In de armen van je moeder
Ben je nooit te oud om kind te zijn
In veiligheid en omhelzing
Maakt liefde je immer klein
Soms wordt de rots de branding
Gaat het leven zoals het gaat
Zorg jij ineens voor haar
Sta jij ineens paraat
Wees dan wie ze nodig heeft
In de wereld van haar brein
Omhels haar als een moeder
Zodat zij eens kind kan zijn
Een ziekte is een ziekte
Soms doet de wereld pijn
Dat veranderen lukt vaak niet
Maar de liefde,
de liefde krijg je echt niet klein
Danielle Muller 

Cadeau

Wow, mijn moeder had een geweldig goede dag…

‘Heb je zin om nog even bij oma langs te gaan?‘, vroeg ik aan Lynn die aan de vooravond stond van haar vakantie. Haar koffer stond al (ruim een week, haha) klaar, dus ja dat wilde ze wel. De liefde voor haar oma is groots en aangezien we de vorige keer nul contact met haar kregen, hoopten we nu op een klein glimlachje. Dat alleen al zou voor ons voldoende zijn om naar Alblasserdam af te reizen. Maar we kregen veel meer dan dat. Sterker nog, ik heb mams in geen tijden zo ‘helder’ gezien. Manja stond ons in de hal van het verpleeghuis – met met mama in de rolstoel – op te wachten. We stapten nog maar net de drempel over of we kregen al een vette glimlach cadeau. Een geweldige start van ons bezoekje.

Het leven kan zoveel mooier zijn, als je ook kunt genieten van de lach, de liefde en het geluk van een ander.

We nemen tegenwoordig iets lekkers mee van de bakker, want eten dat doet ons mam wel. Dat is haar overigens niet aan te zien hoor, ze lijkt elke dag een beetje in te leveren, dus er kunnen prima nog wat kilootjes bij. We zochten een plekje in de binnentuin, haalden wat koffie en thee en de gebaksbordjes. Mams genoot zichtbaar van de lekkere hapjes, lachte bij elk kusje en knuffel en sprak zelfs een paar korte zinnen uit. Niet dat we meteen begrepen waar ze het over had, maar haar stem te horen was al heel fijn. Het mooiste cadeau was wel dat Lynn haar hoofd op de schouder van oma legde en ons mam haar ineens begon te strelen over haar bolletje. Wow, dit was wel heel bijzonder! Onze dag kon niet meer stuk en Lynn… die was de koning te rijk en kon met een gerust hart en goed gevoel naar Italië vertrekken.

Zomerreces

Het is niet alleen stil in politiek Den Haag, maar ook op de huizenmarkt.

Net nu ik alle tijd heb om op huizenjacht te gaan, wordt er zo goed als niks aangeboden. Heel begrijpelijk overigens, want wie zet zijn huis te koop als toute Hollande met vakantie is, maar ja nu gaat het dus niet gebeuren. Misschien is het ook wel goed zo, want nu kan ik in alle rust nadenken over wat ik wil. Should I stay or should I go? (goeie titel voor een songtekst…) Verder is het stil in huize Moerkerk, eh… van Hooijdonk, want de kids waren afgelopen week beiden met vakantie. Sven en Joos zaten op een zonovergoten Zakynthos – godzijdank zonder bosbranden – en Lynn en Rick zitten ‘as we speak’ in Puglia, de hak van de laars van Bella Italië. En ik? Ik was home alone en zat gezellig in het wisselvallige Haarlem. Verschil moet er wezen.

Afspraakjes

Ik heb het gevoel dat ik het huis moet gaan opruimen, dus ik ga even liggen tot dit gevoel overgaat…

Het plan was deze week wat rust te pakken en eindelijk eens dat boek open te slaan wat al tijden op me ligt te wachten, maar ik moet bekennen dat ik nog geen letter heb gelezen. Er zijn duizend dingen die ik in huis zou willen doen, want ik zal toch echt een keer moeten ‘ont-spullen’, maar ja, dat gaat in mijn eentje een beetje lastig. Daarbij ben ik eigenlijk gewoon al druk met de simpele dagelijkse klusjes. Nu ik alleen thuis ben, ligt de volledige verantwoordelijk voor de wandelingetjes met onze Sim bij mij. En ja, daar gaat al met al best veel tijd in zitten. Niet alleen het uitlaten, maar ook de gezellige kletspraatjes onderweg met mensen die je tegenkomt. Tussendoor moet er nog een boodschapje gedaan worden, een wasje gedraaid, sta ik bij tijd en wijle in de keuken iets eetbaars in elkaar te flansen en zo af en toe kan ik een halve hond op(stof)zuigen. En omdat niet iedereen weet hoe ik me op één been met de stofzuigerdoor het huis beweeg, heb ik er maar eens een filmpje van gemaakt. Kijk hier zelf maar.

