Dankbaarheid is het geheugen van het hart. ❤️

Eigenlijk weet ik niet waar te beginnen. Ik staar naar mijn beeldscherm met mijn handen op het toetsenbord, maar er gebeurt niets. Het is zoveel dat ik gewoon even niet weet welke woorden ik moet toedichten aan de televisieshow van gisterenavond. Ik ben echt flabbergasted, leef nog volledig in een roes, zit op een roze wolk en ben enorm onder de indruk van de live uitzending van het KWF, die samen met ICP en AVROTROS werkelijk een prachtig programma hebben neergezet. En dat ik daar deel van uit mocht maken, sterker nog, dat streetartist Judith de Leeuw mijn verhaal heeft gebruikt ter inspiratie, is echt heel bijzonder en speciaal. Daar zijn gewoonweg geen woorden voor.

Mijn haar zit nog half in de krul (met dank aan de afdeling visagie) en mijn telefoon loopt over van lieve, warme en lovende berichtjes van mensen die de show gezien hebben. Ik heb amper geslapen, want de hele avond kwam opnieuw aan mij voorbij. Fijn ook dat naast Frank, mijn familie deelgenoot mocht zijn van deze happening. Sven had tentamen (lekkere timing ????) en Lynn zit nog altijd in Thailand. En ondanks alle drukte en reuring rondom het programma, ben ik ook stil. Stil van het overweldigende gebeuren. Mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Toch ga ik proberen jullie mee te nemen in mijn beleving van deze dag. Enne…gelukkig hebben we de beelden nog! ????

Zondag

‘We gaan je tv bestendig maken door je in te perken.’ ????

Pim, Kelly en ik kregen alle drie een concepttekstje aangeleverd wat uit één van onze interviews was geplukt. De opdracht was om die tekst ‘eigen’ te maken, aangepast op de mail te zetten en tijdens de live uitzending de boodschap ten gehore te brengen. Slechts één voorwaarde; het moest binnen de dertig seconden gebeuren. Ai, dat vond ik een lastige. Hoe vlieg ik dat aan? Als ik spontaan iets moet vertellen, lul ik teveel en te lang, ik ken mezelf. Er zat dus niets anders op dan mijn boodschap te oefenen. Met een timer. Niet te doen. Ik veranderde steeds de volgorde, begon sneller te praten en kwam op die manier iedere keer boven de getimede halve minuut uit. Er zat niets anders op dan het uit mijn hoofd te leren. Zucht, als dat maar goed komt! De spanning in mijn buik groeide met de minuut. Nog één nachtje slapen… nou ja, en poging doen dan hè?!

Maandag

Dress like you’re already famous!

Waarom ik dingen altijd op het laatste moment doe, vraag ik mezelf ook wel eens af. Vroeger (als Ilse1.0) was dat echt niet zo. Ik denk eigenlijk dat ik er soms wel tegenop zie om naar een winkel te gaan. Gewoon omdat het altijd gedoe is met Leggy en de rolstoel. Het kan nooit effe snel. Het kost standaard meer tijd en energie dan ik zou willen. Maar het is wat het is, dus moest ik tussen de buien door (als mijn net gewassen haar maar niet nat zou worden ????) naar de Hema voor een ‘Hold up’ panty voor onder mijn nieuwe jurkje. Oh ja, ik wilde daaronder ook een corrigerend kort broekje aan, zodat ik die vijf kilo – die je zwaarder oogt op tv – nog een beetje kon verbergen. En nieuwe sok(ken), kan toch niet voor de dag komen met een verwassen sok? Dus ook dat scoorde ik last minute.

Langzaam maar zeker bereidde ik mij voor op het vertrek richting Rotterdam. Nageltjes gelakt ✅, mooie sieraden aan ✅, toilettasje gevuld ✅, nieuwe outfit gepakt ✅, reserve outfit mee voor het geval Kelly hetzelfde heeft gekocht (je weet immers nooit) ✅, oplader voor de telefoon mee ✅, rolstoel achterin de auto ✅ Leggy op de bijrijdersstoel, een zware zak zenuwen in mijn buik ✅ en heel veel zin in dit spannende avontuur.  Ik had er zin in en was er klaar voor!

Rotterdam

Bij het zien van de Erasmusbrug kreeg ik al kriebels.

Een enorme KWF banner hing voor het kunstwerk op de muur waar het deze avond allemaal om zou draaien. Er gebeurde van alles op de Kop van Zuid, waardoor ik afgeleid was en bijna de parkeergarage van de KPN-toren voorbij reed. Op zijn Ils’s probeerde ik toch recht voor de ingang uit te komen, want deze was super smal (eng!), maar deed het heel voorzichtig, bang om ongevraagd een voetganger mee op de motorkap te nemen. ???? Jennifer van het KWF stond mij, zoals beloofd, al op te wachten. Super fijn. Terwijl wij mijn auto aan het uitruimen waren, kwam Pim die ook net gearriveerd was, op ons afgelopen. Ik bleek niet de enige te zijn die ‘lichtelijk’ (????) gespannen was, haha. Ook hij zag er tegen op om zijn boodschap, uit het blote hoofd, voor de Nationale televisie uit te spreken. Gelukkig, ik had een bondgenoot gevonden.

Geloof het of niet, maar we hadden een eigen ‘kleedkamer’!

