Kinderen
Je moet ze loslaten
zeggen ze
je moet ze steeds
meer laten gaan
immers:
elke fase is er één
in hun onbezorgd bestaan
ze worden ouder en
zelfstandig
maar toch
laat het me niet koud
want hoe kan ik ze nu
loslaten
als ik steeds meer
van ze houd?
Tanja Helderman

Al bij de geboorte was ik ervan bewust dat er een moment zou komen, dat ik mijn kostbaarste ‘bezit’ ooit weer zou moeten loslaten. We hebben onze kinderen tenslotte slechts voor een x-aantal jaren te leen. Mijn geluk kon niet op en het grote genieten van ons gezinnetje kon beginnen. Ach we hadden zeeën van tijd in het vooruitzicht. Mijn moederhart ging open, ik was (en ben) de gelukkigste mama met twee toppers van kinderen. Een jongen en een meid. Wat een rijkdom. In de kinderschoenen van het moederschap voelde ik pure liefde. Iets wat ik nog nooit zo sterk had ervaren. Onvoorwaardelijk, intens en voor altijd. ❤️

Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven.

We weten allemaal hoe het gaat. Je leeft je leven, bent druk met het gezin, je werk en sociale bezigheden en probeert alle ballen in de lucht te houden. Het is bijna als een familiebedrijf dat goed op elkaar is ingespeeld, een geoliede machine. Soms vergeet je door alle hectiek bewust te genieten en lijkt alles ‘gewoon’ en vanzelfsprekend. En dan ineens is het zover. Liggen al die heerlijke kinderjaren achter je, zijn ze uitgegroeid naar mooie zelfstandige jongvolwassenen, die op eigen benen willen staan. Onder moeders vleugels vandaan. Weg uit het warme vertrouwde nest de wijde wereld in. Waar zijn al die jaren in godsnaam gebleven? Ik kijk achterom. Het is niet meer dan verleden tijd, waaruit ik een rits aan mooie herinneringen dankbaar koester. Geloof me, ik zou het zo overdoen en er nog meer van genieten. Dubbel en dwars! Tja, ik heb het al vaker gezegd, de tijd vliegt en wij…? Wij hebben geen keus en vliegen vrolijk mee.

Ik heb vooruitwerkende kracht al last van het lege-nest-syndroom.

Terwijl Sven op Kho Samui (een kleine tienduizend kilometer hiervandaan) een 6-daagse Muy Thai boks training volgt en heel wat klappen heeft uitgedeeld, maar ook heeft geïncasseerd (die arme jongen zit onder de blauwe plekken en schrammen), bereikt het ‘grote loslaten’ een nieuwe fase. Ons Lynn heeft namelijk een studio gevonden aan de rand van het centrum van Haarlem en krijgt per 1 december de sleutel. Slik, dit gaat wel heel snel. Laten we voorop stellen dat ik weet hoe belangrijk en goed deze stap is, onze jongedame is klaar om uit te vliegen. Onze taak om haar alles mee te geven op weg naar zelfstandigheid zit erop. Ze is geslaagd. Met vlag en wimpel. Natuurlijk was ik superblij voor haar, maar in stilte pinkte ik een traantje weg. Weer een tijdperk dat wordt afgesloten en hoe gezond dat ook is, zo moeilijk vind ik dat ook. Opgroeien betekent afscheid leren nemen en dat is een grote stap. Voor haar en voor mij. De levendigheid die mijn kinderen in huis brengen, zal ik enorm missen.

Uitvliegen is in het diepe springen,
maar weten dat je ALTIJD weer
in ’t nest kunt komen aanwaaien.

Terwijl ik al maanden op zoek ben naar geschikte woonruimte, was het bij haar eerste bezichtiging meteen raak. BAM!

De eerste stap in dit avontuur was het zoeken naar een beschikbare en betaalbare kamer en mevrouw had geluk. Een wederzijdse match met de tussenpersoon van de verhuurder, een goed gevoel bij de ruimte en dat ook nog eens op een toplocatie aan de rand van het centrum. En last but not least; enigszins betaalbaar. In deze krappe woningmarkt, ook voor studenten, is dat wel heel bijzonder. Met een vriendin gaat ze op kamers. Samen, maar toch apart. Ieder heeft zijn eigen leefruimte, maar delen wel gezamenlijk het toilet, de wasmachine en het dakterras. Mooier kan het niet toch? Ondanks dat de huidige bewoner doodleuk vertelde over incidentele lekkages, extreme kou in de winter en hitte in de zomer, de hinderlijke geluidsoverlast van de boven- en naaste buren en het gebrek aan respons op klachten richting de huurbaas, straalde dochterlief. 🤩

Vandaag heb ik haar kamer mogen zien en begrijp haar enthousiasme.

