Hangt er op elke hoek van de straat een camera, is er niemand die me komt helpen om mijn band te plakken. ???? Loesje

‘Ga over vijf minuten fietsen. Tot zo!‘ appte ik Lonneke. We hadden afgesproken bij haar plekje op camping de Lakens om gezellig een bakkie te doen. Ik stond al in de poort en had mijn bike aangekoppeld, klaar voor vertrek. Waarom ik aan mijn banden voelde weet ik niet eens, maar ik deed het wel en kwam er zo dus achter dat mijn rechterband leeg was. Niet een beetje, nee echt leeg. Zo plat als een dubbeltje. Kak! Er was niemand thuis en ik wist niet hoe ik het probleem snel zou kunnen oplossen. Een ding is zeker, ik ben geen bandenspecialist. Een band oppompen is al een heel dingetje, laat staan plakken. Mij niet bellen! Ik heb zelfs even overwogen toch gewoon te gaan fietsen en te kijken hoe ver ik zou komen met een lekke band, maar dat zou natuurlijk een domme en stomme actie zijn. Er zat niets anders op dan Lon uit te leggen wat er aan de hand was en te zeggen dat ik later zou komen. Hoe en of dat ook echt zou lukken wist ik nog niet.

Afhankelijk

Zonder vier wielen kom ik nergens.

‘Ben jij al in de buurt?‘ appte ik Frank, die vanaf Den Haag onderweg was naar huis. Hij zou met een half uurtje thuis zijn en kijken wat hij kon betekenen. Het besef dat ik zonder rolstoel niet mobiel ben en eigenlijk nergens naar toe kan, kwam weer even binnen. Niet naar Bloemendaal, maar ook niet naar Haarlem Jazz die avond. Beperkt zijn geeft beperkingen zal ik maar zeggen. Het is zoals het is, ik ben gewoon afhankelijk van die vier wielen. Ondertussen belde ik met Kersten Hulpmiddelen en legde het probleem voor. Ik maakte niet alleen melding van de lekke band, maar ook van de rem van mijn handbike, die niet of nauwelijks meer functioneerde. Geloof me, dat zorgde al een tijdje voor de nodige gevaarlijke situaties. Een noodstop maken was onmogelijk. Levensgevaarlijk dus. Als je rolstoel gebonden bent, is het streven van Kersten om het defect (indien mogelijk) binnen vierentwintig uur op te lossen. De vriendelijke dame aan de telefoon deed dan ook haar uiterste best een gaatje te vinden in de agenda van de monteur en plande een afspraak in voor de volgende ochtend. Ik was tevreden.

Poging twee.

Goed, ik zat dus nog wel met een lekke band én een afspraak waar ik dolgraag naar toe wilde. Frank kwam thuis en heeft de band kort onderzocht op gaatjes (niet gevonden overigens) en opgepompt. Het zag er naar uit dat de band het wel even zou redden en daarom durfde ik het aan om naar Bloemendaal te fietsen. Ik appte mijn vriendin dat ik een nieuwe poging zou wagen haar kant op te komen. Binnen een half uur zat ik met mijn gezicht heerlijk in het zonnetje op haar terras voor de caravan. Lon was echter in geen velden of wegen te bekennen, maar ik zat daar prima. Niet veel later kwam ze vanaf het toiletgebouw met haar andere visite aanlopen en riep verrast ‘Hé, je bent er al!’ Onder het genot van een bakkie camping-koffie en een glaasje water, keuvelden we gezellig bij. Oké, er volgde één klein glaasje wijn. Er zat tenslotte een vijf in de klok! ????

Ik vind het echt prima als het glas halfvol is, zolang er maar wijn in zit. ???? Gewoon dames

Vanuit Bloemendaal fietste ik als een speer terug naar Haarlem om Peetje, met haar trouwe viervoeter Okki, op te halen om samen een kijkje te nemen bij het Haarlems Jazzfestival. Mijn band was op dat moment nog redelijk gevuld met lucht en ik was al lang blij dat ik onderweg niet ergens gestrand was. We vonden een mooi zonnig plekje vooraan op het terras bij Fortuyn en bestelden twee rosétjes en Petra’s guilty pleasure; een portie bitterballen. Niets meer aan doen! ???? Het was gezellig druk, de muziek dompelde het plein in jazzy sferen en we kregen er wat tafelgenootjes bij, waaronder onze mannen. Het moment dat ik naar huis wilde, voelde ik aan de band van de rolstoel om te weten hoe het ervoor stond. Oeps, deze was dus opnieuw leeggelopen. Gelukkig hoefde ik niet heel ver, maar ja, ik moest wel fietsen, want lopen/ hupsen was geen optie, helemaal niet na een paar drankjes. Dus hobbelde ik langzaam naar huis…????

In de ochtend had ik mijn rolstoel en handbike in de voortuin klaar gezet voor reparatie.

Via een sms’je wist ik namelijk dat de service bus tussen half elf en half twee langs zou komen. Ineens zegt Lynn; ‘hé mam, je wiel is van de rolstoel af’. Wat bleek, de monteur was zo vrij geweest om zonder aan te bellen vast aan de slag te gaan. Snel hupste ik naar de bus aan de overkant van de straat om een praatje te maken en een kopje koffie aan te bieden. Het was een nieuw gezicht voor mij, maar het was een aardige kerel die zelfverzekerd en professioneel overkwam. Wel zei hij meteen dat hij niet de juiste maat buitenband bij zich had (what’s new????? ) en nu alleen de binnenband zou vervangen. Hij beloofde direct twee nieuwe binnen- en buitenbanden te bestellen, omdat er scheuren in de mijne zaten en ze dus echt versleten zijn. De rem was gelukkig snel gemaakt, zodat ik er weer lekker en veilig op uit kan. Fijn!

Jazz & More

‘Hi girls, hoe is het? Hebben jullie zin in een hapje eten, Haarlem Jazz of een borreltje in de tuin?’

Drie rosé en een portie bitterballen graag!

Festival regels.

Het ergste moest nog komen.

Er leek geen einde aan de mensenmassa te komen, maar opeens waren we er toch doorheen. Godzijdank.????

Borstenbus

Ik zou nog even terugkomen op de uitslag van het bevolkingsonderzoek.

Precies één week na het borstonderzoek in de borstenbus viel de brief met de uitslag op de deurmat. Goed nieuws, al had ik eerlijk gezegd niet anders verwacht. Ik heb tenslotte mijn portie kanker al wel gehad toch? Er zijn geen aanwijzingen gevonden voor borstkanker, maar er wordt meteen aan toegevoegd dat de uitslag geen volledige zekerheid geeft. Wist je dat van de tien gevallen van borstkanker er drie niet worden ontdekt? Dat is best veel nog toch? Ach, ik begrijp dat er geen garanties gegeven worden, nou ja tot aan de voordeur, en dat wij vrouwen alert moeten blijven op veranderingen in onze boobies. Wil je weten waar je op moet letten bij een borstzelfonderzoek? Kijk dan op de site van Pink Ribbon.

Spreuk van de dag

De positieve denker
ziet het onzichtbare,
voelt het onaantastbare
en bereikt het onmogelijke.
Positieve vibes