.

Shoppen is wel heel vermoeiend en aangezien ik letterlijk op de blaren zit van het parabadminton toernooi, was het ook behoorlijk pijnlijk. Het bloed trok uit mijn gezicht en het zitten was niet meer te doen. We besloten het winkelbezoek af te ronden, de schade op te maken en gewoon nog een keertje terug te komen voor een vervolg. Wel zo leuk, heb je twee keer plezier van nieuwe spulletjes kopen voor je huis en wie weet doe ik dan wel mee…!

Tweede bezichtiging

En? Wat vind je ervan?

Woensdag
Dinsdagmiddag was ik met Sim nog even langs het huis gefietst, gewoon om te kijken wat het met me zou doen en de sfeer te proeven op een doordeweekse dag. Het zonnetje scheen en het buurtje zag er rustig uit. Het was oké, niets meer en niets minder. Het is niet dat ik daar een antwoord kreeg op mijn vraag, waar ik stiekem op hoopte, of volle overtuiging voelde om het al dan niet te doen. Nu was het aan de familie om te oordelen. En ja, een tweede keer kijk je zelf al heel anders, je ziet andere dingen en er ontstaan zelfs al wat ideeën. Samen bekeken we eerst de voortuin en bespraken we kort waar ik mijn bike eventueel zou kunnen stallen. De kijkers die voor ons binnen waren verlieten ondertussen het pand en maakten plaats voor mijn tweede bezichtiging. De makelaar schudde ons vriendelijk de hand en zei dat we alle tijd kregen om het huis op ons gemak te bekijken, ondertussen zou hij de volgende potentiële kopers ontvangen. Tja, ze staan gewoon in de rij hè, er zijn vele kapers op de kust. Ik geloof dat er ruim twintig bezichtigingen op de agenda stonden.

Het is niet de berg die we overwinnen, maar onszelf.

Natuurlijk was ik heel benieuwd wat Frank en Lynn ervan vonden. Buiten het feit dat ook zij inzagen dat werkelijk alles aangepakt moet worden, waren ze positief over het huis en de ligging. Enerzijds was ik super enthousiast, want de locatie is top en de ruime tuin overweldigend. Anderzijds hoor ik een stemmetje zeggen, dat er wel heel veel moet gebeuren om het geschikt te maken. Het kost niet alleen bergen geld om ‘bergen’ te verzetten, maar ook een berg aan inspanningen. Kan ik die stress er nu wel bij hebben? Of krijg ik er juist ‘bergen’ energie van? Keuzes maken is niet mijn sterkste kant en ja, bij een verbouwing komen er ongetwijfeld veel keuze momenten voorbij. Toch zie ik het ook als een kans, want dat is het zeker en ik kan het uiteindelijk helemaal maken zoals ik dat wil. Inmiddels weet ik natuurlijk een beetje wat er op de markt is in mijn prijsklasse en dat ik daarin niet de enige zoekende ben.

Ik spreek mezelf toe, ‘Kom op Ils, jij hebt juist uitdagingen nodig, doe eens gek. Doe een bod! Eens moet je de eerste stap zetten‘. Maar ja, één ding is zeker, door een bod uit te brengen ben ik er nog niet….

Als iemand vet overbiedt, ben ik uitgespeeld. Buitenspel gezet.

In deze gekke tijd en krapte op de woningmarkt is het net wat de gek ervoor geeft. Eigenlijk is het van de zotte, dat je een huis koopt dat je slechts twee keer hooguit een half uurtje hebt gezien. Je weet immers niets van de geluiden, de buren, de buurt en hoe jij je op dat plekkie gaat voelen. Niet waar de zon opkomt en ondergaat. En dan heb ik het nog niet eens over de onzichtbare gebreken. Een paar dagen proef wonen voordat je iets koopt zou helemaal zo gek nog niet zijn. Het is groot besluit die ik in mijn eentje moet nemen en daar heb ik moeite mee, het is immers geen kledingstuk hè, dat je simpelweg koopt. Het gaat over mijn toekomst, een herstart, een nieuwe woonstek en dat na 25 jaar op hetzelfde vertrouwde adres met de mensen die ik liefheb. Een thuis is over het algemeen een plek waar je je comfortabel en veilig voelt. Het is niet alleen de plaats waar je slaapt, eet en leeft, maar het is ook een plek van verbondenheid, intimiteit en emotionele betekenis. Een belangrijke basis van je identiteit en een toevluchtsoord waar je kunt ontspannen en volledig jezelf kunt zijn.

Home sweet home!

Men gaat op reis om thuis te komen. Godfried Bomans

Donderdag
Onze Sven is weer terug vanuit Thailand, waar hij met een backpack een heerlijke reis heeft gemaakt. Wat was het fijn om hem weer in de armen te sluiten. Ook Sim was door het dolle heen dat zijn baasje eindelijk weer thuis was, maar niemand was zo blij als zijn meissie. Zo leuk om te zien! De zes weken zijn werkelijk voorbij gevlogen, al heeft de tijd hier niet stil gestaan, want thuis was en is er een boel gaande. We hadden duidelijk heel wat bij te praten – over Lynn die op korte termijn het nest zou gaan verlaten en over het huis waar ik zeker interesse voor had, maar ook twijfels – ik was natuurlijk ook nieuwsgierig naar alle reisverhalen en ervaringen van Sven. Gelukkig hebben wij via Polar Steps zijn reis een beetje kunnen volgen, waardoor de afstand veel minder groot voelde en wij mee konden genieten van al het moois wat hij gezien en gedaan heeft.

De deadline.

