Met dit weer besta ik 95% uit sjaal. ????????

Er zijn weinig fysio-trainingen die ik gemist heb, maar afgelopen maandag had ik natuurlijk geskipt vanwege de winterse omstandigheden. Er was geen doorkomen aan, niet alleen voor mij in mijn rolstoel, maar voor niemand niet. Het was denk ik de ‘drukste’ thuiswerkdag sinds maanden. En zelfs scholen die weer open zouden gaan, sloten opnieuw hun deuren. Bizar eigenlijk, maar wel logisch. Donderdag kon ik echt niet spijbelen, want er zou een fotograaf langskomen om een soort actiefoto te maken. Dit in opdracht van Dagblad Kennemerland voor bij het eerder afgenomen interview over het handboek ‘Hoe blijf je fit na een beenamputatie’.

Sven wilde mij wel brengen en zette de rolstoel achter in de auto.

Heel voorzichtig liep ik op krukken ons tuinpad af, dat grotendeels sneeuwvrij was gemaakt door Frank. Toch was het goed opletten, want één beetje sneeuw of ijs is genoeg om uit te glijden met mijn krukken en met mijn snufferd in de sneeuw te belanden. Bij de stoeprand lag nog wel wat, waardoor ik met moeite de auto in kwam. Ik was blij dat ik zat, al vond zoonlief dat ik ‘overdreven’ voorzichtig deed. ???? Oké het eerste obstakel was genomen. Schuin voor de deur van FysioSport werd ik afgezet. Sven haalde de rolstoel uit de auto en zette deze naast het portier, zodat ik meteen kon overstappen. Vanaf de straat moest ik de stoep opgeduwd worden, door een berg sneeuw heen. Daarna kon ik rollend verder en werd de deur netjes voor mij open gehouden door een voorbijganger. Attent!

Binnen ging het mondkapje op, ontsmette ik mijn handen en rolde richting de kleedkamer om mijn jas op te hangen.

Ik bleek de enige te zijn van het oncologie klasje en dat kwam deze keer goed uit, want zo hadden we voldoende tijd voor de fotograaf. Samen met mijn fysiotherapeut oefende ik wat poses in de spiegelzaal. Normaal gesproken draag ik een lang shirt, om mijn amputatie een beetje te verbloemen. Nou ja, je ziet duidelijk dat ik een been mis, maar niet hoe hoog de amputatie is. Deze keer had ik bewust gekozen voor een sportbroek met een T-shirt, omdat ik nu juist mijn handicap goed zichtbaar wilde maken. Het blijft confronterend, maar ik wilde een realistisch en eerlijk beeld schetsen.

Het leven is als fotograferen. Gebruik de negatieven om het positieve te ontwikkelen.

Toen ik eenmaal aan het trainen was kwam Paul Vreeker van United Photo’s de zaal in lopen. Grappig, want dat is dezelfde fotograaf die, in opdracht van het Haarlems Dagblad, de foto gemaakt heeft vóór de amputatie bij mij thuis, zittend op een kruk; de foto in mijn rode jurkje op de handbike bij ons in de straat en de foto met Lynn samen op het gevaarlijke kruispunt op de Westergracht. Laten we zeggen, dat ik een persoonlijke fotograaf heb, haha. ???? We bespraken kort hoe ik deze keer op de gevoelige plaat vastgelegd zou worden, hij bekeek het licht en de invalshoek en zei waar ik mocht gaan staan. Los van de bar (nee, niet de kroeg ????) stond ik op één been in squat positie en in een vliegstandje.✈ Het mooie van de spiegel is dat het lijkt of ik twee benen heb, een soort mindfuck. Binnen zes minuten was de shoot al klaar, dus of ik ben fotogeniek, of hij is een natuurtalent. ????

Vanwege mijn krakkemikkige lijf, besloten we de training te laten voor wat het was.