Live – Laugh – Lul…

Als het door omstandigheden niet lukt om fysiek af te spreken, moet je in oplossingen denken. Zo heb ik samen met jeugdvriendin Inge, onder het genot van een wijntje, uren aan de telefoon gehangen om uitgebreid bij te praten. Vroeger was dat vaste prik, we woonden bij elkaar om de hoek, maar zodra we uit school kwamen, zaten we uren met elkaar te lullen en te lachen. Tot grote ergernis van mijn moeder, want ‘we hadden elkaar toch al de hele dag gezien?‘ Daarbij nam de ik met mijn geouwehoer over jongens, stomme leerkrachten en suf huiswerk de hele ruimte in, want de vaste telefoon stond bij de tv in de huiskamer. Je weet wel, zo’n PTT telefoon met draaischijf. Dat lijkt bijna prehistorisch toch? Oef, we worden oud… De enige dag dat we dat niet belden was de woensdagmiddag, dan keken we (nou ja, ik in elk geval) naar Dynastie. Of Dallas. Of Falconcrest. Ken je dat nog?

Leggy.

Er stond een koffiedate met Mandy op de agenda en omdat het slechts een paar honderd meter bij mij vandaan is, besloot ik Leggy, na weken van werkeloosheid, weer eens uit de hoek te halen. Misschien is het je opgevallen dat ik weinig met mijn prothese doe op het moment. Dat klopt, de liefde is een beetje bekoeld en dat ligt zeker niet aan mijn kunstbeen, want die vind ik nog altijd super tof. Nee, het ligt aan de pijn die daarmee gepaard gaat. Het weerhoud me er enorm van om met mijn been op stap te gaan. Om de pijn te verzachten had ik weer een stuk schaaphaar (haha) als bescherming in het korset gelegd. Jammer dat het zo moeizaam gaat, maar ik hoop dat we na de zomer ook hier weer even de aandacht op kunnen vestigen. Het lopen op zich ging best goed en ook het zitten met het korset, genietend van een overheerlijke cappuccino, viel me niet tegen. Misschien moet ik Leggy vaker voor een kort uitje uit de kast trekken en haar een kans geven…

Druk, druk, druk.

Nee, ik ben niet graag alleen. Ik ben een sociaal dier en graag onder de mensen. Deze week had ik dan ook vele gezellige afspraakjes gepland. Je moet tenslotte zelf de slingers ophangen. Zo heb ik zondag gekookt voor Lonneke en dinsdag voor de buuf. Woensdag kwam mijn Spaanse vriendinnetje Sabine gezellig bij me lunchen en wat hebben we naast de serieuze gesprekken, gelachen met Sim, die idolaat van haar bleek te zijn. Nu is onze Lab dus een enorme likker. Nee, het is nooit persoonlijk (mocht je willen), maar zodra je binnenkomt, legt hij zijn tong graag tegen je – liefst blote – benen, om daar een heerlijke lebber te geven. Wat we ook doen, zeggen of roepen, hij leert het niet af. Op het moment dat we een fotootje gingen maken, greep meneertje zijn kans om zijn liefde aan Sabine te betuigen. Gelukkig hebben we de foto’s nog! Bij het inzoomen gingen we stuk van het lachen…en dat duurde de hele avond voort.

Het is super fijn om met vriendinnen te praten over wat ons bezig houdt. We geven elkaar een luisterend oor en zo mogelijk feedback en advies. Zo is de scheiding en huizenjacht natuurlijk voor mij nog altijd een gevoelig onderwerp, waar ik wel wat goede raad bij kan gebruiken. Maar naast al dat serieuze gelul, lachen we gelukkig ook veel. Ik hang van koffie- lunch-, en borreldates aan elkaar. Godzijdank gaan de fysio-trainingen deze maanden gewoon door. Maar goed ook, anders groei ik straks nog dicht. En ondanks dat de parabadminton ook even stil ligt, had ik met Inge (mijn medisch masseur) een potje badminton (pay per play) gespeeld. Het was harstikke leuk en ik kan je vertellen dat Inge – die met rode koontjes de badmintonhal verliet – de smaak te pakken heeft.

