Not everything happens for a reason. Sometimes life just sucks.

Ik ben geraakt. Diep geraakt. Geraakt door verhalen van mensen om mij heen. Misschien niet gek, omdat ik mij toch wel beweeg in een kwetsbare wereld. Een wereld waar mensen tegenslag te verwerken krijgen. Soms zelfs keer op keer. Het leven is niet eerlijk, nooit geweest ook. Het leven is hard en soms verdomd pijnlijk. Het leven is een samenspel van donker en licht. Maar wat als het licht wegvalt?

Eindig

Live your life.
It’s your life.
Don’t waste it.

In juni 2019 heb ik Jordy leren kennen.
Hij had mijn nummer van het ziekenhuis gekregen,
omdat hem eenzelfde traject te wachten stond.
Een lotgenoot dus.
Een jonge kerel in de bloei van zijn leven.
Een zoon, een broer en kameraad.

Maar ook hij trok het verkeerde lootje.

Hij kreeg net als ik botkanker.
We hebben voor zijn amputatie uitgebreid met elkaar gesproken.
Ik heb hem een hart onder de riem gestoken.
Hoop gegeven in donkere tijden.
Ik heb hem verteld dat je sterker bent dan je denkt.
Dat hij in zijn eigen kracht moest geloven.
Daarna hadden we zo af en toe app contact.
En volgde ik de berichten op Social media.
Begin mei stuurde ik een berichtje,
ik was oprecht benieuwd hoe het met hem ging.

Vier dagen later kreeg ik antwoord van zijn moeder.

Jordy was twee dagen na mijn appje ingeslapen.
Hij had gestreden voor wat hij waard was.
Alles aangepakt om beter te worden.
Maar het monster was niet te verslaan.
Hij verloor het gevecht, volkomen onterecht.
Jordy is slechts 24 jaar oud geworden.

Hoop

Houd hoop en blijf vertrouwen. Wonderen gebeuren elke dag.

Via via kwam er een berichtje binnen met een vraag.
Een man die een soortgelijke operatie zou moeten ondergaan,
zou heel graag met een ervaringsdeskundige in contact komen.
‘Zou dat met jou kunnen?‘
Natuurlijk!
Ik weet hoe waardevol lotgenotencontact kan zijn.
(H)erkenning van iets wat jij doormaakt helpt.
Niet veel later kreeg ik een appje van Peter.

Hij had zojuist te horen gekregen dat een amputatie de enige optie was.

Ai, deze was heftig en pijnlijk herkenbaar.
We appten wat heen en weer.
Hij wilde graag langs komen om zijn verhaal te doen,
en te luisteren naar mijn ervaringen.
Helaas waren de uitslagen van de onderzoeken die volgden niet goed.
De amputatie als redmiddel werd zelfs in twijfel getrokken.

Het dossier werd doorgestuurd voor een second opinion.

Gelukkig zagen ze bij het expertisecentrum wel mogelijkheden.
‘Een amputatie? Dat is ‘goed nieuws!’ antwoordde ik op zijn bericht.
Wat klinkt dat bizar eigenlijk hè?
Dat je blij kan zijn met een amputatie.
Maar dat is wel wat het is.
Het gaat over leven en dood.

Er is weer hoop, een stip aan de horizon.

We hebben uitgebreid met elkaar gesproken,
en onze verhalen en ervaringen gedeeld.
Onze ontmoeting heeft grote indruk op mij gemaakt.
Een positieve en krachtige man, die weet wat hij wil.
En ook wat hij niet wil.
Peter, ik wens je heel veel kracht en sterkte toe.
Blijf erin geloven!

Oneerlijk

‘Hi Ilse, nou de schooier gaat me uiteindelijk toch te pakken krijgen.’

Dat was de tekst die op mijn beeldscherm verscheen.
Geschrokken opende ik het bericht van mijn fysio-papa.
De man die altijd een luisterend oor biedt.
Interesse toont en meeleeft.
En elke keer weer mijn matjes in de oefenzaal klaarlegt.

Met ‘de schooier’ werd dus kanker bedoeld.

De boodschap kwam keihard binnen.
Kippenvel over mijn hele lijf.
Ongeloof en onbegrip.
Wederom diep geraakt.
Voor de vierde keer getroffen door die k*t ziekte.
Nu geen ingenieus behandelplan.
Als ze het een beetje goed managen,
en met een beetje geluk heeft hij nog wel even.
Hij noemt mij een ‘lotsvriendin’ en daar ben ik trots op.
Lieve Hans, laat ‘die schooier’ alsjeblieft een poepie ruiken!

Licht

‘Zelfs achter het dikste wolkendek schijnt de zon.’

