Misschien moeten we toch eens een DNA test laten doen bij Sim…????

Onze hond is gek. Hij is leuk en heel grappig. Soms irritant of vervelend, maar ook onvoorspelbaar. Of toch niet? Zo zat ik van de week te ontbijten, zag ik dat die gekke Sim op de koelbox sprong, die tegen de vensterbank aan stond. Hij ging er eerst op zitten, zodat hij naar buiten kon kijken, maar niet veel later ging meneertje er prinsheerlijk op liggen. Het is duidelijk dat Sim geen besef heeft van het feit dat hij misschien pas tien maanden oud is, maar wel bijna het postuur heeft van een volwassen Labrador. ???? Zijn lijf stak dus aan alle kanten uit en omdat het deksel glad was, gleed hij er ook nog eens van af. Ik schrok, hij niet.

In de middag zat ik lekker een beetje te schrijven aan de grote tafel. Toen ik naar de keuken huppelde om een kopje koffie te zetten, zag ik tot mijn grote schrik en verbazing dat Sim bovenop de vensterbank stond. ???? Geloof me, dat heeft onze Body echt nooit gedaan. Natuurlijk heb ik snel een foto gemaakt als bewijs voor de family en moest er hartelijk om lachen. De vensterbank is namelijk best hoog en normaal gesproken zijn het katten die je in voor het raam ziet zitten. Geen grote zwarte lompe Labradors. ???? Via de koelbox hielp ik hem terug naar de grond gaan. Daar waar honden horen te lopen. Hij zocht een ander plekje en ik ging verder met dat waar ik mee bezig was.

Ik heb het gevoel dat hij stiekem gekruist is met een huiskat. Het is een Labrapoes! ????

Ineens viel het me op dat het verdacht stil was in de huiskamer. Soms is dat fijn, maar in dit geval redelijk verdacht. Ik sprong opnieuw naar de keuken en zag nu dat onze grote kleine schat zich op de vensterbank genesteld had en voor het raam lag te tukken. Hilarisch! ???? Nu wist ik het zeker, dit is geen 100% Labrador! Onmogelijk. Er moet iets van kattenbloed door zijn aderen stromen. Terwijl ik een foto maakte en deze deelde in de familie-app, zag ik voorbijgangers lachend kijken. Hoe schattig ook, ik moest hem daar weghalen. De fruitmand, plantjes en kaarsenhouders zijn daar anders niet veilig, maar erger nog, wat als hij van de hoge vensterbank afglijdt? Misschien moeten we daar een passende oplossing voor verzinnen. Voor nu was het even gedaan met de pret en moest hij terug in het honden-keurslijf! ????

Lotgenotencontact

‘Ik heb een brutale vraag, ik zou het leuk vinden je te ontmoeten en ben zoooo benieuwd hoe jouw rolstoel & handbike zit, zou ik die misschien even mogen uitproberen?’

Door het artikel in het Noord Hollands Dagblad van maart heb ik verschillende lotgenoten leren kennen, zo ook Yvonne. We hebben af en toe wat mail contact gehad, maar afgelopen week vroeg ze of ze bij mij langs mocht komen. Zij zit in de oriëntatiefase voor de aanschaf van een rolstoel in combinatie met een handbike en was nieuwsgierig naar mijn ervaringen. Zoals je weet draag ik mijn enthousiasme over het fietsen graag uit, omdat bewegen in de buitenlucht goed is, vooral voor mensen die veel in een rolstoel zitten. Afgelopen week kon ik niet anders dan onze date afzeggen, toen bleek dat Lynn positief getest was op Corona. Deze zaterdag kon het wel, al hadden we beperkt tijd omdat ik met Lynn naar het graf van Anton zou gaan.

Een mooie blonde vrouw stapte uit de auto en kwam mijn richting oplopen. Omdat ze een lange rok droeg, kon ik haar prothese niet direct zien, maar ze liep heel goed. Wel, net als ik, met krukken. We maakten kennis, ik kreeg een lief kaartje met een doosje Merci voor de gastvrijheid en het voelde meteen vertrouwd. Alsof we elkaar al jaren kenden. We blijken veel met elkaar gemeen te hebben; we missen beiden ons rechterbeen door botkanker, zijn van hetzelfde bouwjaar, zijn Weegschaal, we ‘lopen’ in het LUMC, we hadden in eerste instantie dezelfde arts, hebben alle twee een heel traject achter de rug, maar zijn ondanks alles positief ingesteld. Daarnaast delen we vooral ons optimisme, we willen er alles uithalen wat erin zit en denken in mogelijkheden. Kortom een mens naar mijn hart.????

Trots liet ze haar prothese zien (zij heeft een bovenbeenamputatie) en ik showde Leggy. Grappig hoe dat gaat. Ik stond zowat meteen in mijn onderbroek om het korset te laten zien, haha. Het amputatieniveau is verschillend, maar we hadden wel dezelfde knie, de C-leg, naar zeggen de veiligste en meest betrouwbare protheseknie. Tja, het zijn kostbare knietjes zullen we maar zeggen en zo samen zijn we heel veel waard. ????????????

