Na de regen
weer de zon
Na een traan
weer een lach
Na een dal
weer een piek
Na de nacht
weer een dag
Na het leed
weer het geluk
Na de angst
weer de moed
Na de storm
weer de stilte
Vergeet nooit
‘Het komt goed’
Fem.

Droom niet je leven, maar leef je dromen!

Het rouwproces van de scheiding is nog altijd in volle gang. Waar ik soms echt al wel een beetje vooruit durf te kijken, kan de angst, onzekerheid en boosheid zo weer toeslaan. Dan voel ik me ronduit k*t, in de steek gelaten, onzeker over wat komen gaat en zijn de tranen niet te stoppen. Deze week had ik zowel een gesprek met de psycholoog als met de makelaar, nou dan weet je het wel. Eén van de huiswerkopdrachten was om een moodboard te maken, een beeld creëren van mijn toekomstige woonplek. Zonder restricties, gewoon groots dromen. In plaats van elke keer te zeggen dat ik met mijn ene been ergens drie hoog achter kom te zitten (waar heb ik dat zinnetje vaker gehoord…?), moet ik juist mijn wensen het universum in smijten. Plaatjes knippen en plakken ga ik nog doen, maar gezien het feit dat ik graag schrijf, wilde ik ook een moodboard van woorden maken. Met gesloten ogen probeerde ik mijn ideale droomhuis te visualiseren. Wat is voor mij en mijn nieuwe plekje belangrijk? Oef, heb je even… ????

Recept voor een leuke sfeer; 100 gr geduld, 200 g gezelligheid, 300 gr vreugde, 350 gr respect, 1 snuifje vertrouwen, mengen met liefde, afwerken met tijd. ❤️

Een moodboard is eigenlijk gewoon een ‘sfeer bord’. Een collage van foto’s en plaatjes om een idee, een gedachte of gevoel te visualiseren. De foto boven dit blog past helemaal in de sfeer van mijn moodboard. Het straalt niet alleen levenslust uit, maar ook kracht en zelfstandigheid. Balancerend op mijn ene been weet ik me staande te houden en dat is precies waar ik naar toe wil. Onafhankelijkheid en zelfverzekerdheid. Wist je trouwens dat bloemen een positief effect hebben op de gemoedstoestand van mensen? Daarom heb ik graag bloemen in huis, ik word er vrolijk van!

Fasten your seatbells, here we go with my mood-words!

Sven, Lynn en onze Sim. ❤️ Een thuis. Warm. Gelijkvloers. Toegankelijk. Ruim. Veilig. Haarlem. Open. Licht. Gezellig. Knus. Breed. Groen gras. Honden toegestaan. Eigen parkeerplaats voor de deur. Kaarsen. Dichtbij het centrum. Koffie. Leuke buurt. Bloemen. Openslaande deuren. Rustig. Familie. Houtenvloer. Vriendinnen. Vitrinekast. Natuur. Overveen. Heerlijke zit- plofbank. Boeddha. Gekleurde muur. Ruim balkon of tuintje. Modern. Nieuw. Zonnig buiten, zuid/west. Betaalbaar. Instap klaar. Zachte stoffen. Inloopdouche. Gemak. Twee of drie slaapkamers. Zen. Grote planten. Boxspring. Een handige plek waar ik mijn handbike kan stallen. Liefde. Betonvloer (bij beneden- bovenwoning om overlast te voorkomen ????) Fotohoek. Hotel chic. Open keuken. Aan het water. Industrieel look. Inrolkast. Barretje met krukken. Wijnen. En last but not least: George Cloony met zijn Nespresso apparaat, what else? ????

Makelaar op bezoek.

Tja en dan is het ineens zover, vanaf nu ben ik officieel woningzoekende. Zucht. Eerst wilde ik er niets van weten, eigenlijk nog steeds niet, maar veel keus heb ik niet. Ik kan mijn kop in het zand steken, maar de trein van het scheidingsproces is gaan rollen, tegenhouden of stoppen kan niet meer. De papieren zijn aangeleverd bij de mediator, er is geen weg meer terug. Een verdrietig en onmachtig gevoel speelt mij parten. Voor de zoveelste keer speel ik de hoofdrol in een slechte film. Het voelt als verlies op verlies. Been kwijt, valide leven kwijt, baan kwijt, man kwijt, en straks ook mijn thuis en vertrouwde omgeving kwijt… ???? Maar, tis wat tis. En door.

En vreemd genoeg kwam daar toch dat moment dat ik sterk genoeg was.