Boven in het restaurant van het KPN gebouw, wat een echte “eye catcher” is aan de skyline van Rotterdam, werden we hartelijk ontvangen door de medewerkers van KWF en het productiebedrijf ICP. We mochten onze spullen stallen in onze eigen, met doeken afgesloten, ruimte. Naast Nielson en Meau. Beetje jammer dat er naast fruit en snoepjes er verschillende gekleurde M&M’s lagen. Ik had in mijn rider (een soort overeenkomst waarin de artiest aangeeft wat er nodig is om een goed optreden te kunnen geven) nog zo gezegd ‘alleen blauwe’! ???? Nee hoor, alle gekheid op een stokje, wat een luxe!

Leggy zette ik op de bank, mijn jurkje hing ik aan de spiegel en de rest van de tassen gooide ik in een hoek. Tijd voor een bakje koffie. Kelly was er al en ook Sterre, die kanjer met een veel te lange kanjerketting, zat gezellig bij ons aan tafel. We zaten lekker even te kletsen en bespraken de zenuwen die we allemaal inmiddels wel een beetje voelde.

Geniet van je leven. Dit is geen generale repetitie…

Je wilt niet weten hoeveel mensen er werken aan zo’n programma. Er waren op locatie al zo’n honderd man aanwezig en dan tel ik die op kantoor en achter de schermen niet eens mee. Bizar! Frits Sissing en MEAU waren buiten aan het repeteren en wij mochten een kijkje gaan nemen. We namen met zijn allen de lift naar beneden en het eerste wat we zagen was een geweldig groot cruiseschip. Een vaartuig van 300 meter lang, dat  plaats biedt aan 2668 gasten. En of ze het zo gepland hadden, dit enorme schip zou precies tijdens de live uitzending gedoopt worden. ???? Op het plein werden we voorgesteld aan de Nederlandstalige zangeres en ook Frits kwam een handje geven en een praatje maken. Iedereen was druk in de weer met oortjes, camera’s, schema’s en looproutes.

Er is geen lift naar succes, je moet de trap nemen!

Onze vrije tijd zat er op, ook wij moesten aan de bak! Boven op het dakterras van het KPN gebouw (2de verdieping) stond onze set klaar en werden we verwacht voor de repetitie. Helaas was er geen lift naar boven en was de trap de enige mogelijkheid om daar te komen. Vooraf hadden ze mij wel een foto gestuurd, met de vraag of dat voor mij oké was. Natuurlijk zei ik dat ik die stairs wel zou ‘nailen’, maar ben toch benieuwd wat ze gedaan hadden als ik ‘nee’ had gezegd. Zouden ze mij dan naar boven gedragen hebben?????  De leuning was het verre van ideaal, dus het kostte mij vooral de eerste keer best wat moeite om veilig op het dak te komen.

We kregen alle drie een zendertje om met een microfoontje.

Daarna mochten we plaatsnemen op de bank, waar wij tijdens de live uitzending met de familie zouden zitten. Om de beurt mochten we onze boodschap voor de camera oefenen en dat was me toch een partij spannend. Natuurlijk weet ik dat ik het wel kan, maar de druk was zo hoog, dat ik totaal dichtsloeg. Je wilt het goed doen, maar bent bang om te falen. Je tekst te vergeten. En dat voor een groot publiek. Bij de anderen was het precies zo, daarom hebben we er voor gekozen om de autocue te gebruiken. Dit is een soort spiegel voor een televisiecamera. Via die spiegel wordt tekst op de camera geprojecteerd zonder dat de camera het registreert. Ideaal! Een kind kan de was doen!

Jeetje, ben jij een brandalarm? Je klinkt namelijk erg luid en irritant. ????

Je verzint het niet, maar het brandalarm ging dus af terwijl wij aan het oefenen waren. In eerste instantie nam niemand het serieus en werd er hard doorgewerkt. Totdat de stem bleef herhalen: ‘Verlaat het pand onmiddellijk, bla bla bla‘. Ineens liet iedereen alles uit zijn handen vallen en snelde langs de trap naar beneden om op de kade te verzamelen. Daar sta je dan met één been bovenop een dakterras. Heftig! Dit soort momenten ontstaat er bij mij eerlijk gezegd wel lichte paniek hoor, want de liften zijn buiten gebruik en de trap is dan dus de enige uitweg. Help! Gelukkig werd ik niet in de steek gelaten en hielpen ze mij om veilig het pand te verlaten. Net toen we bijna beneden stonden, werd er in de oortjes geroepen dat het een vals alarm betrof.

Godzijdank! We konden de trappen weer terug naar boven… ????

Er werd ons uitgelegd op welke tekens wij moesten reageren, dat we in de camera moesten blijven kijken totdat het sein gegeven werd dat je klaar was. Ondertussen stond Nielson al op het podium om te soundchecken en konden we, tussen de bedrijven door, genieten van de muziek. Wat een prachtig nummer heeft hij trouwens geschreven: Stralen. Ook zijn familie werd getroffen door kanker. Meer dan ooit besefte hij hoe kostbaar gezondheid is en hoe belangrijk het is om je daar bewust van te zijn. Kippenvel. De tekst is ook op mijn lijf geschreven.

Er is altijd wel een reden om te stralen

Op de donkerste momenten

Komt het licht me toch weer halen

Er zijn zoveel meer verhalen om te maken

Bewaar ze niet voor later en straal

Nu! ????
Nielson

Spreuk van de dag

Ineens kan alles
anders zijn
is alles relatief
besef je wat er
echt toedoet
en neem je de rest
voor lief.
By Mar