Kan iemand mij even beroemd maken, zodat ik influencer kan worden en nooit meer hoef te werken? Rumag

Een influencer is een persoon die andere mensen kan beïnvloeden om een product te kopen, een dienst af te nemen of merkbekendheid te stimuleren.

‘Je kent me nog niet, dus ik zal mezelf even voorstellen: ik ben PR-Consultant bij T.I.F. in Rotterdam. Na jouw blog te zijn tegengekomen, wilde ik je graag een berichtje sturen. Ik vind het erg bijzonder hoe open je vertelt over het hebben van botkanker en hoe je anderen inspireert.‘

Om te weten wat het product is en wat het doet, zou ik een sample ontvangen.

Stiekem begrijp ik ook wel waarom ze bij mij terecht zijn gekomen, want ik schrijf nog al eens over kanker en beweeg me in een netwerk dat zich inzet voor deze doelgroep. Daarnaast kent iedereen wel iemand die hierdoor getroffen is. Kortom, voldoende bereik. ‘Weet je, ik heb geen chemo gehad, maar werkt de huidolie ook bij de gevoelige huid na een huidtransplantatie?‘, vroeg ik de dame in kwestie. Het antwoord was ja. Twee dagen later ontving ik, geheel vrijblijvend, een pakketje met het flesje olie. Ik ben inmiddels gestart mijn litteken dagelijks in te masseren met de huidolie. En ja, het smeert prima en ruikt heel neutraal. Het effect daarvan kan ik nog niet inschatten, maar het houdt de huid in elk geval zacht en soepel. Ik kan me best voorstellen dat mensen hier baat bij hebben, maar of ik hier iets mee wil en kan, ik weet het niet. Of heb ik dat nu al gedaan? ????

Anyway…

Eerlijk gezegd zou ik best zo af en toe influencer willen zijn, maar dan meer op het gebied van toegankelijkheid van restaurants en vakantiehuizen in eigen land of leuker nog in het buitenland. Of voor kleding voor mensen met één been. Of kleurrijke krukhoezen nu mijn vaste adresje ze niet meer levert. Of hippe rolstoeltassen. Of de verkoop van enkele (linker- of rechter)schoenen? Dat zou toch leuk en passend zijn? Dan zeg ik zeker geen nee! ????

Servicedog

‘Mevrouw kan ik u helpen met uw hond?‘, vroeg een vader die met zijn twee kinderen, die mij met grote ogen onderzoekend aankeken, mij voorbij fietste.

‘Oh nee hoor, deze hulphond gaat wel vaker liggen als een zoutzak‘, zei ik lachend. Geen beweging in te krijgen. Geen land mee te bezeilen. Lomp, Oost-Indisch doof en een tikkeltje irritant. Super lief van die man natuurlijk, maar ja onze Sim is en blijft een Labrador en is dus stront eigenwijs. Als hij een stuk heeft meegelopen aan het wiel van de rolstoel, is meneertje moe en wil hij gewoon even chillen. Op de weg. Op het fietspad. Op de stoep. Of in het gras. Simpelweg daar waar het hem uitkomt. Schaamteloos met vier poten in de lucht. Inmiddels ben ik er wel aan gewend en geef ik hem af en toe even de ruimte om te doen waar hij behoefte aan heeft. Liggen. Rollen. Rekken en strekken. Niet te lang, want dan neemt hij een loopje met me. Misschien is hij slimmer dan hij eruit ziet, want uiteindelijk levert het altijd een koekje op als hij opgestaan is en weer netjes naast mijn bike loopt. De boef!

Happiness starts with a wet nose and ends with a tail. ????

Soms ga ik bewust een uitdaging aan om onze viervoeter een beetje te trainen en vertrouwd te maken met de dagelijkse dingen. Zo heb ik al twee keer een bezoekje gebracht aan de Dekatuin hier in de buurt. Op zich mag ik niet klagen, want het ging wonderbaarlijk goed tot ik bij de hondenhoek aan kwam. Dan is hij oersterk, zitten er ineens bananen in zijn oren en mag ik de koekjes steken daar waar het donker is, haha. ???? Laatst vierden we Sim zijn tweede verjaardag en mocht hij zelf een cadeautje uitzoeken. Dat was natuurlijk de kat op het spek binden, want met al dat lekkers en leuks om zich heen was hij de koning te rijk. Voor mij iets minder, omdat ik met mijn fiets niet goed ‘uit de voeten’ kon in die smalle gangpaden, maar de jarige job heeft gekozen hoor. Een set tennisballen met piepje, een dikke vette kluif en een knuffel, die hij binnen één uur volledig gesloopt en leeg getrokken had. ???? Thanks fooks!

Mams

Knuffels zijn uitgevonden om mensen te laten weten dat je van ze houdt zonder ook maar iets te hoeven zeggen.❤️

We remember their love,
when they can no longer remember.

Afgelopen zaterdag zijn Lynn en ik weer gezellig bij mams in het verpleeghuis langs geweest. Ze zat met alle andere bewoners, allemaal vrouwen overigens, samen in de huiskamer. Ieder op haar eigen vaste plek, verzonken in haar eigen wereld. Samen en toch alleen. Er wordt nauwelijks gesproken. Ze staren voor zich uit of zitten wat te dutten, met het geluid van de televisie op de achtergrond. Mams had een mooie kobalt blauwe trui aan, waardoor ze er toch redelijk fris en fruitig uit zag. Ze reageerde in eerste instantie niet op ons, hoe hard we ook praatten, hoe zeer we ook in haar gezichtsveld probeerden te komen. Totaal afgesloten van de buitenwereld. Maar ineens gebeurde er iets, waardoor ze toch terugkwam in het moment. De lichtjes in haar ogen gingen aan, ze maakte contact en er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘Hi mam, fijn dat je bij ons bent!‘

We namen haar mee naar de binnentuin, waar het sinds lange tijd weer eens echt druk was met visite.

