Obstacles don’t have to stop you.
If you run into a wall,
don’t turn around and give up.
Figure out how to climb it.
Go through it. Or work around.
Michael Jordan

NK Parabadminton

Afgelopen weekend werd er gestreden om de nationale titels tijdens het Nederlands Kampioenschap Para-badminton. ????

Met nog maar één toernooi in de benen, eh been, reed ik ietwat gespannen met de sportrolstoel achterin richting sporthal de Vallei in Veenendaal. Geen supporters bus of aanhang met spandoeken, nee, just me myself and I. Wel wist ik dat mijn vriendinnetje Sabine – die daar zowat om de hoek woont – zou komen kijken. Aangezien de sportstoel niet kan worden ingeklapt, kon deze niet aan de tillift van de auto en had ik een paar sterke armen nodig om deze in- en uit te laden. En omdat ik ook mijn tas niet zelf kon dragen, had ik de organisatie gevraagd of iemand mij bij aankomst zou kunnen helpen. Maar natuurlijk! Ik kreeg een telefoonnummer wat ik kon bellen. Bij aankomst was er nog precies één invalideparkeerplaatsje over, alsof het zo moest zijn. Een paar minuutjes nadat ik het gekregen nummer gebeld had, zag ik twee mannen in fel oranje shirts het pand uitkomen. Dat moesten mijn hulptroepen zijn, dus begon ik druk met mijn racket te zwaaien om de aandacht te trekken. Ik werd gezien. Mooi!

De opening en aftrap (afslag, opslag…????????‍♂️) van de burgervader had ik net gemist.

Nou ja, geen man over boord, je kunt niet alles hebben. Ik huppelde met de twee mannen over de rode loper, onder de Nederlandse vlag door, naar binnen. Met een kleine lift – waar precies één rolstoel met zonder wielen ???? in paste – gingen we naar de sporthal op de eerste etage. Alles was versierd met vlaggetjes en sponsordoeken en er was zelfs een foto-expositie van ‘Beperkt in beeld’. In het midden van de zaal, tussen de acht speelvelden in, hadden ze een gezellig pleintje gecreëerd met een terras voor de spelers en hun aanhang. Een beetje onwennig keek ik rond, zag naast de vele vrijwilligers en scheidsrechters wel wat bekende gezichten van de vorige keer en zocht een plekje waar ik mijn spullen kwijt kon. Daarna meldde ik me aan bij de wedstrijdtafel en werd ik vriendelijk welkom geheten. Koffie en thee stonden klaar, fijn want ik kon wel een bakkie ‘pleur’ gebruiken.

Meedoen is belangrijker dan winnen.

Hoe stom het ook klinkt, ik voelde toch een soort van spanning, omdat het hier om het Nederlandse kampioenschap ging en ik natuurlijk goed wilde presteren. Bij het eerste toernooi had ik niets te verliezen, omdat ik een debutant was in het circuit, maar omdat ik in Delft de eerste prijs dames enkel in de wacht had gesleept, voelde ik een lichte druk. Deze legde ik vooral mezelf op, want ik denk niet dat de anderen meteen al hoge verwachtingen van me hadden. Verder had ik geen illusies hoor. ???? Het zag er allemaal gelikt uit en alles was tip top geregeld. Voordat de wedstrijd startte werd er door een officiële scheidsrechter getost, de namen hardop voorgelezen en verteld wie er opsloeg en wie de eerste ontvanger van de service was. Bij de elf punten werd er steevast ruimte gegeven om een slokje te drinken of te pauzeren. Niet dat ik daar altijd behoefte aan had, maar toch.

Dames enkel.

Sabine was net op tijd binnen om mij aan te moedigen. Jippie! De eerste wedstrijd speelde ik tegen Linda en wist ondanks wat gezonde spanning de winst te pakken met 21-11, 21-12. One down, two more to go! De tweede tegenspeler Ilona bleek een ervaren rot uit de A-klasse en was mij toch echt een maatje te groot. Een beetje geïntimideerd door haar zelfverzekerde voorkomen verloor ik de wedstrijd met 21-11 en 21-16. Jammer, want ik kwam bij de tweede set beter in mijn spel, maar besef ook dat ik nog veel ‘vlieguren’ moet maken om überhaupt revanche te kunnen nemen. Rond de middag kregen we luxe broodjes en wat te drinken aangeboden. Het was super lekker en goed verzorgd. Volledig opgeladen begon ik aan de derde wedstrijd tegen Maaike. Toen ik wat voorsprong had durfde ik mijn lage service te geven, die ik de donderdag ervoor voor het eerst geoefend had. Waar het op de training goed ging, sloeg ik ze hier regelrecht het net in. Conclusie…’nog efkes oefenen vrouwke!‘ ???? Ik won de wedstrijd uiteindelijk met 21-6, 21-18 en daarmee zilver op het NK. Yes! ????

Dames dubbel.

Tijdens het toernooi in Delft was ik via via gevraagd om met Maaike in te schrijven voor de dames dubbel. Ik vond het helemaal prima, want ik kende toch niemand en wilde heel graag spelen. Helaas waren er onvoldoende dames in de B-poule, waardoor we tegen het sterkste damesteam van het land moesten opboksen. Nou, wij waren natuurlijk niet op elkaar ingespeeld en dat hebben we geweten. De shuttles vlogen ons om de oren en ze lieten ons alle hoeken van het veld zien, haha. We verloren de eerste wedstrijd dik met 21/4, 21/4 en de tweede, die al iets beter ging, met 21/7 en 21/12. We weten nu dat we de komende tijd aan de bak moeten, om iets meer tegenstand te kunnen bieden. Gemengd dubbel heb ik aan mij voorbij moeten laten gaan, omdat ik geen partner had (nee, ook niet in het spel, sneu hè? ????) en nog meer spelen zou mijn fysieke gestel niet trekken. De pijn bij het zitten was aan het einde van de dag al niet meer te doen.

