Thank you for being the reason I smile! ????

Er zijn van die dagen dat je ondanks alles, blij wordt van de mensen die op je pad komen. En ja, ik zeg het steeds; elk nadeel heeft zijn voordeel, want als mijn been niet was geamputeerd, had ik nooit de behoefte gevoeld om te gaan bloggen over mijn leven. En precies dat, het delen van mijn verhaal, brengt mij zoveel bijzondere en mooie ontmoetingen, dat maakt mij oprecht veel beetjes blij! Het geeft mij niet alleen zingeving en de nodige inspiratie, maar ook de kracht en energie die ik nodig heb om mijn koppie boven water te houden, als ik dreig weg te zakken in het emotionele moeras van (hart)pijn, angst en onzekerheid.

Dare2tri

Bij deze trek ik de stoute schoen aan (het is er tenslotte maar één) en wil ik vragen of de Openwater Swimming Club mij kan helpen aan een wetsuit?

Soms moet je een stap durven zetten buiten je comfortzone om nieuwe dingen te leren en te ervaren. Voor mij betekent een nieuw doel, een houvast om staande te blijven in pittige tijden. Daarom ga ik de uitdaging aan en spring ik zondag 4 juni samen met mijn broer en zus (team W-Ilse-kracht) het Spaarne in om geld op te halen voor kankeronderzoek. En dat met een simpele schoolslag en slechts één been.

Zo begon ik de mail aan een potentiële sponsor voor mijn zwemoutfit. Het is namelijk verplicht om in buitenwater en tijdens de Swim een wetsuit te dragen, maar ja, die heb ik niet zomaar in de kast hangen. De hulpvraag over het vinden van een passend zwempak was meer uit nood geboren, dan uit luxe. Een pak lenen of huren met twee pijpen en deze vervolgens verknippen en voor de helft teruggeven, zou mij vast niet in dank afgenomen worden. En als eenbenige met een lege broekspijp zwemmen, is vragen om ‘verzuipen’. ???? Daarom was ik zo vrij geweest een bericht uit te sturen met mijn motivatie voor deelname, aan de specialist van Nederland; de Openwater Swimming Club uit Wervershoof. En wat denk je? Ik kreeg een positieve reactie terug. Dat toverde een big smile op mijn gezicht. Beetjes blij? Een boel beetjes blij! Na verschillende appjes over en weer, hadden we afspraak gemaakt bij de winkel aan huis.

Enthousiast: let maar niet op mij hoor, ik draaf nog even door. ????

Mijn zus en ik reden vol verwachting richting regio West-Friesland. Na een uurtje rijden waren we aangekomen op de plaats van bestemming. In de deuropening verscheen een vrolijk ogende man, de eigenaar van het openwater gebeuren. ‘Ah, jij moet Marcel zijn!‘, zei ik zonder twijfel. Ik mocht niet meer raden. ???? We werden uitgenodigd in de winkel aan huis en na een korte kennismaking werd er een prachtige wetsuit uit het rek getrokken om te passen. Niet zomaar een pak, nee een prachtig Nederlands ontworpen en geteste Dare2Tri-wetsuit. Handgemaakt en van superieure kwaliteit, flexibiliteit en comfort. Klein dingetje, het zag er wel heel smalletjes uit… eh, pas ik wel daarin?

Op een ietwat gammel krukje legde ik mijn rolstoelkussen, zodat ik een beetje stabiel zou kunnen zitten.

Een wetsuit is een soort van tweede huid en zeker niet eenvoudig om aan te trekken. Maar geen zorgen, Marcel wist raad en hielp mij letterlijk het pak in. Er blijkt een hele gebruiksaanwijzing aan vast te zitten, nooit geweten dat het zo nauw luisterde. Voor de dames onder ons, vergelijk het maar met het aantrekken van een panty. Altijd oppassen met je nagels en diamantenringen! Toen ik eenmaal in het pak gehesen was, durfde ik nauwelijks adem te halen, bang om uit te scheuren. Dat ding zit een partij strak! ???? De rechter pijp bungelde er een beetje zielig bij, maar ook dit was geen enkel probleem. Hij bekeek de naden, vouwde de pijp dubbel en zei dat het een makkie was om deze te vermaken, juist omdat ik geen stomp heb. Weer een voordeel van een nadeel. ???? Oh ja, en de binnenkant zou hij voorzien van comfortabel zacht materiaal. Geweldig toch? Wil je zien hoe ik in het wetsuit geholpen word? Klik dan hier.

