Selecteer een pagina

Ik heb al drie mensen aangestoken met de griep. Ben ik nu een influencer? ????

Dag 1

Niet lekker.

Maandag stond ik op met knallende koppijn en een futloos en pijnlijk lijf. ‘Wat heb ik nu weer aan mijn fiets hangen?’, dacht ik hardop. Ik was niet vooruit te branden. Hmmm gek, zo lusteloos had ik me lange tijd niet gevoeld. Toch deed ik mijn uiterste best dat gevoel totaal te negeren. Ik ben tenslotte nooit ziek. Nou ja, behalve die drie keer dat ik kanker had dan. Als ik ziek ben, ben ik het ook echt.???? Dus sprak ik mezelf toe, niet zeuren Ils, gewoon doorgaan. Met mijn ontbijtje plofte ik op de bank en daar bleef ik liggen zoals ik me daarover gedrapeerd had. Uitgezakt. Ach, alles wat ik wilde doen, kon wel even wachten. Ik vertoonde duidelijk ‘uitstelgedrag’. In mijn hoofd spraken stemmetjes dat juist weer tegen en moedigden mij aan om in beweging te komen. Pfff, ik moet altijd zoveel van mezelf. ???? Wees nou eens lief voor je lijf, sprak ik mezelf toe. Ik gaf me er even aan over (knap!) en bleef als een zoutzak op de bank liggen.

Toch pepte ik mezelf weer op.

De was moest gedaan worden. Zo goed en kwaad als ik kon, sprong ik de trappen op naar zolder om een wasje aan te zetten. Daarna was ik leeg. Uitgeput. Nul energie. Stom! Ik twijfelde heel erg of ik al dan niet naar de fysiotraining moest gaan. Ik werd heen en weer geslingerd tussen; ‘ja natuurlijk wel‘ en ‘nee, wat denk je daar te gaan doen?‘ Ik haak nooit zomaar af, maar ik zag er als een berg tegenop. Ik kon niet anders dan mijn wekelijkse training en het overleg bij BC Duinwijck over parabadminton, voor die dag af te zeggen. Het plan was om wat huiselijke klusjes als work-out te doen, zodat ik toch aan mijn dagelijkse portie beweging toe zou komen. Stofzuigen op één been, was er één van. Binnen no time stond het zweet op mijn voorhoofd en was ik buiten adem, dus heb ik maar even wat kleine pauzes ingelast. ????

Aangezien de hele family aan het werk was, zou ik deze dag Sim uitlaten.

Ik deed Sim zijn oranje hulpvest aan, pakte de riem en een zakje koekjes (altijd handig!), zette de rolstoel buiten en koppelde mijn bike aan. In de poort loopt Sim altijd los, omdat we daar niet naast elkaar kunnen lopen. Te smal. Meestal gaat dat goed, maar uitgerekend deze energieloze dag nam hij de benen. Hij zag een andere hond aan het eind van de steeg lopen en weg was hij. ‘Sim wacht!’ riep ik nog, maar meneer had weer eens bananen in zijn oren. ???? Snel fietste ik achter hem aan de straat op, waar hij aan het sjansen was met een andere hond en het baasje. Ik kon Sim roepen wat ik wilde, maar luisteren ho maar. De vrouw wilde doorlopen, maar omdat ons ongeleid projectiel met haar mee dreigde te gaan, vroeg ik onder het motto van – hij moet het nog leren – of ze even wilde blijven staan, zodat ik hem kon pakken.

Tja en dan zit je in een rolstoel en voel je je best een beetje hulpeloos.

Gelukkig bleef ze staan en vroeg wat ze kon doen om te helpen. ‘Als jij met jouw hond aan mijn rechterkant komt staan, volgt die van mij vast en zeker en dan grijp ik hem bij zijn kladden.’ Makkelijk ging het niet, maar met een koekje in mijn hand lukte het uiteindelijk om Sim bij zijn halsband te pakken. Ik verontschuldigde mij en bedankte de dame voor haar geduld. Zij wandelde vrolijk verder, terwijl ik mopperend op onze viervoeter nog midden op straat stond te kloten met de riem die voor de veiligheid, door het frame van mijn bike gehaald moest worden. Toen ik alles weer onder controle had, deed ik lichtelijk gefrustreerd een rondje door de buurt en wist ik niet hoe snel ik terug naar huis moest. Ik was gesloopt.