Sterk genoeg om mijn stoute schoen aan te trekken en contact te leggen met een bekende van ons die makelaar is. Een beetje (boel) gespannen zat ik haar op te wachten om te praten over onze huidige situatie en wat dat voor mij betekent. Ja, ik zal moeten verhuizen. Weg uit ‘ons’ huis en weg uit onze vertrouwde en fijne omgeving. Verschrikkelijk en dan moet je ook nog gaan nadenken over woonwensen. Stom, want mijn wens is eigenlijk dat er niets veranderd. Dat mijn huis mijn thuis blijft. Heel eerlijk? Ik vond het super moeilijk en confronterend en had dit gesprek graag nog verder voor me uitgeschoven. Dit is namelijk de eerste stap in de zoektocht naar een nieuw huis en die stap zal ik alleen moeten zetten. Gelukkig zijn de kids er om mij hierbij te helpen en mee op huizenjacht te gaan, maar toch, het gaat uiteindelijk over mijn toekomst.

Neem de tijd, er is genoeg. Loesje

Wel zeg ik er meteen bij; ik heb geen haast. Zeker niet. Ik wil echt de tijd nemen om dat pareltje te vinden, dat werkelijk bij mij past. Wellicht een speld in de hooiberg, maar dat is dan maar zo. Mijn nieuwe thuis moet voldoen aan de belangrijkste harde en zachte eisen, maar bovenal een goed fijn en veilig gevoel geven.

De gouden tip.

Op advies van de makelaar zal ik de komende tijd dus huizen moeten gaan bekijken in de prijsklasse die nog niet helemaal duidelijk is, maar daar zal ik later meer inzicht in krijgen. Appartementen, kleine huisjes, benedenwoningen, zoveel mogelijk verschillende locaties, zodat er een steeds beter beeld ontstaat wat ik wel en niet wil. En ja, natuurlijk neem ik jullie mee in mijn zoektocht, misschien kunnen jullie zelfs wel een beetje helpen. Stel dat je iets hoort of ziet wat echt interessant kan zijn voor mij, met mijn moodboard in je achterhoofd, mag je me altijd tippen. Niet te pas en te onpas hoor, want daar word ik heel onrustig van.

Tulpen

Keukenhof, het mooiste lentepark ter wereld.

Net toen ik een appje kreeg vanuit Heliomare of ik wilde zwemmen, kwam Lynn met de vraag of ik samen met haar naar de Keukenhof wilde. Tja die keuze was natuurlijk niet heel moeilijk, want een uitje met dochterlief met alles wat er speelt, wint het natuurlijk van een uur bikkelen in het zwembad. De Keukenhof stond ook al op mijn wensenlijstje van de dingen die ik graag wilde doen, ik ben namelijk gek op tulpen in alle kleuren. En ja, het zonnetje scheen ook nog, een betere dag was er niet. (Even tussendoor; we staan nu al op plek zeven in de top tien natste lentes ooit. Stom hè?!) Ik bedankte voor het aanbod om verwarmde baantjes te trekken, terwijl Lynn online de tickets kocht. Even later zaten we opge’fleur’t ???? in de auto met de rolstoel achterin, op weg naar Lisse. Een soort van thuiswedstrijd. We mochten met de invalideparkeerkaart dichtbij de entree parkeren en hoefden niet in de rij voor de kassa of ingang, want er was simpelweg geen rij te bekennen. Heerlijk. Met een plattegrond op zak, baanden we een weg door het park, waar het ‘gezellig’ druk was.

Wandelen is een deugd, toerisme een doodzonde. ????

Net als in Volendam overheerste hier het Aziatisch publiek en waren wij als Nederlander zwaar in de minderheid. Leen-rolstoelen zag je wel overal, dus ik was niet de enige op vier wielen. Overal waar je keek was het mooi, kleurrijk en even prachtig. Bizar te zien dat mensen echt alles doen om het perfecte plaatje te schieten, want de gespannen touwtjes ter bescherming van de bloemen, werden volledig genegeerd. Bezoekers gaan gewoon tussen de tulpen liggen hè, zo irritant! Je kon de dames die overduidelijk gingen voor een ‘instagrammable’ plaatje, er zo tussenuit pikken. Met hun mooiste outfits aan dompelden ze zich letterlijk en figuurlijk onder de tulpen. Ik denk oprecht dat hier de meeste foto’s van heel Nederland gemaakt worden en dat #keukenhof een veel gebruikte hashtag is. Wij hielden het netjes, maar bleven ook maar fotograferen hoor. Ach, zo kunnen jullie een beetje meegenieten. Klik hier voor een impressie van de tulpenpracht.

Festival

Bevrijdingspop en Houtfestival hebben veel met elkaar gemeen en ook weer niet.

