Gisterenavond was ik mijn roomy kwijt. Eerst dacht ik ‘hij is vast ergens eten’, maar om half twaalf was hij er nog niet, dus toch maar even navraag gedaan bij de verpleging. Zij wisten ervan, het kwam er op neer dat ik het rijk voor de nacht alleen had. Ik was vergeten mijn wekker te zetten ????, maar werd gelukkig redelijk op tijd wakker. Douchen, aankleden, ontbijten en op naar de fitness. Ik was mijn dag nog niet eerder gestart met fitness, best lekker eigenlijk! Mijn fysiotherapeute was ziek en daarom kwam mijn fysiotherapie te vervallen. Het kwam eigenlijk wel goed uit, want dan kon ik mij nog even opfrissen en omkleden, want om kwart over elf zou er een foto gemaakt worden voor het personeelsblad H. van Heliomare. Ja en dan wil je er wel een beetje leuk uitzien.???? De foto zou gemaakt worden in de grote oefenzaal en daar hadden we dan ook afgesproken. De fotograaf werd voorgesteld door de communicatieadviseur, maar ik kende hem al via mijn werk bij de Rabobank. Dan is het best confronterend om elkaar op deze plek zo te zien… ???? Het interview, wat volgende week zal plaatsvinden, gaat over de prothesemaker en mijn prothese, die best heel bijzonder is. De fotograaf heeft verschillende foto’s gemaakt, in de loopbrug en midden in de oefenzaal. Het was wel grappig, want de bedoeling was dat de prothesemaker ‘net alsof’ aan mijn been sleutelde, maar op een gegeven moment had hij alle schroeven zo vast aangedraaid dat er voorlopig niets meer te sleutelen valt.???????? Ik ben benieuwd hoe de foto’s geworden zijn.

Making of…

Aangezien ik best veel pijn had bij het lopen en je jezelf eigenlijk altijd na het lopen moet controleren op wondjes, had ik dat nu voor het eerst gedaan. En jawel, ik had een rood plekje gespot. Ook zag ik dat er een blauwe plek bij mijn edele delen zat, waar de prothese tegenaan schuurt. De wondverpleegkundige kwam kijken en beaamde dat er een schaafwondje zat aan de onderkant. Zij heeft er een Betadine gaasje opgedaan en een Allevyn pleister ter bescherming. Nu moet ik het even wat rustiger aandoen met lopen. De huid heeft rust nodig om te herstellen. Balen, maar het is niet anders. Bijna iedereen die een prothese draagt, krijgt in het begin wondjes, de huid is zo’n prothese niet gewend. Het gaat schuren. Als dat zo is gaan de alarm bellen hier af en sta je onder toezicht van de wondverpleegkundige. In het half uurtje pauze was ik lekker buiten in de zon gaan zitten. HEERLIJK! ☀️ Later had ik ergotherapie, waar ik samen met de therapeut op mijn kamer heb geoefend, terwijl ik mijn prothese aan had, mijn broek en schoen aan en uit te doen. Dat lijkt makkelijker dan het is. Het corset zit enorm in de weg omdat ik daar niet ver mee kan buigen. Ik kan dan mijn sok en schoen (bijna) niet aandoen. Daarbij kan ik het beste stretch broeken dragen, omdat ik anders de pijp niet over mijn kunstvoet kan krijgen, deze buigt namelijk niet mee. ???? Het was een praktische en nuttige oefening. Daarna mochten we ons lekker uitleven bij het tafeltennissen????. En dan is het echt fijn, dat we zelf geen balletjes hoeven op te rapen. ???? Na weer een kleine pauze buiten in het zonnetje had ik de laatste looptraining van de dag. Gelukkig ging deze wel goed. Daarna heb ik me omgekleed en ben ik buiten Frank en Lynn op gaan wachten. We hebben een drankje buiten op het terras van de Orangerie gedronken. Volgens mij was het de eerste keer dat ze het terras hadden opgesteld. Wie weet eten we nog een keertje buiten met z’n allen, zou leuk zijn. Nu hebben we getafeld met een collega revalidant en haar man. Wel goed om zo eens met elkaar te praten. Je leert van elkaars ervaringen en deelt dezelfde sores. Ook nu hebben we na het eten een cappuccino gedronken en daarna heb ik Frank en Lynn uitgezwaaid. Eerlijk gezegd had ik het best moeilijk. We leven in twee verschillende werelden en soms voel ik de afstand. Dat maakte mij verdrietig en de tranen rolde dan ook over mijn wangen. Ik kon het ook niet zomaar stoppen. Weet je, ik schrijf soms best luchtig en misschien komt het wel eens over als een soort ‘all in vakantie’. Maar dat is het zeker niet. De meesten hier werken keihard om zichzelf sterker te maken. Zowel fysiek als mentaal. Niemand wil hier zijn. Jij niet en ook ik niet. Maar ik ben wel hier en zal er het beste van maken. En ja, als de tranen dan komen, dan laat ik ze maar gaan. ???? Morgen weer een nieuwe dag. ????