Mijn fysiotherapeut stelde voor mijn schouders en rug wat los te maken. Daar was ik heel blij mee, want echt, soms kan ik wel janken van de pijn. Ik baal er ook zo van, de blessures gaan maar niet over. Ooit zal het wel goedkomen, toch? Om twaalf uur zat ik buiten in mijn rolstoel te wachten op mijn taxi. Het was fijn om even buiten te zitten en gewoon een beetje te kijken wat er in de straat allemaal gebeurde. Veel bedrijvigheid. Ik keek naar de mensen, maar de mensen keken ook naar mij… en keken nog eens. Na tien minuten kreeg ik het best koud en checkte ik mijn telefoon op berichtjes van het thuisfront. Manlief had geappt dat hij mij zou komen halen, als hij bij de AH klaar was. Ik zou nog een minuut of (vijf)tien moeten wachten.

Eigenwijs als ik was, rolde ik het fietspad op richting de supermarkt.

Zonder handschoenen. Hmmm, dat was niet heel handig. Het eerste stukje van de Zijlweg was het fietspad redelijk begaanbaar. Wel moest ik echt op het smalle middenstuk rollen, waardoor er een file achter mij ontstond van fietsers. Haha, lichtelijk overdreven hoor, maar ik hield de boel wel op. Iets verderop liep ik vast op een berg sneeuw. Mijn handen waren zo koud en mijn hoepels te nat, dat ik geen grip meer had en het onmogelijk was om de stoel nog in beweging te krijgen. Gelukkig werd dit gezien door een voorbijganger, die vroeg of ze mij kon helpen. De vriendelijke dame duwde mij door de sneeuw de stoep op, daar bleef ik even in het zonnetje zitten om op te warmen. Ik graaide achter in mijn rolstoeltas en vond, godzijdank, een paar wielerhandschoentjes, zodat ik toch weer een stukje verder kon rollen. Op het hoekje bij de fietsenwinkel bleef ik wachten en kwam mijn taxi voorrijden. Dit avontuur zat er ook weer op en… ik was buiten geweest! ????

Nu dacht ik oprecht de oplossing gevonden te hebben voor het ‘off road’ rollen.

Een freewheel! Een handig voorzetwiel dat je in een paar seconden vastklemt aan de voetensteun van de rolstoel. Met dit wiel kan je je makkelijk verplaatsen over moeilijk begaanbare terreinen zoals gras, heide, bos en sneeuw. Ook stoepranden en goten zijn makkelijker te nemen’. Tada, dit is het! Niet verder zoeken! dacht ik. Het is enorm prijzig, € 650 voor één wiel, belachelijk, maar ja het zou mij enorm helpen. Nu door de sneeuw, in het bos en straks door de Italiaanse straatjes. Enthousiast belde ik met de leverancier en wat denk je? Eén van de voorwaarden is dat je rolstoel een vaste voetplaat moet hebben en die heb ik dus niet. De mijne is opklapbaar, omdat ik anders met Leggy niet kan gaan zitten. Weg oplossing. Potverdikkie, wat jammer zeg! ????

Heliomare

Om drie uur had ik een afspraak bij Livit, maar durfde ik de rit aan?

In mijn uppie naar Wijk aan Zee? Ik appte de prothesemaker met de vraag hoe veilig het ter plaatse was en of hij mij wilde helpen op de parkeerplaats als het nodig was. Natuurlijk wilde hij dat. Het spannendste was om thuis eerst veilig bij de auto te komen, maar daar kreeg ik hulp bij. Heel voorzichtig reed ik onze wijk uit, want hier is niet gestrooid. De wegen waren verder goed begaanbaar en ik genoot van het ritje. Het parkeerterrein van het revalidatiecentrum was sneeuwvrij (heel fijn en handig ook!), zodat ik veilig naar binnen kon. Terwijl ik een bakje koffie kreeg, werd het nieuwe korset op mijn been gemonteerd. Daarna mocht ik een klein stukje lopen om te voelen of het comfortabel was. Helaas lukte het niet om mijn elektrische knie aan te sturen, waardoor ik met een ‘stijf’ been liep. Dit betekende voor dat moment dat het even klaar was en de prothesemaker wat bouten moet verzetten en het been opnieuw moet uitlijnen voor een volgende looptest. Dinsdag het vervolg…

Fijn weekend en geniet van het winterse weer! 

Spreuk van de dag

Jeetje winter, vind je het niet mooi geweest?
Van alle seizoenen haat ik jou het meest.
Oké, je bent soms wel gezellig.
En soms ook wel eens knus en fijn,
maar doe mij toch maar de lente,
dus laat dat zonnetje er zijn. ????
Dicht Erbij