Zoals je wellicht weet maak ik deel uit van het communicatieteam van het Houtfestival dat dit jaar op 17 en 18 juni zal plaatsvinden. We hebben best wel wat met Bevrijdingspop gemeen; beide festivals vinden plaats in het prachtige Haarlemmerhout, worden geheel georganiseerd door vrijwilligers, gefinancierd met subsidies, giften en sponsorgelden en zijn gratis toegankelijk. Bevrijdingspop is weliswaar uitgegroeid tot een enorm groots event met ruim honderddertigduizend bezoekers, terwijl Houtfestival veel kleinschaliger is. Haal er maar gerust honderdduizend gasten vanaf. Bij ‘ons’ zijn er geen hekken, kun je met of zonder kinderen genieten van een spannende mix van muziek, theater, beeldende kunst en film. En als het een beetje meezit, kun je gewoon met een kleedje op het gras en je eigen versnaperingen de verrassende optredens zien. Je hoeft overigens niets mee te nemen hoor, want er zijn bars en foodtrucks, die heerlijke wereldse hapjes verkopen. Klik hier om een kijkje te nemen op de website van het Houtfestival.

Iedereen is welkom!

Nu zorg ik ook dat ’toegankelijkheid’ bij ons festival aandacht krijgt en dat was tevens een goede reden om ook dit jaar te gluren bij onze collega’s van 5 mei pop. Hoe hebben zij toegankelijkheid georganiseerd? Samen met Petra, mijn vaste bevrijdingsmaatje, gingen we met de stroom mee richting de Hout. Er was precies een klein stukje hek vrij, waaraan ik mijn handbike kon vastzetten. Daarna gingen we naar de ingang, waar zo goed als geen rij stond (hoera) en werden onze tassen gecontroleerd. Via rijplaten kon ik rollend achter Peetje aan naar de kassa voor achterlijke dure muntjes, dat dan weer wel. Nadat we het eerste drankje hadden gescoord, werden we vriendelijk uitgenodigd om het speciale MiVA (mindervalide) podium op te gaan, dat tevens beschikte over een eigen invalidentoilet. Jaja, elk nadeel heeft zijn voordeel! Daar zaten we prinsheerlijk, dichtbij het podium met een prima uitzicht op Nielson en Karsu. Goed geregeld collega’s van Bevrijdingspop, daar kunnen wij voorbeeld aan nemen!????????

Workshop

Vergroot je zichtbaarheid.

Ken je Evelien van der Werff nog? Je weet wel, die kanjer die alle tachtig IPSO inloophuizen met haar fietsje bezocht om meer bekendheid te genereren en met wie ik de podcast ‘Over koetjes & kanker‘ heb opgenomen? Nou, deze creatieve dame gaf een workshop over online zichtbaarheid van de Centra van leven met en na kanker, oftewel de Inloophuizen van Nederland. Aangezien ik ook bij Kennemerland een klein rolletje speel in de communicatie, was ik uitgenodigd samen met een bestuurslid de middag bij te wonen. Leuk, ik sta er altijd voor open om iets te leren en afleiding is fijn, dus ik had er zin in!

Aaaaaaarchhhhh…. Kanaal 30, Kanaalstraat 30, Kanaalweg 30 in Utrecht. Helppppp!!

Hoe ik het voor elkaar krijg? Geen idee, maar het liep weer eens anders dan verwacht. Het ergste is, ik was er al eens geweest en nog kreeg ik het voor elkaar het verkeerde adres te kiezen en als enige ’te laat’ onder het oog van alle bezoekers, achter de spreker door, binnen te hupsen. ‘Eh ook goedemiddag!‘ ????Als ik je vertel dat ik er op de heenweg ruim anderhalf uur over heb gedaan en de terugreis met vijftig minuten gepiept was, dan begrijp je mijn frustratie wel. Om Haarlem uit te komen was al een drama, omdat ze aan de weg aan het werk waren en natuurlijk nam ik de verkeerde afslag, stond ik op het verkeerde adres (wel op de juiste tijd) en reed ik door de verkeerde straatjes ‘vast’, Alles wat mis kon gaan, ging mis. Totaal gefrustreerd, met stoom uit mijn oren stond het huilen mij nader dan het lachen (ja ik ben bij tijd en wijle een emotioneel wrak), maar godzijdank wist ik uiteindelijk de plaats van bestemming te bereiken. De workshop was leuk, interessant, leerzaam, interactief en energiek en zo was het gedoe gelukkig snel vergeten!

Of het goed en verstandig is, weet ik niet, maar ik probeer mezelf zoals je kunt lezen lekker bezig te houden. Ik ben altijd al goed geweest in verstoppertje spelen. En ach, dan hebben jullie weer wat te lezen. Fijn weekend! ????

Spreuk van de dag

Verandering is alleen mogelijk
als je het ongemak
en de kwetsbaarheid leert omarmen.
Het laat je voelen
dat je uit je comfortzone
je hart achterna gaat.
Soulmission