Dag 2

Zwak, ziek en misselijk. ????

Mijn hoofd bonkt.
Werkelijk alles doet pijn.
Van mijn kruin
tot aan mijn vingerkootjes aan toe.
Mijn ogen zijn rood en geïrriteerd.
Geen sprankeling te bekennen.
Mijn gezicht is bleek.
De energie is te ver te zoeken.
Elke beweging is er een te veel.
Ik ben ziek, dat is duidelijk.
Elke (droge) hoest- en niesbui
levert buikkrampen op.
En niet alleen dat.

Het zet fantoompijnen aan.

Onophoudelijk.
Een nare tinteling,
gevolgd door pijnscheuten.
Scherp, snijdend en krampend.
Het voelt vreselijk.
De pijnstillers werken niet.
Hoe moet ik deze ‘aanslag’ in vredesnaam verdedigen?
Er tegenin gaan heeft geen zin.
Dan maak ik het alleen maar erger.
Er zit niks anders op,
ik moet me er aan overgeven.
Dus dat doe ik.
Korte hazenslaapjes volgen elkaar op,
maar weet soms van de pijn en ellende
niet hoe en waar ik het zoeken moet.

Dag 3

Mijn griep gaat viral. ????

Tot nu toe was ik de dans ontsprongen. Natuurlijk speelde het wel door mijn hoofd dat het weleens Corona zou kunnen zijn, maar ik ontkende het ook. Simpelweg omdat ik er niet aan wilde. Er stonden een paar leuke meetings en borrels op de agenda, dus het kwam helemaal niet uit. Corona? Mij niet bellen! Ik was ‘gewoon’ ziek. Het griepje zou vast snel weer overwaaien. Maar helaas, ik voelde me echt beroerd en viel steeds opnieuw in slaap. Ineens bedacht ik me; stel dat het geen gewone griep of corona is, wat heb ik dan? Waar komt dan die fantoompijn vandaan? ???? Dat stemde me enigszins ongerust en op dat moment wist ik dat er getest moest worden.

De test der testen.

Dus toch maar even een zelftestje uit de keukenla getrokken. Ik opende het doosje en haalde de lange wattenstaaf tevoorschijn. Na een paar keer ‘roeren’ achterin mijn neusholte, haalde ik het stokje door de vloeistof en druppelde deze vervolgens op de teststrip. En ja, het zal je waarschijnlijk niet verbazen, er verschenen twee donkere streepjes. De C en de T. Ik was hartstikke positief. Ik had Corona. Natuurlijk baalde ik enorm, maar was ook gerustgesteld. En alsof ik mijn lijf toen pas toestemming gaf om ziek te zijn, voelde ik me met de minuut beroerder worden. ????

Dag 4

Gekmakend.

Bij het opstaan meen ik mij beter te voelen,
maar dat is slechts van korte duur.
Ik lig al een paar dagen op bed.
Draai van links naar rechts,
rol over mijn onderrug
met opgetrokken been.
Ik ga zitten en dan weer staan.
Niets helpt om van die verdomde fantoompijn af te komen.
Die griepverschijnselen kan ik hebben,
maar die spookpijnen in mijn geamputeerde been maken me gek.

Hoe kom ik hier in godsnaam vanaf?

Hoe doorbreek ik deze cirkel?
Het is mooi weer,
iedereen thuis is de deur uit.
Ik heb vrijbrief om mijn kamer te verlaten,
en besluit even buiten in de tuin op bank te gaan liggen.
Wellicht doet een vrolijk zonnetje met briesje mij goed.
Maar zelfs dat heeft geen positief effect op me.
De pijn stemt me verdrietig.
Neerslachtige gevoelens poppen op.
Er rolt een traan uit mijn oog.

Ik voel me ronduit k*t.

En weet je wat het stomme is?
Dat niemand mij even kan vasthouden.
Het troosten moet op afstand,
omdat zowel Sven als Lynn op vakantie gaan.
Zij willen, mogen en moeten nu echt niet ziek worden.

Dag 5

Horrornacht.