Ik hoor het mezelf vaak roepen,
en ben er ook echt wel van overtuigd.
Maar ik moet eerlijk zeggen,
dat het soms ook gewoon niet zo is.
Dan blijft het pikdonker en komt de zon,
hoe hard deze ook probeert, er niet doorheen.
Zolang er hoop is, is er leven.
Maar wat gebeurt er als de hoop wegvalt?
Ik weet het niet. Echt niet.
Het enige wat wij kunnen doen, wat ik kan doen,
is een lichtpuntje zijn voor degenen die het keihard nodig hebben.

Geef!

Voor het leven.

Zoals je weet, ben ik ambassadeur en deelnemer van de tv-show van het KWF; Voor het leven. Street artist Judith de Leeuw (wereldwijd bekend om haar levensgrote en indrukwekkende kunstwerken) maakt in Rotterdam een enorme muurschildering (15 bij 26 meter) speciaal voor het KWF. Geïnspireerd door drie mensen die geraakt zijn door kanker. Ik ben één van die drie personen.

In de exclusieve voorverkoop kan iedereen symbolisch een stukje van het kunstwerk ‘kopen’, één stukje voor €25, drie stukjes voor €35 of vijf stukjes voor €50. Met jouw eenmalige donatie draag je bij aan onderzoek, preventie en een betere toekomst voor mensen met en na kanker. Giften en donateurschappen vormen de levensader van het KWF. En dat is keihard nodig. De imposante muurschildering wordt uiteindelijk verdeeld in duizenden stukjes. Daarmee wordt het een kunstwerk van ons allemaal, want kanker raakt ons allemaal. Een levenswerk van en voor heel Nederland. Samen maken we een statement voor het leven. Doe je mee?

Viewing.

Donderdag waren Pim, Kelly en ik uitgenodigd bij I Care Producties (ICP) in Amsterdam voor de ‘viewing’ van het eindresultaat van de opgenomen interviews. Dit uiteraard om te voorkomen dat er fouten in zitten. Pim haalde mij op, omdat we redelijk dichtbij elkaar in de buurt wonen en Kelly sloot online aan, omdat ze fysiek niet aanwezig kon zijn. We werden hartelijk ontvangen met knuffels, koffie, thee en stroopwafels. Veel stroopwafels, haha. Van de ruim vier uur beeldmateriaal hebben ze een prachtig document gemaakt. Kort, krachtig, energiek en kwetsbaar. Een brok in mijn keel en stiekem rolden er toch een paar tranen over mijn wangen. Ik ben heel benieuwd wat jullie er straks van gaan vinden.

Ik heb drie unieke stukjes van het levensgrote kunstwerk gekocht en draag deze met liefde op aan Jordy, Peter en Hans.

• Nummer 908 draag ik op aan Jordy , omdat 9 augustus zijn geboortedag is. Een dag die voor de mensen die hij achterlaat elk jaar beladen zal zijn, maar ook vol liefde zijn leven gevierd zal worden. Het afscheid is dan wel definitief, maar de herinneringen oh zo waardevol en onuitwisbaar.
• Nummer 4 draag ik op aan Peter. De vier blaadjes van het plantje staan symbool voor de perfecte eenheid. Ze staan voor voorspoed, vertrouwen, liefde en natuurlijk voor geluk. En dat kan hij de komende tijd ontzettend goed gebruiken!
• Nummer 7 draag ik op aan Hans. Dit nummer staat voor innerlijke wijsheid, waardigheid, het vermogen om grenzen te stellen, innerlijke kracht en doorzettingsvermogen. Het wordt gezien als het getal dat het meeste geluk brengt. En ik wens hem de komende tijd alle geluk van de hele wereld.

Nummer 2018 draag ik op aan…

Zelf heb ik, overigens zonder enige twijfel, gekozen voor nummer 2018. Ik heb dat tijdens de opnamedag van de interviews op een groot canvasdoek mogen schilderen. Nee, ik ben geen artist, maar heb geprobeerd de zon te laten stralen. Want in 2018 is dan weliswaar mijn been geamputeerd, maar is ook Ilse2.0 ontstaan. Ik heb een tweede kans gekregen, zo voelt dat echt. Dit nummer is natuurlijk niet voor mij alleen. Nee, ik draag het graag op aan alle mensen die geraakt zijn door die ‘schooier’.

Vanaf dinsdag wordt de promo uitgezonden op televisie, als het goed is zijn wij (Kelly, Pim en ik) daar heel even in te zien. Een keer knipperen en je mist het, dus ogen open! 
Voor het leven wordt uitgezonden op maandag 30 mei, om 21.25 uur op NPO1. Wil je bij de live uitzending aanwezig zijn, meld je dan hier aan.

Spreuk van de dag

Sterk zijn betekent soms,
dat je op moet geven.
Het betekent soms een traan.
Sterk zijn betekent soms,
dat je niet naar meer moet streven.
Het betekent soms,
dat je het moet laten gaan.
Uiteindelijk gaat het niet om de jaren in je leven,
maar om het leven in de jaren.