‘Weer fit worden zonder been’, kopte het Haarlems Dagblad.

De eerste appjes druppelden binnen voordat ik zelf de krant ook maar gezien had. Op zich niet gek, want een hele vroege vogel ben ik niet. Nooit geweest ook. Ik ben duidelijk een avondmens, vandaar dat ik vaak in de avond schrijf. Maar goed, ik werd dus herkend in de kranten van Noord Holland! ???????? Dat ik ooit de voorpagina zou halen van de Holland Media Combinatie, had ik niet gedacht, haha. Balancerend als covergirl, werd er verwezen naar het uitgebreide artikel van de ‘Fit’-pagina van onder andere het Haarlems Dagblad. De aanleiding van dit artikel was het handboek ‘Hoe blijf je fit na een beenamputatie?‘ mede geschreven door mijn ergotherapeut Linda Valent van Heliomare. Als ervaringsdeskundige doe ik mijn verhaal in het boek, dat wordt geïllustreerd met een foto van mij en de prothesemaker. De communicatieadviseur van het revalidatiecentrum had mij benaderd met de vraag of ik mee wilde werken aan het interview ter promotie van het handboek, voor de krant die vandaag werd gepubliceerd

Het gaat om balans tussen belasting en belastbaarheid.

Wijze woorden die ik vaak hoor en bespreek, maar heel lastig vind om na te leven. Want ja, ik wil zoveel. Teveel misschien, waardoor de balans soms zoek is. Waar mijn ergotherapeut schrijft dat ‘enthousiasme’ een valkuil is voor de geamputeerde wat kan leiden tot blessures, moet ik bekennen dat ook dat mijn valkuil is. Resultaat; een hoop pijn en ellende. Beter voorkomen dan genezen, maar waar is het dan mis gegaan? Het boek is dus zeker ook voor mij een handig naslagwerk. Ik ga het helemaal uitpluizen! ????
Coach Eveline was zo aardig om de bewuste krant deze ochtend bij mij thuis af te geven. Natuurlijk was het even schrikken, want je kunt niet echt om de foto heen (echt niet), zal ik maar zeggen. En ja, het beeld is best confronterend. Ik balancerend op mijn ene been, in de spiegelzaal van 201FysioSport. Maar… stiekem vind ik het ook een stoer beeld. Power!! ????????

Total Recharge Massage

Je telefoon laad je tijdig (te pas en te onpas) op. Waarom zou je dat niet óók voor jezelf doen?

Na een heerlijke ontspannen en soms ook pijnlijke behandeling van Inge, had ik het gevoel dat ik herboren was. Mijn lijf was aan alle kanten zo gespannen, dat er veel werk aan de winkel was. Duidelijk werd dat mijn lijf het zwaar heeft en onderhoud geen overbodige luxe is. Mijn linkerbeen, armen, rug en schouders (mijn hele lijf dus) zijn overbelast. Knopen en blokkades werden (deels) opgelost, onderhuid bindweefsel losgemaakt en spieren tot rust gemaand. Het was fijn! Na een afsluitend kopje thee buiten in het zonnetje, een nieuwe afspraak voor komende week, fietste ik ‘zen’ terug naar huis.

Fietsen

‘Sim is alleen thuis en zit in de tuin’, vertelde het appje.

Ik parkeerde de rolstoel en handbike in de voortuin en moest, omdat de poort gesloten was, langs de voordeur naar binnen. Sim zat braaf naar binnen te kijken met zijn neus tegen de schuifpui. Te zoet als je het mij vraagt, hij had vast iets gesloopt, ik vertrouwde zijn onschuldige ogen niet. Ik keek de tuin rond en zag dat meneertje de vliegenmepper nu deels verorberd had, planten (wat er nog van over is) had geplukt en op de bank had liggen kluiven. ???? De boef! Op verzoek van Sven moest ik hem aan de overkant een plasje laten doen. Daar ging ik dus weer op krukken met een bak vol brokjes, huppelend de straat over. Het ging goed, omdat er geen voorbijgangers langs kwamen (godzijdank ????) en ik beloonde onze vrolijke vriend met wat lekkers.

Kopje thee in de duinen.

Mijn handbike moest eigenlijk even aan de oplader, omdat ik met Lonneke zou gaan fietsen. Maar ja, dat is dus niet te doen als éénbenige; de handbike van buiten, door de smalle entree, naar binnen rollen. Het wachten was dus op de nodige hulptroepen. Om wat tijd te winnen en zo mijn bike iets op te laden, dronken Lonneke en ik buiten in het zonnetje een koffietje. Daarna stapten we op de fiets en genoten we na de nodige kilometers, op een bankje met een prachtig uitzicht, van een kopje thee uit de thermoskan, een koekje en een goed gesprek in de duinen.

Kersten

It is al never ending story…

Eindelijk stond de monteur van de Hulpmiddelenspecialist weer voor de deur. Fijn, want het fietsen met een versleten remkabel, lijkt mij niet heel veilig. Eén nare ervaring met doorgebroken rem is meer dan genoeg. Die zal ik niet gauw vergeten. ???? Het was dezelfde man als de vorige keer. En de keer daarvoor. En de keer daarvoor, haha. Zelfs Sim kende hem nog en begroette hem wederom met veel enthousiasme. Hij hoefde geen koffie, maar wilde meteen aan de slag. Snel vertelde ik nog even dat mijn rem enorme piepte, zodra ik er in kneep, waardoor er bijna ongelukken ontstaan van de schrikreactie. O ja, en dat ik de accu onmogelijk uit zijn kast kreeg om op te laden. Ook een nog openstaand probleem van de vorige keer. De handbike werd mee naar de service bus genomen en ik bleef binnen.

Na een tijdje ging ik eens peilen hoe het ervoor stond.

Bij het zien van zijn gezicht kon ik al opmaken dat niet alles naar wens verliep. Hij durfde het bijna niet te zeggen, maar de remkabel die hij bij zich had, bleek tekort. Niet geschikt voor mijn type handbike. ???? Weet je dat ik niet eens verbaasd was? Ik denk dat als het probleem zou zijn opgelost, zonder gedoe, ik van mijn geloof zou zijn gevallen. Gelukkig vertelde hij wel dat de rem opnieuw gesteld was en ‘als het goed is’ geen gepiep meer produceert bij gebruik. De accu had hij ingespoten met een soort glijmiddel en de klem losser gemaakt, zodat ik de accu er nu zelf weer uit kan halen. In mijn aanwezigheid bestelde hij de nieuwe kabel en beloofde zo snel mogelijk terug te komen. Met de juiste remkabel. Geloof jij in sprookjes?

Bedankt!

Het mooie van complimentjes geven, is dat je ze ook terug krijgt. Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de mooie en lieve woorden en complimentjes naar aanleiding van mijn vorige blog. Weet dat ik het enorm waardeer en er zelfs een beetje verlegen van word. ????

Spreuk van de dag

Hoewel ik misschien nog niet ben waar ik wil zijn,
ben ik dankbaar voor alles wat ik achter me heb gelaten.
Ik ben trots op de groei die ik al heb geboekt.

Voor Positiviteit