Het leven gaat niet altijd over rozen.

We gingen buiten zitten en om mijn stoel meteen te ervaren, nam ze plaats in mijn rolstoel met Loopwheels. Die rode wielen kleurde trouwens prima bij haar vestje. ???? Haar man kwam erbij zitten en we vertelden elkaar in een notendop wat we allemaal doorstaan hadden. Het blijven heftige verhalen. Wat is de mens dan toch veerkrachtig, als je ziet wat sommigen van ons allemaal op hun bordje krijgen. Het leven is oneerlijk. Het leven gaat over vallen en weer opstaan en nooit de moed verliezen. Nou ja, misschien verliezen we die weleens, maar dat mag, zolang we er maar weer bovenop komen. En hoop blijven houden dat het (ooit) goedkomt. Achter de wolken schijnt immers de zon en dat weten wij als geen ander.

Yvonne wilde ook graag mijn handbike uitproberen, dus voegden we de daad bij het woord.

Ik vertelde haar hoe ze de handbike onder de zitting van de rolstoel kon aankoppelen. Lastig uitleggen als je het nooit eerder gezien of gedaan hebt en ik stond met de prothese er wat wankel en onhandig naast om aanwijzingen te geven. Je kent het wel, de lamme leidt de blinde, maar het lukte hoor. ???? We openden de poort en zij fietste heel voorzichtig, voor de eerste keer met een handbike, de steeg uit. Samen met haar man liep ik er met Leggy achteraan en begeleide haar zoveel ik kon.

Yvonne vond het zichtbaar spannend en was bang om te vallen. Ik herkende dat gevoel, want dat heb ik zeker in het begin ook zo ervaren. Sterker nog, heel soms heb ik dat nog. Het is echt een kwestie van veel oefenen, de fiets leren kennen en vertrouwen opbouwen. Op straat hebben we de ondersteuning op het lichtste standje aangezet, maar dat was geen succes. Het voorwiel ging wat spinnen en dat gaf haar (logisch) een onveilig gevoel en raakte ze lichtelijk in paniek. Eerst maar eens gewoon ‘voelen en ervaren’ zonder snelheid wat handbiken is. De rest komt wel, stapje voor stapje.

Voordat zij en wij weer verder moesten, liet ik de aangepaste nog even zien. Ze vonden het prachtig dat het allemaal zo kon.

Jammer dat de tijd zo beperkt was, want we waren nog lang niet uitgekletst en hebben nog veel te bespreken. We beloofden contact te onderhouden en ik heb gezegd dat als ze vragen heeft, mij weet te vinden. Het is belangrijk om elkaar zoveel mogelijk te helpen en te steunen, in de snelle valide wereld waarin wij leven. Wij zijn helaas zo snel niet meer, maar zijn al blij als we een paar stappen kunnen zetten met onze protheses en buiten kunnen fietsen of scootmobielen. (Is dat eigenlijk een werkwoord? ????????) Je verlegt steeds je grenzen en past je aan naar dat wat je lijf aan kan. Conditie opbouwen en sterker worden, dat is essentieel. Gezondheid is een groot goed. Besef je dat zo af en toe, neem niet alles voor lief en wees er dankbaar voor. (Oh, wat een wijze woorden van een wijze vrouw, haha, maar het is echt zo.)

Bloemen

We hadden pech, er stond een vette file richting het zonnige zuiden, waardoor we twee uur na vertrek pas op de begraafplaats aankwamen.

Nadat we de visite hadden uitgezwaaid stapten Lynn en ik, iets later dan gepland, in de auto, reden langs de bloemist voor een bloemetje en gingen op weg naar Brabant. Een file zorgde voor de nodige vertraging en pijn door het lange zitten. De rest van de familie was al gearriveerd. Op de parkeerplaats haalde Lynn Leggy voor me uit de auto en hup, ik trok mijn jurk weer omhoog (????) en deed mijn prothese aan. Twee dames die langsliepen keken mij (en Leggy) enigszins geschokt aan, om vervolgens snel de andere kant op te kijken en te doen alsof ze niets gezien hadden. ???? We liepen de begraafplaats op en samen zijn we naar het graf van Anton gelopen om een bloemetje te leggen en stil te staan bij het het verlies. Het blijft een mooie plek met prachtige kleuren, veel groen en bloemen. Het straalt rust uit en het was fijn, om met elkaar even stil te zijn.

Bij de Molen in Bavel, waar we de dag van de uitvaart waren gestart en de dag hadden afgesloten, hebben we ook nu uitgebreid geluncht en met elkaar bijgepraat. Zo heeft Lynn toch ook op een mooie manier afscheid kunnen nemen van haar lieve opa. ????

Spreuk van de dag

Je hart stuurt naar waar jij aan denkt,
om je te helpen daar te komen.
Dus denk wat minder aan je angsten,
en wat meer aan al je dromen.
Martin Gijzemijter