Prijsuitreiking.

Eigenlijk wilde ik nadat ik uitgespeeld was naar huis, maar werd overgehaald de prijsuitreiking af te wachten. Het is blijkbaar gebruikelijk om samen als ‘one big happy family’ de afsluiting te doen. Ach, het was heel gezellig met Sabine, dus bleven we net als de rest hangen. Er kwamen nog wat hapjes op tafel en terwijl de laatste spannende potjes gespeeld werden, hoorden we bijzondere verhalen van mensen langs de lijn. Toen alle uitslagen binnen waren, kon de prijsuitreiking eindelijk beginnen. Het was inmiddels half zeven, wat een dag zeg! Mijn batterij was aardig leeg, dus wilde ik daarna het liefst zo snel mogelijk vertrekken. Maar ja, er was maar één lift en wel twintig rolstoelen die naar beneden moesten…dat zou wel eens lang kunnen gaan duren. Sabine bood aan om mijn sportstoel alvast in de auto te zetten, wat ik een top idee vond. Fijn zo iemand die met je meedenkt.

In de prijzen.

Alle winnaars werden per klasse en categorie naar voren gevraagd en zo mocht ook ik twee zilveren medailles voor de dames enkel en dubbel in ontvangst nemen. Oh ja, en een bloemetje en klein envelopje prijzengeld. Best een goed resultaat toch, voor de eerste kampioenschappen? De organisatie bedankte iedereen voor zijn aanwezigheid, de vrijwilligers voor hun hulp en speciaal alle spelers voor het leveren van geweldige sportprestaties zonder ook maar iets van een negatieve ondertoon (iedereen gunt elkaar alles) of blessure leed. Nu wil het toeval, dat één van de valide bezoekers door een val tijdens het slaan van een shuttletje, in de rolstoel werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Op een rolstoeltoernooi, je verzint het niet. ???? Het klinkt wat lachwekkend, maar dat was het voor haar zeker niet. Ik wens de dame in kwestie alle beterschap.

Talentenprijs. Wat? Wie? Ik?

Natuurlijk had ik de bekers wel zien staan, maar ik had geen idee voor wie of wat ze waren, gezien de medailles die reeds waren uitgereikt. Ik grapte nog een beetje wie met die enorme beker naar huis zou gaan, toen ik ineens mijn naam hoorde. Ik geloofde mijn oren niet. Ik was uitgeroepen tot het talent van het toernooi en mocht de grote wisselbeker – beschikbaar gesteld door de gemeente Veenendaal – en een kleinere versie als blijvend aandenken in ontvangst nemen. Ik was flabbergasted en voelde me zeer vereerd. Mijn naam wordt vereeuwigd op deze mooie trofee. By the way…laat de naam Moerkerk bij ‘Moerkerk – van Hooijdonk’ maar weg, dat scheelt een hoop letters en ruimte en tegen die tijd dat het plaatje klaar is, ben ik vrijgezel en gewoon weer Ilse van Hooijdonk.

Het was een hele leuke, sportieve maar ook intensieve dag en ja, wat ze zeggen is waar; de para-badminton is ook een beetje familie. Ik heb drie dagen niet kunnen zitten van de pijn, maar dat was het zeker waard. De bekers prijken inmiddels bovenop de vitrinekast en de medailles blinken achter het glas. Waarom de bekers bovenop staan? Eh…ze passen er niet in. Te groot. Of mijn kast te klein. Whatever! ???? Zie hier een impressie van het NK.

De Boterfabriek

Onze Sven is nu officieel ondernemer!

Volgens mij heb ik al vaak genoeg opgeschept over de kookkunsten van zoonlief. Hij is een natuurtalent in de keuken en krijgt het altijd voor elkaar (van niets) iets lekkers te maken en op tafel te zetten. Die skills heeft hij overigens niet van mij. Onlangs is hij met vriend Martijn smaakvolle en creatieve boters gaan maken voor op de borrelplank. Wij thuis, familie en vrienden zijn de afgelopen tijd het testpanel geweest, met als resultaat luxe en verrassende borrelboters. Inmiddels hebben de heren zich ingeschreven bij de KvK, een zakelijke bankrekening geopend, hebben ze een geweldige website gemaakt met bestel- en betaalmogelijkheden en delen de prachtigste foto’s op hun socials. Zij verkopen particulier (ja ook aan jou), maar ook aan de horeca. En weet je waar ze al op het menu staan? Precies, bij Het Wapen van Kennemerland. Ik ben een trotse mama!

Ben (of ken) jij iemand die in de horeca werkt en wil je jouw gasten laten genieten van deze culinaire smaaksensaties, schroom dan niet en neem contact op met de boys. Ze helpen je met liefde en passie voor eerlijke smaken.
Borreltijd? Tijd voor de borrelboters van de Boterfabriek!
Nieuwsgierig? Bekijk hier hun website!

Koningsdag

Alle ingrediënten voor een fikse huilbui waren aanwezig. ????

Vroeger was alles anders.

Take away wine.

Spreuk van de dag

Er zijn dagen
dat je door de bomen
het bos niet meer wilt zien,
maar misschien
verdwaal je wel geweldig.
Kleine stukjes versheid