Jeetje, wat een nacht. De fantoompijn werd van kwaad tot erger en ik wist van gekkigheid niet meer wat ik moest doen. Om wanhopig van te worden. Ik lag in bed te woelen van links naar rechts, van onder naar boven, rolde over mijn onderrug, ging zitten, staan en hangen, alles om van dat kl*ten gevoel af te komen. Om een pijnaanval op te vangen, hield ik soms mijn adem in. ‘Focus Ils, door ademen en wegpuffen die fantoomkrampen’. Na een nieuwe dosis pijnstillers en verschillende houdingen uitgeprobeerd te hebben, ben ik weer in bed gaan liggen en uiteindelijk in een diepe slaap gevallen. Zucht. Bij het ontwaken piepte een zonnestraal door het gordijn en voelde ik me gelukkig weer een stukje beter. Sven bracht heel lief ontbijt op bed; koffie, een glas water en een goed gevulde fruit shake. Een gezonde start van de dag, boordevol vitaminen. De schat.

Fantoompijn.

Het is moeilijk uit te leggen of ergens mee te vergelijken. Als ik iets zou moeten noemen, is het zenuwpijn, maar ook dat is niet hetzelfde. Het is bizar, want de pijn voelt zo fysiek aan, terwijl het speelt in een lichaamsdeel dat er niet meer is. Ook een volle blaas en volle darmen wekken bij mij spookpijn op. Soms is het er continue, soms in aanvallen of als een soort weeën storm. De pijn kan brandend, prikkend, trekkend, snijdend, schietend, stekend, knellend, scheurend, knijpend of krampend zijn. En soms maken ze er een gezellig mixje van. Hoezee! ???? Wat deze pijn met corona heeft te maken geen idee, maar duidelijk is dat het geen fijne combi is. Eerder een giftige cocktail. Die coronaverschijnselen kan ik wel handelen, maar die fantoompijnen doen me de das om. En dat met twee vaccinaties en een booster. Nou, ik wil niet weten hoe ik eraan toe zou zijn geweest, als ik niet gevaccineerd was.

Dag 6

Op naar beter.

Ik klink nog wat verkouden, mijn smaak is nog niet geheel hersteld, ik kuch nog af en toe, maar ik ben er weer! Op een paar krampaanvallen na voel ik me weer een beetje mens. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan, toch? Nu las ik trouwens dat één op de acht mensen die besmet zijn geraakt met corona daar long Covid aan overhouden. Zij kampen met langdurige klachten. Ik moet er niet aan denken! Stel je voor dat die fantoompijnen aanhouden… ???? Vreselijk. Ik heb te doen met de mensen die daar mee te dealen hebben. In mijn vorige blog schreef ik nog dat ik tijd genoeg heb nu alles en iedereen met vakantie is, niet wetende dat Corona meeluisterde en ineens bij mij voor mijn deur stond. Deze ongenode gast heb ik binnengelaten en ik heb het geweten. Ik ben echt wel ziek geweest, heb veel pijn gehad, leuke afspraken gemist en terwijl de zon hoog aan de hemel stond en de mussen van het dak vielen lag ik voor pampus te snotteren in bed. Ik ben er klaar mee en zet Corona nu graag bij het grof vuil. Opgeruimd staat netjes!

Dip- alarm.

Oké, eerlijk is eerlijk. Deze power vrouw was – op de valreep van het rondbreien van dit blog en haar Corona quarantaine – het even helemaal kwijt. Nu de laatste naweeën van het virus mijn lijf verlaten, zak ik finaal door het ijs. Terwijl voor mijn gevoel iedereen (en ik weet echt wel dat dat niet zo is hoor) aan het feesten of vakantie vieren is, zit ik labiel met het stomme virus en mijn ene been alleen thuis op de bank. Op zaterdagavond notabene. ???? Ik, het gezelschapsdier dat gek is op feestjes en het liefst overal even sfeer wil proeven en dingen wil beleven, moet genoegen nemen met een tikkeltje minder. Oh, ik voelde me echt even heel zielig vanavond en heb de opkomende waterlanders de vrije loop gelaten. Dat luchtte op. De tranen zijn inmiddels gedroogd. En door… ????

Morgen is er weer een nieuwe dag! ????

Spreuk van de dag

Elk mens draagt zijn eigen pijn
en de zon zal er niet elke dag zijn.
Maar dankzij die diepe dalen,
worden we herinnerd
we zijn geboren om te stralen. ????
Lief Leven