Selecteer een pagina

Het leven is als op vakantie gaan; beseffen dat je weinig nodig hebt om te genieten. ????

Tijdens mijn laatste sport-ochtendje voor de vakantie ging ik nog even los. Eerst lekker tegen een shuttle staan rammen, waardoor wat opgekropte frustratie als sneeuw voor de zon verdween. Schattig trouwens dat mijn badminton-papa weer zo lief was om de banden van mijn sportrolstoel op te pompen. Hij had nog eerder door dan ik dat de banden behoorlijk zacht waren. Maar wat een verschil! Met een beetje extra lucht in de banden vloog ik over die baan en heb ik nog wat leuke potjes kunnen spelen. Wat geniet ik daar keer op keer van zeg! Nou ja, tenzij ik alles verlies natuurlijk. ???? Al gebeurt dat gelukkig nooit! Wel jammer dat het momenteel samenvalt met de fysiotraining, waardoor ik vanuit de badmintonhal, net voor de koffiepauze, als een speer door moest naar de fysiopraktijk.

Ook in het oncologisch gymgroepje is er een man die mij altijd helpt met het klaarleggen van twee matjes (dat ligt zachter ????), mijn fysio-papa dus.

Weet je nog dat ik vorig jaar één keer achterover mijn rolstoel uit gestuiterd ben bij het pakken van de matjes? Ik kijk wel uit nu. Super fijn dat er altijd wel iemand bereid is te helpen, maar mijn hulp-papa’s zijn mijn ‘sporthelden’ en ik waardeer hun helpende hand enorm. Na een warming up van Jumping Jacks (ja, op één been ????) en een paar verschillende balans-oefeningen, werden de buikspieren nog even getraind. Kan ik me straks in Italië weer lekker vol(fr)eten en heb ik meteen een nieuw doel voor het najaar; mijn buik weer strak trainen, haha. De cooling down was als vaste afsluiter een stukje mindfulness, waar menigeen nog weleens in slaap dreigt te vallen. Ik niet hoor, ik was in mijn hoofd mijn koffer al aan het pakken. ????

Haarlem winkelstad

Lynn stond mij buiten op te wachten om samen nog even naar de stad te fietsen voor een laatste boodschap. Nu heb ik echt vakantie!

Het was relatief rustig in de stad. We gingen eerst naar de Hunkemöller voor één (of twee) bikini-hesje(s) voor mij. Een bikini broekje hoefde ik niet, want daar kan ik toch niets mee. Ik zwem en zonnebaad in een tennisrokje. En ik tennis niet eens. ???? Lynn was mijn personal shopper en trok op mijn verzoek wat hesjes uit de schappen. Met de rolstoel rolde ik naar de kleedkamer, waar ik met heel mijn hebben en houden de hele pasruimte vulde. Geloof me, ik ben ruim drie kwartier aan het passen geweest tot lichtelijke ergernis van dochterlief, die zelf ook nog wat winkels in wilde. Bikini te groot, te klein, niet mooi aansluitend, je kent dat wel. Mijn vormen veranderen. Vroeger was dat toch een stuk makkelijker. Zou het iets met de overgang of leeftijd te maken kunnen hebben? ????

Wel grappig, dat als je in het pashokje op de deurbel drukt er een winkeldame toesnelt om je te helpen.

Die bewuste knop heb ik vaak ingedrukt, ik heb zoveel stuks geprobeerd, maar ik was blij met de dame die erg service gericht was en oprecht advies gaf. Toen ik eindelijk twee hesjes gevonden had, die ook nog pasten, bedacht ik dat ik ook wel een nieuwe bh kon gebruiken. Daar ging de vriendelijke dame weer op zoek naar een passende bustehouder. Tegenwoordig blijk ik genoeg ‘vulling’ te hebben (weer die stomme verandering door de overgang… of ben ik gewoon ‘gegroeid’? ????), waardoor een voorgevormde cup niet meer nodig is. Toen ik eenmaal een geschikt model gevonden had, was ik er wel klaar mee. ‘Doe deze maar in het zwart en wit, dan hoef ik voorlopig niet terug te komen‘, zei ik met klotsende oksels van al het gedoe in de kleine pasruimte.

