Na een goede nachtrust, een warme douche en een lekker ontbijtje, was ik klaar voor deze dag. Om negen uur had ik fysiotherapie en mocht ik lopen met mijn prothese. Het lopen ging rustig en heel bedachtzaam. Tussen deze en het volgende onderdeel, had ik tijd om even op krachten te komen voor mijn tweede inspanningstest.

De test.

Als eerste werd, met een knijper in mijn neus en een mondkapje op, mijn longinhoud gemeten. Daarna mocht ik aanschuiven bij de handbike en werd ik aan de hartmonitor aangesloten via stickers en draadjes op mijn borst en rug. Eerst mocht ik drie minuten warm fietsen, daarna werd de weerstand steeds verhoogd en moest ik volle bak vooruit. Toen ik niet meer kon ‘draaien’, was de test klaar. Nadat de sportarts alle gegevens verwerkt had, vertelde hij mij dat mijn zuurstofopname (van 19,7 naar 24) en mijn vermogen (van 74 naar 88) goed verbeterd waren. Ik mag nu gaan werken aan mijn conditie.

Aansluitend had ik een gesprek met één van de artsen. Het stond op het programma als ‘nulmeting’, maar dat sloeg natuurlijk nergens op, aangezien ik al een paar maanden bezig ben hier. Nou ja, we hebben een half uurtje met elkaar gesproken over hoe het fysiek en mentaal met me gaat. Inmiddels was het bijna half één, dus tijd voor een lekker bammetje.

In de middag begon ik met een pittig uurtje fitness. Vanaf nu training ik dus niet alleen op kracht, maar meer op conditie. Ik heb het geweten…er was een leuk programma voor mij samengesteld. Nu was ik echt moe en bezweet. Ook hiervan kon ik even herstellen voordat ik zelfstandig mocht oefenen, in de kleine oefenzaal. Ik kan zelf al mijn prothese aan- en uitdoen en zo kon ik meteen aan de slag in de loopbrug.

Gedeelde smart is halve smart.

Tijdens de amputatie loopgroep, mijn laatste training, kwamen Frank, Sven en Lynn binnenlopen. Zo konden ze mooi zien, hoe goed het lopen gaat. Zij kunnen ook zien of het verbeterd is ten opzichte van de keer ervoor. Bij sommige stappen kreeg ik fantoompijn, maar gelukkig was het niet constant. Deze werkdag zat er weer op. Nog even terug naar de kamer om een ander shirt aan te doen en mijn pillen te slikken. Daarna gingen we gezellig met z’n viertjes een hapje eten. Ik heb mijn schatjes uitgezwaaid en ben nog even naar de huiskamer gegaan om te kijken wie er was. Helaas waren er geen Keez-maatjes, maar zijn we met een paar revalidanten in gesprek gegaan over wat hen overkomen is. Ieder heeft zijn eigen verhaal, de één wat erger dan de ander, maar het is heftig. Hier ‘wonen’ mensen die geamputeerd zijn, omdat ze bijvoorbeeld een vleesetende bacterie bij zich droegen of slechte bloedvaten hadden. De mensen met een dwarslaesie hebben bijvoorbeeld een auto-ongeval gehad, een complicatie bij een operatie of zijn simpelweg van een trapje gevallen. Vreselijk, maar het was goed om deze verhalen met elkaar te delen. Gedeelde smart is halve smart, toch?!

Geniet van de kleine dingen, die betekenen het meest.
Ooit zul je zien dat juist het kleinste, het allergrootste is geweest.
Martin Gijzemijter