Al onze bezwaren werden in één bezoek weggepoetst door zijn enthousiasme.

Marcel vertelde in de tussentijd vol passie over zijn hobby en werk; het openwater zwemmen. Daar waar wij beren op de weg zagen, stuurde hij ze het bos in. Zwemmen in ijskoud buitenwater? Met dit pak zou ik de kou niet eens voelen. En als het echt koud zou zijn, zou hij zorgen voor een watersok en handschoenen. En wat als we per ongeluk slokjes van het vieze Spaarne water binnen krijgen? Zijn advies luidde simpelweg dat we onze lippen stijf op elkaar moesten houden. Ja duh! ???? Dat wordt een stil zwemtochtje. En als we ongewild dan toch een sloot water naar binnen slokken, kunnen de darmen hooguit een beetje gaan sputteren. Je wordt echt niet ziek van een beetje Haarlems water. Over de afstand van twee kilometer, die wij best heel pittig vinden, was hij kort en krachtig; zwem op je eigen tempo, je hebt geen tijdsdruk dus alle tijd. Kijk ook om je heen want Haarlem is prachtig vanuit het water.

Maar het belangrijkste: GENIET! Meer hoef je niet te doen. Zo simpel is het dus…

Heerlijk zo’n man die alles weet te draaien tot iets positiefs. En het leuke is dat hij ook nog bereid is om een lesje ‘openwater zwemmen’ te geven, zodat ik weet wat ik kan verwachten van mijn aangepaste wetsuit. Nou, is dat niet heel bijzonder? Alle bezwaren zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Sterker nog, we hebben er zin in en kijken nu zelfs uit naar 4 juni. Kom maar op! ???????? Natuurlijk hebben we ter plekke ook een promo filmpje gemaakt. Nieuwsgierig? Kijk hier!

Twee linkerbenen

Een dag niet geboerd, is een dag niet geleefd. ????

In maart 2021 ontmoette ik Jan (die ook met één been door het leven gaat) en zijn vrouw Esther. Zij kwamen indertijd bij mij langs om ervaringen uit te wisselen en eens te praten over mijn prothese; Leggy. Misschien kun je je daar nog iets van herinneren, ik schreef er een blog over; ‘In gesprek met’. Jan verloor in 2018 zijn rechterbeen bij een ernstig bedrijfsongeval bij hun thuis op de boerderij. Zij hebben als gezin ook een heftige en intensieve periode meegemaakt. Ondanks dat onze verhalen zo verschillend zijn, vonden we herkenning bij elkaar. Het was een heel prettig gesprek en we hebben sindsdien wat contact gehouden. Nu hadden ze mij al meerdere malen uitgenodigd om een keertje langs te komen, maar daar was het nog niet eerder van gekomen. Nu – twee jaar later – zag ik dat hun woonplaats op steenworp afstand lag van Wervershoof, waar ik voor mijn wetsuit moest zijn. Dit was het uitgelezen moment om eindelijk mijn belofte in te willigen en een kopje koffie te gaan drinken.

Daar stonden we met onze paas-plantjes bij het verkeerde huis voor de deur. ????

Vanuit Wervershoof waren weliswaar in een keer goed gereden (dat is op zich al een schouderklopje waard ????), maar deze keer had ik het huisnummer verkeerd ingetoetst op de navigatie. Het parkeren en uitstappen op de smalle oprit was al lastig, de voordeur bleek onbereikbaar en daarom liepen we via het erf naar de achterdeur van de woning. Twee blije honden kwamen ons tegemoet en een soort van Sim sprong vrolijk tegen mij aan. Oeps, voorzichtig! Ik kon me niet herinneren dat Jan had verteld dat zij honden hadden, dus ik vond het al een beetje gek. Ineens komt er een wat oudere dame naar buiten en ziet ons in haar achtertuin staan met de plantjes in de handen. ‘Eh…  hier woont zeker geen Jan?‘ vroeg ik ietwat verbaasd. Nee, wij waren aan het verkeerde adres. Stom! Terwijl ze mij van top tot teen bekeek, zei ze dat hij verderop in de straat woonde en ’toevallig’ ook één been had. Toeval? ????