Natuurlijk is het leuk op die leeftijd om een eigen plekje te hebben. Ze hebben door Corona al zoveel moeten missen. Als moeder heb ik zorggedragen voor haar opvoeding, mocht ik getuige zijn van de groei, haar helpen met de zelfontdekking en het aanmoedigen voor het nemen van stappen richting een zelfstandige toekomst. Deze overgang markeert niet alleen het begin van een nieuw hoofdstuk voor mijn dochter, maar ook voor mij. Zij kan niet wachten om haar uitzet bij elkaar te sprokkelen. Heerlijk allemaal leuke dingetjes kopen om het huisje eigen te maken. Misschien word ik wel een beetje aangestoken door haar enthousiasme en ga ik gezellig met haar mee om samen nieuwe hebbedingetjes te scoren. We hebben nog even de tijd, waarschijnlijk gaat ze in de kerstvakantie over. Dat is fijn en die tijd heb ik keihard nodig om aan het idee te wennen. Maarrrr… nu nog even extra GENIETEN van haar aanwezigheid en straks hopelijk nog even van Sven als hij terugkomt uit Thailand!

Familie

Bezoekje aan pa.

Deze plotselinge tranen
vertellen me vooral
hoeveel onderhuids verdriet
er nog in me schuil houdt.
#kleinstukjeversheid

Ons pap was een dagje alleen thuis en aangezien hij nog altijd kampt met een fikse slijmbeursontsteking in zijn heup, trommelde ik broer en zus op om daar samen te gaan lunchen. Vaak is het moeilijk tot een afspraak te komen vanwege drukke agenda’s, maar soms is het ook zo gepiept en dat was nu het geval. Wel waren er vooraf taken te verdelen; broodjes halen en de hond uitlaten, want die moest natuurlijk mee. Broer offerde zich op en bood aan die taken op zich te nemen, Manja en ik zouden de andere zorgtaken oppakken.

Het is bijzonder dat onze band de afgelopen jaren zo sterk gegroeid is en we nu onze levenservaringen, ups en downs met elkaar kunnen delen en bespreken. Het duurde dan ook niet lang, of ik zat alweer in tranen. Wat een jankerd ben ik toch de laatste tijd. Maar ja, het geeft een duidelijk beeld hoe ik in de wedstrijd zit. Er wordt gewoon wat veel op mijn pad gesmeten de laatste tijd. Hier mag ik gewoon weer even dochter en jongste zusje zijn, die soms even niet meer weet hoe ze staande moet blijven. Heerlijk om alles even van me af te gooien, een schouder te vinden om op uit te huilen en tips en advies over mijn huizenjacht en het lege nest syndroom aan te horen. Opgelucht en met een opgeruimde blik reed ik, jawel met worstenbroodjes op zak, terug naar Haarlem.

Heb ik dat? 🤨

Live life with your hands open.

Knobbels op mijn gewrichten en stijfheid van mijn vingers waren voor de huisarts de aanleiding om röntgenfoto’s te laten maken van mijn handen. Maandagmiddag hupste ik de afdeling Radiologie op van het Spaarne Gasthuis in Haarlem Noord. Nadat ik mij gemeld had bij de balie en meteen mijn achternaam had laten aanpassen, mocht ik in de wachtkamer plaatsnemen. Ik was relatief snel aan de beurt en zag de verpleger die mij kwam halen schrikken van mijn ene been. ‘Gaat het wel?’, vroeg hij bezorgd. ‘Ja hoor gaat prima’, zei ik vrolijk. Deze keer was het niet mijn heup of longen die op de gevoelige plaat moesten worden vastgelegd, maar beiden handen op verdenking van artrose. Nee, niet sexy en al helemaal niet handig als je alles met je handen moet doen, maar ja daar wordt niet naar gevraagd.

Eigenlijk wist ik het al. Het kon niet anders dan dat het een gewrichtsaandoening was.