Nee, ik heb geen visite. Die schoenen zijn allemaal van mij. ????

Terwijl ik afrekende ging Lynn alvast naar een schoenenwinkel verderop in de Grote Houtstraat. Ik rolde vervolgens ook die kant op. Natuurlijk zag ik mensen naar me kijken en ik baalde dat ik Leggy niet had aangedaan. Al was het maar voor mijn eigen gevoel. Lynn zat achterin de zaak met twee paar witte sneakers. Ze showde beide schoenen en vroeg zich af welke ze zou nemen. Nadat zij haar keus gemaakt had, zag ik dat het overgebleven paar slechts veertig euro kostte. Mooie prijs, vooral als je maar één schoen echt veel gebruikt. Aangezien Sim mijn andere witte Nikes heeft opgegeten, kon ik nog wel een paar nieuwe gebruiken. Ik paste de linker schoen, sprong wat op en neer voor de passpiegel en zei ‘Yes, deze neem ik’. Met één voet ben je wel lekker snel klaar. ???? We rekenden blij onze nieuwe patas af, doken verderop nog bij het Kruidvat naar binnen voor wat toiletspulletjes en haalden een broodje voor de lunch, want onze koelkast was al leeg.

Inpakken

Oordeel niet over de koffer van een ander, als je de inhoud niet hebt gezien.

In de middag hebben we de laatste wasjes gedraaid en de kleding uitgezocht die we mee wilden nemen. We gaan dan wel met de auto, toch kunnen we niet onbeperkt koffers vullen. Mijn rolstoel en Leggy nemen al behoorlijk wat ruimte in. Das jammer, want kiezen welk jurkje wel of niet mee gaat blijft lastig. Stel dat ik net dat jurkje aan wil wat ik thuis heb laten hangen. Kortom keuze-stress!! ???? Als Frank niet kijkt, prop ik stiekem de hele koffer vol. Niet zeggen hoor ????, want hij moppert nu al dat wij veel te veel meenemen.

Wegwezen

Testen voor je reis.

Wat een gedoe hè? We kunnen deze zomer alleen reizen met een coronabewijs. Deze krijg je als je volledig bent gevaccineerd of als je bent hersteld van het coronavirus. Nu zijn Frank en ik wel volledig gevaccineerd, maar de laatste prik zit er nog geen twee weken in, dus moesten we voor de zekerheid alsnog een coronatest doen. Lynn heeft Corona gehad, maar omdat het systeem haar gegevens niet goed verwerkt heeft, heeft ze en een sneltest (negatief!) en een PCR test laten doen. Check, check en dubbel check. ✅ De uitslag krijgen we binnen 24 tot 48 uur, nu maar hopen dat we onderweg geen gedoe krijgen en de uitslag binnen is voordat we Italië inrijden. ????????

Zomervakantie. Als je enige zorg dat wolkje voor de zon is. Loesje

We zijn er klaar voor. De laatste spullen zijn ingepakt. Ik kijk enorm uit naar onze vakantie, al zal het anders zijn dan anders. Ook omdat Sven er voor de eerste keer in het buitenland niet bij is. Hij geniet nu nog met volle teugen van St. Maarten, maar lost ons straks thuis af. Frank heeft onze Sim naar Jorn gebracht, waar hij gaat logeren. (Sterkte broer! ????) Wat zullen we onze lieve gekke hond missen. Als kiespijn. ???? Toch vind ik het ook een beetje spannend. Hoe zal de lange autoreis verlopen? Worden we overal toegelaten met onze vaccinatie app en negatieve Coronatest? Is Italië wel rolstoelvriendelijk? Hoe gaan mensen op mij reageren? Zijn de kamers in de oude landhuizen voldoende aangepast? We gaan het allemaal meemaken. Ik ga er vooral van genieten! En als ik tijd en zin heb, neem ik jullie mee in mijn belevingen. En nu…wegwezen. Ciao! ????????????

Spreuk van de dag

Wees niet bang om te verdwalen,
niet in het leven, niet op straat.
Want er ontstaan mooie verhalen,
als je naar het onbekende gaat.
Martin Gijzemijter