Vrijdagmiddag klokslag twaalf uur zou het bod binnen moeten zijn, dus ik belde donderdag met Dike, mijn makelaar om mijn twijfels en vragen te bespreken. Er was huiswerk te doen, want ik had de nodige stukken opgevraagd; de notulen, balans en begroting van de Vve, de brochure inclusief voorwaarden, bouwkundig rapport, afschrift openbaar register, eigendomsinformatie Haarlem, energielabel, kadastrale kaart, meetrapport milieurapportage en nog wat bijlagen. Geen dagelijkse kost voor mij kan ik je vertellen. Het is wat anders dan het leesvoer waar ik normaal gesproken in duik. En eerlijk gezegd maakte het mij alleen maar onzekerder. HELP! Wat moet ik doen? Met een knallende koppijn en een enorme knoop in mijn maag van de stress sprong ik op de fiets om een laatste keer langs mijn mogelijke toekomstige huis te rijden. Nog altijd even vriendelijk en rustig gelegen. Daarna vervolgde ik mijn route langs twee andere locaties in mijn zoekgebied die deze dag op Funda verschenen waren.

Dat doen ze gewoon om het mij lastiger te maken. Of makkelijker. Want eenmaal thuis was ik er wel uit.

IJskoud en bevroren kwam ik thuis en voelde wat ontspanning ontstaan. Het was helder. In alle straten rondom het centrum staan de huizen dichter op elkaar, is er minder parkeergelegenheid, rust en ruimte, die voor mij toch wel heel fijn zijn. F*ck it, ik doe het! De kogel was door de kerk, ik wilde ervoor gaan. Weliswaar niet tegen elke prijs, want er is wel degelijk een financiële grens en er moeten genoeg middelen overblijven om te verbouwen. Vanuit mijn hart schreef ik een korte brief aan de verkopende partij, waarom ik dat huis zo graag wilde hebben. Voor de zekerheid liet ik zus meelezen en toen zij appte ‘niets meer aan doen!‘ stuurde ik deze door naar de makelaar.

Brief 

Beste verkopers,

‘Hi Ilse, hier je achterbuurvrouw. Ik hoorde dat je op zoek bent naar een woning in de buurt. Deze week komt het benedenhuis in de Ampèrelaan in de verkoop. Misschien iets voor jou?’

Zo werd ik getipt over het driekamerappartement hemelsbreed 1,8 km bij mijn huidige woning vandaan. Ah, dat is interessant! Snel appte ik de makelaar met de vraag of ze een bezichtiging kon regelen. En zo geschiedde.
De reden dat ik een benedenwoning zoek is dat ik rolstoelafhankelijk ben. Drie keer werd ik geconfronteerd met de diagnose botkanker en moest uiteindelijk eind 2018 mijn volledige rechterbeen offeren om de kans op overleven te vergoten. We zijn inmiddels 5 jaar verder en ik ben er gelukkig nog steeds. Tegenslag verbindt, maar verwijdert ook. Ons huwelijk bleek niet bestand tegen zoveel tegenslag, een scheiding was onvermijdelijk. De kinderen van 20 en 23 jaar zijn klaar om op eigen benen te staan, dus ik zoek een plekje, samen met mijn hond Sim, in een fijne en rustige buurt. De zon staat voor mij symbool voor levensenergie, dus toen ik de royale tuin zag was ik meteen verkocht!

Het bod wat ik gedaan heb, is heel bewust en weloverwogen gekozen. Gezien mijn beperkte budget moet ik voldoende middelen behouden voor het moderniseren en het doen van essentiële aanpassingen in de woning, zodat het volledig aan mijn behoeften voldoet. Ik hoop oprecht dat jullie mij dit huis gunnen, zodat ik hier een nieuwe, frisse start kan maken.

Vol verwachting klopt mijn hart

Gek genoeg had ik goed geslapen, weliswaar met twee flinke pijnstillers, maar ach, wat maakt het uit.

Vrijdag
Goed slapen is belangrijk en pure winst. Ik voelde me ontspannen, terwijl het toch een hele spannende dag was. Ik wist precies wat ik wilde bieden, daar stond ik inmiddels volledig achter. De hele ochtend hing ik aan de telefoon en aan de whatsapp om de laatste zaken te bespreken. Mijn broer en zus hebben mij heel goed bijgestaan. Nog een laatste belletje met de makelaar, waar we met elkaar de procedure doornamen. Voor mij was het allemaal nieuw. Nooit eerder in mijn leven, heb ik op een huis geboden. Nou ja, eens moet de eerste keer zijn. Om vijf voor twaalf keek ik op de klok, het bod was uitgebracht. Laat het universum nu maar bepalen of dit mijn thuis wordt. Het lot lag niet meer in mijn handen. Het woord was nu aan de verkopende partij…

Het verlossende telefoontje.

Rond enen stapte ik op de fiets om naar Bloemendaal te gaan voor een overleg met de ambassadeurs van Toegankelijk Bloemendaal en Heemstede. Halverwege ging de telefoon. Snel viste ik mijn mobiel uit mijn zak en zag dat het de makelaar was. Ik haalde diep adem en nam op. ‘Ils, zit je?‘ hoorde ik haar zeggen, grappig trouwens voor iemand die in een rolstoel zit… 😉 Ja, ik zit zei ik lichtelijk gespannen. En?  ‘GEFELICITEERD!! Je hebt het huis!‘ 🤩


Spreuk van de dag

Wees niet bang om
opnieuw te beginnen.
Je hebt de kans om je
leven beteren en
fijner te maken. Jij
nodigt de mensen zelf
uit bij wie je wilt zijn.
#AnnemarieSips