De bewoners die van een andere afdeling komen, zijn nog wat meer bij de tijd. Met ons mam gaat het dan weliswaar een stukje beter dan een paar maanden geleden, maar echt contact is er nauwelijks. Ze haakt steeds af. ‘Beter’ betekent in dit geval dat ze vaker lacht en niet zo apathisch overkomt. Dat is al heel fijn. Lynn haalde drie bakjes thee, terwijl ik een banaantje voor haar schilde. Een fruitje eten, beetje knuffelen en wat drinken, dat is wat het is. Veel meer is het niet. We kletsen natuurlijk wel een beetje, maar een gesprek voeren is er al heel lang niet meer bij. Heel soms begint ze ineens te praten, maar voordat ik er erg in heb, zwakt haar stem af en verdwijnen de woorden in wat loos gebrabbel. Onverstaanbaar. Toch maakt het mij enorm nieuwsgierig, want wat had ze nou willen vertellen? We zullen het nooit weten…

Zo scheel als een otter. ????

Moeders heeft wel een nieuw tik, namelijk scheel kijken. Niet loensen, nee echt heel scheel kijken. Dat is iets van de laatste tijd, voorheen deed ze dat eigenlijk nooit. Het puntje van haar eigen neus heeft een enorme aantrekkingskracht op haar. Vraag me niet waarom, maar ze kijkt dan zo scheel dat ze met haar linker oog in haar rechter broekzak kan kijken. Bij het zien van die schele blik, krijg ik al hoofdpijn. Ik probeer dan in haar gezichtsveld te komen of met mijn vinger de aandacht van haar neus weg te halen. Mam, als de klok twaalf uur slaat, blijven je ogen zo staan hoor!’, zei ik lachend. Vroeger durfde ik nooit scheel te kijken, want ons mam zei dan dat ik voor altijd scheel door het leven zou gaan en dat wilde ik natuurlijk niet. Bij mij hielp die opmerking. Helaas bij ons mam niet, die bleef lekker domweg naar het puntje van haar neus staren…

Burendag 2022

24 en 25 september stond Burendag, een initiatief van het Oranje Fonds en Douwe Egberts, weer centraal en daar wilden wij met de buurt graag op aanhaken.

Burendag is een dag waarop de buurt gezellig samenkomt en waarbij veel mensen iets goeds doen voor elkaar en de buurt. Want goede buren doen ertoe!

Ze zeggen niet voor niets, beter een goede buur dan een verre vriend, dus besloten mijn buuf Maurien en ik, net als voorgaande jaren, te kijken wat we konden organiseren. Deze keer geen nieuwe bestrating van de steeg, onkruid wieden of schoonmaakactiviteiten, maar gewoon een gezellig samenzijn in de vorm van een buurtborrel. We stelden een uitnodiging op met een aanmeldstrookje en deden deze ruimschoots op tijd in de brievenbussen van onze buurtgenoten. De aanmeldingen druppelden langzaam binnen, waarop wij ons afvroegen of er wel voldoende animo zou zijn. Toch mocht het resultaat met dertig aanmeldingen er zeker zijn! Wij waren dik tevreden.

Verspil de rest van je leven niet aan bespiegelingen over je buren, tenzij je daarmee een of ander voordeel voor beide partijen op het oog hebt. M. Aurelius

Vorig jaar vlogen wij op vrijdag 24 september naar Noorwegen, waar Sven op dat moment studeerde aan de University of Oslo. We kwamen terug op Burendag en schitterden daarom, ondanks dat ik in de organisatie zat, door afwezigheid. Maar het was me alles waard hoor! Het was echt een fantastisch weekend, waar ik met heel veel plezier en een lege portemonnee ???? op terugkijk. Gelukkig verbleven we maar twee nachtjes, want toen was het geld op, haha. Tegenwoordig lijken onze prijzen hier steeds meer op die van Oslo. In augustus kostte onze boodschappen al gemiddeld 12,33 % meer dan een jaar geleden. Dat is toch niet leuk meer? Voor deze editie van Burendag moesten we daarom aanzienlijk slimmer inkopen, maar daarin was team inkoop zeker geslaagd.

Er werd een partytent opgezet, een marktkraampje opgetuigd, hapjes en drankjes klaar gezet en wat slingers opgehangen.

Ik kan dan wel niet sjouwen, maar op mijn manier draag ik altijd een steentje bij en dat was, buiten de communicatie, het verzorgen van de muziek. Dus had ik het boxje van Sven geleend en een gezellige Play-list klaargezet. Gelukkig was het droog om vier uur en kon het feest beginnen! Het blijft bijzonder dat je sommige buren helemaal niet zo goed blijkt te kennen als gedacht. Ja, je ziet elkaar op straat, maar meer dan een beleefde begroeting en een praatje over de vakantie, de hond of het weer, is het vaak niet. Achter dat burengezicht, zit gewoon een heel leuk interessant persoon verscholen. Nou ja, uitzonderingen daar gelaten dan. ???? Daarom blijft Burendag een prachtig initiatief, omdat je zo elkaar net even wat beter leert kennen via een activiteit of onder het genot van een borrel. Volgende keer spreek je elkaar toch net even anders aan op straat!

Spreuk van de dag

Val niet
mee met de
vallende
bladeren, maar
dans & zwier
op een luchtige
manier.
Liefdeswerk