Psychologen; ik weet dat je denkt, dat ik weet wat je denkt, maar dat denk je maar.

Het werken aan mezelf gaat overigens onveranderd door. Vakantie of niet, ik wil sterker worden, zelfstandiger, vrolijker en wat minder streng, dus liever voor mezelf zijn. Ontwikkelen, groeien en bloeien, daar gaat het om. Ik wil vooruit kijken met een positieve blik. Achter me laten wat me pijn gedaan heeft. Dankbaar zijn voor wat ik heb. Vertrouwen dat alles goed komt. Linksom of rechtsom. Het gesprek met de psycholoog was fijn, ik voel dat ik toch echt wel stapjes vooruit maak. Deze keer geen gesnotter en tranen met tuiten. Wel geeft ze mij altijd stof tot nadenken en opdrachtjes mee als huiswerk. Voor als ik me verveel of eindelijk eens tot mezelf kom. Ach, het komt wel goed!

Sim en ik

Ik ga logeren en neem mee; mijn rolstoel, handbike, krukken en de hond!

Sim en ik waren deze week op elkaar aangewezen en ik vind dat het hartstikke goed gegaan is. We hebben samen vele kilometers gewandeld en heerlijk gechild. Sim heeft de visite steeds een ‘warm’ (lebber) onthaal gegeven, is ‘slechts’ drie keer aan mij ontsnapt (grrr….) en heeft bewezen dat hij soms knettergek is en niet één, maar soms een hele tros bananen in zijn oren heeft. En we mochten samen bij mijn nichtje Floor in het regenachtige Brabant komen logeren. Best spannend, want ik was nog nooit alleen met hem een paar daagjes weggeweest. Floor – die zelf twee schatten van Golden Retrievers heeft (plus een logé) – had beloofd mij te helpen bij het uitladen van de auto en uitlaten van onze viervoeter, dus ik durfde de uitdaging wel aan.

Ik heb mijn wagen volgeladen…

Wat ik mij eigenlijk pas laat realiseerde was dat ik echt mijn hele hebben en houden mee moest nemen, want zonder rolstoel of bike kan ik helemaal niks. De rolstoel had ik met het liftje achterin gezet en de wielen eraf gehaald, zodat Sim daarnaast kon liggen. De wielen, kussen, krukken en tassen gingen achter de stoelen en buurjongen Mick was zo lief om mijn fiets op de achterbank te leggen. Het leek wel alsof ik minstens drie weken weg zou blijven, maar het ging slechts om één nachtje, haha. Floor kwam met de logeerhond naar buiten om ze aan elkaar te laten snuffelen, voordat we het ‘domein’ naar binnen gingen. Er werd hier en daar vanuit de blonde dame wat gegromd, maar Sim trok zich daar weinig van aan. Haar eigen honden Sam en Bo kwamen iets later en het feest was compleet.

Je struikelde zowat over de honden.

Zomers was het niet, maar we hebben de hele avond met de honden lekker buiten in de overkapping gezeten. Floor is een kei en koken en ik had mogen kiezen wat ik wilde eten. Het werd homemade pizza uit de houtoven, die drie uur van te voren al was aangestoken om op de juiste temperatuur te komen. Nu kan ik hier van alles over schrijven, maar weet je, misschien moet je gewoon maar even het filmpje kijken. Ik kan je één ding vertellen, pizza maken en steken is zo eenvoudig nog niet, lekker waren ze wel! Het bleef nog lang onrustig in Prinsenbeek…

Geheim

Niet verder vertellen hoor, maar Sim, die thuis nooit boven komt, hobbelde midden in de nacht achter mij aan naar de logeerkamer. Je mag één keer raden waar meneertje heeft geslapen, haha! De volgende ochtend gingen we naar het bos, om de nodige energie kwijt te raken en dat heeft Simmy met verve gedaan. Hij dook werkelijk in alle plassen, sloten en vijvers vol kroos. Jammer, dat ik vervolgens op weg naar huis, twee uur lang met een stinkhond de auto moest delen…

En zo werd een week ‘home alone’ toch beregezellig!

Bekijk hier onze vlog en mocht je meer willen zien, kijk dan hier de lange versie van het weekendje Floor & Ilse met de 4 viervoeters!

Spreuk van de dag

Soms kan ik de wereld aan
met hoofd en schouders hoog.
En straal ik met mijn warmste lach
de natste tranen droog.
Terwijl ik dan de dag daarop
zelf wegzink in verdriet,
wellicht omdat ik zoals steeds
iets te veel binnenliet.
#Lizismore