Terug in de auto checkte ik het appje voor het juiste huisnummer. Het kan ook nooit eens meteen goed gaan hè?!

Bij de tweede poging, vijf huizen verder, zaten we goed en werden we hartelijk ontvangen door Jan en Esther. Het was leuk elkaar weer te zien. Zij hadden een heerlijke lunch verzorgd en vertelden uitgebreid over hun ‘aangepaste’ manier van leven. Later maakten we ook kennis met hun twee prachtige zonen, die het boerenbedrijf gaan overnemen. Het was fijn om met hen in gesprek te gaan en te horen hoe zij als gezin deze heftige en bewogen jaren hebben ervaren. We delen veel dezelfde ervaringen; een periode vol angst en onzekerheid, de drang om te overleven, de levenslust, het herstellen en jezelf opnieuw opbouwen om uiteindelijk op te krabbelen en de draad van het ‘gewone’ leven weer op te pakken. Mooi dat de jongens helemaal geen handicap of beperking meer zien. Eén been? So what, hij is er tenminste nog. Zij voelen net als ik vooral dankbaarheid voor wat er nog wel is. Het is altijd fijn om tips en ervaringen uit te wisselen en te zien dat ieder het pad van een eenbenige op zijn eigen manier bewandeld. Nou ja… hupst en springt. ????

Later als ik oud ben, laat ik mijn scootmobiel opvoeren, zodat ik met gierende banden naar mijn vriendinnen kan voor een wijntje. Of een advocaatje met slagroom…????

Jan doet veel zelf en is super blij met zijn scootmobiel, waarmee hij overal komt en alle klussen doet op de boerderij. Met grote trots werden we dan ook rondgeleid door de stallen. Een melkveebedrijf met wel tweehonderd koeien en een melkrobot. Interessant om te zien hoe dat werkt. De kalfjes, schaapjes en lammetjes waren ook te schattig! En ja, de vraag kwam of ik ook een ritje wilde maken op dat ding. Laat ik het beestje een andere naam geven; de ‘scootmoboer’. ???? Spannend vond ik het wel, de uitdrukking op mijn gezicht spreekt boekdelen ????, maar natuurlijk wilde ik wel een keertje door de stallen racen onder begeleiding van boer Jan uiteraard. Het toeval wilde dat hij er twee had staan, dus kachelden we achter elkaar aan.

Gebruiksaanwijzing.

De uitleg was kort en krachtig. Rechts de hendel inknijpen was vol gas vooruit, door de linker hendel in te knijpen ging je achteruit. Om te remmen moest je alles loslaten. Een kind kan de was doen! Het was hilarisch en stiekem toch wel heel erg leuk. Ik werd er weer vele beetjes blij van. Maar… mij niet bellen hoor! Ooit zal ik eraan moeten geloven, maar voorlopig blijf ik nog even handbiken. Bekijk hier het filmpje met het racemonster!

Ahoy

Beste Zangers Live!

Het bezoekje aan mams, voorafgaand aan het concert, was heel verdrietig. Ze heeft een uur als een kind zitten huilen. Waarschijnlijk van de pijn, want haar lichaam verkrampte steeds, maar zeker weten doe je het nooit. Kon ze maar vertellen wat er aan de hand was. We trokken van alles uit de kast om haar op te vrolijken met nul resultaat. Eten deed ze overigens wel. Wie bedenkt dit, dat iemand op deze manier de laatste periode van zijn of haar leven moet doorbrengen. Het is hartverscheurend. Een beetje aangeslagen verlieten we dan ook het verpleeghuis om naar Ahoy te gaan.

Is Ahoy toegankelijk voor mindervaliden?

