De goden houden ook van een grapje. ????

Je gelooft het niet, maar donderdagochtend zei ik nog tegen Lynn, ‘Goh, het gaat eindelijk eens goed met mijn hulpmiddelen, het is alweer drie weken geleden dat ik de Hulpmiddelenspecialist in moest schakelen‘. Dat had ik beter niet kunnen zeggen, dat is hetzelfde als de goden verzoeken. Ik reed met mijn handbike door de steeg en zag dat er behoorlijk wat scherpe steentjes op het pad lagen. Zo goed als ik kon probeerde ik deze te ontwijken en fietste ik door naar de fysio. Onderweg voelde ik al wel iets raars, maar wat het was wist ik niet. Met bike en al rolde ik de praktijk binnen en parkeerde mijn fiets in de hal. In de kleedkamer zette ik de rolstoel op de rem om staand mijn jas op te hangen, maar voelde dat de rem niet ‘strak’ stond en de rolstoel iets verschoof. Nog steeds had ik niets door. Blond hè?

Zo lek als een mandje.

Terwijl ik een matje pakte in de sportzaal en mijn stoel op de rem moest zetten, bleek dat deze weer niet veilig stil stond. Hmmm… wat was dat nou? Er zat ruimte tussen het wiel en de rem. Ik voelde eerst aan mijn linker band, daarna de rechter. Ja hoor, een lekke band! Zo plat als een dubbeltje, zo lek als een mandje. Grrr. ???? Had ik maar niets gezegd in de ochtend. Tegen beter weten in, vroeg ik de therapeut of ik na de training toch naar huis zou kunnen fietsen, maar het antwoord wist ik natuurlijk al. Dat zou niet verstandig zijn en meer schade aanrichten dan nodig was. Ik moest een hulplijn inschakelen en appte Sven met de vraag of hij mij met de auto op kon komen halen in verband met ‘gevalletje pech onderweg’.

Een warme douche voor Kersten.

Om twaalf uur stond zoonlief voor de deur. De receptioniste rolde mijn rolstoel naar buiten, de fysiotherapeut bracht de bike naar de auto en ik huppelde op krukken er achteraan. Toen alles ingeladen was, konden we naar huis. Daar belde ik meteen met Kersten de hulpmiddelenspecialist, om een melding te maken van de lekke band. ‘Zit je de hele dag in de rolstoel?‘ vroeg de dame van het servicepunt.  ‘Nou, niet de hele dag, maar ik fiets er wel veel mee‘, antwoordde ik. ‘Oké, dan gaan we een monteur optrommelen en uw kant opsturen‘. Ze kon me niet vertellen hoe lang het precies zou duren, maar ik was al blij met die belofte. Het is ongelofelijk maar waar, binnen een uur stond er een monteur voor de deur. Top! ???? Het was een nieuw gezicht voor mij en daarom belangrijk even een praatje (en nieuwe vrienden???? ) te maken, terwijl hij bij de servicebus zowel de binnen- als buitenband verving. De andere band heeft hij ook nog even voor me gecontroleerd en opgepompt. Super service! Rolstoel gemaakt en ik was blij!

Naar de stad

Bekijk het leven door een positieve bril. ????

Nu Lynn haar rijbewijs heeft gehaald en toch af en toe wat moeite heeft op afstand te kunnen lezen, had ze een afspraak gemaakt bij de opticien in de stad. We zouden op de fiets, maar het regende en wij smelten (not!), dus stelde dochterlief voor om met de auto te gaan. Dat heeft nooit mijn voorkeur, omdat parkeren in stad voor mij een ding blijft. Toch liet ik me verleiden, ik was tenslotte net droog van het douchen en had eigenlijk ook geen zin om zeiknat in de stad aan te komen. ‘Rolstoel mee of je been mee mam?‘ ‘Euh, zet Leggy maar op de achterbank’, zei ik. Ze bracht de prothese naar de auto, toen er een dame passeerde. Ze vond het waarschijnlijk maar een gek gezicht dat Lynn met het been liep te zeulen en moest lachen. Terwijl ze al omkijkend wat grappigs wilde zeggen, knalde ze tegen de lantaarn paal op, haha. Nu moesten wij stiekem lachen…????

Het parkeren was, zoals gevreesd, lastig.

Niet omdat er geen plek was, er was plek zat, maar omdat ik blijkbaar precies de invalideplek uitgekozen had op de Gedempte Oude Gracht naast de containers. Lees; dit is niet handig als Ilse2.0 daar moet parkeren. ???? Daarbij moest ik een hele hoge stoeprand op en dan komt het aan op gedoseerd gasgeven, niet een van mijn talenten zal ik maar zeggen. Niet lachen, maar het duurde ruim vijf minuten voordat ik goed en wel geparkeerd stond. Lynn heeft mij er doorheen gecoacht. ???? Voorzichtig stapte ik uit, pakte Leggy van de achterbank en deed ik mijn prothese aan. Dochterlief ging voorop en ik volgde haar richting de Grote Houtstraat. Voor de deur van de opticien deden we ons mondkapje op en liepen we naar binnen. We mochten plaatsnemen aan een tafeltje en werden niet veel later geholpen. Er moest een vragenlijst ingevuld worden, waarna de oog-test volgde.

