Ons pap is…

Een Brabantse levensgenieter.

Vrolijk en gastvrij,
zijn deur staat voor iedereen open.

Altijd in voor gezelligheid,

en een potje kaarten.

Vroeger was hij melkwinning-specialist.

Wat?? Iets met koeien en melk. ????????
Hij kent iedereen in het dorp,
en iedereen kent Ad.

Hij geniet al vele jaren van zijn pensioen.
En van zijn vrouw Riet.
Hij is trots op ons, zijn kinderen en kleinkinderen.

Zijn hobby’s zijn tuinieren, toeren, wandelen en fietsen.
Wat hem nu in Coronatijd op de been en fit houdt. 

O ja, en borrelen en lekker eten natuurlijk.

Van wie zou ik het hebben? ????
Hij woont 130 km bij mij vandaan.

Ruim 100 minuten rijden.

Te ver voor zomaar een kopje koffie.

Maar door de regelmatige belletjes toch zo dichtbij.

Ik voel me bevoorrecht,

dat hij nog steeds een belangrijke rol in mijn leven speelt.

Vandaag was het een speciale dag.

Hij mocht maar liefst 86 kaarsjes uitblazen.

Zesentachtig!

Dat is toch heel bijzonder?

Een goede reden voor een piepklein feestje… ????
Gefeliciteerd lieve pap!

86 jaar!

Lach, feest, koester, wens, heb lief en verwonder.

Omdat mijn vader maar één keer 86 jaar wordt, ben ik vandaag naar Brabant gereden, om deze prachtige leeftijd samen ‘coronaproof’ te vieren. Esbeek is wel een eindje tuffen en het was voor mij de eerste keer dat ik het hele end alleen heb gereden. Nou ja, Leggy zat naast mij, maar die is de auto niet uit geweest. Spannend vond ik het zeker, maar ik heb het gedaan. ???????? Een dikke anderhalve uur zat ik achter het stuur, heen en weer terug. Weliswaar zat ik op mijn aangepaste kussen, maar lekker zat ik niet. Nooit eigenlijk. Ondanks dat ik regelmatig ging verzitten, gierden de fantoomgevoelens door mijn been. Het begon met een prikkeling, je kent dat wel, alsof je voet slaapt. Dat gevoel breidde zich vervolgens uit over mijn hele rechterbeen, wat er dus niet meer is. Heel irritant! Na een paar stevige fantoomkrampen en een diepe zucht trok de pijn weer weg. Ik was blij dat ik veilig gearriveerd was en mijn jarige paps kon feliciteren. Het was tijd voor koffie met de taart en de fantoompijn was snel vergeten!

Maandag

Het was de eerste persconferentie van Rutte die ik gemist heb.

Met geldig reden uiteraard, want manlief was jarig en dat moest natuurlijk met een klein borreltje gevierd worden. Voor we het wisten was het half acht en de toespraak voorbij. Bij mijn voorstel om het samen even terug te kijken, stuitte ik op behoorlijke weerstand. ‘Waarom? Dat gaan we echt niet doen, we weten alles toch al?’ Ze hadden gelijk, maar toch wilde ik graag uit de mond van Rutte horen wat we de komende weken wel en niet mogen en welk perspectief er geboden was. (Geen of weinig. ????) Uiteindelijk won Chateau Meiland het van de verlengde dan wel versoepelende coronamaatregelen. Verstand op nul en gewoon even lachen. Ach, ik kon het ook gewoon terug lezen.

Livit

Het einddoel van het lopen is nog niet bereikt.

Dat is ook de reden dat ik maandagmiddag toch weer bij de prothesemaker in Wijk aan Zee om de tafel zat. Omdat mijn doel, zoveel mogelijk pijnvrij lopen en als het even kan wat meer kilometers, nog niet inzicht is. Ondanks dat we er samen keihard aan werken, zijn we er nog niet. Maar opgeven, nee, dat wil ik niet. Zolang de prothesemaker met mij op zoek wil naar de oplossing, ga ik daar vol overgave in mee. We hebben dan ook besloten om op korte termijn toch weer opnieuw te gaan gipsen, dus een afdruk te maken van mijn amputatie kant. Vervolgens gaat hij aan de slag met nieuwe zachtere en flexibele materialen, in de hoop een beter loopcomfort te kunnen bieden. Ik ben gek op kleien, dus graag van de partij! ????

Sim

Wie laat wie uit?

Vol goede moed en een tasje vol lekkere koekjes ging ik met de rolstoel op pad om Sim uit te laten. Ik kan je vertellen dat het deze keer geen succes was. De korte riem van onze viervoeter had ik om mijn pols gewikkeld, zodat hij mooi en netjes naast mijn rechterwiel kon lopen. Iets verderop bij de groenstrook mocht hij een plasje doen. So far, so good. In de verte zag ik de pup, een Cocker Spaniël van dezelfde leeftijd, met zijn baasje de straat in springen. De rolstoel zette ik op de rem en met een koekje tegen de neus van Sim, probeerde ik hem bij me te houden. Het meisje zag dat en ging netjes aan de andere kant van de straat lopen. Maar….het ging mis. Sim trok zo hard, dat hij mij zelfs met geblokkeerde wielen, bijna over de stoeprand de straat op trok.???? Ik schrok me rot, probeerde de riem zo snel mogelijk van mijn pols af te trekken en liet hem los. Hij vloog de straat over om doodleuk met zijn vriendje te spelen.

Daar zat ik dan. In mijn eentje op de stoep, terwijl het meisje de honden uit elkaar probeerde te halen.

Wat een geluk dat mijn coach Eveline net aan kwam fietsen, alles had zien gebeuren en mij te hulp schoot. Pffff… ???? Het was zelfs voor haar (met twee benen!) moeilijk om onze sterke enthousiaste Lab in bedwang te houden. Met veel getrek en gedoe lukte het uiteindelijk wel en kreeg ik de riem weer in mijn hand. Ik liet hem naast me zitten. Rust. Zucht, zij kon verder op de fiets en ik hoopte mijn rondje zonder problemen verder af te maken. Het ging even heel goed, waar ik super blij mee was, maar ik had te vroeg gejuicht. Niet veel verder kwam de volgende uitdaging. Een ander klein zwart mormel. Sim was weer niet te houden en ook nu moest ik hem loslaten, voordat ik met mijn neus op de klinkers zou belanden. Hij rende wederom de straat over. G*dgloeiende! ????

Vanuit mijn rolstoel had ik het nakijken, ik kon zelf niet ingrijpen.

De honden dolden om elkaar heen en het baasje probeerde de riemen driftig uit elkaar te halen, wat eigenlijk niet echt lukte. Een stoere sterke jonge vent kwam voorbij, zag de paniek en bood zijn hulp aan, die ik met beide handen aannam. Hij bracht Sim terug naar mij en ik verontschuldigde mezelf voor het hele gebeuren. Oké, ik heb een wijze les geleerd. Misschien is het nog niet het moment, om een puberende Labrador, die alles en iedereen leuk vindt, alleen in de rolstoel uit te laten. Het risico voor onveilige situaties, zowel voor mij als de hond, is te groot. Hij moet eerst maar even groter groeien en iets van zijn wilde haren verliezen, dan ga ik pas een nieuwe poging wagen.

Spreuk van de dag

Je hart stuurt naar waar jij aan denkt,
om je te helpen daar te komen.
Dus denk wat minder aan je angsten,
en wat meer aan al je dromen.
M.G.