Volgens mij was de laatste keer dat ik in Rotterdam een concert heb bijgewoond in de jaren ’80. Het was een geweldig spektakel van mijn grote idool ‘Madonna’. Oh nee, dat is trouwens niet waar. We zijn in ’99 bij de Vrienden van Amstel Live geweest. Maar ja, toen was alles anders. Toen had ik nog twee benen en tien tenen. Nu hadden we kaartjes gekocht voor De Beste Zangers. Eigenlijk zou ik met Lynn gaan, maar die had avonddienst bij haar stage in het AMC. Ik moest dus op zoek naar een ander concertgenootje, mijn zus was de gelukkige. Om zeker te weten dat ik als rolstoeler dichtbij de ingang kon staan, had ik gebeld met Ahoy. Alles zou goedkomen, ik hoefde op de parkeerplaats alleen maar met mijn invalideparkeerkaart te zwaaien en ter plekke een kaartje te kopen van – hou je vast – zestien euro. Wat een geld hè?! Binnen zou alles rolstoelvriendelijk zijn. Nou, daar ben ik het dus niet helemaal mee eens…????

‘Je zou het even aan mijn collega moeten vragen…’

Dit antwoord kregen we steevast op alle vragen die we de medewerkers van Ahoy stelden. Het begon al op de parkeerplaats. De verkeersregelaar was niet op de hoogte dat wij ter plaatse een kaartje mochten kopen. Geen ticket van P2? Dan mag je er niet op. Nadat ik verteld had wat er mij toegezegd was, mocht ik met mijn invalidekaart door om het bij zijn collega opnieuw te vragen. Die was gelukkig wel op de hoogte, al zag ik hem twijfelend de auto inkijken of één van ons überhaupt wel ‘mindervalide’ was. Waar bij Ziggo Dome een aparte ingang of rij is voor rolstoelers en mensen die slecht ter been zijn, was dat hier niet het geval. We moesten langs de lange rij om achteraan aan te sluiten. O ja en het regende ook nog. Natuurlijk. ???? Je wilt niet weten hoeveel mensen mij in mijn kruis gekeken hebben, op zoek naar een tweede been…

De medewerker die de entreekaartjes gescand had, keek mij verward aan, toen ik vroeg waar de lift was. Lift? ????????‍♂️

Dat moet je even aan mijn collega vragen… Duh! Uiteindelijk mochten we door het lint (letterlijk) om in de centrale hal te komen. We hadden achteraf gezien dus beter die ingang kunnen nemen, waar overigens helemaal geen rij voor stond. Oké, ik geef toe, ik ben een verwende Flamingo, haha. Goed, we gingen opzoek naar de lift. Nergens een bordje of iets dergelijks te bekennen. ‘Waar is de invalide toilet? Kunnen we op de eerste en tweede ring ook iets eten? Waar is vak Ec, rij 26 en stoelnummers 48 en 49?’ Bij navraag aan één van de medewerkers in het concertgebouw (dit bleken ZZP-ers te zijn die waarschijnlijk een briefing hadden gehad voor precies de ene vierkante meter waar ze geplaatst waren) kregen we steevast, je raadt het al, het advies om het ‘even bij een collega na te vragen’. ????

Niet te doen!

Onze plaatsen op de tweede Ring waren voor mij bijna onbereikbaar. We besloten terug te gaan naar de eerste  Ring, waar er rolstoelplekken waren aangegeven met een blauwe mat achter de laatste rij. We zochten een dame op van het personeel om te vragen, of we daar mochten zitten. Deze dame ging weliswaar voor ons bellen, maar kwam met het geijkte antwoord; ‘Je moet het echt ‘even’ aan iemand van Ahoy vragen. Mijn broek zakte af. Ik ging helemaal niets meer vragen, aan niemand niet. We namen plaats op een vrije blauwe rolstoelmat, trokken voor zus een losse stoel erbij en genoten van de mooie liedjes en prachtige duetten. Ahoy rolstoelvriendelijk? Dat zou je even aan mijn collega moeten vragen…! ????

Spreuk van de dag

Als je angst voor het onbekende
omruilt voor nieuwsgierigheid,
barst een wereld vol ellende,
plots van positiviteit.
Martin Gijzemijter