Bij artrose wordt het kraakbeen dunner en minder glad, waardoor de gewrichten minder soepel kunnen bewegen. Dit kan leiden tot ontsteking van het slijmvlies aan de binnenkant van het gewricht. Na verloop van tijd verbreden de botten rond de gewrichten, soms zichtbaar als verdikte knokkels van de vingers. Dat heb ik dus. Het is vaak gerelateerd aan veroudering (en ik ben pas 54! 😏), maar het kan ook worden beïnvloed door genetische factoren (check, mijn moeder heeft het ook), overmatige belasting van gewrichten (daar kan ik me in mijn geval iets bij voorstellen), letsel, overgewicht en andere gezondheidsproblemen. Lekker dan. De verwijzing voor handtherapie om symptomen te verlichten heb ik reeds ontvangen, nu nog een afspraak maken.

Huizenjacht

Bezichtiging – Kleverlaan 5 A4, Bloemendaal.

Dit karakteristieke appartement op de begane grond heeft een fantastisch vrij uitzicht op weilanden waar ’s zomers de koeien en schapen grazen. Twee slaapkamers, 74m2 met een vraagprijs van €475.000 k.k.

Dit appartementengebouw had ik al eerder eens bezocht, zonder succes overigens. Toch had ik er nu een goed gevoel bij en fietste samen met buuf Marie keuvelend die kant op. Stiekem visualiseerde ik dat ik in Bloemendaal zou wonen, lekker dichtbij Haarlem West en aan de andere kant het Openluchttheater Caprera. Het complex ligt weliswaar aan een relatief drukke weg en om te genieten van het vrije uitzicht waar ze steeds de aandacht op vestigen, moet je wel door de dikke hoge heg van de voortuin heen kijken, maar dat ter zijde. De foto’s beloofden veel goeds. Tijdens het wachten spraken we spontaan een ‘buurman’ aan en vroegen hem het hemd van het lijf. Ik wilde natuurlijk graag weten wat zijn ervaring is met de buurt en buurtgenoten. Hij was zeer positief en tevreden. Aan ‘mijn’ buurman zou het niet liggen! 😉

Drempels en drempels.

In dit portaal waren er eveneens aanzienlijke drempels, waardoor ik gedwongen was om op krukken naar binnen te hupsen. De persoon die de woning bezichtigde vóór ons, de concurrent dus, was zo vriendelijk om de rolstoel voor mij naar binnen te tillen. De verkopende makelaar schudde ons de hand en nam ons mee door de woning. De woonkamer ‘en suite’ was gecombineerd met de ruime slaapkamer. Niet heel logisch ingedeeld, want als de deuren open staan ziet iedereen je slaapkamer. De knusse eetkamer zag er gezellig uit, de (te) smalle keuken, krappe badkamer en tweede slaapkamer konden wel een opknapbeurt gebruiken. De wasmachine en droger stonden achter in de schuur. Zie je mij gaan op mijn ene been met een volle wasmand? Nu is het ook niet ideaal, want hier staat de boel op zolder, maar daar kan ik in ieder geval ‘droog’ komen. De drempel van de keuken naar de tuin, was sky high. Wie verzint dat? Natuurlijk kan alles aangepast worden, maar ja voor niets gaat de zon op.

Oh ja, de VVe vroeg een verplichte bijdrage van €12.000 voor nieuwe kozijnen.

Resumé; leuke buurt, leuk huis met grote voor- en achtertuin, maar niet geschikt voor mij en – uiteindelijk met alles wat er gedaan zou moeten worden – niet goed voor mijn portemonnee. Lichtelijk teleurgesteld ging ik naar buiten. De collega en tevens zus van de makelaar die ons had rondgeleid ging tegelijk met ons de deur uit en tipte een appartement verderop in het dorp. We beloofden er even langs te fietsen. Zo gezegd, zo gedaan, maar vanaf de straat was het moeilijk oordelen. Deze zal wel op Funda verschijnen. Het was tijd om even na te praten onder het genot van een drankje in de lokale kroeg ’t Hemeltje’. De huizenjacht laat mij niet los, dus de zoektocht gaat door. En door. En door…  🙄 Enne…Kopen zonder Kijken, kijken jullie mee? Ik gooi het nog één keer het universum in; HELP!

Spreuk van de dag

Je hoeft het niet altijd
te snappen
waarom het loopt
zoals het loopt
laat het los en
laat het zijn
Soms wordt het dan
veel beter
dan waar je op had
gehoopt.
#bijmar