Ik denk dat ik een bril moet hebben, want ik zie namelijk steeds meer mensen met twee gezichten. ????????

En ja, zoals verwacht was na de oogmeting duidelijk dat Lynn een brilletje mocht gaan uit zoeken. De geschiedenis herhaalt zich deels, want bij mij ging het op die leeftijd precies zo. Al mocht ik pas afrijden toen ik een bril had aangeschaft, want ik kon het kenteken op afstand niet lezen. Grappig, want ondanks dat ze er liever niet aan wilde geloven, was de keuze van het montuur best snel gemaakt. De tweede bril bleek gratis, dus binnen no time was er ook een zonnebril (op sterkte) gepast en uitgekozen. Voordat er betaald kon worden moesten we eerst nog even kiezen uit verschillende soorten glazen. Alle glasopties kwamen voorbij, nooit geweten dat er zoveel smaken waren. Tja, en voor niets gaat de zon op… ???? Goed, wat moet, moet. Over twee weken mag ze haar brillen afhalen. Ben benieuwd of ze dan, net als ik vroeger, ineens de takjes aan de bomen gaat zien. Er zal een wereld voor haar open gaan!

Mams

Een moeder blijft altijd dichtbij. Al haar liefde leeft voort in haar kinderen. ????

De toegangsdeur van de huiskamer van het verpleeghuis was dicht. We klopten aan, openden voorzichtig de deur en met onze ogen zochten we ons mam. Eén van de verzorgers kwam naar ons toe en vertelde dat ze met hoofdpijn op bed lag. De hele dag ervoor blijkbaar ook al. Bah, dat is niet leuk om te horen, omdat je er zo graag voor haar wilt zijn. Juist al ze zich niet lekker voelt. Manja (pietje pakezel, haha) liep voor me uit met de was van mams, mijn winterjas, mijn tasje en Leggy in haar handen. Zachtjes deden we haar kamerdeur open. Een penetrante lucht kwam ons tegemoet. Tja, daar zou ik ook hoofdpijn van krijgen. Natuurlijk kan ze er niets aan doen, ze weet gewoon niet meer waar het toilet is en ja dan is een klein ongelukje zo gebeurd.

Het was een zielig hoopje mens wat in bed lag.

‘Goedemiddag lieve mama, wakker worden, wij zijn er!‘ zei ik op de toon waarmee zij vroeger ons lieflijk wekte. Langzaam gingen haar ogen open. Ik herhaalde wat ik had gezegd en er verscheen een glimlach om haar mond. ‘Fijn!‘ zei ze. Ik ging met mijn ene bil op het randje zitten. Als een klein kind lag ze in haar bed en probeerden we een gesprekje aan te knopen. Je zag haar beetje bij beetje opknappen en er kwam weer wat kleur op de wangen. Met de afstandsbediening zette ik de rugleuning van het bed rechtop, zodat mams kon zitten. Niet veel later kwam ze haar bed uit en mochten we in de ‘aromakamer’ een kopje thee nuttigen, simpelweg omdat het op haar kamer niet te harden was.

Nee, ik weet niet hoe ik me naar m’n leeftijd moet gedragen. Ik ben nog nooit zo oud geweest… ???? vrouwenhumor

Gelukkig konden we ook weer echt lachen, want op de vraag hoe oud ze was, moest ze lang nadenken, maar zei vervolgens vol overtuiging; 59! Heel goed, lijkt mij fantastisch als je bijna 80 bent, om je zo jong te voelen. ‘En ik dan mam, weet je nog hoe oud ben ik ben?’ Wat denk je dat ze zei? 80…! ???? Manja moest keihard lachen en ook mama kwam niet meer bij. ‘Nee, gij trekt volle zalen! zei ik quasi verontwaardigd. ???? Het was goed haar zo te zien lachen en als dat ten koste moet gaan van mijn ego, dan offer ik me daar graag voor op, haha. Jorn was op de 40 ‘geparkeerd’ zei ze en ik, bij nader inzien, was nog net geen 40. Daar doe ik het voor! Manja, de oudste van ons drie werd door mams als jongste betiteld. Grrr… dat was vroeger al zo. Omdat ik langer was dan mijn oudere zus, dacht iedereen altijd dat ik ouder was. Stom! ????

Genoeg gelachen, tijd om even een frisse neus te halen en haar hoofdpijn helemaal te doen verdwijnen.

Op haar kamer deed ik Leggy aan, pakten we de jassen en liepen we naar buiten. Het zonnetje scheen en het was best lekker buiten. Samen wandelden we een rondje om de kinderboerderij heen. ‘Wow, kijk dat‘, hoor de ik één van de spelende kinderen roepen, waarvan de ogen bijna uit zijn kassen vielen toen hij mijn prothese zag. Een klein meisje kwam toegesneld, keek haar ogen uit en zei ‘Oh, dat is een robotbeen!‘ ???? Die pure reacties blijven grappig, elke keer weer. Mama had het allemaal niet zo in de gaten, die zat in haar eigen wereldje, maar genoot op haar manier van ons samenzijn. ????

Spreuk van de dag

Waardeer elke dag dat je leeft.
Goede dagen geven je geluk,
slechte dagen geven je ervaringen.
thedailyquotesnl